“Ὁ τίτλος “Τό θαῦμα τῆς διακοπῆς μνημοσύνου” ἴσως νά ξενίζει κάποιους πού ἀναρωτιοῦνται: Εἶναι θαῦμα ἡ διακοπή μνημοσύνου; Εἶναι θαῦμα ἡ ἀποτείχιση;”…

Επιμέλεια σύνταξης: katanixi.gr

Στο πλαίσιο του αφιερώματος για τα 6 χρόνια Αποτείχισης του π. Νικολάου Μανώλη, έχει ιδιαίτερη αξία η παρούσα εισήγησή του στην ημερίδα “ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ και Κολυμπάρι, δύο χρόνια μετά. Αίρεση – Καθαίρεση – Ορθόδοξη Αντίσταση”, πού πραγματοποιήθηκε το Σάββατο 16 Ιουνίου 2018 στο Grand Hotel Palace Θεσσαλονίκης.

Ο ομολογητής ιερέας αποκαλύπτει το βίωμά του, την εμπειρία της Θείας Χάριτος που τον οδήγησε στην πλέον αποτελεσματική έμπρακτη υπεράσπιση της Αμωμήτου Πίστεως, δηλαδή στην διακοπή μνημοσύνου του αιρετίζοντος επισκόπου του.

Ακολουθεί το κείμενο (και σε αρχείο scribd για την ευκολότερη αποθήκευση στον υπολογιστή σας) και το σχετικό βίντεο με την ομιλία. Ολόκληρο το βίντεο της εκδήλωσης μπορείτε να το παρακολουθήσετε εδώ

Τό θαῦμα τῆς διακοπῆς Μνημοσύνου

Ὁμιλητής: Πρωτοπρ. Νικόλαος Μανώλης

Σεβαστοί πατέρες, ἀγαπητοί σύνεδροι.

Ὁ τίτλος “Τό θαῦμα τῆς διακοπῆς μνημοσύνου” ἴσως νά ξενίζει κάποιους πού ἀναρωτιοῦνται: Εἶναι θαῦμα ἡ διακοπή μνημοσύνου; Εἶναι θαῦμα ἡ ἀποτείχιση; Θά προσπαθήσω στό χρόνο πού μοῦ ἀναλογεῖ νά δώσω μία ἀπάντηση, περιγράφοντας καταστάσεις, βιώματα καί ἐμπειρίες. Ἐν πρώτοις πιστεύω καί ὁμολογῶ πώς πρόκειται γιά ἐνέργεια ἁγιοπνευματική, καθώς  ἑδράζεται πάνω στήν ἐμπειρία τῆς Ἐκκλησίας καί στήν πρακτική τῶν ἁγίων σέ περιόδους αἱρέσεων. Δέν εἶναι ἄγνωστη ὑπόθεση γιά τήν παράδοσή μας, ἄν καί πρέπει νά ὁμολογήσουμε πώς εἶναι ἄγνωστη γιά τήν ἐποχή μας. Δέ μεγαλώσαμε μέ τή γνώση καί τή διδασκαλία αὐτῆς τῆς μεθόδου, τοῦ ἔσχατου “ἐργαλείου” πού ἔχει στή διάθεσή του ὁ πιστός ἀπέναντι στήν καλπάζουσα αἵρεση. Δέν τή διδαχθήκαμε στά σχολεῖα, στά κατηχητικά, στίς θεολογικές σχολές. Οἱ πνευματικοί μας δέ μᾶς μίλησαν ποτέ γι αὐτό (αὐτό ἀποδεικνύεται ἀπό τήν ἐπαμφοτερίζουσα στάση τους ἀπέναντι σέ περιπτώσεις ἀποτείχισης). Δέ γεννηθήκαμε σέ περίοδο φανερῆς αἵρεσης καί διωγμῶν, ὅπως ἡ περίοδος τῆς Εἰκονομαχίας, ἀλλά ἀνδρωθήκαμε σέ μία ἐποχή πού ὑπῆρχε ἡ αἴσθηση πώς κινούμαστε ἐντός “ζώσης καί ἐλευθέρας Ἐκκλησίας”. Ἄν καί δέν εἶναι παλαιές οἱ περιπτώσεις ἀποτείχισης τοῦ ἁγίου Ὅρους κατά τό 1969 ἤ τῶν τριῶν ἐπισκόπων πού διέκοψαν τό μνημόσυνο τοῦ πατριάρχη Ἀθηναγόρα, ἐν τούτοις λίγοι θυμοῦνται καί προσμετροῦν ἐκείνη τήν περίοδο.

Στίς μέρες μας, μέ τήν ἐπέλαση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί τή “συνοδική” κατοχύρωσή του ἀπό τή σύνοδο τοῦ Κολυμπαρίου καί μετά, ἡ διακοπή μνημοσύνου τῶν αἱρετιζόντων ἱεραρχῶν, ἡ εὐλογημένη ἀποτείχιση, καθίσταται πιό ἐπίκαιρη ἀπό ποτέ. Ὁ ἄλλοτε κρυφός Οἰκουμενισμός τῶν θρησκευτικῶν ταγῶν, τῶν πανεπιστημιακῶν θεολόγων, τῶν διαχριστιανικῶν καί διαθρησκειακῶν συνεδρίων ἀνέβηκε στόν ἄμβωνα, ἔγινε σχολικό μάθημα θρησκευτικῶν, διδάσκεται πλέον στά κατηχητικά σχολεῖα. Ἀποκαλύφθηκαν ἀκόμα καί οἱ πιό κρυφοί οἰκουμενιστές, οἱ δωσίλογοι προύχοντες τῆς Ἐκκλησίας πού γιά τήν ἀγάπη τῆς πατερίτσας μισοῦν τό Χριστό. Ἀλλά κινδυνεύουν νά πάθουν πανωλεθρία οἱ ἴδιοι, νά τούς ἀποκηρύξει δηλαδή ἐντελῶς ὁ πιστός λαός. Κινδυνεύει νά ὑποστεῖ καθαίρεση ἡ αἵρεσή τους. Ὅσοι εἴδαμε τό Φῶς τοῦ Χριστοῦ, εἴμαστε σέ θέση νά διακρίνουμε  πώς οἱ οἰκουμενιστές βρίσκονται στό σκοτάδι. Ἐμεῖς διακονοῦμε τό Χριστό καί οἱ οἰκουμενιστές ὑπηρετοῦν τόν Ἀντίχριστο.

1. Εἶναι θαῦμα ἡ κατανόηση τῆς Πίστης καί ἡ ἀναγνώριση τῆς αἵρεσης

“Ἐν γάρ τούτῳ θαυμαστόν ἐστιν, ὅτι ὑμεῖς οὐκ οἴδατε πόθεν ἐστι, καί ἀνέωξέ μου τούς ὀφθαλμούς” (Ἰω. θ  30). Μέ αὐτά τά λόγια ἀπάντησε ὁ πρώην τυφλός στούς πονηρούς καί δυσπιστοῦντες Ἰουδαίους πού ὑποτιμοῦσαν καί ἀμφισβητοῦσαν τό σημεῖο τῆς θεραπείας του. Αὐτή ἡ φράση ἀποκαλύπτει ταυτόχρονα τήν αἵρεσή τους. Τό ἴδιο συμβαίνει καί στίς μέρες μας. Μέσα στή μαυρίλα, στή σκοτεινιά καί στήν τύφλα τῆς σύγχρονης ἀποστασίας ἀπό τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, εἶναι θαῦμα ὁ φωτισμός τῆς Πίστης καί ἡ διάκριση τῆς πλάνης καί τῆς αἵρεσης. Καί εἶναι τό ἴδιο θαυμαστό ἡ προσωπική ψηλάφηση τῆς ἀναστάσιμης Ὀρθοδοξίας, πού διατηρεῖ τό χριστιανό στήν Πίστη καί τόν προφυλάσσει ἀπό τήν αἵρεση. Μέ λίγα λόγια, εἶναι θαῦμα πού δέ μᾶς ἐγκατέλειψε ὁ Θεός, πού συνεχίζεται ἀκόμα στήν ἐποχή μας νά κατανοεῖται καί νά βιώνεται ἡ Πίστη καί πού ὑπάρχει ἡ ἀναγνώριση, ἡ διάκριση καί ἡ ἀντίσταση στή γενικευμένη πλάνη καί αἵρεση.

Συγκεκριμένα, ἡ αἵρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ γιγαντώθηκε χάρη στήν ἐξαιρετική του ἱκανότητα νά κρύβεται, νά ἑλίσσεται, νά ἀλλάζει λεξιλόγιο ἀνάλογα μέ τό ἀκροατήριο, νά κρατάει κρυφή τήν ἀτζέντα του, νά ντύνεται ἔνδυμα εὐσέβειας. Τό νά κατανοήσει κανείς ὅτι κάτω ἀπό τό προσωπεῖο τῆς ἀγαπολογίας καί τῆς εὐσέβειας θεολόγων, μοναχῶν, ἡγουμένων, ἐπισκόπων καί πατριαρχῶν κρύβεται ἡ ἐσχατολογική αἵρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἀποτελεῖ ἕνα θαῦμα τῆς Πίστης. Ἀλλά καί ἡ διαπίστωση τῆς αἱρετικῆς διδασκαλίας τῆς συνόδου τοῦ Κολυμπαρίου καί αὐτό συνιστᾶ ἕνα θαῦμα ἐξίσου μεγάλο. Δυστυχῶς, ἄνθρωποι καί ὁμάδες ἀνθρώπων πού μέχρι πρό τινος κατανοοῦσαν τόν Οἰκουμενισμό ὡς αἵρεση δέ μπόρεσαν νά διακρίνουν τήν παρείσφρηση τῆς αἵρεσης αὐτῆς στίς ἀποφάσεις τῆς ψευδοσυνόδου.

Ἡ ἴδια Χάρις πού μᾶς ἐνέπνεε πρό τῆς Συνόδου καί πρό ἀποτείχισής μας νά ἀντιστεκόμαστε στήν οἰκουμενιστική καταχνιά τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἐκκοσμίκευσης καί τῆς μεταπατερικῆς κατήχησης, τώρα πού ὁ Οἰκουμενισμός μέ τή σύνοδο τοῦ Κολυμπαρίου ἔγινε λαίλαπα πού ἀπειλεῖ νά ξεριζώσει ἀπό τήν Ἱστορία καί τόν κόσμο τήν Ὀρθοδοξία, ἡ ἴδια Χάρις συνετέλεσε ἐντός μας τό θαῦμα τῆς χαριτωμένης Ἀποτείχισης ἀπό τήν πλάνη καί τήν αἵρεση.

Βροντοφώναξε τότε ὁ διωκόμενος καί ἀποσυνάγωγος, ὁ ἀπορριμμένος ἀπό τούς ἀρχιερεῖς πρώην τυφλός πού ἀξιώθηκε νά βρεῖ τό Θεό: “πιστεύω, Κύριε” (Ἰω. θ  38). Καί εἶναι φωνή ἀγαλλίασης καί εὐγνωμοσύνης γιά τό φῶς πού ἔλαμψε μπροστά του. Ἀλλά καί γιά ἕναν ἀκόμα λόγο εἶναι πολύ σπουδαία ἐτούτη ἡ ὁμολογία· ὄχι μόνο δέν ἐπηρεάστηκε ἀπό τό διωγμό πού ὑπέστη, ἀλλά ἐνδυναμώθηκε κι ἔγινε ἐγερτήριο Ὁμολογίας ἡ δίωξη. “Πιστεύω Κύριε”! Ἡ δήλωση αὐτή θά μποροῦσε νά διατυπωθεῖ μέ ἄλλα λόγια διά στόματος τοῦ ἁγίου Ἰωσήφ τοῦ Ἡσυχαστῆ ὡς ἑξῆς:

“ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΕΙΣ ΟΤΙ Ο ΙΗΣΟΥΣ ΓΙΝΕΤΑΙ ΕΝ ΕΚΑΣΤΩ, ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΠΑΣΗΣ ΑΝΑΓΚΗΣ; Ἤγουν τροφή τῷ πεινῶντι, τῷ διψῶντι ὕδωρ, ὑγεία τῷ ἀσθενεῖ, ἐνδυμασία τῷ γυμνητεύοντι, φωνή εἰς τούς ψάλλοντας, ΤΩ ΕΥΧΟΜΕΝΩ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ, τοῖς πᾶσι τά πάντα εἰς σωτηρίαν;” (Λ΄  ἐπιστολή).

2. Ἡ ἀπόφαση διακοπῆς μνημοσύνου

“Ἡ πολιτική σας (κ. Ἄνθιμε), δήλωνα τήν ἡμέρα τῆς ἀνακοίνωσης τῆς διακοπῆς μνημοσύνου, νά ἐνστερνιστεῖτε τίς ἀποφάσεις τῆς ψευδοσυνόδου τῆς Κρήτης καί νά ἐπιχειρεῖτε νά τίς περάσετε στή μητρόπολή σας, διανέμοντας τό σχετικό ψευδέστατο κείμενο “Πρός τό Λαό” τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, εἶναι ἡ σταγόνα πού ξεχείλισε τό ποτήρι. Ἀνερυθρίαστα, γυμνῇ τῇ κεφαλῇ, κηρύσσετε τήν αἵρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί τίς αἱρετικές ἀποφάσεις τῆς ψευδοσυνόδου. Δέν ἀντέχει ἡ ψυχή μου αὐτήν τήν πίκρα, ἀντιδρᾶ ἡ ἱερατική μου συνείδηση, ἡ φλόγα τῆς Πίστης μου, ἡ φλόγα τῆς Ὀρθοδοξίας πού καίει τά σωθικά μου, μέ ὁδηγεῖ στήν ἡρωική ἀπόφαση τῆς εὐλογημένης διακοπῆς τοῦ μνημοσύνου τοῦ ἐπισκόπου μου, τῆς εὐλογημένης ἀποτείχισης ἀπό τήν αἵρεση. Τῆς τελευταίας εὐλογημένης ἀντίδρασης πού ἔχω δικαίωμα ὡς ἱερέας τῆς Ὀρθόδοξης ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ νά χρησιμοποιήσω, ὥστε νά προστατεύσω τόν ἑαυτό μου, τούς ἐνορίτες μου καί ὅλα τά πνευματικά μου παιδιά ἀπό τό μολυσμό τῆς αἵρεσης καί τό σχίσμα πού ἐγκαθίσταται στήν Θεσσαλονίκη μέ πρωτεργάτη ἐσᾶς”.

Αὐτά δήλωνα καί ἡ καρδούλα μου γνώριζε μέσα ἀπό ποιές διαδικασίες ἔφτασα στό σημεῖο αὐτό. Γιατί πρόκειται γιά θαῦμα νά προσεγγίζω τήν ἀποτείχιση ὡς ἀρετή, ὡς καρπό Χάριτος. Ἀναλογιζόμενος τή βίαιη ἐπίθεση πού δέχτηκα ἀπό τούς προασπιστές τῆς κακῶς νοούμενης Ἀκρίβειας καί τίς ἀφόρητες καί ἀδιάκριτες πιέσεις ἀπό τούς ἀρνητές τῆς ἁγιοπατερικῆς Οἰκονομίας καί τούς ὑπερασπιστές τῆς οὐτοπικῆς ἀναγκαστικῆς ἀποτείχισης, εἶναι πράγματι παρέμβαση τοῦ Θεοῦ πού ἔφθασα σῶος καί εἰρηνικός στή στιγμή αὐτῆς τῆς δήλωσης. Γιατί μέτρησα τόν ἑαυτό μου καί διέκρινα τά στοιχεῖα τῆς Χάριτος πού μέ ἐπισκίαζαν ὅλες ἐκεῖνες τίς ἀγωνιώδεις ἡμέρες τῆς ἀπόφασης ἀλλά καί τῆς παραδεισένιας κατάστασης πού ἀκολούθησε. Δέν ἦρθα ἐδῶ γιά νά κρύψω τό ἔλεος τοῦ Χριστοῦ πίσω ἀπό ψευτοευσεβισμό καί διλήμματα ταπεινολογίας, ἀλλά νά ὁμολογήσω τήν εἰδική εὐλογία κατά τό “Ὁμολογοῦμεν τήν χάριν, κηρύττομεν τόν ἔλεον, οὐ κρύπτομεν τήν εὐεργεσίαν” (ἀκολουθία τοῦ Μεγάλου Ἁγιασμοῦ).

Εἶχα ὑπόψη μου τήν ἁγιοπνευματική κατάσταση πού περιγράφει ὁ ἅγιος Ἰωσήφ ὁ Ἡσυχαστής γιά τά γνωρίσματα τῆς Χάριτος, καθώς βρισκόμουν ὑπό τήν ἀσφάλεια τοῦ πνευματικοῦ μου πατρός Ἀγάθωνος πού μέ πρόσεχε καί μέ φύλαγε… “Ἡ Θεία Χάρις, γράφει ὁ ἅγιος Ἰωσήφ, εἶναι γλυκεία, εἰρηνική, ταπεινή, ἥσυχη, καθαρτική, φωτιστική, χαροποιός καί δέν χωρεῖ οὐδεμία ἀμφιβολία ὅτι εἶναι ἡ Θεία Χάρις.” Καί αὐτή μέ συντρόφευε, αὐτή μέ ἐνίσχυε, αὐτή μέ καθοδηγοῦσε. Αὐτό ψηλάφησα, αὐτό περιγράφω, αὐτό διηγοῦμαι! Μάρτυς μου ὁ Κύριος, ἔπαθα καί εἶδα, μπῆκα στήν Κόλαση, χτυπήθηκα μέ λογισμούς καί ἐχθρούς καί ἐκεῖ πρόσωπο μέ πρόσωπο γνώρισα τή Χάρη τῆς ἀποτείχισης! Τόσο διαφορετική ἀπό αὐτήν πού φοβόμουν καί πού μοῦ παρουσίαζαν σκληροί καί ἀδυσώπητοι χαρακτῆρες, μονόχνωτοι καί ἄσπλαχνοι. Ὁ Πράος καί Ταπεινός συνοδοιπόρησε καί μ’ ὁδήγησε σέ τόπο ἀναψυχῆς!

Δέν εἶμαι ἄδικος, ἀδελφοί μου, οὔτε τά λέγω γιά νά πάρω βραβεῖα! Τό ποίμνιο πού εἶχα κρεμασμένο στό πετραχήλι μου ἦταν ἡ μεγαλύτερη μέριμνα γιά μένα. Πῶς θά τ’ ἀφήσω, μονολογοῦσα! Θά τό ἐγκατελείψω ἀπροστάτευτο στίς ὀρέξεις τῶν αἱρετικῶν γιά νά σώσω τόν ἑαυτό μου; Θά ἀφήσω τό ποίμνιο νά τό βαπτίζει, νά τό παντρεύει, νά τό ἐξομολογεῖ καί νά τό μεταλαμβάνει ὁ προσκυνητής τοῦ πάπα; Πόνος, σπαθιές στά πλευρά μέ διαπερνοῦσαν κάθε φορά πού αὐτός ὁ λογισμός μοῦ σούβλιζε τό νοῦ. Αὐτό δέν ὑποφέρεται, ἀδελφοί μου, πονᾶ καί κάνει τήν ψυχή τοῦ πνευματικοῦ ν’ ἀγκομαχᾶ. Μόνο ἡ Χάρις σέ λυτρώνει ἀπό τόν πόνο καί σέ βεβαιώνει πώς συμφέρει τό ποίμνιο νά διωχθεῖς χάρη τῆς διακοπῆς μνημοσύνου. 

Τό διαπίστωσα σέ ὅλους τούς πατέρες αὐτό τό ἐξαιρετικό πνευματικό βίωμα. Φώναζε ἀπό μία στιγμή καί μετά, ἀπό τήν ὥρα πού ψηλαφήσαμε τήν πληροφορία τῆς ὁμολογιακῆς συνέπειας. Φώναζε καί ἀντιλαλοῦσε ἡ Χάρις ἐντός μας πώς εἶναι θέμα σωτηρίας τοῦ ποιμνίου νά ἀναλάβουμε αὐτήν τήν πορεία, πορεία μαρτυρίου. Εἶναι θαῦμα πού, μέσα σέ λίγες μέρες μετά τήν ἀποτείχιση, εἴδαμε τό σπόρο τοῦ πολύχρονου ἀγώνα μας νά φυτρώνει, νά θεριεύει καί τό φυτό τῆς Πίστης νά κυριαρχεῖ στά πνευματικά μας παιδιά· μέ οὐράνια εὐλογία πληροφοροῦνταν γιά τήν ἁγιότητα τῆς ἀπόφασής μας. Μέχρι καί σήμερα γεννᾶ θαύματα ἡ ἐπιλογή  μας, βιώνουν οἱ πάντες τήν πορεία στό ἄυλο, ὁμοθυμαδόν ὁ λαός προσδοκᾶ τή διάχυση αὐτῆς τῆς Χάριτος ἀπό τόν παπά, ἀπό κάθε παπά πού δέν τό βάζει κάτω, πού δέν ὑποχωρεῖ.

3. Ὁ Ἐπισκοποκεντρισμός καί τό θαῦμα μέ τόν Προφήτη Ἠλία

Ἡ αἱρετική διδασκαλία τοῦ ἐπισκοποκεντρισμοῦ ἡ ὁποία πλασάρεται ἐπιδέξια ἀπό γνωστούς οἰκουμενιστές ἱεράρχες τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου καί τῆς ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας, ἀφοῦ ἔχει κατακτήσει τίς καρδιές τῶν πάσης φύσεως οἰκουμενιστῶν ἐπισκόπων, ἔχει κερδίσει καί τίς καρδιές τῶν “ὀρεξάτων” ἀρχιμανδριτῶν. Αὐτοί, μέ τήν ἐλπίδα τῆς ἀνάληψης ἐπισκοπικοῦ θώκου καί θέλοντας νά ἔχουν τήν πλάτη τους καλυμμένη, προετοιμάζουν τό ἔδαφος, ὥστε νά μήν ἔχουν δυσάρεστες καταστάσεις μέ διακοπές μνημοσύνου κτλ.

Ἔτσι, ἐμπνεόμενοι ἀπό τή δεσποτοκρατία τῶν προϊσταμένων τους, διακηρύσσουν σέ κάθε εὐκαιρία πώς μία Θεία Λειτουργία εἶναι ἀτελής, ἐάν δέ μνημονεύεται συγκεκριμένος ἐπίσκοπος κατά τήν τέλεσή της. Δηλαδή τό μυστήριο γι αὐτούς ἀποτελεῖ “πλυντήριο” ξεπλύματος αἱρετικῶν δράσεων. Ζητοῦν τή μνημόνευση ἀκόμα καί αἱρετιζόντων ἐπισκόπων! Καί ὅταν τούς ἀναφέρεις τήν παραδοσιακή στάση τῆς Ἐκκλησίας σέ περιόδους ἐπικράτησης τῶν αἱρέσεων, τή διακοπή τῆς μνημόνευσης τοῦ οἰκείου ἐπισκόπου κατά τίς ἱερές Ἀκολουθίες, δέ θέλουν νά ἀκούσουν κουβέντα. “Χωρίς τή μνημόνευση τοῦ ἐπισκόπου δέν ὑπάρχει Θεία Λειτουργία, λένε, γιατί στό ὄνομα αὐτοῦ τελεῖται τό Μυστήριο!”

Μυστήριο, πράγματι, εἶναι νά ἐπιλέγουν τήν ἄγνοια ὅσοι θά διακονήσουν τήν Πίστη μας, καθώς ἀναλαμβάνουν ὑψηλές θέσεις στή διοίκηση. Δέ θέλουν κἄν νά ἀκούσουν ὅτι τά ἱερά Μυστήρια τελοῦνται στό ὄνομα τοῦ μεγάλου Ἀρχιερέως Χριστοῦ, ἀλλά ἐπιμένουν στήν ἄθλια ἄποψή τους. Πάνω σέ αὐτό βασίζονται καί ἀπορρίπτουν τή μή μνημόνευση τοῦ ἐπισκόπου. Μάλιστα τήν παραδοσιακή πρακτική, κατά τίς περιπτώσεις ἀποτειχίσεων, ἀντί τοῦ ὀνόματος τοῦ αἱρετικοῦ ἐπισκόπου νά μνημονεύεται “πᾶσα ἐπισκοπή Ὀρθοδόξων”, τή θεωροῦν λάθος. Ἐπιμένουν πώς μόνο μέ τή μνημόνευση ὀνόματος ἐπισκόπου ἔχουμε κανονικό Μυστήριο, ἔστω καί ἄν αὐτός εἶναι οἰκουμενιστής αἱρετικός.

Ὅμως ὁ Θεός ἄλλα κελεύει, τούς καταντροπιάζει μέ τίς ἅγιες ἐμφανίσεις Του καί ἐπικυρώνει τά βιώματα τῶν ἁγίων πού ὑπηρέτησαν τό λόγο Του στά πρόσωπα τῶν σημερινῶν ὁμολογητῶν πατέρων. Μοῦ περιέγραψε μία συγκλονιστική μαρτυρία ἕνας πνευματικός ἀδελφός μας ἱερέας, προσφάτως διακόψας τή μνημόνευση τοῦ ἐπισκόπου του. Βασανιζόταν ἀπό τίς πιέσεις ἄλλων ἱερέων πού τόν βομβάρδιζαν μέ πληροφορίες ὅτι ἡ Θεία Λειτουργία πού τελεῖ εἶναι ἀχαρίτωτη, καθώς δέ μνημονεύει τόν οἰκεῖο ἐπίσκοπο, καί ὅλα ὅσα ἀναφέραμε πρωτύτερα. Μέ αὐτές τίς ἀμφιβολίες ἀπό τή μία καί μέ τήν αἰσθητή Χάρη ἀπό τήν ἄλλη κατά τήν τέλεση τῶν ἱερῶν Ἀκολουθιῶν, λειτουργοῦσε στήν ἀγρυπνία τῆς ἑορτῆς τοῦ Προφήτου Ἠλιού. Τελειώνοντας τήν ἀνάγνωση τοῦ Εὐαγγελίου τῆς Θείας Λειτουργίας, στράφηκε πρός τό ἱερό νάἀπαγγείλει “τήν ἐκτενή” καί “τά κατηχούμενα” πρό τοῦ χερουβικοῦ, χωρίς ὅμως νά εἶναι συγκεντρωμένος στά τελούμενα – ἐκείνη τή στιγμή ἡ ἀφηρημάδα ἐπικρατοῦσε στό νοῦ του. Ἀφηρημένος λοιπόν, καθώς ἔλεγε τά “Εἴπωμεν πάντες…” ἔφτασε ἡ στιγμή πού θά ἔπρεπε νά πεῖ τό “ὑπέρ πάσης ἐπισκοπῆς Ὀρθοδόξων…”. Ἀντί αὐτοῦ ὅμως, ἦταν ἕτοιμος νά μνημονεύσει τόν ἐπίσκοπό του ὅπως συνήθιζε ὅλα τά προηγούμενα χρόνια. Πάνω στήν κίνηση νά πεῖ “ὑπέρ τοῦἀρχιεπισκόπου (τάδε)…” δέχεται μία σπρωξιά ἀπό τόν προφήτη Ἠλία καί τόν ἀκούει νά τοῦ λέει μέ σοβαρή φωνή: “Καλά αὐτόν θά μνημονεύσεις τώρα στή γιορτή μου;” “Δεν μπορῶ νά σοῦ περιγράψω, μοῦ ἔλεγε, τί Θεία Λειτουργία ἀκολούθησε! Τόση Χάρη δέν εἶχα αἰσθανθεῖ ἄλλοτε…”

4. Τό θαῦμα τῆς μεταξύ μας ἀγάπης

“Ἐν τούτῳ γνώσονται πάντες ὅτι ἐμοί μαθηταί ἐστε, ἐάν ἀγάπην ἔχητε ἐν ἀλλήλοις. (Ἰω, ιγ΄  3).

Πατέρα Θεόδωρε, πατέρα Φώτιε, π. Μάξιμε καί λοιποί πατέρες, ἔχετε ὑπόψη σας ὅτι μᾶς παρακολουθοῦν μέ τά “τηλεσκόπια” ἐντός καί ἐκτός τῆς Ἑλλάδος, περιμένοντας τή διάλυση τῆς σχέσης μας, τήν ἀλλοίωση τῆς ἀγάπης μας. “Νά, ὅπου νά ’ναι, λένε, θά χωρίσουν καί αὐτό θά εἶναι δεῖγμα πώς βρίσκονται σέ πλάνη”. Καί θά ἔχουν δίκαιο, γιατί δεῖγμα ἐλλείμματος τῆς Θείας Χάριτος θά εἶναι, ἄν μεταξύ μας ἀφήσουμε νά παρεισφρήσουν τά δαιμόνια τῆς ἀρχηγικῆς αὐτοπεποίθησης, τῶν συμπλεγμάτων κατωτερότητας καί ὅλων τῶν ἐγωιστικῶν κινήσεων πού παρουσιάστηκαν σέ ἀνθρώπους πού εἶχαν σχέση μέ ἐμᾶς, πρώην συναγωνιστές μέ ἀποσχιστικές τάσεις. Ὅμως, πατέρες, ὑπάρχει μία ἀλήθεια πού οἱ ἐχθροί μας δέν τήν γνωρίζουν, γιατί τούς εἶναι ἄγνωστη, ἡ Ἀλήθεια…

Μέ θαυμαστό τρόπο ἕως σήμερα, πράγματι, εἴμαστε μία γροθιά. Πολλοί προσπάθησαν νά μᾶς χωρίσουν, τά φίλια πυρά πόνεσαν περισσότερο καί προκάλεσαν δάκρυα στίς ψυχές μας. Μητροπολίτες φθονεροί ὡς δαίμονες κοπίασαν καί πόνταραν στόν κλονισμό τῆς σταθερότητάς μας μέ προτάσεις ἐξαγορᾶς, ἄλλοι ἀπό  αὐτούς – τύραννοι ἀγροῖκοι μέ τρισάθλιες προθέσεις – μᾶς ἀπείλησαν μέ φοβέρες πού προκαλοῦν τρόμο ἕως θανάτου στόν ὁποιοδήποτε. Ἄλλοι σάν ὕαινες (καί ἀδικῶ τά ζωντανά), σχεδίασαν μέ ἀκρίβεια ἐνέργειες πού θά κατέληγαν στό νά φυλλορροήσει ὁ λαός πού μᾶς ἀκολουθεῖ. Ἡ ἴδια ἡ Κόλαση συνωμότησε ἐναντίον μας. Δέν εἶναι θαῦμα πού μέχρι αὐτή τή στιγμή παραμείναμε ἑνωμένοι, μία γροθιά, μία ψυχή, μέ τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ ἀνάμεσά μας; Γιατί αὐτό εἶναι τό μυστικό, αὐτή εἶναι ἡ ἀλήθεια! Μπορεῖ νά κρατοῦμε ὁ καθένας ἀπό διαφορετικές πνευματικές καταβολές, ἀλλά στήν οὐσία εἴμαστε τοῦ Χριστοῦ καί μέ Αὐτόν πρότυπο ὁδεύουμε στό δρόμο τῆς ἀλληλοπεριχώρησης, τοῦ σεβασμοῦ καί τῆς θυσιαστικῆς ἀγάπης.

Καί δέν εἴμαστε μονάχοι μας, ἀγαπημένοι μου ἀδελφοί. Οἱ πατέρες πού μᾶς στηρίζουν εἶναι ἡ δύναμή μας. Ἡ χαριτωμένη ἀδελφότητα ἀποτειχισμένων καί μή, παραδοσιακῶν καί ὁμολογητῶν πατέρων μέ κοινό φρόνημα καί ἑνιαῖο στόχο, εἶναι πληγή στόν κορμό τῆς αἵρεσης. Κι ὁ πιστός λαός, ὁ ἁγνός λαός τῆς Ἐκκλησίας πού εἶναι σήμερα ἐδῶ στήν εὐλογημένη Ἡμερίδα μας καί ὁ λαός πού παρακολουθεῖ μέ ἀγωνία ἀπό τό διαδίκτυο ἀπό ὅλα τά μήκη καί πλάτη τῆς ὑφηλίου, κατανοεῖ τήν κρισιμότητα τῶν στιγμῶν, παρουσιάζει μαρτυρική διάθεση, πίστη ἀκράδαντη, δύναμη ψυχῆς πού ἐμπνέει ὅλους μας, πού μᾶς ἐνισχύει, πού μᾶς  δυναμώνει. Χωρίς αὐτό τό λαό θά ἦταν μάταια ἡ θυσία καί ὁ ἀγώνας μας. Αὐτός ὁ λαός προσεύχεται γιά νά εἴμαστε ἐμεῖς σταθεροί καί ἀνδρεῖοι στήν πρώτη γραμμή τοῦ ἀγώνα. Δίνει μάχες, γιά νά μᾶς ὑπερασπίσει, πολλές φορές μέ κόστος προσωπικό καί οἰκογενειακό. Ὅλοι μαζί ἀποτελοῦμε τήν Ἐκκλησία μέ τά θεῖα βιώματα, τά χαριτωμένα δωρήματα πού ἀπολαμβάνουμε ὅλοι μας. Γιατί εἴμαστε τοῦ Χριστοῦ καί γιά τό Χριστό εἴμαστε ἕτοιμοι καί τό αἷμα μας νά χύσουμε. Μέ Αὐτόν ὡς πρότυπο, πατέρες καί ἀδελφοί, δέν ἔχουμε τίποτα νά φοβηθοῦμε. “Εἰ ὁ Θεός μεθ’ ἡμῶν, οὐδείς καθ’ ἡμῶν.”

Ἐπίλογος

Τελειώνοντας θά ἤθελα νά χαιρετίσω τήν προσπάθεια τῶν τεσσάρων σωματείων μας. Ἱδρύθηκαν γιά νά διαδώσουν τήν Ὀρθόδοξη Πίστη στόν κόσμο καί γιά νά ἀντισταθοῦν ἕως τέλους στίς αἱρέσεις καί στήν ἀδηφάγο Νέα Ἐποχή. Εὔχομαι στά διοικητικά συμβούλια καί στά μέλη τῶν σωματείων νά βρίσκονται μέσα στή Χάρη τοῦ Ἰησοῦ καί στίς εὐλογίες τῆς Κυρίας Θεοτόκου. Τό μοναδικό τους μέλημα νά εἶναι ἡ δοξολογία τοῦ Θεοῦ καί ἡ διακονία τῆς Ὀρθόδοξης Πίστης. Μήν προσμένετε, ἀδελφοί μου, κοσμικές τιμές, ὁ κόσμος σᾶς μισεῖ ὅπως αὐτή εἶναι ἡ μοίρα τῶν Χριστιανῶν. Ὅμως, ἐσεῖς σάν χρυσός μέσα ἀπό τίς δοκιμασίες, τίς διώξεις καί τίς συκοφαντίες γίνεστε πιό λαμπεροί. Ἔτσι συνεργαζόμενοι οἰκοδομεῖτε τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ καί πληροφορεῖτε  τή διακονία σας.

Νά εὐχαριστήσω καί τούς χορηγούς ἐπικοινωνίας τῆς παρούσας ἐκδήλωσης, τούς τρεῖς διαδικτυακούς τόπους πού καταβάλλουν συγκινητικές προσπάθειες νά μεταφέρουν τήν Ὀρθοδοξία «ἐπί πτερύγων ἀνέμων», στά πέρατα τῆς γῆς. Ἰδιαίτερα τήν ἀγωνιστική Ἰστοσελίδα «Κατάνυξη», πού ἐκτός ἀπό τίς φιλότιμες προσπάθειες καί τήν ἀδιάκοπη προσφορά της στό νά διαδώσει τόν ὀρθόδοξο λόγο μας καί νά παρέμβει οὐσιαστικά στήν ἐπικαιρότητα χαράσσοντας ὀρθόδοξη γραμμή, ὑφίσταται καί ἕνα πολύ μεγάλο κόστος, καθώς γίνεται ἀποδέκτης τῆς μητροπολιτικῆς καί πατριαρχικῆς μῆνις καί τοῦ νεοταξικοῦ λόμπυ. Ὅποιος σήμερα πολεμᾶ τόν Οἰκουμενισμό καί τή Μασονία, τά Gay Pride καί τήν ἀθεΐα θά πληρώσει τό τίμημα. Ἡ «Κατάνυξη» τό γνωρίζει καλά αὐτό καί τήν εὐχαριστοῦμε. Σέ ὅλους, λοιπόν, ἐσᾶς ἀφιερώνω αὐτά τά γεμάτα σοφία λόγια τοῦ ἁγίου Ἰωσήφ τοῦ Ἡσυχαστῆ πρός ἐνίσχυση γιά τούς μελλοντικούς ἀγῶνες σας.  

“Πρέπει κανείς νά διέλθῃ διά πυρός καί ὕδατος καί οὕτως νά φανῇ ἡ ἀξία σου. Πόσης τιμῆς ἐτιμήθης παρά Κυρίου, ὄχι παρά ἀνθρώπων. Οἱ ἄνθρωποι δέν γνωρίζουν νά ἐκτιμήσουν. Πρέπει νά μᾶς τιμήσῃ Αὐτός, ὁ ἀγωνοθέτης, ὅπου προσάγει τά ἆθλα, κανονίζει τήν πάλην, δωρεῖται τήν δύναμιν, δαμάζει τούς ἀντιπάλους, στεφανώνει τούς ἀθλητάς, βραβεύει τήν δόξαν.” (ΕΠΙΣΤΟΛΗ 42, ΣΕΛ.259)

Τέλος νά ἀπευθύνω τίς θερμές εὐχαριστίες μου σέ ὅλους πού παρακολουθοῦν τήν Ἡμερίδα μας. Νά μεταφέρω σέ ὅλους τίς εὐλογίες τοῦ πνευματικοῦ μου πατρός, πανοσιολογιοτάτου ἀρχιμανδρίτη, καθηγούμενου τῆς Ι. Μ. Κωνσταμονίτου γέροντος Ἀγάθωνος.

Εἴθε, ἀδελφοί μου, ἐτούτη ἡ θεολογική Ἡμερίδα νά ἀποτελέσει ἕνα μικρό λιθαράκι στό νά ἐπιτευχθεῖ κάποια στιγμή ἡ σύγκληση μίας πραγματικῆς μεγάλης Ἁγίας Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας μας πού θά καταδικάσει τήν παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, θά ἀκυρώσει τήν ψευδοσύνοδο τῆς Κρήτης καί θά καταδικάσει ὅλους τούς οἰκουμενιστές.

 Σᾶς χαιρετῶ μέ τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ εὐχόμενος ὅλοι μαζί, ὅπως εἴμαστε ἐδῶ, νά βρεθοῦμε στόν Παράδεισο! Σᾶς εὐχαριστῶ!

π.Νικόλαος Μανώλης, Τό θαύμα της Διακοπής Μνημοσύνου 

Κάνε ἐγγραφή στό νέο κανάλι τῆς Κατάνυξης τοῦ Youtube πατώντας ἐδῶ: https://bit.ly/2WldGra