Της Ολυμπίας
αποκλειστικά για την katanixi.gr

«Τοῦτο ἐκατάλαβα ἀληθινά· μόνον ἡ πίστις τῶν Ὀρθοδόξων εἶνε καλή καί ἁγία, τό νά πιστεύωμεν καί νά βαπτιζώμεθα, εἰς τό Ὄνομα τοῦ Πατρός, καί τοῦ Υἱοῦ, καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος» (Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός)

Επιμέλεια σύνταξης: katanixi.gr

Β΄ Μέρος

Μέσα ἀπό τούς τρεῖς Λόγους, ἀπό τό Συναξάρι τῆς σκλαβωμένης φυλῆς μας, τοῦ μακαριστοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης Αὐγουστίνου Καντιώτη τοῦ Παρίου (1906–2010), φανερώνεται ἐπάξια ἡ ἁγία ζωή καί τό πραγματικά Θεόπνευστο πνευματικό ἔργο τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ καί τά ὁποῖα ἀποτελοῦν τήν ἀνόθευτη καί τήν γνήσια Ὀρθόδοξη καί Ἱερά Παρακαταθήκη τοῦ Ἁγίου Ἱεραποστόλου μας.

Ἡ ἁγία ζωή καί τό Θεόπνευστο ἔργο τοῦ Ἱερομάρτυρος καί Ἰσαποστόλου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ Φιλοθεΐτου.

Ὁ πρῶτος Λόγος εἶναι ἡ σκιαγραφία τῆς σημαντικῆς προσωπικότητας τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ καί Φιλοθεΐτου, καί ἡ ὁποία ἔχει ὡς ἑξῆς: (3)

– “Ἡμέρᾳ τρίτῃ, ἦλθεν εἷς ἀσκητής, καλούμενος Κοσμᾶς ἱερομόναχος Φιλοθεΐτης, καί ἐδίδαξεν ἡμέρας τρεῖς ἐν Βερατίῳ.

Τῇ διδαχῇ δέ ἔβγανε ἀναβαίνων ἐπί σκαμνίου, καί ἐδίδαξεν ὅλον τόν κόσμον καί ἔκαψαν αἱ γυναῖκες τά ἀσήμια καί τά μεταξωτά φορέματα.

Καί μετά δεύτερο χρόνο πάλι ἦλθε εἰς Μουζακιά καί ἔφθασεν εἰς τό χωρίον Καλικούδησι καί τόν ἔπνιξαν μέ σχοινί καί τόν ἔῤῥιξαν εἰς τόν ποταμό καί τόν ἔβγαλαν καί τόν ἐνταφίασαν εἰς τό ῥηθέν χωρίον.

Καί γράφω τήν ἡμέρα, ὅπου τόν ἐσκότωσαν στίς24 Αὐγούστου τοῦ ἔτους 1779, καί τήν ἡμέρα τοῦ Σαββάτου… Καί ἔτσι εἰς ἕνα μικρόν χωρίον παρά τόν Ἄψονποταμόν τῆς Ἀλβανίας παρέδωκε τό πνεῦμα εἰς τόν Οὐράνιον Πατέρα, ἕνας ἀπό τούς φλογερωτέρους ἱεροκήρυκας τοῦ Χριστοῦ, ὁ Πατέρας τοῦ Γένους μας, ἱερομόναχος Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός.

– Ὤ, πόσα ὀφείλει ἡ Ἑλλάς εἰς τόν ἅγιον τοῦτον ἄνδρα!

Ἐάν οἱ κυβερνῶντες τό Ἔθνος τοῦτο, εἶχον γνῶσιν καί συναίσθησιν τοῦ μεγάλου ἔργου, ὅπερ ἐπετέλεσεν ἐν τῷ Ἑλληνισμῷ ὁ Ἱερομάρτυς καί Ἰ­σαπόστολος Κοσμᾶς, ἀσφαλῶς ἡ 24η Αὐγούστου, ἡ ἡμέρα τοῦ μαρτυρίου του, θά εἶχεν ὁρισθῇ νά ἑορτάζεται ὄχι μόνον ἐν Ἰωαννίνοις, ἀλλά καθ᾿ ἅπασαν τήν Ἑλλάδα.

Κι’ αὐτό διά νά στρέφουν οὕτως αἱ νεώτεραι γενεαί τάς διανοίας καί τάς καρδίας των πρός τούς σκοτεινούς ἐκείνους χρόνους τῆς Τουρκοκρατίας, κατά τούς ὁποίους τήν Ἑλλάδα ἔσωσε.

Ναί, πράγματι ἔσωσε, τό φωτοβόλον ῥάσον ταπεινῶν ἱερομονάχων, οἱ ὁποῖοι μηδέν ἐκ τῆς ὕλης ἔχοντες ἐθαυματούργησαν, διότι κατεῖχον τό πᾶν, διότι εἰς τά στήθη των εἶχον τόν ἀνεκτίμητον μαργαρίτην, τόν Χριστόν!

Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός!

– Ἕνας κόσμος ὁλόκληρος! Δέν εἶνε δυνατόν εἰς τό παρόν ἄρθρο, νά ἀναλύσωμεν τό ὅλον ἔργον τοῦ νεομάρτυρος τούτου.

Ἀλλ᾿ ἀπό τήν ζωή του, καί ἰδίως ἀπό τήν διδασκαλίαν του ὡς ἱεροκήρυκος, ἡ ὁποία ὡς κῆπος ἤνθησεν, εὐωδίασεν καί ἐκαρποφόρησεν εἰς ὁλόκληρον τήν Βαλκανικήν χερσόνησον.

Θά τολμήσωμεν νά συλλέξωμεν ὀλίγα ἄνθη, διά νά τά προσφέρωμεν ὡς μίαν ἀνθοδέσμην εἰς τούς ἀγαπητούς ἀναγνώστας, διά νά ἀναπνεύσουν τό γνήσιον ἄρωμα τῆς Ὀρθοδοξίας καί τῆς πατρώας εὐσεβείας.

Ὁ Κοσμᾶς, ὁ θησαυρός αὐτός τῆς Ὀρθοδοξίας, ἦτο κεκρυμμένος εἰς τήν Ἱεράν Μονήν Φιλοθέου τοῦ Ἁγίου Ὄρους. Ἐπί δύο περίπου δεκαετίας ὑπό σοφοῦς καθηγητάς τῆς ἀσκητικῆς ζωῆς ἐσπούδαζεν, ἐμελέτα, προσηύχετο, ἐξηγνίζετο, ἐπτεροῦτο θεϊκῷ ἔρωτι, καί ἐκεῖ ἐν εἰρήνῃ θά παρέδιδε τήν ψυχήν του εἰς τόν Πλάστην.

Ἀλλά πληροφορούμενος τά ἀνεκδιήγητα μαρτύρια τῶν συμπατριωτῶν του, ἐθλίβετο.

Ἐπόνει ὁ φιλόπατρις.

Ἔχυνε πικρά δάκρυα.

Μυστική φωνή τοῦ ἔλεγε:

– Κοσμᾶ!

– Τό ἔθνος κ α ί ε τ α ι καί σύ ἀναπαύεσαι;

Λάβε τήν ἀποστολικήν ῥάβδον καί κήρυξε τά μεγαλεῖα τοῦ Σταυρωθέντος καί Ἀναστάντος Κυρίου. Παρηγόρησε τό ἔθνος τῶν Ἑλλήνων.

Εἰς ἡλικίαν 45 ἐτῶν, ὅτε τό πνεῦμά του εἶχε μεστώσει ἀπό τήν Χάριν τοῦ Θεοῦ, ὁ πατήρ Κοσμᾶς ἀφήνει τό Ἅγιον Ὄρος, μεταβαίνει εἰς τό Πατριαρχεῖον, ἐκφράζει εἰς τόν Πατριάρχην Σεραφείμ Β´ (1757-1761) τόν ἐσωτερικόν του πόθον, καί διορίζεται ἱεροκήρυξ τοῦ Γένους.

Καί μέ τάς εὐχάς τῆς Μεγάλης τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας, ἐξέρχεται εἰς τήν πρώτην ἱεραποστολικήν περιοδείαν, τήν ὁποίαν ἠκολούθησαν ἄλλαι τρεῖς περιοδεῖαι.

Ἐπί 20 ἔτη περιώδευε τήν Ἑλληνικήν γῆν, ἀπό τῶν Δωδεκανήσων μέχρι τοῦ Βερατίου καί τῆς Αὐλώνος! Παντοῦ ἐκήρυξεν.

Ὁ πατήρ Κοσμᾶς ἦτο ἁπλοῦς, ἀλλά δυνατός, πρωτότυπος εἰς τό κήρυγμά του. Εἰς τό μέρος ὅπου ἐπρόκειτο νά κηρύξῃ, ἐστήνετο ἕνας μεγάλος Σταυρός.

Κάτω ἀπό τήν σκιάν τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, ἐπάνω εἰς ἕνα σκαμνί, πρόχειρον ἄμβωνα τῆς ὑπαίθρου ἀνήρχετο ὁ ταπεινός ἱερομόναχος καί ὡμίλει.

Ὡμίλει ἐκ τοῦ θησαυροῦ τῆς καρδίας του. Ὡμίλει μέ τήν γλῶσσαν τῶν ἁλιέων τῆς Γαλιλαίας.

Εἶχε βαθεῖαν συνείδησιν τῆς μεγάλης ἀποστολῆς του ὡς ἱεροκήρυκος καί ἔλεγε συχνά στίς διδαχές του:

– «Ἐγώ –ἔλεγε πρός τόν λαόν– μέ τήν χάριν τοῦ Θεοῦ, μήτε σακκούλα ἔχω, μήτε σπίτι, μήτε ἄλλο ῥάσο, καί τό σκαμνί ὅπου ἔχω ἰδικόν σας εἶνε, τό ὁποῖον εἰκονίζει τόν τάφον μου.

Ἐτοῦτος ὁ τάφος ἔχει τήν ἐξουσία νά διδάξῃ, βασιλεῖς, πατριάρχας, ἀρχιερεῖς, ἱερεῖς, ἄνδρας καί γυναῖκας, νέους καί γέροντας, καί ὅλον τόν κόσμον».

Ἡ καρδία του ἦτο ἀτρόμητος.

Πᾶσα περί τά ἤθη ἀταξία, πᾶσα σκανδαλίζουσα τόν λαόν ἁμαρτίαν, ἠλέγχετο δημοσίᾳ.

Οἱαδήποτε ἀδικία, ἡ ὁποῖα δ ι ε π ρ ά τ τ ε τ ο εἰς βάρος τοῦ λαοῦ ἐκ μέρους τῶν πλουσίων καί τῶν ἰσχυρῶν τῆς ἡμέρας, προεκάλει κύματα ἀγανακτήσεως εἰς τά στήθη του.

Ὁ πατήρ Κοσμᾶς δέν ἐχαρίζετο εἰς οὐδένα.

Εἰς τήν Λάρισαν, τήν Ζάκυνθον, τήν Κεφαλληνίαν, τήν Κέρκυραν καί εἰς ἄλλας πόλεις, οἱ πλούσιοι, ἐκείνοι οἱ ὁποῖοι εἶχον συμμαχήσει μέ τούς κατακτητάς –Τούρκους καί Ἑνετούς– καί μέ τήν αἰσχράν πλεονεξίαν ἀπεμύζων καί τήν ἐλαχίστην οἰκονομικήν ἰκμάδα τοῦ λαοῦ, ἠλέγχθησαν σφοδρῶς, καί διά τοῦτο ἠγέρθησαν ἐναντίον του.

Εἰς πολλάς πόλεις, μέ τάς διαβολάς καί τάς συκοφαντίας των, οἱ σκοτεινοί αὐτοί ἄνθρωποι κατώρθωσαν νά ἀπαγορευθῇ τό κήρυγμά του.

Εἰς τήν Κέρκυραν μάλιστα ἐγένετο συμπλοκή, καί τό ὑποκάμισον τοῦ Κοσμᾶ ἐσχίσθη.

Ἕνα τεμάχιον τούτου σώζεται ὡς ἱερόν κειμήλιον εἰς τόν Ἱερόν Ναόν, τῆς Ἁγίας Βαρβάρας τοῦ χωρίου Μαντουκίου.

Ὁ λαός ὅμως, ὁ πολύς λαός, ὁ ὁποῖος ἔβλεπε τό ἁγνόν ἐνδιαφέρον τοῦ Ἁγίου, ἦτο μαζί του. Τόν ἠκολούθει κατά χιλιάδας. Ὅτε ἐκ Κεφαλληνίας ἔφευγε πρός τήν Ζάκυνθον, 10 καΐκια γεμάτα ἀπό εὐσεβεῖς Κεφαλλῆνας τόν συνόδευον.

Ὅπου διήρχετο, ἡ ζωή τῶν ἀνθρώπων ἤλλασσεν. Ἐκ γῆς πρός οὐρανόν ἀνύψωνε τάς ψυχάς τό ἐμπνευσμένον κήρυγμά του.

Ζῷα, κτήνη, ἔτσι ὤνόμαζε τούς Χριστιανούς ἡ γλῶσσα τῶν Τούρκων. Ἔτσι τούς ἐθεώρουν, καί ἔτσι, καί ἀκόμη χειρότερον, τούς μ ε τ ε χ ε ι ρ ί ζ ο ν τ ο οἱ ἄπιστοι κατακτηταί των.

– Ὄχι, –ἐφώναζεν ὁ ἱεροκήρυξ τοῦ Χριστοῦ– ὄχι, δέν εἶσθε κατώτερα ὄντα, οὔτε σεῖς, οὔτε αἱ γυναῖκές σας, οὔτε τά παιδιά σας. Εἶσθε τέκνα τοῦ Θεοῦ.

Ἐπλάσθητε διά τά μεγάλα καί ὑψηλά.

Ἡ ψυχή καί τοῦ ταπεινωτέρου ἀνθρώπου προώρισται διά τῆς πίστεως, τοῦ ἁγίου Βαπτίσματος καί τῶν λοιπῶν Μυστηρίων καί τῶν ἀγαθῶν Μυστηρίων νά λάμψῃ ὥσπερ ὁ ἥλιος, ὑπέρ τόν ἥλιον, νά γίνῃ νύμφη Χριστοῦ.

Τό κήρυγμα τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ εἶχε τ ε ρ α σ τ ί α ν τήν ἐπίδρασιν στόν λαόν τοῦ Θεοῦ. Καί λῃστάς ἀκόμη ἀφώπλιζεν.

Εἰς τά ἄγρια βουνά τῆς Βουβούσης συνήντησε λῃστοσυμμορίαν, τρομοκρατοῦσαν τήν περιφέρειαν.

Ἀλλ᾿ ὁ ἀρχηγός τῆς συμμορίας συνεκινήθη ἀπό τήν διδασκαλίαν τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ τόσον, ὥστε μετενόησε διά τά ἐγκλήματα, πού εἶχε διαπράξει εἰς βάρος ἀθώων πλασμάτων, ἐπέταξε τά ὅπλα του, διέλυσε τήν συμμορίαν, καί ἐγένετο ἕνας ἀπό τούς κοινωφελέστερους Χριστιανούς τοῦ τόπου του.

Ὁ πατήρ Κοσμᾶς, ἀκραιφνής Χριστιανός, ἠγάπα τήν ἀνθρωπότητα ὅλην.

Ἀλλά μέσα εἰς τήν ἁγίαν του ψυχήν, ὁ Θεός τῆς ἀγάπης, εἶχεν ἀνάψει δύο μεγάλας, οὐρανομήκεις φλόγας, πού ἐφώτιζον ὁλόκληρον τήν ζωήν του.

Ὁ πατήρ Κοσμᾶς ἐφλέγετο, ἐκαίετο ἀπό τήν ἀγάπην πρός τήν Ὀρθοδοξίαν, καί ἀπό τήν ἀγάπην πρός τήν Ἑλλάδα.

Ἠγάπα ἐν πρώτοις τήν Ὀρθοδοξίαν.

Ἰδού τί περί αὐτῆς ἔλεγεν:

– Ἐγώ ἐδιάβασα πολλά περί Ἑβραίων, ἀσεβῶν, αἱρετικῶν καί ἀθέων.

Τά βάθη τῆς σοφίας ἠρεύνησα.

Ὅλες οἱ πίστες εἶνε ψεύτικες.

Τοῦτο ἐκατάλαβα ἀληθινά· μόνον ἡ πίστις τῶν Ὀρθοδόξων εἶνε καλή καί ἁγία, τό νά πιστεύωμεν καί νά βαπτιζώμεθα, εἰς τό ὄνομα τοῦ Πατρός, καί τοῦ Υἱοῦ, καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος!… ”.

Ἄς μήν ξεχνάμε ποτέ ἀδέλφια μου, ὅτι τό πνευματικό ἔργο τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ στηρίζεται στήν δύναμιν πού ἔχει ὁ Πανάγιος Σταυρός καί τό ὄνομα τοῦ Θεανθρώπου Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Διότι σύμφωνα μέ τήν Θεοπαράδοτη «Διδαχή» τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ:

“Μέ τόν Σταυρόν καί μέ τό «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ» ἰατρεύονται κάθε ἀρρωστεῖες. (4)

Μέ τόνΣταυρόν καί μέ τό «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ» οἱ Ἀπόστολοι ἀναστοῦσαν νεκρούς καί ἰάτρευαν πάσαν ἀσθένειαν.

Μέ τόν Σταυρόν καί μέ τό «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ» ἀποστομώνει ὁ ἄνθρωπος κάθε αἱρετικόν.

Μέ τόν Σταυρόν καί μέ τό «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ» ἁγιάζει ὁ ἄνθρωπος καί πηγαίνει εἰς τόν Παράδεισον, νά χαίρεται καί νά εὐφραίνεται ὡσάν οἱ Ἄγγελοι”.

Ἀμήν, γένοιτο!

Συνεχίζεται…

• 3. Ἅγιος Ἱερομάρτυς Κοσμᾶς Αἰτωλός. Τρεῖς Λόγοι τοῦ μακαριστοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης Αὐγουστίνου Καντιώτη τοῦ Παρίου (1906-2010) (Ἐκ τοῦ: Κοσμᾶς Αἰτωλός. Ἐκδόσεις Σταυρός, Ἀθήνα 1998)
  Λόγοι: Α΄ Λόγος: Σκιαγραφία τοῦ Ἁγίου. Ἐδημοσιεύθη εἰς τό ὑπ᾿ ἀριθμόν 96/1949 φύλλον τοῦ περιοδικοῦ «Χριστιανική Σπίθα». http://users.uoa.gr/
• 4. Ἅγιος Κοσμᾶς Αἰτωλός – Διδαχαί. http://users.uoa.gr/

Κάνε ἐγγραφή στό νέο κανάλι τῆς Κατάνυξης τοῦ Youtube πατώντας ἐδῶ: https://bit.ly/2WldGra

Δείτε σχετικά:
– Tο Θεόπνευστο έργο του Εθναποστόλου Κοσμά του Φιλοθεΐτου (Α΄ Μέρος)