Της Ολυμπίας
αποκλειστικά για την katanixi.gr

«Οἱ Χριστιανοί ὀφείλουν νά μήν κατακρίνουν» (Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης)

Επιμέλεια σύνταξης: katanixi.gr

Η΄ Μέρος

Στό συγγραφικό ἔργο τοῦ Ὁσίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου, φανερώνεται καθαρά ἡ ἁγία «ἐν Χριστῷ Ζωή». Αὐτή εἶναι ἡ ἀληθινή ζωή «ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ». Καί ἀρχίζει μέ τά Ἱερά Μυστήρια τοῦ Ἁγίου Βαπτίσματος καί τοῦ Ἁγίου Χρίσματος, ἡ χάρη τῶν ὁποίων ἐγκαθίσταται στό βάθος τῆς καρδιᾶς ὅλων τῶν ὀρθοδόξων νεοφωτίστων. Ἀπό τότε ἀρχίζει ὁ ἀγώνας τῆς ἐκκλησιαστικῆς «ἐν Χριστῷ ζωῆς».

Σ’ αὐτόν τόν ἀληθινό «ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ» πνευματικό ἀγώνα ἀποκτᾶται ἡ πείρα τοῦ συνεχοῦς πολέμου μέ τόν Διάβολο καί μέ τά δαιμόνια τῶν παθῶν μας, «τά πνεύματα τῆς πονηρίας» τά ὁποῖα «σπέρνουν» ὅλους τούς πονηρούς καί βλάσφημους λογισμούς.

Ἡ ἁγία «ἐν Χριστῷ Ζωή» ἀπαιτεῖ τήν ἄμεση ἀνάληψη τοῦ ἀσκητικοῦ καί νηπτικοῦ ἀγώνα, ἐνισχύεται δέ καί καθοδηγεῖται ἄνωθεν ἀπό τήν Χάρη τῶν Θείων Μυστηρίων τῆς εἰλικρινοῦς καί ἀληθινῆς Μετανοίας, τῆς καθαρᾶς ἐξομολογήσεως, ὅπως καί τῆς καθημερινῆς Θείας Μεταλήψεως διότι τό κέντρο τῆς ζωῆς τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἡ Θεία Εὐχαριστία.

Ὁ πατήρ Εὐθύμιος ἱερομόναχος «Σταυρουδᾶ», ἀναφέρει στή συνέχεια τῆς βιογραφίας τοῦ ὁσιολογιωτάτου Νικοδήμου Mοναχοῦ, τά ἑξῆς:

Ὁ μέγας ἆθλος τοῦ «Πηδαλίου»

Μετά τήν τελείωσιν τοῦ βιβλίου τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου ἦλθεν ὁ Ἱερομόναχος διδάσκαλος παπα–Ἀγάπιος ἐκ Δημητσάνης Πελοποννήσου, ἤφερε καί τό νεοτύπωτον Κανονικόν του. (27)

Καί βλέποντας τό ἰδικόν μας χειρόγραφον ἐξηγημένον παρά τοῦ μακαρίτου παπα–Διονυσίου Πιπεριώτου ἐπαρακινήθη νά τό τυπώσῃ καί αὐτοῦ.

Μετά τοῦ ὁποίου συμφωνήσας ὁ θεῖος Νικόδημος, ἀποβλέπων ἐξ ὁλοκλήρου εἰς τήν ὠφέλειαν τοῦ πλησίον, ἤρχισε τήν ἐργασίαν διά τήν συστηματικήν κατάταξιν καί ἑρμηνείαν τῶν Ἱερῶν τῆς Ἐκκλησίας Κανόνων, ἀπαραιτήτων πρός ὁδηγίαν καί φωτισμόν τῶν ἱερωμένων ἀλλά καί παντός εὐσεβοῦς.

Καί οὕτω συμφωνήσας μέ τόν Νικόδημον ἄρχισαν τήν ἐξήγησιν, ὄχι ὅμως ἡσύχως καί μέ ἄνεσιν, ἀλλά μέ βίαν, διά νά προφθάσουν τόν Παναγιώτατον κυρ–Προκόπιον εἰς τόν Θρόνον, διά νά πάρουν εὐκόλως τήν ἄδειαν τῆς τυπώσεως.

Καί εὐθύς ἐσύναξαν τρεῖς καί τεσσάρους καλλιγράφους εἰς τό Κυριακόν καί ὁ Ἀγάπιος μέ τόν Ἱερόθεον ἐφρόντιζον βιβλία καί τά πρός ζωοτροφίαν τους, ὁ δέ Νικόδημος ἐκατέβη εἰς τήν Καλύβην τοῦ Γερο–Λουκᾶ διά τό ἐγγύτερον.

Καί ὄντως θαῦμα ἦτον νά τόν βλέπῃ τινάς τόν εὐλογημένον ὁπού ἐκάθητο εἰς τό σκαμνίον καί τριγύρου του εἶχεν τά βιβλία, ἄλλα ἀνοικτά καί ἄλλα κλεισμένα, καί μέ τό κονδύλιον εἰς τήν δεξιάν ἐθεωροῦσε πότε τό ἕνα καί πότε τό ἄλλο.

Τό πολύτιμον αὐτό σύγγραμμα, τό ὁποῖον, βοηθούμενος καί ὑπό τοῦ ἀνωτέρω ἱεροδιδασκάλου Ἀγαπίου, μετά πολλῶν κόπων ἔφερεν εἰς πέρας, τό ὠνόμασε «Πηδάλιον» ὡς κυβερνόν καί κατευθύνον τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ, εἶναι δέ πεπλουτισμένον, πλήν τῆς ἑρμηνείας ἑκάστου κανόνος, διά πλήθους σχολίων καί σημειώσεων, πρός ἀκριβῆ γνῶσιν τοῦ κανονικοῦ δικαίου καί τοῦ πνεύματος τῶν ἱερῶν κανόνων.

Ἐσυντάχθη μέ ὑπερβολικούς κόπους καί ἱδρῶτας, ἐγράφη ἀπό τούς καλλιγράφους, τό ἐπῆρεν ὁ Ἀγάπιος, πηγαίνει εἰς τήν Κωνσταντινούπολιν διά νά ἐγκριθῇ ὑπό τῆς Μεγάλης τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας.

Ἀλλ᾿ ἡ κακή τύχη ἐπρόφθασε καί εὔγαλε τόν Προκόπιον ἀπό τόν πατριαρχικόν Θρόνον καί ἐμβαίνει ὁ κυρ–Νεόφυτος.

Παρρησιάζεται εἰς αὐτόν καί εἰς τήν Σύνοδον ὁ Ἀγάπιος.

Ἔκρινεν ἡ Σύνοδος νά θεωρηθῇ τό βιβλίον ἀπό τόν διδάσκαλον κυρ–Δωρόθεον, τό ἐδέχθη ὁ Δωρόθεος, ἀλλά μέ ἀμέλειαν.

Προσμένει ὁ Ἀγάπιος ἕναν χρόνον παρακαλῶντας καί παρακινῶντας, τίποτας δέν ἐκατώρθωσε μέ τόν Δωρόθεον, καταφρόνεσαις μόνον πολλαῖς ἤκουσε.

Τέλος πάντων ἐβαρέθηκε καί ἀφήνει τό βιβλίον καί πηγαίνει εἰς τόν Μορέαν καί ἀπ᾿ ἐκεῖ στέλνει γράμμα εἰς τόν Νικόδημον καί τοῦ φανερώνει τά πάντα καί ὅτι αὐτός παραιτεῖται καί ὅ,τι θέλει ἄς κάμῃ τό βιβλίον του.

Αὐτό τό γράμμα τόν ηὗρεν εἰς ἀχαμνήν κατάστασιν, διατί αὐτάς τάς ἡμέρας ἦλθε γράμμα ἀπό τόν κυρ–Νάνον ὅτι ἐχάθη τό βιβλίον τοῦ Παλαμᾶ, καί τόσον ἐλυπήθη, ὁπού δέν ἠμπόρεσε νά σταθῇ εἰς τήν Καλύβην του μίαν ὥραν.

Κλαίων καί ὀδυρόμενος ἦλθεν εἰς τό Κελλίον μας καί ἐκάθησεν δύο μῆνας.

Ἔπειτα ἐκοινοβίασεν μέ τόν Γερο–Σίλβεστρον τόν Καισαρέα ὄντα τότε ἐδῶ εἰς τήν γειτονίαν μας καί ἔχοντας Κελλίον Παντοκρατορινόν, τόν Ἅγιον Βασίλειον.

Μετά ἕν ἔτος ἀπ᾿ αὐτοῦ ἔγραψεν εἰς τόν Ἅγιον Πατριάρχην Κωνσταντινουπόλεως κυρ-Νεόφυτον καί ὁ Πατριάρχης Νεόφυτος, λαβών «τήν καλήν περί τοῦ βιβλίου μαρτυρίαν» καί παρά τῶν ἐν Χίῳ εὑρισκομένων Ἁγίου Μακαρίου Κορίνθου καί Ἀθανασίου τοῦ Παρίου, πρός οὕς εἶχε στείλει τό βιβλίον, ζητῶν καί ἐκείνων τήν ἔγκρισιν, ἔδωσε τήν Συνοδικήν ἔγκρισιν, καί διά τοῦ Ἁγίου Μακαρίου τό ἐπέστρεψεν εἰς τόν θεῖον Νικόδημον.

Ἀλλ᾿ οὗτος ὁ μακάριος, πάμπτωχος καθώς ἦτο, δέν ἠδύνατο ποτέ νά ἐκδώσῃ τό Πηδάλιον, ὅπως ἄλλωστε καί τά ἄλλα βιβλία του, ἔγινεν ἔρανος μεταξύ τῶν Μοναχῶν τοῦ Ἁγίου Ὄρους, καί τά συλλεγέντα χρήματα μετά τῶν χειρογράφων ἐδόθησαν εἰς τόν Ἀρχιμανδίτην Θεοδώρητον τόν ἐξ Ἰωαννίνων, παρακληθέντα νά φροντίσῃ διά τήν ἐκτύπωσιν τοῦ Πηδαλίου ἐν Βενετίᾳ. (28)

Ἀλλ᾿ ἐδῶ νέα πικρία ἐπεφυλάσσετο διά τόν ἱερώτατον ἄνδρα Ὅσιον Νικόδημον.

Ὁ Θεοδώρητος ἀπεδείχθη, κατά τόν χαρακτηρισμόν τοῦ Εὐθυμίου, «δόλιος» καί «ψευδάδελφος».

Διότι, ἐκ τῶν ἐπεξηγηματικῶν σημειωμάτων καί σχολίων τοῦ θείου Πατρός ἐν αὐτῷ πρός τούς κανόνας, ἄλλα μέν αὐθαιρέτως ἀφῄρεσεν, ἄλλα ἠλλοίωσε, καί τινα ἰδικά του προσέθεσεν, εἰς ὑποστήριξιν πεπλανημένων δοξασιῶν καί ξένων καί ὀθνείων πρός τό πνεῦμα τῆς Ὀρθοδόξου ἡμῶν Ἐκκλησίας φρονημάτων, παραποιήσας καί καταστρέψας τό ἔργον εἰς δεκαοκτώ καί πλέον σημεῖα.

Ὅταν ὁ ἱερός Νικόδημος εἶδε τήν παραποίησιν καί διαστρέβλωσιν ταύτην, πρός βλάβην τῶν εὐσεβῶν Χριστιανῶν, κατεθλίβη καί ἐπικράνθη μεγάλως.

Δέν ἠδύνατο ἐκ τούτου νά εὕρῃ ἡσυχίαν, καί ἔλεγεν μετά δακρύων εἰς τούς ἀδελφικούς του φίλους Σκουρταίους, ὅτι τό «εἶχε κάλλιον πολλάκις νά τόν ἐκτύπα (ὁ Θεοδώρητος) εἰς τήν καρδίαν μέ μάχαιραν, παρά νά προσθέσῃ ἤ ἀφαιρέσῃ εἰς τό βιβλίον του».

Ἐλυπεῖτο ὁ μακάριος βαθύτατα, ἀναλογιζόμενος τήν βλάβην καί τόν σκανδαλισμόν, ὅν θά προεξένουν εἰς τάς εὐσεβεῖς ψυχάς αἱ ἑτεροδιδασκαλίαι αὗται εἰς ἕν τοιοῦτον κανονικόν βιβλίον.

Μετά τό συμβάν τοῦτο παρέμεινεν εἰς τό Κελλίον τῶν Σκουρταίων ἐπί δύο μῆνας, καί μετέπειτα ἐκοινοβίασεν εἰς τόν Γέροντα Σίλβεστρον Καισαρέα, ἔχοντα τό Παντοκρατορινό Κελλίον «Ἅγιος Βασίλειος», ἔνθα καί συνέχισε τούς πνευματικούς αὐτοῦ ἀγῶνας καί τήν γονιμωτάτην συγγραφικήν ἐργασίαν.

Ἰσόβιος νηστευτής – ξηροφάγος!

Ἐκεῖ εἰς τόν Ἅγιον Βασίλειον συνέγραψε τήν «Χρηστοήθειαν», βιβλίον διδακτικώτατον, διορθοῦν τά ἤθη τῶν εὐσεβῶν Χριστιανῶν καί διδάσκον ἀποχήν ἐκ πάσης πλάνης καί μαγείας καί γοητείας.

Ἐπίσης ἐδιώρθωσε καί ἐκαλλώπισε τά «ᾈσματικά Ἐγκώμια τοῦ Ἐπιταφίου».

Μετ᾿ ὀλίγον καιρόν ἀπεχώρησεν ἐκ τοῦ Κελλίου τοῦ Ἁγίου Βασιλείου, λόγῳ δυσφορίας τοῦ ὑποτακτικοῦ τοῦ Γέροντος Σιλβέστρου, καί εἰσῆλθεν εἰς τήν Ἱεράν Μονήν τοῦ Παντοκράτορος.

Ἐπειδή δέ τό δίκαιον εἶναι νά λέγωμεν τήν ἀλήθειαν, μέ τούς ἐδικούς του ἔχοντας θάρρος εὔγαινεν εἰς τήν ἀδιακρισίαν ἀπό τήν ἁπλότητά του.

Καί καθίσας εἰς τό Mοναστήριον κανέναν χρόνον, πάλιν ὁ ἔρως τῆς ἡσυχίας καί τῆς ἐρημικῆς ζωῆς, δι᾿ ἧς ἠξιοῦτο ὑψηλῶν θεωριῶν, τόν εὔγαλεν ἔξω καί ἦλθεν καί ἀγόρασεν τήν Καλύβην ὁπού εἶναι ἀντικρύς τοῦ Ἁγίου Βασιλείου, καί παίρνοντας τό ψωμίον του ἀποτεμᾶς ἡσύχαζεν ἐκεῖ.

Εἰς τήν μικράν ἡσυχαστικήν Καλύβην, ἀπέναντι τοῦ Κελλίου τοῦ Ἁγίου Βασιλείου, ἔζη ἀσκητικώτατα, ὡς ξένος καί πάροικος ἐπί τῆς γῆς καί σαρκοφόρος ἄγγελος, συντηρούμενος ὑπό τῶν πνευματικῶν καί ἀγαπητῶν αὐτοῦ ἀδελφῶν Σκουρταίων.

Ἡ ἀσκητική καί ἰσάγγελος αὕτη ζωή τοῦ Ὁσίου διδασκάλου καί μεγάλου Πατρός Νικοδήμου κατέπληττε τούς πάντας.

Ἡ ζωοτροφία του, λέγει ὁ παράδελφός του Εὐθύμιος, ποτέ μέν ἦτο ὀρύζιον νερόβραστον, ποτέ δέ νερόμελον· τόν δέ περισσότερον καιρόν ἐλαίας καί μουσκεμένα κουκιά ἦτο τό προσφάγιόν του.

Καί ὅποτε τοῦ ἐτύγχανον ὀψάρια, τά ἔδιδε κανενός γειτόνου του καί τά ἐμαγείρευεν καί τά ἔτρωγαν μαζί.

Ὁμοίως καί οἱ γείτονές του, ἠξεύροντες ὅτι δέν μαγειρεύει, πολλάκις τοῦ ἐπήγαινον μαγείρευμα.

Ἤρχετον καί εἰς ἡμᾶς συχνά καί κάποτε μετά τόν χαιρετισμόν μᾶς ἔλεγεν:

– «Ἀπόκαμα, βρέ Γερο–Ἀνανία».

Καί ὅταν ἐκαθήμεθα εἰς τήν τράπεζαν, εἰ μέν καί ἐσιωπούσαμεν, ἔτρωγεν, ὡσάν νηστικός ὁπού ἦτον, εἰ δέ καί ἐρωτούσαμεν τίποτας, ἀρχίζοντας νά λέγῃ ἀπό τό λέγειν ἀλησμονοῦσε τήν πεῖναν, ὥστε ὁπού πολλαῖς φοραῖς τόν ἐπρόσταζεν ὁ μακαρίτης Γέροντάς μας νά σιωπήσῃ διά νά φάγῃ.

Τόσον ἦτον θεόληπτος καί θεοφορούμενος, καί τόσον πολύ ηὐφραίνετο ἡ καρδία του εἰς τήν μελέτην καί ἀνάλυσιν τῶν Θείων λόγων.

Ἀλλά καί μέ τόσην κακοπάθειαν, ὅμως ἦτον κοκκινοπρόσωπος καί παχύς, ὡσάν νά ἐξεφάντωνε καθημερινῶς.

Οἱ ἀδελφοί Σκουρταίοι βλέποντες τήν σκληροτάτην ζωήν του, ἐν τῇ ὁποίᾳ κατεπονεῖτο ἀγωνιζόμενος καί συγγράφων, συχνάκις τόν ἐκάλουν νά συμφάγει μετ᾿ αὐτῶν, πρός ἀνακούφισιν τοῦ καταπεπονημένου σώματός του”.

Οἱ κ υ ρ ι ώ τ ε ρ ε ς ἐντολές τοῦ Εὐαγγελίου, ὑπό τοῦ Ὁσίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου:

8. Οἱ Χριστιανοί ὀφείλουν νά μήν κατακρίνουν.

Μήν κατακρίνετε, ἀδελφοί, τούς ἄλλους, γιά νά μήν κατακριθεῖτε κι’ ἐσεῖς ἀπό τό Θεό. (29)

Μέ τό κριτήριο πού κρίνετε θά κριθεῖτε, καί μέ τό μέτρο πού μετρᾶτε θά μετρηθεῖτε. Γιατί βλέπεις τό σκουπιδάκι πού εἶναι στό μάτι τοῦ ἀδελφοῦ σου καί δέ νιώθεις ὁλόκληρο δοκάρι πού εἶναι στό δικό σου μάτι; (Ματθ. 7, 1-3).

Ἔνοχος καί ἀνυπολόγητος εἶσαι, ἄνθρωπέ μου, ἐσύ πού γίνεσαι κριτής τῶν ἄλλων. Γιατί, κρίνοντας τόν ἄλλο, καταδικάζεις τόν ἴδιο τόν ἑαυτό σου, ἀφοῦ κι’ ἐσύ κάνεις τά ἴδια κακά πού κάνει ἐκεῖνος (Ρωμ. 2, 1).

Μήν κάνετε, ἀδελφοί, καμιά κρίση πρίν ἀπό τόν καιρό τῆς Δευτέρας Παρουσίας τοῦ Κυρίου. Ἐκεῖνος θά ρίξει τότε φῶς σέ ὅσα ἔργα εἶναι τώρα κρυμμένα στό σκοτάδι, καί θά φανερώσει τούς κρυφούς λογισμούς τῶν καρδιῶν τῶν ἀνθρώπων (Α´ Κορ. 4, 5).

Μήν κακολογεῖτε καί κατηγορεῖτε ὁ ἕνας τόν ἄλλον, ἀδελφοί.

Ὅποιος κατηγορεῖ ἤ κατακρίνει τόν ἀδελφό του, κατηγορεῖ καί κατακρίνει τόν ἴδιο τό νόμο τοῦ Θεοῦ. Κι’ ὅταν κρίνεις τό Νόμο τοῦ Θεοῦ, δέν εἶσαι τηρητής καί ὑποκείμενος στό Νόμο, ἀλλά κριτής καί ἀνώτερός του. Ἕνας εἶναι ὁ νομοθέτης καί ὁ Κριτής, ὁ Χριστός, πού ἔχει τή δύναμη νά σώσει τόν ἄνθρωπο ἤ νά τόν κολάσει. Ἐνῶ ἐσύ ποιός εἶσαι πού κρίνεις τόν ἄλλο; (Ἰακ. 4, 11-12).

Ὁ Ὅσιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης, στό ἔργο του ὁ «Ἀόρατος Πόλεμος», γράφει τά ἑξῆς:

– Νά θυμᾶστε ὅτι ὑποχεσθήκατε στό ἅγιο Βάπτισμα ὅτι ἀπαρνῆσθε καί πολεμᾶτε τόν σατανᾶ καί ὅλα τά ἔργα του καί κάθε λατρεία του καί κάθε ἁμαρτία του, τά ὁποῖα ἔργα του εἶναι αὐτά τῆς φιληδονίας, τῆς φιλοδοξίας καί τῆς φιλαργυρίας καί τά ὑπόλοιπα πάθη. (30)

Ὁπότε καί νά ἀγωνίζεστε, ὅσο μπορεῖτε, γιά νά κατατροπώσετε, γιά νά τόν ντροπιάσετε καί γιά νά τόν νικήσητε μέ ὅλη σας τήν τελειότητα.

– Ποιά δέ εἶναι ἡ πληρωμή καί ὁ μισθός, πού ἔχετε νά πάρετε γιά αὐτή τή νίκη σας;

– Πολύς καί μεγάλος.

Καί ἀκοῦστε ἀδελφοί μου,αὐτό αὐτολεξεί ἀπό τό ἴδιο τό στόμα τοῦ Κυρίου, ὁπού μᾶς τό ὑπόσχεται στήν Ἱερή Ἀποκάλυψι.

1. «Σέ ὅποιον νικήσει θά τοῦ δώσω νά φάῃ τόν καρπό ἀπό τό δένδρο τῆς ζωῆς, πού βρίσκεται στόν Παράδεισο τοῦ Θεοῦ μου» (Ἀποκ. 2, 7).

2. «Τόν νικητή δέν θά τόν πειράξη ὁ δεύτερος θάνατος» (Ἀποκ. 2, 11).

3. «Σέ ὅποιον νικήσῃ θά τοῦ δώσω ἀπό τό κρυμμένο μάννα» (Ἀποκ. 2, 17).

4. «Στό νικητή θά τοῦ δώσω τήν ἐξουσία πού κι’ ἐγώ πῆρα ἀπό τόν Πατέρα μου κι’ ἀκόμη θά τοῦ δώσω τό ἄστρο τό πρωινό» (Ἀποκ. 2, 28).

5. «Τόν νικητή θά τόν ντύσῃ ὁ Θεός μέ τά λευκά ροῦχα τῆς νίκης· δέν θά διαγράψω τό ὄνομά του ἀπό τό βιβλίο τῆς ζωῆς καί θά τόν ἀναγνωρίζω ὡς δικό μου μπροστά στόν Θεό καί τούς ἀγγέλους του» (Ἀποκ. 3, 5).

6. «Τόν νικητή θά τόν κάνω στῦλο στό ναό τοῦ Θεοῦ μου» (Ἀποκ. 3, 12).

7. «Τόν νικητή θά τόν βάλω νά καθίσῃ μαζί μου στόν θρόνο μου» (Ἀποκ. 3, 21).

8. «Ὁ νικητής θά τά κληρονομήσῃ ὅλα, κι’ ἐγώ θά εἶμαι Θεός του κι’ αὐτός παιδί μου» (Ἀποκ. 21, 7).

– Βλέπετε ἀξιώματα;

– Βλέπετε μισθούς;

– Βλέπετε τό ὀκταπλάσιο αὐτό στεφάνι, τό ὁποῖο εἶναι γεμάτο ἄνθη καί ἁμαράντινο, ἀλλά πολλά περισσότερα στεφάνια θά σᾶς πλέξουν ἀδελφοί, ἄν νικήσετε τόν διάβολο.

Σέ αὐτό λοιπόν μαθητεύετε, στό νά ἀγωνίζεστε καί νά ἐγκρατεύεστε «γιά νά μή πάρη κανένας τό στεφάνι σας» (Ἀποκ. 3, 11).

Ἀμήν, γένοιτο!

Συνεχίζεται…

• 27. Ὁ Ὅσιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης. Ὁ πρωτότυπος βίος του.
  Ὑπό Εὐθυμίου Ἱερομονάχου τοῦ Σταυρουδᾶ (1813). http://users.uoa.gr/
• 28. Βίος καί πολιτεία καί λαμπροί ἀγῶνες τοῦ Ὁσίου καί Θεοφόρου Πατρός ἡμῶν καί σοφωτάτου Διδασκάλου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου. Ποίημα Γερασίμου Μοναχοῦ Μικραγιαννανίτου
  (Ἐκ τοῦ βιβλίου: Διονυσιάτικον Ἁγιολόγιον, ἔκδοσις Ἱερᾶς Μονῆς Διονυσίου Ἁγίου Ὄρους, Ἅγιον Ὄρος, 2004, σελ. 98-130) http://users.uoa.gr/
  29. Οἱ κυριώτερες ἐντολές τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Ὁσίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου http://users.uoa.gr/
  30. Ὁσίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου «Ἀόρατος Πόλεμος»
  Ἀπόδοση στή νέα Ἑλληνική: Ἱερομόναχος Βενέδικτος
  Ἔκδοση Συνοδείας Σπυρίδωνος Ἱερομονάχου, Νέα Σκήτη, Ἅγιον Ὄρος http://users.uoa.gr/

Κάνε ἐγγραφή στό νέο κανάλι τῆς Κατάνυξης τοῦ Youtube πατώντας ἐδῶ: https://bit.ly/2WldGra

Δείτε σχετικά:
– Το Συναξάρι του Οσίου Νικοδήμου Μοναχού του Αγιορείτου (Α΄ Μέρος, Β΄, Γ΄, Δ΄, Ε΄, ΣΤ΄, Ζ΄)