Της Ολυμπίας
αποκλειστικά για την katanixi.gr

Πίστις ἀδιάκριτος καί ἀδίστακτος τῆς Ἐκκλησίας, ὅτι ὁ ἄρτος καί ὁ οἶνος διά τῆς ἐπικλήσεως τοῦ ἁγίου Πνεύματος ὑπερφυῶς εἰς τό Σῶμα καί Αἷμα τοῦ Κυρίου μεταβάλλεται. (Ἅγιος Νεκτάριος, Πενταπόλεως)

Επιμέλεια σύνταξης: katanixi.gr

Β΄ Μέρος

Κοντάκιον. Ἦχος β´. Τά ἄνω ζητῶν.

«Τόν Ἄρτον, Χριστέ, λαβεῖν μή ὑπερίδῃς με, τό Σῶμα τό σόν καί τό θεῖον νῦν Αἷμά σου· τῶν ἀχράντων, Δέσποτα, καί φρικτῶν Μυστηρίων σου μετασχεῖν τῷ ἀθλίῳ, μή εἰς κρῖμά μοι γένοιτο· γένοιτο δέ μοι εἰς ζωήν αἰώνιον καί ἀθάνατον».

Πρός τέλεσιν τοῦ Μυστηρίου τῆς Θείας Εὐχαριστίας, ἀνάγκη εἶναι κατά τήν Ἀποστολικήν τῆς Ἐκκλησίας Παράδοσιν νά συνυπάρχωσι τέσσαρά τινα:(4)

1) Ἱερεύς Ὀρθόδοξος κανονικῶς χειροτονηθείς.

2) Θυσιαστήριον ἤ ἀντιμήνσιον.

3) Ἄρτος ἔνζυμος καί οἶνος ἄκρατος καί ὕδωρ, κατά τό γραφικόν «εἷς τῶν στρατιωτῶν λόγχῃ τήν πλευράν αὐτοῦ ἔνυξε καί εὐθέως ἐξῆλθεν αἷμα καί ὕδωρ».

4) Πίστις ἀδιάκριτος καί ἀδίστακτος τῆς Ἐκκλησίας, ὅτι ὁ ἄρτος καί ὁ οἶνος διά τῆς ἐπικλήσεως τοῦ ἁγίου Πνεύματος ὑπερφυῶς εἰς τό Σῶμα καί Αἷμα τοῦ Κυρίου μεταβάλλεται.

Πιστεύομεν περί τῆς Θείας Εὐχαριστίας:

1) Ὅτι ὁ ἄρτος καί ὁ οἶνος ἐν τῇ Ἁγίᾳ Εὐχαριστίᾳ μεταβάλλονται κατ᾿ ἀνέφικτον δι᾿ ἡμᾶς τρόπον εἰς Σῶμα καί Αἷμα τοῦ Κυρίου ἀληθῶς, πραγματικῶς καί οὐσιωδῶς.

2) Πιστεύομεν ὅτι οἱ μεταλαμβάνοντες εἰσδέχονται ὑπό τό εἶδος τοῦ ἄρτου καί τοῦ οἴνου τό ἀληθές Σῶμα καί τό ἀληθές Αἷμα τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ καί δή κατά τρόπον πραγματικόν καί σωματικῶς, οὕτως ὥστε τό Πανάγιον Σῶμα καί Αἷμα τοῦ Κυρίου εἰσέρχεται εἰς τά στόματα καί τά σπλάγχνα τῶν ὀρθοδόξων μεταλαμβανόντων, τῶν τε εὐσεβῶν καί τῶν ἀσεβῶν, τῶν μέν πρώτων εἰς σωτηρίαν, τῶν δέ τελευταίων εἰς κατάκρισιν.

3) Εἰ καί ταυτοχρόνως πολλαί ἀνά τήν οἰκουμένην τελοῦνται λειτουργίαι, οὐχί ὅμως πολλά Σώματα τοῦ Χριστοῦ, ἀλλ᾿ ἓν Σῶμα καί ἓν Αἷμα ὑπάρχει ἐν πάσαις ταῖς ἐπί μέρους ἐκκλησίαις τῶν πιστῶν. Τοῦτο δέ γίνεται, οὐχί διότι τό Σῶμα τοῦ Κυρίου τό ἐν τοῖς οὐρανοῖς κατέρχεται ἐπί τά θυσιαστήρια, ἀλλά διότι ὁ ἄρτος τῆς προθέσεως, ὁ μεμερισμένος ἐν ἁπάσαις ταῖς ἐκκλησίαις, προτιθέμενος καί διά τῆς καθαγιάσεως μεταβαλλόμενος καί μετουσιούμενος, γίνεται ἓν καί τό αὐτό μετά τοῦ Σώματος τοῦ ἐν τοῖς οὐρανοῖς (κατά τά γράμματα τῶν Πατριαρχῶν, ἄρθρον 17).

4) Ὁμολογοῦμεν ὅτι ἡ Ἁγία Εὐχαριστία εἶναι θυσία ἀληθινή, ἐξιλαστική, προσφερομένη διά τάς ἁμαρτίας πάντων τῶν ἐν πίστει ζώντων καί τεθνεώτων”.

Τήν Θείαν ταύτην καί Ἱεράν Μυσταγωγίαν προδιετύπουν τά ἑξῆς, ἐν τῇ Παλαιᾷ Διαθήκῃ:

1) Ὁ ἀμνός, ὁ ἐν τῷ νομικῷ Πάσχα ἐσθιόμενος, (Ἐξ. β´, Λευιτ. γ´, Ἀριθμ. η´, Δευτ. στ´ 2),

2) Τό μάννα (Ἐξ. στ´, Ἀριθμ. α´, Δευτ. η´).

3) Ὁ ἄνθραξ, ὃν εἶδεν Ἡσαΐας ἐπί τοῦ θυσιαστηρίου, ὃν ἄγγελος ἔλαβε διά λαβίδος καί ἥψατο τῶν χειλέων αὐτοῦ καί εἶπε: «τοῦτο ἥψατο τῶν χειλέων σου καί ἀφελεῖ τάς ἁμαρτίας σου καί τάς ἀνομίας σου περικαθαριεῖ» (Ἡσ. στ´), ὅπερ καί σήμερον ἔτι ὁ Ἱερεύς λέγει πρός τούς μεταλαμβάνοντας. Τό Ἅγιον θυσιαστήριον προδιετύπου τήν Ἁγίαν Τράπεζαν, ὁ ἄνθραξ τό Σῶμα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ (ὡς καί σήμερον λέγομεν «ἄνθραξ γάρ ἐστι τούς ἀναξίους φλέγων»), τά Σεραφείμ δέ τόν Ἱερέα (Α´ Ἰω. α´ 7).

4) Ἡ θυσία τοῦ Μελχισεδέκ (Γεν. ιστ´ 16) ἥτις ἦν προδιατύπωσις τῆς μυστικῆς θυσίας.

5) Αἱ περί ἀληθοῦς Πνευματικῆς θυσίας τῶν Προφητῶν (Μαλαχ. α´ 11).

Ὁ Ἅγιος Ἰγνάτιος ὁ Θεοφόρος λέγει περί τῆς Ἁγίᾳς Εὐχαριστίᾳς τά ἑξῆς: «Εὐχαριστίας καί προσευχῆς ἀπέχονται (οἱ αἱρετικοί Δοκηταί)(5) διά τό μή ὁμολογεῖν τήν Θείαν Εὐχαριστίαν Σάρκα εἶναι τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, τήν ὑπέρ τῶν ἁμαρτιῶν ἡμῶν ποθούσαν, ἣν τῇ χρηστότητι ὁ Πατήρ ἤγειρεν». Ἀλλαχοῦ δέ πάλιν ὁ ἅγιος Ἰγνάτιος καλεῖ τήν Θείαν Εὐχαριστίαν φάρμακον ἀθανασίας, ἀντίδοτον τοῦ μή ἀποθανεῖν. «Ἕνα ἄρτον κλῶντες, ὅς ἐστι φάρμακον ἀθανασίας, ἀντίδοτον τοῦ μή ἀποθανεῖν, ἀλλά ζῆν ἐν Ἰησοῦ Χριστῷ διά παντός» (Πρός Ἐφεσ. Ἁγίου Ἰγνατίου §20).

Ὁ Ἅγιος Ἱερομάρτυς Κυπριανός περί τῆς Θείας Εὐχαριστίας λέγει τά ἑξῆς: «Ὥστε οὓς παρορμῶμεν καί προτρεπόμεθα εἰς μάχην, μή καταλείπωμεν ἀόπλους καί γυμνούς, ἀλλά τῇ σκέπῃ τοῦ Σώματος καί Αἵματος τοῦ Χριστοῦ σκεπάζωμεν, καί οὓς θέλομεν ἀσφαλεῖς νά ὦσι κατά τοῦ ἐναντίου, τῇ σκέπῃ τοῦ κορεσμοῦ τοῦ Κυρίου ὁπλίζωμεν, ἐπειδή πρός τοῦτο γίνεται ἡ Θεία Εὐχαριστία, ἵνα δύνηται νά φυλάττῃ τούς μεταλαμβάνοντας. Διότι πῶς διδάσκομεν ἢ προκαλοῦμεν ἐκείνους νά ἐκχέωσι τό ἑαυτῶν αἷμα ἐπί τῇ ὁμολογίᾳ τοῦ ὀνόματος αὐτοῦ, ὅταν ἀρνώμεθα αὐτοῖς, μέλλουσι νά ἐκστρατεύσωσι, τό Αἷμα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ; Ἢ πῶς εἰς τοῦ Μαρτυρίου τό ποτήριον ἐπιτηδείους ἐργαζόμεθα, ἐάν μή πρότερον αὐτούς ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ δεχώμεθα εἰς κοινωνίαν τοῦ Ποτηρίου τοῦ Κυρίου;» (Ἐπιστ. κεφ. 2). Καί αὖθις εἰς τήν ἑρμηνείαν τῆς Κυριακῆς προσευχῆς: «Προϊούσης τῆς Κυριακῆς προσευχῆς αἰτούμεθα καί λέγομεν: «Τόν ἄρτον ἡμῶν τόν ἐπιούσιον δός ἡμῖν σήμερον».

Τοῦτο δύναται καί πνευματικῶς καί ἁπλῶς νά νοηθῇ, ἐπειδή καί ἑκατέρα ἡ ἑρμηνεία Θείᾳ εὐδοκίᾳ λυσιτελεῖ εἰς σωτηρίαν. Διότι ἄρτος ζωῆς ὁ Ἰησοῦς Χριστός ἐστι, καί ὁ ἄρτος οὗτος οὔκ ἐστι πάντων, ἀλλά ἡμέτερός ἐστι. Καί ὡς λέγομεν «Πάτερ ἡμῶν», ἐπειδή τῶν πιστευόντων Πατήρ ἐστιν, οὕτω καί ἄρτον ἡμῶν καλοῦμεν αὐτόν, ἐπειδή ὁ Ἰησοῦς Χριστός ἐστιν ὁ ἄρτος τῶν πεινώντων, οἵτινες γεύονται τοῦ Σώματος Αὐτοῦ. Τοῦτον δέ τόν ἄρτον αἰτούμεθα νά δίδωται ἡμῖν καθ᾿ ἑκάστην, ἵνα μή ὅσοι ἐν Χριστῷ ἐσμεν καί τήν Θείαν Εὐχαριστίαν ὡς τροφήν σωτηρίας καθ᾿ ἑκάστην λαμβάνομεν, γενομένου μεταξύ βαρύτερού τινος πλημμελήματος· καθ᾿ ὃν χρόνον ἀφεστῶτες καί μή κοινωνοῦντες ἀπεχόμεθα ἀπό τοῦ Θείου ἄρτου, χωριζώμεθα ἀπό τοῦ Σώματος τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, αὐτοῦ κηρύττοντας καί παραινοῦντος: «Ἐγώ εἰμι ὁ ἄρτος ὁ ζῶν, ὁ ἐκ τοῦ Οὐρανοῦ καταβάς…».

Ὅπως λοιπόν, λέγει, εἰς ζωήν αἰώνιον τρώγη, ὅν τις τρώγη ἐκ τοῦ ἄρτου αὐτοῦ, οὕτω τουναντίον πρέπει νά φοβώμεθα καί νά προσευχώμεθα, μή τις, καθ᾿ ὃν χρόνον ἀφεστώς χωρίζεται ἀπό τοῦ Σώματος τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἀπομένη μακράν τῆς σωτηρίας αὐτοῦ ἀπειλοῦντος καί λέγοντος: «Ἐάν μή φάγητε τήν Σάρκα τοῦ Υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου καί πίητε Αὐτοῦ τό Αἷμα, οὐκ ἔχετε ζωήν ἐν ἑαυτοῖς».

Καί διά τοῦτο «τόν ἄρτον ἡμῶν», τουτέστι τόν Ἰησοῦ Χριστόν, καθ᾿ ἑκάστην νά δίδωται ἡμῖν αἰτούμεθα, ἵνα πάντοτε οἱ ἐν Χριστῷ μένοντες καί ζῶντες ἀπό τῆς ἁγιωσύνης αὐτοῦ καί τοῦ Σώματος μή ἀπομακρυνώμεθα.

Ἐν ᾧ δέ οὕτω ὁ Ἅγιος Κυπριανός προτρέπεται πάντας νά μή ἀπέχωνται τῆς Θείας Κοινωνίας, ἀφ᾿ ἑτέρου νουθετεῖ τούς ἀναξίους νά ἀπέχωνται ταύτης, πρίν ἢ διαλλαγῶσι πρός τόν Κύριον Ἰησοῦ Χριστόν, πρός ὃν καί μόνον ἡμάρτησαν. Ὁ Ἅγιος Κυπριανός πρός ὑπόδειξιν τοῦ μεγάλου κινδύνου τοῦ ἐπαπειλοῦντος τούς ἀναξίως μεταλαμβάνοντας ἀναφέρει τήν τιμωρίαν δύο προσώπων, μιᾶς γυναικός καί ἑνός ἀνδρός, διηγούμενος ὡς ἑξῆς: «Ἡμῶν τελούντων τήν θυσίαν, ἔλαθεν ὑπεισελθούσα τις θύσασα τοῖς εἰδώλοις, αὐτή, λαβοῦσα τόν ἅγιον ἄρτον, οὐχί τροφήν, ἀλλά ξίφος ἑαυτῇ προσφερόμενη καί ὥσπερ δηλητήρια τινα θανατηφόρα ἐντός τοῦ φάρυγγος καί τοῦ στήθους εἰσδεχομένη, ἤρξατο νά ἄγχηται καί ἀσπαίρουσα καί τρέμουσα κατέπεσεν. Ἄλλος δέ τις ὑπεισδύσας, καί αὐτός ἐσπιλωμένος, τῆς θυσίας ὑπό τοῦ Ἱερέως τελουμένης, ἐτόλμησε μετά τῶν λοιπῶν νά μετάσχῃ λάθρα τοῦ Ἁγίου Σώματος τοῦ Κυρίου, καί οὐκ ἠδυνήθη νά φάγῃ καί νά μολύνῃ, ἀλλ᾿ ἀνοίξας τάς χεῖρας εὗρεν ὅτι ἔφερε τέφραν».

Ωδή ε´. Ὁ τοῦ φωτός χορηγός.

Καθώς προέφης, Χριστέ, γενέσθω δή τῷ εὐτελεῖ δούλῳ σου· καί ἐν ἐμοί μεῖνον ὡς ὑπέσχου· ἰδού γάρ τό Σῶμα τρώγω σου τό θεῖον καί πίνω τό Αἷμά σου.

Λόγε Θεοῦ καί Θεέ, ὁ ἄνθραξ γένοιτο τοῦ σοῦ Σώματος εἰς φωτισμόν τῷ ἐσκοτισμένῳ ἐμοί, καί καθαρισμόν τῆς βεβηλωθείσης ψυχῆς μου τό Αἷμά σου.

Θεοτοκίον.

Μαρία μῆτερ Θεοῦ, τῆς εὐωδίας τό σεπτόν σκήνωμα, ταῖς σαῖς εὐχαῖς σκεῦος ἐκλογῆς με ἀπέργασαι, ὅπως τῶν ἁγιασμάτων μετέχω τοῦ Τόκου σου.

Ἀμήν, γένοιτο!

Συνεχίζεται…

«Δόξα τῷ Θεῷ πάντων ἔνεκεν»!!!

• 4. «Μελέται περί τῶν Θείων Μυστηρίων» Ἅγιος Νεκτάριος
  Περί τοῦ Μυστηρίου τῆς Θείας Εὐχαριστίας. (Ἀπόσπασμα ἀπό τό βιβλίο τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου «Μελέται περί τῶν Θείων Μυστηρίων» ἐκδοθέν τό πρῶτον τό 1915). http://users.uoa.gr/
• 5. (Κατά τήν πρώιμη χριστιανική ἐποχή οἱ Γνωστικοί, οἱ Δοκῆται, οἱ Μοντα­νισταί, οἱ Μανιχαῖοι καί ἄλλοι αἱρετικοί δέν πληροῦσαν τίς τέσσερις αὐτές προ­ϋ­πο­θέσεις. Γι’ αὐτό δέν ἦσαν Ἐκκλησία. Κατά τήν ἐποχή τῶν Οἰκουμε­νι­κῶν Συν­ό­δων οἱ κοινότητες τῶν Ἀρειανῶν, τῶν Νεστοριανῶν καί τῶν Μονο­φυ­σι­τῶν, παρότι εἶχαν ἐκκλησιαστική δομή (ἐπισκόπους, μυστήρια, λα­τρεί­α), ἐ­πειδή ἔχα­σαν τήν ἀκεραιότητα τῆς ἀποστολικῆς Πίστεως, δέν ἦσαν Ἐκκλησία. Ὅπως ἐπίσης σήμερα οἱ αἱρετικοί: ἀντι­χαλκη­δό­νι­ες «ἐκκλησίες», ἡ ρωμαιοκαθολική «ἐκκλησία» καί οἱ προτεσταντικές Ὁμολογίες, γιά διαφορετικούς δογματικούς λόγους ἡ καθεμία δέν εἶναι Ἐκκλησία). Ἱερομονάχου Λουκᾶ Γρηγοριάτου. Ἅγιον Ὄρος, 19 Ὀκτωβρίου 2011. https://enromiosini.gr/

Κάνε ἐγγραφή στό νέο κανάλι τῆς Κατάνυξης τοῦ Youtube πατώντας ἐδῶ: https://bit.ly/2WldGra

Δείτε σχετικά:
– «Το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας» Α΄ Μέρος