Άρθρο της Ελένης Παπασταματάκη

Το μόνο που τον ένοιαζε και του κατέκαιγε την καρδιά ήταν η ανάγκη να τηρηθεί απαρασάλευτη η πίστη που διακήρυξε η Οικουμενική Σύνοδος της Νίκαιας!

Στις 30 του μηνός Αυγούστου η Εκκλησία μας τιμά τη μνήμη του Αγίου Αλεξάνδρου, ο οποίος αγωνίστηκε σθεναρά υπέρ της Μίας Αληθινής πίστης, της Ορθοδοξίας κατατροπώνοντας την αρειανική αίρεση, αλλά και αυτόν τον Άρειο με την δύναμη της προσευχής του.

Ο Άγιος γεννήθηκε περί το 240 σε μια εποχή δηλαδή όπου κυριαρχούσε η ειδωλολατρία και γι’ αυτό από την παιδική του ηλικία έζησε τους μεγάλους διωγμούς κατά των χριστιανών από τους αυτοκράτορες Δέκιο (250), Βαλεριανό (257-260) και τέλος τους πιο φοβερούς διωγμούς του δαιμονικού Διοκλητιανού (303-305). Περιέθαλπτε τους μάρτυρες και έκρυβε τους διωκόμενους χριστιανούς και έγινε η ψυχή του ανδρεία και προσηλώθηκε με όλη τη δύναμη της στην αληθινή πίστη στον Χριστό.

Ο Αλέξανδρος βρέθηκε στην Κωνσταντινούπολη να υπηρετεί τον γέρο και άρρωστο αρχιεπίσκοπο Μητροφάνη, ο οποίος τον χειροτόνησε διάκονο και στη συνέχεια πρεσβύτερο. Ο Μητροφάνης σύντομα είδε τα πολλά χαρίσματα και την βαθιά του πίστη ώστε τον κατέστησε στενό του συνεργάτη. Όλες τις δύσκολες αποστολές τις ανέθετε στον πρεσβύτερο Αλέξανδρο καθώς ήταν γεμάτος ζήλο για τη διατήρηση ανόθευτης της σώζουσας διδασκαλίας της Εκκλησίας μας. Με τους πύρινους λόγους του κατατρόπωνε τους αιρετικούς και μετέστρεφε πλήθος πλανεμένων ανθρώπων.

Τα χαρίσματα και το μέγεθος της πίστης και ευσέβειάς του αναδείχθηκαν κατά την διάρκεια των εργασιών της Α’ Οικουμενικής Συνόδου. Στην Α’ Οικουμενική Σύνοδο στη Νίκαια της Βιθυνίας, ο Άγιος Μητροφάνης λόγω του γήρατος και της ασθένειας του δεν μπορούσε να παραβρεθεί, γι’ αυτό έστειλε στην θέση του τον πρεσβύτερο Αλέξανδρο. Σε αυτήν την Σύνοδο ο ιερός Αλέξανδρος πολύ αγωνίστηκε υπέρ της Ορθοδόξου πίστεως, συντασσόμενος με τους Ορθόδοξους Πατέρες, Αθανάσιο, Σπυρίδωνα και Νικόλαο και ελέγχοντας ο τρισμακάριος την κακοδοξία του Αρείου.

Αφού τελείωσε η Σύνοδος ο Μέγας Κωνσταντίνος κάλεσε τους θεοφόρους Πατέρες της Συνόδου να έλθουν στην Κωνσταντινούπολη και να την ευλογήσουν αφού αυτή θα ήταν το κέντρο της αυτοκρατορίας. Τότε Άγγελος Κυρίου φάνηκε στον Μητροφάνη και του είπε ότι θα έλθει να παραλάβει την ψυχή του και τον θρόνο της Εκκλησίας στην Κωνσταντινούπολη θα τον αναλάβει ο συλλειτουργός του Αλέξανδρος. Έτσι και έγινε.

Παρά την απόφαση της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου, η αρειανική αίρεση δεν είχε εξαλειφθεί και έμελλε να ταλαιπωρήσει την Εκκλησία για πολύ ακόμη.

Οι Επίσκοποι που υποστήριζαν τον Άρειο στην Σύνοδο δεν ησύχασαν ποτέ παρόλο που είχαν προσυπογράψει τις αποφάσεις της Συνόδου. Ηγέτης τους ήταν ο Ευσέβιος Νικομηδείας, ο οποίος είχε και μεγάλη επιρροή στον αυτοκράτορα. Με δόλιο τρόπο οι υποστηρικτές του Αρείου κοσμικοί και εκκλησιαστικοί άρχοντες θέλησαν να εισάγουν τον Άρειο στην εκκλησιαστική κοινωνία.

Ο Άγιος Αλέξανδρος στις μεθοδεύσεις αυτές αντέτεινε με παρρησία ότι δεν είναι σωστό έτσι απλά να δεχθούμε σε κοινωνία «τον της αιρέσεως ευρετήν». Τότε ο υποστηρίζων την ανομία, Ευσέβιος μεταχειρίστηκε τη γνωστή τακτική των εχθρών του Χριστού μας και τον απείλησε ότι θα προκαλούσε την καθαίρεση του και την εξορία του. Ίδιος ο διάβολος και τότε και τώρα. Τα όργανα του διαβόλου απειλούν τους στρατιώτες του Χριστού μας! Ανθρωπάρια με την “επηρμένην οφρύν” που υψώνουν ανάστημα γιατί κατέχουν μια θέση ισχύος και εκφοβίζουν τους αληθινούς ποιμένες του Κυρίου. Αξιολύπητοι!

Όμως ο Άγιος Αλέξανδρος, όπως και όλοι οι αληθινοί ποιμένες που αγωνίζονται υπέρ της Αληθείας ουδόλως δείλιασε και ούτε η καθαίρεση τον απασχόλησε. Το μόνο που τον ένοιαζε και του κατέκαιγε την καρδιά ήταν η ανάγκη να τηρηθεί απαρασάλευτη η πίστη που διακήρυξε η Οικουμενική Σύνοδος της Νίκαιας!

Ο Άγιος Αλέξανδρος ζήτησε την εξ Ουρανού βοήθεια, και με πύρινα δάκρυα προσευχόταν στο Θεό να δώσει τη λύση και να μην επιτρέψει να επικρατήσει η αίρεση και η ανομία. Στην αγωνία του αυτήν είχε συμπαραστάτη τον πρεσβύτερο Μακάριο, γνωστό του Μεγάλου Αθανασίου.

Η απάντηση του Θεού ήταν άμεση. Ο Άρειος που θέλησε να μπει στην Εκκλησία του Χριστού τυραννικά και βίαια με βασιλική εξουσία, δεν πρόλαβε γιατί τον βρήκε η θεία δίκη. Καθώς περιφερόταν στην αγορά της Κωνσταντινούπολης συνοδευόμενος από πλήθος οπαδών του, πέρασε από τα δημόσια αποχωρητήρια για κάποια σωματική ανάγκη. Εκεί μέσα βρήκε οικτρό θάνατο το «τοις σκυβάλοις μεν τα έντερα, τοις εντέροις δε την ψυχήν ο δείλαιος συναποβάλει». Αυτό ήταν το τέλος του δυσεβούς Αρείου, που τόσο ταλαιπώρησε την Εκκλησία με τις κακοδοξίες του.

Την επόμενη ο Άγιος Αλέξανδρος και ο Ορθόδοξος λαός της Κωνσταντινούπολης συνάχθηκαν στο Ναό της Αγίας Ειρήνης και ευχαρίστησαν το Θεό, όχι γιατί χάρηκαν για το θάνατο του αιρεσιάρχη αλλά γιατί ο Θεός δεν εγκαταλείπει το λαό του. Αυτά να τα βλέπουν οι σημερινοί υποστηρικτές της σύγχρονης αίρεσης του Οικουμενισμού που θαρρούν πως θα τα βάλουν με την Εκκλησία του Χριστού και θα βγουν νικητές. Αργά η γρήγορα ο Κύριος θα αποδώσει το δίκαιο.

Ο Άγιος Αλέξανδρος απεβίωσε εν ειρήνη το 337 αφού είχε συμπληρώσει είκοσι τρία έτη στη διοίκηση της εκκλησίας της Κωνσταντινουπόλεως. Τις πρεσβείες του Αγίου Αλέξανδρου να έχουμε ώστε και αυτά τα χρόνια της παναίρεσης που ζούμε, ο Θεός να μην αργήσει να επέμβει, αλλά όπως τότε, έτσι και τώρα να απομακρύνει τους αιρετίζοντες και να διαποιμανθεί ο λαός του Θεού από Ορθόδοξους Ιεράρχες. Αμήν!

Πηγές

1. Μέγας Συναξαριστής της Ορθοδόξου Εκκλησίας, Τόμος Η΄- Μήν Αύγουστος, ΑΘΗΝΑΙ 1994
2. Βίος καί πολιτεία τοῦ ἁγίου Ἀλεξάνδρου πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως (325-337)

Κάνε ἐγγραφή στό νέο κανάλι τῆς Κατάνυξης τοῦ Youtube πατώντας ἐδῶ: ΚΑΤΑΝΙΧΙ