Άρθρο της Ελένης Παπασταματάκη

Ἰουστῖνος ὕπνωσεν Σέρβος ὁ μέγας,
Θεολόγων σύνεδρος, Ἁγίων φίλος.
Θεανθρώπῳ ἥνωται ὑπνώσας λέων Ὀρθοδοξίας (εορτάζει στις 14 Ιουνίου)

Τον Χριστομίμητο ασκητή, τον μεγαλύτερο θεολόγο του 20^ου αιώνα, τον Όσιο Ιουστίνο τον Πόποβιτς εορτάζει και τιμά σήμερα στις 14 του μηνός Ιουνίου, η Αγία μας Εκκλησία.

Ο Όσιος και θεοφόρος πατήρ, γεννήθηκε την ημέρα του Ευαγγελισμού της Παναγίας μας από ευλαβείς γονείς. Η καρδιά του μικρού Ευάγγελου, όπως ήταν το κατά κόσμον όνομα του Αγίου, από νωρίς αιχμαλωτίστηκε από την Θεία Αγάπη και μόνη ευχαρίστηση και χαρά εύρισκε στην ανάγνωση του Ευαγγελίου και στα Συναξάρια των Αγίων. Έτσι πλουτίζονταν κατά Θεό η ψυχή του και προετοιμαζόταν, ώστε αργότερα να επιδοθεί σε μεγάλους πνευματικούς αγώνες υπέρ της Ορθοδοξίας μας.

Πνευματικός του πατέρας ήταν ο Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς, τον οποίο είχε και δάσκαλο κατά τα χρόνια που φοιτούσε στην Εκκλησιαστική Σχολή του Αγίου Σάββα στο Βελιγράδι. Η δίψα του για τη θεϊκή και την ανθρώπινη γνώση τον οδήγησαν να σπουδάσει στη Ρωσία, Σερβία, Αγγλία και Αθήνα και ακολούθως να διδάξει ο ίδιος ως Καθηγητής της Δογματικής στο Πανεπιστήμιο του Βελιγραδίου, από το οποίο επαύθη μετά την εγκαθίδρυση του Κουμμουνισμού.

Έζησε το δράμα του σερβικού λαού κατά τους δύο παγκόσμιους πολέμους και διώχθηκε απηνώς από το καθεστώς του Τίτο. Το ανδρείο φρόνημα του και η βαθιά του πίστη περιγράφονται και στο ακόλουθο περιστατικό: Το έτος 1946, στην κομμουνιστική Γιουκοσλαβία. Ένας στρατιώτης μπαίνει με όπλο στο ιερό την ώρα της Θείας Λειτουργίας και διατάζει τον ιερέα να βγει έξω. «Δεν βγαίνω. Θα τελειώσω τη Θεία Λειτουργία πρώτα!», λέει ατάραχος εκείνος. « Αν θέλεις εκτέλεσέ με». Τότε ο στρατιώτης τον αναγκάζει με τη βία να σταματήσει. Ο ιερέας συλλαμβάνεται και φυλακίζεται. Και αυτός ο ιερέας δεν είναι άλλος από τον Άγιο Ιουστίνο τον Πόποβιτς, τον σύγχρονο Άγιο της Εκκλησίας μας, τον μεγάλο Σέρβο Θεολόγο και υπερασπιστή της Ορθοδοξίας. Δεν φοβόταν το θάνατο γιατί πίστευε στην Ανάσταση.

Στα συγγράμματά του που ανέρχονται σε 40 τόμους διακρίνεται έντονα η αγάπη του προς τον Θεάνθρωπο Χριστό, η Χριστοκεντρικότητα της διδασκαλίας του και η αγάπη και αφοσίωσή του στους Αγίους Πατέρες της Εκκλησίας. Έζησε με τις άγιες ασκήσεις ως Μοναχός, προσευχόμενος αδιαλείπτως, νηστεύων, μελετών, αγρυπνών και ψάλλων.

Ο άγιος Ιουστίνος τα πάντα ζυγίζει και αξιολογεί με τον Θεάνθρωπο και το θάνατο. Ό, τι δεν ανήκει στο πλήρωμα του θεανθρώπου και στο ήθος Του, ό, τι δεν αντέχει στη δοκιμή του θανάτου, γι’ αυτόν είναι αναμφισβήτητα δαιμονικό. Η Ορθόδοξος πίστη και ο πλούτος της παραδόσεως με κέντρο το Θεάνθρωπο Ιησού δεν είναι αφηρημένες ηθικές αρχές αλλά ο πυρήνας των πραγμάτων και του ανθρώπου ως και το τέλος τους. Εάν λοιπόν κάποιος επιχειρήσει να παραμορφώσει το περιεχόμενό τους, δηλαδή το πρόσωπο του Θεανθρώπου, τότε θα κινδυνεύσει να καταστραφεί ολόκληρη η δημιουργία με επικεφαλής τον άνθρωπο και ολόκληρη η Οικονομία της σωτηρίας. Αυτή τη βεβήλωση επιχείρησε η Δύση δια της θρησκείας της, του πολιτισμού και της παιδείας της. Το τραγικό δεν είναι η πτώση αλλά ότι η πτώση γίνεται δόγμα πίστεως και ζωής. Αυτά είναι που εγείρουν την ιερή αγανάκτηση του Αγίου Ιουστίνου κατά των διαφόρων ανθρωπισμών και του Οικουμενισμού, ως φορέων βεβήλωσης του Θεανθρώπου, της μόνης ελπίδας του ανθρώπου και του κόσμου.

Γι’ αυτό ήταν άσπονδος εχθρός του Οικουμενισμού, δηλαδή της παγκόσμιας κίνησης που έχει σκοπό την ένωση όλων των χριστιανικών ομολογιών και ως εκ τούτου, προχωρεί σε απαράδεκτες υποχωρήσεις στην πίστη. Πιο ξεκάθαρα από κάθε άλλον αναγνώρισε στην Οικουμενική κίνηση τα βαθέα του Σατανά. Γι’ αυτό και ονόμασε τον Οικουμενισμό “Παναίρεση” που συγκεφαλαιώνει όλες τις αιρέσεις όλων των αιώνων. Πολέμησε ιδιαίτερα τον παπισμό. «Στην ιστορία του ανθρωπίνου γένους υπάρχουν τρεις κυρίως πτώσεις: του Αδάμ, του Ιούδα και του Πάπα» λέει χαρακτηριστικά ο Όσιος Ιουστίνος.

Το κύρος του στη Σερβική Εκκλησία και παγκοσμίως όσο ακόμα ζούσε, ήταν τεράστιο. Αναλογιζόμενος της τεράστια ευθύνη του ως ποιμένας για τις ψυχές των ανθρώπων, κατ’ επανάληψη γνωμοδότησε στη Σύνοδο της Σερβικής Εκκλησίας να απέχει από τις συμπροσευχές και το λεγόμενο Παγκόσμιο Συμβούλιο των Εκκλησιών, που στην πραγματικότητα είναι παγκόσμιο συμβούλιο των αιρέσεων.

Έγραφε χαρακτηριστικά « Ήταν άραγε απαραίτητο η Ορθόδοξος Εκκλησία, αυτό το πανάχραντο Θεανθρώπινο σώμα του Θεανθρώπου Χριστού, να ταπεινωθεί τόσο τερατωδώς, ώστε οι αντιπρόσωποί της, θεολόγοι και Ιεράρχες, να επιζητούν την οργανική μετοχή και συμπερίληψη στο Παγκόσμιο Συμβούλιο των Εκκλησιών, το οποίο κατά αυτόν τον τρόπο γίνεται νέος εκκλησιαστικός οργανισμός, μία νέα Εκκλησία υπεράνω της Εκκλησίας, της οποίας οι Ορθόδοξοι και οι μη Ορθόδοξοι αποτελούν μόνο μέλη! Αλλοίμονο, ανήκουστος προδοσία!»

Κοιμήθηκε οσιακά την ημέρα του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου το 1979, στην Μονή Τσέλιε, κλείνοντας με τον Ευαγγελισμό, αυτόν τον επί γης βίο του, όπως και τον άρχισε. Στην Μονή Τσέλιε έζησε τα τελευταία συνεχή 28 χρόνια της ζωής του, ο τάφος του εκεί έχει γίνει τόπος προσκυνήματος για τους Ορθοδόξους από όλο τον κόσμο. Το Πατριαρχείο Σερβίας τον Μάιο του 2010 κατέταξε επίσημα τον π. Ιουστίνο στο αγιολόγιο της Ορθοδόξου Εκκλησίας.

Έφυγε από τον παρόντα βίο, αφού πρώτα άφησε στην Ορθόδοξη Εκκλησία ως παρακαταθήκη την αγιοπατερική διδασκαλία περί του Θεανθρωπίνου Προσώπου του Ιησού Χριστού και περί Εκκλησίας, ώστε να μπορούμε με ασφάλεια να ξεχωρίσουμε την πλάνη που κρύβεται στην δαιμονική «αγάπη» του Οικουμενισμού. Φρονούμε ταπεινά ότι κριτήριο αν μία μελλοντική σύνοδος είναι Αγία θα είναι μόνο αυτό: να αναγνωρίσει ως Κανόνα Πίστεως την Ορθόδοξη Πατερική διδασκαλία όπως αποτυπώνεται ως Εκκλησιολογία, Χριστολογία και Τριαδολογία από τον π. Ιουστίνο Πόποβιτς.

Ο Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς είναι ένας από τους μεγαλύτερους θεολόγους της εποχής μας, πνευματικός πατέρας της Εκκλησίας της Σερβίας και όλης της Ορθοδοξίας, ομολογητής της πίστεως και φιλόσοφος του Αγίου Πνεύματος. Παρά τις διώξεις που υπέμεινε και τις ασταμάτητες δύσκολες συνθήκες, εκείνος προσευχόταν αδιάλειπτα, νήστευε αυστηρά και λειτουργούσε καθημερινά μνημονεύοντας εκατοντάδες ονόματα. Ήταν ένας γλυκύτατος πνευματικός πατέρας, που έδινε ανεκτίμητες συμβουλές, ενώ συγχρόνως συνέχιζε το ιεραποστολικό του έργο μελετώντας και συγγράφοντας. Μέσα στην ευαίσθητη ψυχή του υπήρχε μόνο αγάπη· η αγάπη στον Θεάνθρωπο Χριστό! « Δεν θέλω ούτε τη ζωή, ούτε το θάνατο χωρίς Εσένα, γλυκύτατε Κύριε!…Ας με θανατώσετε με όποιον τρόπο θέλετε, αλλά χωρίς τον Χριστό δεν θέλω τίποτε…».

Πόσο μοιάζουν μεταξύ τους οι βίοι των Αγίων Σου Κύριε! Οι Άγιοι Σου που Σε λάτρεψαν και Σε ομολόγησαν σε όλη τους τη ζωή!

Άγιε Ιουστίνε Πόποβιτς ομολογητά και πύρηνε κήρυκα της Αληθείας, πρέσβευε υπέρ ημών!

Πηγές
Αρχ. Ιουστίνου Πόποβιτς, Ορθόδοξος Εκκλησία και Οικουμενισμός, εκδ. Ορθόδοξος Κυψέλη, Θεσσαλονίκη 1974
Επισκόπου Αθαν. Γιεβτιτς, Βίος του Οσίου Πατρός Ιουστίνου Πόποβιτς, Εκδ. Νεκτ. Παναγόπολος, Αθήναι 2001
Ημερολόγιο 2018 Ορθόδοξου Χριστιανικού Συλλόγου ‘Άγιος Ιωσήφ ο Ησυχαστής’ “Η διακοπή του μνημοσύνου στα συναξάρια των αγίων μας”
https://www.impantokratoros.gr/

Κάνε ἐγγραφή στό νέο κανάλι τῆς Κατάνυξης τοῦ Youtube πατώντας ἐδῶ: ΚΑΤΑΝΙΧI