Ο Ζεράρ Ντεπαρτιέ πήγε για ορθόδοξος και βγήκε Οικουμενιστής;

Επιμέλεια σύνταξης: katanixi.gr

Η είδηση πως ο συμπαθέστατος Γάλλος κινηματογραφικός αστέρας Ζεράρ Ντεπαρτιέ (Gérard Depardieu) βαπτίστηκε ορθόδοξος στο ρωσικό καθεδρικό ναό του Αγίου Αλεξάνδρου Νιέφσκι στο Παρίσι, στις 4 Σεπτεμβρίου, έπαιξε κυριολεκτικά σε όλα τα μέσα ενημέρωσης και σε όλα τα σάιτ. Διαβάσαμε εκεί ότι ο διάσημος ηθοποιός βαπτίστηκε ορθόδοξος στο ρωσικό καθεδρικό ναό του Αγίου Αλεξάνδρου Νιέφσκι στο Παρίσι, με νονό το γνωστό ελληνικής καταγωγής παρουσιαστή Νίκο Αλιάγα. Το μυστήριο ή μάλλον τα μυστήρια, καθόσον βαπτίστηκε άλλος ένας ενήλικας άντρας και ένα μικρό κοριτσάκι, με νονό αυτή τη φορά τον Ζεράρ, τέλεσε ο Αρχιεπίσκοπος Ντουμνίσκ κ.Ιωάννης, παρουσία στενών φίλων του Γάλλου ηθοποιού.  

Η αλήθεια είναι ότι, σαν ορθόδοξο χριστιανικό σάιτ που είμαστε, σταθήκαμε περισσότερο στο άρθρο ενός συγκεκριμένου μέσου, όπου διαβάσαμε τα εξής: “Σύμφωνα με δημοσίευμα του γαλλικού περιοδικού «Valeurs Actuelles», που βρέθηκε στην τελετή, ο Ντεπαρντιέ έφτασε στο ναό με μια μαύρη Mercedes, συνοδευόμενος από άτομα του στενού του περιβάλλοντος, εξαιτίας των περιορισμών που έχουν επιβληθεί λόγω της πανδημίας. Ευδιάθετος και γεμάτος ενθουσιασμό ακολούθησε το τελετουργικό της βάφτισης, το οποίο ολοκληρώθηκε με τη ρίψη νερού στο κεφάλι του πάνω από την κολυμπήθρα.”

Στην φωτογραφία από το μυστήριο, που παίζει σε όλα τα σάιτ, καθώς δεν υπάρχει δεύτερη, φαίνεται μια μικρή κολυμβήθρα, ο ηθοποιός σκυμμένος με μια πετσέτα στον ώμο και ένα γυμνό κοριτσάκι σκεπασμένο με τα λαδόπανα πίσω του. Δεν μπορούσαμε με βεβαιότητα να πούμε, λοιπόν, πώς βαπτίστηκε ο Ζεράρ και θέλαμε να πιστεύουμε ότι η φωτογραφία αυτή ήταν από τη βάπτιση της μικρής που ακολούθησε και όχι από τη δική του, που υποθέταμε ότι ίσως έγινε κάπως αλλιώς. Γνωρίζαμε, βέβαια, ότι το τυπικό του ραντισμού σε ετερόδοξους το ακολουθεί η ρωσική Εκκλησία. Το δημοσίευμα επιβεβαιώνει τις υποψίες μας.

Αυτός ο τρόπος βαπτίσματος δεν είναι ορθόδοξος και έγκυρος. Ως εκ τούτου φοβούμαστε ότι ο Ζεράρ πήγε για ορθόδοξος και βγήκε οικουμενιστής. Για το θέμα αυτό υπάρχει σπουδαία μελέτη του μακαριστού π.Γεωργίου Μεταλληνού από την δεκαετία του 80΄, την οποία συστήνουμε ανεπιφύλακτα. Θα αναφέρουμε μόνο δύο χαρακτηριστικά αποσπάσματα: “ Γνωστού όντος, ότι οι Λατίνοι έχουν χαρακτηρισθεί αιρετικοί στην Η’ Οικουμενική Σύνοδο της Ορθοδόξου Εκκλησίας (Κωνσταντινούπολη 879) για την αίρεση του «FILIOQUE» και ότι, μετά την Σύνοδο του Τριδέντου (16^ος αι. κ.ε.), έχει εξ ολοκλήρου χαθεί το κανονικό βάπτισμα στη Δύση και αντικατασταθεί με ράντισμα ή επίχυση…..” και “ Πιστεύω ότι η μελέτη αυτή, που συμπέχθηκε μετά το Συνέδριο της Θεσσαλονίκης με την ιστορική εφαρμογή του Κανόνος, στα όρια της Ρωμαίικης Εθναρχίας, δίδει μιαν απάντηση στο πρόβλημα, που κατοχυρώνεται από την πατερική μας παράδοση και πίστη. Είναι δε, ιδιαίτερα σήμερα, ανάγκη να γνωρίζουμε καλά την παράδοση αυτή, μετά τον συσκοτισμό, που επέφερε η ασυγχώρητη σπουδή εκκλησιαστικών προσωπικοτήτων στο θέμα του Οικουμενισμού και κυρίως των σχέσεων με την Λατινική Εκκλησία – ταυτιζόμενη με το «Κράτος του Βατικανού» – λόγω της αναμείξεως (και πάλι) καθαρά κοσμικών κριτηρίων στο λεγόμενο «Οικουμενικό Διάλογο». Αυτή η πορεία οδήγησε στην πρόσφατη απόφαση της Ζ’ Συνελεύσεως της Ολομελείας της Διεθνούς Μεικτής Επιτροπής του επισήμου Θεολογικού Διαλόγου Καθολικών και Ορθοδόξων (17-24 Ιουνίου 1993, Balamand του Λιβάνου). Ούτε λίγο ούτε πολύ, οι εκπρόσωποι των εννέα Ορθοδόξων Εκκλησιών, που εκπροσωπήθηκαν στη συνάντηση αυτή (απουσίαζαν οι Εκκλησίες Ιεροσολύμων, Γεωργίας, Ελλάδος, Σερβίας, Βουλγαρίας και Τσεχοσλοβακίας), προτείνουν στις Εκκλησίες των την αμοιβαία αναγνώριση των μυστηρίων, παραθεωρώντας τις Οικουμενικές Συνόδους, το δόγμα και την ιστορία, και ζητώντας έτσι την De Facto ένωση με τον παπισμό. Δεν είναι, λοιπόν, περίεργο ότι το θεολογικό κείμενο της Balamand, στην παράγραφο 13 προσθέτει το εξής: «Είναι σαφές, ότι εντός του πλαισίου τούτου αποκλείεται πας αναβαπτισμός»… Βέβαια η θεολογικά ορθή απάντηση σ᾿ αυτά είναι ότι η Ορθόδοξος Εκκλησία, βάσει της αυτοσυνειδησίας της, δεν αναβαπτίζει τους προσερχομένους σ᾿ αυτήν ετεροδόξους, αλλά κανονικώς βαπτίζει τους μη έχοντας δεχθεί το ένα και κανονικό βάπτισμα της Εκκλησίας. Αυτή είναι, άλλωστε, και η απάντηση των συγγραφέων, την μαρτυρία των οποίων επικαλούμεθα στην παρούσα μελέτη. Παρ᾿ όλα αυτά, η άνευ ετέρου τυχόν αναγνώριση εκ μέρους μας των μυστηρίων των Λατίνων (και κυρίως της Ιερωσύνης) οδηγεί στην απόρριψη όλης της εκκλησιολογίας μας, των Οικουμενικών Συνόδων και συλλήβδην της πατερικής θεολογίας, βάσει της οποίας δεν υπάρχουν μυστήρια στους Λατίνους, οι οποίοι μάλιστα μιλούν ακόμη για «gratia creata »” .

Συνεχίζουμε…..

Αν και δεν έχει γίνει γνωστό το χριστιανικό όνομα που έλαβε μετά τη βάφτισή του (γιατί άραγε;), ο Ντεπαρντιέ ερωτηθείς για την επιθυμία του να βαφτιστεί χριστιανός ορθόδοξος, εξήγησε ότι έχει δεσμούς με τον ορθόδοξο κλήρο και αγαπά τις ορθόδοξες λειτουργίες. Σημαντικό ρόλο στην απόφασή του αυτή έπαιξε σίγουρα και το γεγονός ότι από το 2013 έχει λάβει τη ρωσική υπηκοότητα.

Ο Ζεράρ Ντεπαρντιέ αποφάσισε να αποκτήσει τη ρωσική υπηκοότητα, προκειμένου να αποφύγει τη μεγάλη φορολογία στα υψηλά εισοδήματα, την οποία επέβαλε η Γαλλία. Το 2013 ο Ρώσος Πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν υπέγραψε τα απαραίτητα έγγραφα, ώστε ο Γάλλος ηθοποιός να γίνει πολίτης της Ρωσίας. Ο Ντεπαρτιέ είχε πει στο παρελθόν για την παρέα του με τον Πούτιν: «Νομίζω ότι του άρεσε αμέσως η πλευρά του χούλιγκαν που έχω. Το ότι, κάποιες φορές, με μάζευαν απ’ το πεζοδρόμιο λιάρδα. Όπως και σε μένα, κανείς δε θα στοιχημάτιζε ούτε ένα σεντ στον Πούτιν, όταν ήταν 15 χρονών », ενώ σε άλλη συνέντευξη έχει δηλώσει ότι συγκρίνει το Ρώσο Πρόεδρο με τον Πάπα Ιωάννη Παύλο Β’ και το Γάλλο πρώην πρόεδρο Φρανσουά Μιτεράν. Έχουν μάλιστα τον ίδιο πνευματικό, τον Αρχ. Τύχωνα Σεβκούνωφ. 

Σε παλαιότερη συνέντευξή του ο εν λόγω αρχιμανδρίτης Τύχων στις παρακάτω ερωτήσεις: «Πανοσιολογιώτατε, θα ήθελα να μάθω ποια είναι η σαφής θέση της Ρωσικής Εκκλησίας στο ζήτημα του Οικουμενισμού που μαστίζει την Ορθοδοξία στις μέρες μας; Επίσης να μάθω αν εγκρίνει η Ρωσική εκκλησία τις συμπροσευχές με τον Πάπα και τους άλλους αιρετικούς, καθώς και την συμμετοχή της Ορθοδοξίας στο Παγκόσμιο Συμβούλιο των Εκκλησιών; Επίσης θα ήθελα να ξέρω τη θέση της Ρωσικής Εκκλησίας για τον Οικουμενισμό και την Πανθρησκεία. Θα προχωρήσει σε διάλογο με τους αιρετικούς ετεροδόξους (Άθεους);», είχε απαντήσει ως εξής: «Δεν μπορώ και δεν είμαι εξουσιοδοτημένος να κάνω λόγο εκ μέρους ολόκληρης της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας, αλλά είμαι βαθιά πεπεισμένος ότι η συντριπτική πλειοψηφία των Ρώσων ορθοδόξων, από τον Αγιώτατο Πατριάρχη έως τον τελευταίο πιστό, ούτε θέτουν το ζήτημα αυτό περί της «Πανθρησκείας» και συμπροσευχής με τους ετεροδόξους στην ατζέντα. Για μας είναι τελείως αναπόδεικτο». 

Ως εκ τούτου αναρωτιόμαστε: Δεν καταλαβαίνει ο σεβαστός πατήρ ότι τέτοιες πρακτικές, όπως ο ραντισμός αντί της βάπτισης με τριπλή κατάδυση (αν ισχύει η είδηση, όπως μεταδίδεται, και έγινε η βάπτιση κατ΄αυτό τον τρόπο, με ραντισμό), είναι οικουμενισμός και πανθρησκεία στην πράξη;

Και μπορεί σήμερα ο γνωστός ηθοποιός να είναι χριστιανός ορθόδοξος, όμως το 1967 είχε ασπαστεί για δύο χρόνια τον ισλαμισμό. Είχε επισκεφτεί τη Μέκκα, είχε διαβάσει το Κοράνι και είχε συμμετάσχει σε προσευχές, πριν εγκαταλείψει τη θρησκεία, επειδή, όπως είχε δηλώσει το 2016, είχε δυσκολευτεί με τις πέντε προσευχές την ημέρα και την απαγόρευση κατανάλωσης χοιρινού. Ακολούθως έχει προσχωρήσει και στον βουδισμό και στον ινδουισμό. 

Υπάρχουν και κάποια άλλα στοιχεία με οικουμενιστικό άρωμα σε αυτή την περίπτωση. 

Να πούμε λίγα για την πορεία του Ντεπαρτιέ προς την “Ορθοδοξία” – Οικουμενισμό, η οποία ξεκίνησε από τη συνάντησή του με τον Πάπα Ιωάννη Παύλο τον Β΄:

 …….. Όταν τον αντίκρισε, ο Πάπας Ιωάννης Παύλος Β’ έβαλε το χέρι στο στόμα και ψιθύρισε στους καρδιναλίους που τον περιστοίχιζαν: «Μιλήστε του για τον Αγιο Αυγουστίνο…». Ο “θεόπεμπτος” ηθοποιός – καθώς μέρος του επιθέτου του, η κατάληξη pardieu, σημαίνει “από τον Θεό” – σε εκείνη τη φευγαλέα συνάντησή του με τον Ποντίφικα, στο καθιερωμένο κοντσέρτο της 1ης Μαΐου στο Βατικανό το 2000, έλαβε αυτό το χρησμό λες και είχε έρθει ο καιρός να αποκτήσει και τη χάρη πέρα από το όνομα. Η ζωή του Αγίου Αυγουστίνου, χριστιανού θεολόγου και φιλοσόφου που έζησε πριν από 16 αιώνες, προσφερόταν ως ένα πρότυπο παράδειγμα. Γιος μιας χριστιανής και ενός παγανιστή, έζησε μια ηδονιστική ζωή ως τα 17 του χρόνια, έκανε παιδί εκτός γάμου, εγκατέλειψε τη συμβία του, για να παντρευτεί μια γυναίκα της τάξης του, προτού τελικά αφήσει πίσω του την «αμαρτωλή» ζωή του και επιστρέψει κοντά στο Θεό με τέτοιο ζήλο, ώστε να φτάσει να κατακτήσει ακόμη και την αγιοσύνη. Σίγουρα το κακό παιδί του γαλλικού – και όχι μόνο – κινηματογράφου που κάνει πρωτοσέλιδα για όλους τους λάθος λόγους θα είχε πολλά να διδαχθεί από αυτόν. Αποδείχθηκε ότι ο Πάπας είχε το αλάθητο. Όταν ο Ζεράρ Ντεπαρντιέ άρχισε να ξεφυλλίζει τη γαλλική έκδοση των «Εξομολογήσεων» του Αγίου Αυγουστίνου (354-430), ένα δώρο που έσπευσε να του αγοράσει η τότε σύντροφός του Καρόλ Μπουκέ, συνδέθηκε αμέσως με το έργο. Η ιστορία της τρικυμιώδους νιότης και της απρόβλεπτης μεταστροφής του Αυγουστίνου στο χριστιανισμό στην τέταρτη δεκαετία της ζωής του, «με άγγιξε σε ένα βαθύτατο επίπεδο, γιατί ένιωσα ότι τα κείμενά του αντανακλούν τη δική μου ζωή και το πόσο ευάλωτος έχω υπάρξει», λέει ο Ντεπαρντιέ. Είναι κείμενα σαν αυτά που θα απαγγείλει στο Μέγαρο Μουσικής στις 19 Ιανουαρίου ( το 2015) στην τρίτη επίσκεψή του στην Ελλάδα, τη χώρα που, όπως λέει, «είναι η ταυτότητα της Ευρώπης. Τι απαίσιο που πλέον η Ευρώπη είναι κινεζική». Θα μας συστήσει το έργο του Αγίου Αυγουστίνου, όχι ως ηθοποιός που προσπαθεί να κερδίσει τις εντυπώσεις με τις υποκριτικές ικανότητές του, αλλά «ως ένας πιστός που συνομιλεί στοχαστικά με τον Θεό σαν να μην υπάρχουν παρόντες», σύμφωνα με την εμπειρία όσων τον έχουν παρακολουθήσει επί το έργον. Η διασκευή του κειμένου είχε γίνει από τον πανεπιστημιακό Αντρέ Μαντούζ, από την πρώτη φορά που ο Ντεπαρντιέ απήγγειλε αποσπάσματα από τις «Εξομολογήσεις» στη Νοτρ Νταμ στο Παρίσι το 2003. 

Ο Θεός μέσα του. «Τι αργά που σε αγάπησα, σε έψαχνα έξω από μένα, αλλά εσύ βρισκόσουν μέσα μου». «Αυτό είναι το αγαπημένο μου απόσπασμα από τις “Εξομολογήσεις”», λέει ο Ντεπαρντιέ, που μοιάζει μερικές φορές να βρίσκεται σε ένθεη μανία, σε θρησκευτικό trance. «Δεν θυμίζει θρησκευτικό χωρίο, είναι απλώς ένας στοχασμός επάνω στον εαυτό τον οποίο διατύπωσαν όλες οι θρησκείες που ακολούθησαν, όπως π.χ. ο βουδισμός: Ο Θεός είμαστε εμείς. Αυτή είναι η αλήθεια της ζωής, μολονότι ο Αβραάμ και ο Ισαάκ έλαβαν θεϊκή εντολή. Όλες οι θρησκείες αποκτούν πολιτικό χαρακτήρα τόσο στον Άγιο Αυγουστίνο όσο και στον Λότζε, γιατί ο στοχασμός αποτελεί κομμάτι της διαδικασίας που οδηγεί στη γνώση του εαυτού μας και του Σύμπαντος, επομένως και του Θεού».

Ο Ντεπαρντιέ ανακάλυψε ξανά τη θρησκεία της παιδικής του ηλικίας, τον καθολικισμό, αλλά εντόπισε τον Θεό εντός του. «Ο Θεός είναι η ζωή, το παρόν, είναι όσα με κάνουν να Τον σκέφτομαι, είναι τα όργανά μου, η σάρκα μου. Κάθε βήμα που κάνω είναι από τον Θεό και μαζί με τον Θεό». Η μοιραία γνωριμία με τον Άγιο Αυγουστίνο που πυροδότησε αυτή την εσωτερική αλλαγή, έγινε όταν είχε συμπληρώσει πέντε δεκαετίες ζωής. «Αν Τον είχα συναντήσει πιο νωρίς, θα είχα αποφύγει πολλά χρόνια ψυχανάλυσης» επιμένει.

Η αγιοποίηση μπορεί να περιμένει. Ωστόσο, αν κρίνει κανείς από τις ειδήσεις που τον αφορούν τα τελευταία χρόνια, ούτε η πνευματικότητα και η αγάπη που αποπνέει το έργο του Αγίου Αυγουστίνου πέτυχαν εκεί όπου τα βρήκε σκούρα η επιστήμη. Όσο κι αν ισχυρίζεται ότι πλέον «η μόνη μου κατάχρηση είναι η υπερβολική μου αγάπη για τη ζωή» και ότι «μπόρεσα να υπάρξω αρκετά ευφυής, ώστε να αντισταθώ στον φανατισμό, στο θρησκευτικό πάθος και στην τρέλα», δεν μοιάζει να έχει δει το «φως» επί του πρακτέου. Πρόσφατα εξομολογούνταν ότι παλαιότερα είχε σκοτώσει και φάει δύο λιοντάρια στην Αφρική. Ή ότι ο αριθμός μπουκαλιών αλκοόλ που καταναλώνει είναι «14 την ημέρα», χωρίς αυτό να τον κάνει αλκοολικό, διότι «οι αλκοολικοί δεν μεθούν». Έχει συλληφθεί να οδηγεί μεθυσμένος, έχει εκδιωχθεί από πτήση της Air France, γιατί ούρησε στον διάδρομο του αεροπλάνου. Αρνείται τη γαλλική υπηκοότητα, γίνεται ρώσος πολίτης για φορολογικούς λόγους και διαφημίζει σειρά ρολογιών με τίτλο «Proud to be Russian». Ποζάρει πανευτυχής με τον νέο φίλο του Βλαντίμιρ Πούτιν, για τον οποίο ωστόσο δεν θέλει να μας πει λέξη. Γδύνεται για την κάμερα του Έϊμπελ Φεράρα, υποδυόμενος το alter ego του Στρος-Καν στην ταινία «Welcome to New York» (2014) και προτάσσει τη γαργαντουικών διαστάσεων φθορά και παρακμή του σώματός του με υπερήφανη παραίτηση. Η κόρη του Ζουλί δηλώνει ότι οι καταχρήσεις δεν θα του επιτρέψουν να ζήσει περισσότερο από πέντε χρόνια. Είναι μόλις 67 ετών.

Γιατί δεν παραδειγματίζεται από τον Άγιο Αυγουστίνο, ο οποίος δεν ευαγγελιζόταν μόνο τα όμορφα λόγια του, αλλά τα έκανε και πράξη, ζώντας με σύνεση; Τι απέγινε ο πληθωρικός, απρόβλεπτος, τρυφερός Γάλλος της «Πράσινης κάρτας»; Γιατί οδεύει ολοταχώς προς την αυτοκαταστροφή καταβροχθίζοντας τη ζωή με τόση βουλιμία;

Η κολασμένη παιδική ηλικία. Η τραγική είδηση που μονοπωλούσε το ενδιαφέρον των εφημερίδων το 2008 ήταν το μοιραίο σημείο καμπής στη ζωή του. Ο 37χρονος γιος του Γκιγιόμ, ο πανέμορφος ηθοποιός με τον οποίο είχαν μάλιστα συνεργαστεί στην ταινία «Όλα τα πρωινά του κόσμου» (1991), πέθανε από επιπλοκές πνευμονίας σφραγίζοντας έτσι με τον πιο δραματικό επίλογο την ταραχώδη σχέση τους.

Λένε ότι ο θάνατος ενός παιδιού δεν ξεπερνιέται ποτέ. Πόσο μάλλον όταν πιστεύεις, όπως ο Ντεπαρντιέ, ότι η απώλεια του γιου σου ήταν η έκφραση της Θείας Δίκης που καραδοκούσε, για να σου καταφέρει το καίριο χτύπημα σε ανταπόδοση για την άσωτη ζωή σου. Όχι, δεν το έγραψε ο Τύπος σε κάποιο μελιστάλαχτο άρθρο. Η πραγματικότητα της ζωής του Ντεπαρντιέ, όπως την περιγράφει ο ίδιος στην πολύκροτη αυτοβιογραφία του «Έτσι απλά συνέβη» («Ҫa s’est fait comme ça»), ξεπερνά κάθε φαντασία με έφεση στη διεκτραγώδηση.

«Ήμουν ανεπιθύμητος» γράφει στο βιβλίο που κυκλοφόρησε πρόσφατα στη Γαλλία. Όταν ήταν ακόμη παιδάκι στην πόλη Σατορού, όπου γεννήθηκε η μητέρα του, τον έκανε κοινωνό εκείνου που θα όφειλε να είναι το ανομολόγητο μυστικό της: των ανεπιτυχών προσπαθειών της να τον αποβάλει, τραυματίζοντας το σώμα της με βελόνες πλεξίματος. Δεν είναι ότι δεν θα τον αγαπούσε μελλοντικά, απλώς εκείνο τον καιρό ήθελε να παρατήσει τον άνδρα της και πατέρα των τριών παιδιών της, έναν οξυγονοκολλητή με ροπή στον αλκοολισμό. Απηυδισμένη από τις εκρήξεις του, αλλά και αποκαρδιωμένη από το γεγονός ότι ο πατέρας της και η μητέρα του συζύγου της είχαν σεξουαλικές σχέσεις. Τελικά όχι μόνο δεν έφυγε, αλλά έκανε άλλα τρία παιδιά μαζί με τον Ντεντέ (από το γράμμα D, το μόνο που μπορούσε να γράψει ο αναλφάβητος πατέρας του Ζεράρ). Στα επτά του χρόνια ο Ζεράρ Χαβιέ Μαρσέλ γινόταν μάλιστα ο βοηθός της μαίας που θα την ξεγεννούσε, καθώς ο ενήλικος άνδρας του σπιτιού βρισκόταν σε κάποιο μπαρ της περιοχής.

Στις σχολικές διακοπές του έφευγε ωστόσο από το σπίτι και περνούσε τις ημέρες του στις δημόσιες τουαλέτες του αεροδρομίου Ορλί, μια και είχε την εποπτεία τους η γιαγιά του. Στα 13 του, έπειτα από συνεχείς προστριβές στο σπίτι του, αποφάσισε να αναλάβει την ευθύνη του εαυτού του. Παράτησε το σχολείο, βγήκε στην πιάτσα και σύντομα είχε στη διάθεσή του ένα εντυπωσιακό βιογραφικό: τρεις μήνες φυλάκιση για κλοπή αυτοκινήτου, χρήση ναρκωτικών, καθώς και συμμετοχή στη σύληση τάφων προκειμένου να αποσπάσουν από τους νεκρούς ρολόγια, δαχτυλίδια, ακόμη και τα παπούτσια τους. Ηταν μόλις 16 και ήταν καιρός να μετακομίσει στο Παρίσι. «Ήμουν σαν ένα αγριόχορτο που απλωνόταν προς κάθε κατεύθυνση, αυτό όμως που με παρακινούσε πάντα ήταν η επιθυμία να τα καταφέρω» θα πει.

Ένας νταής με τα όλα του. Σε αυτό θα στεκόταν τυχερός. Ήταν εξάλλου «ευλογημένος», με ένα παρουσιαστικό που θα του άνοιγε πολλές πόρτες. Ήδη από τα 10 του χρόνια ξεχώριζε, γιατί εκτός από χαρισματικός απατεωνίσκος ήταν και πολύ γοητευτικός, ένας συνδυασμός που δημιουργεί πάντα εντυπώσεις. Ψηλός, ανεπτυγμένος για την ηλικία του και όμορφος με τη σήμα κατατεθέν μύτη μποξέρ, δεν περνούσε ποτέ απαρατήρητος. Μάλιστα, όπως λέει στην αυτοβιογραφία του, οι άνδρες μεγαλύτερης ηλικίας τον ποθούσαν διακαώς. Έγινε λοιπόν «αρσενική πόρνη» στα 10 του (!) και στα 20 του ήταν πλέον ένας «νταής με τα όλα του», ο οποίος μάλιστα δε δίσταζε να ληστεύει τους πελάτες του είτε ερήμην τους είτε αφότου τους ξυλοφόρτωνε. Από τον βούρκο τον έσωσε τελικά ένας ομοφυλόφιλος κυνηγός ταλέντων, ο οποίος πλήρωσε τα δίδακτρα, για να φοιτήσει σε δραματική σχολή. Είχε διακρίνει σε αυτόν την κλίση που είχε αντιληφθεί και ο ίδιος ο Ζεράρ, χωρίς ωστόσο να μπορεί να την προσδιορίσει ή να γνωρίζει πώς μπορεί να την αναπτύξει. «Όταν ήμουν 15-17 χρόνων δεν ήξερα πώς να εκφράσω τον χείμαρρο των συναισθημάτων που ένιωθα να με κατακλύζουν. Μόνο όταν βρισκόμουν μόνος μου και έλεγα τα λόγια άλλων ανθρώπων ηρεμούσα».

Μάλλον δεν παίρνει και τόσο σοβαρά αυτούς τους θλιβερούς τύπους και ζει την εξωφρενική του ζωή σαν να μην υπάρχει αύριο. Η αυτοβιογραφία του τελειώνει με τη φράση: «Εμπρός, λοιπόν, να χαίρεστε την κάθε στιγμή, πάνω απ’ όλα να είστε ευτυχισμένοι». Αλήθεια πώς το πετυχαίνεις αυτό; «Όπως είπε ο Άγιος Αυγουστίνος, εκείνος μου έδειξε τον δρόμο. “Εμπρός, να χαίρεσαι, ξέχνα όσα σου έχουν μάθει”. Ένα παιδί, ένας λαός είναι ευάλωτοι. Σήμερα πρέπει να διερωτηθούμε ποιοι είμαστε». 

Κρίναμε σκόπιμο να αναφέρουμε όλες τις πληροφορίες, όχι για να σπιλώσουμε ή να κατακρίνουμε το συμπαθέστατο ηθοποιό για την προσωπική του ζωή, τη συμπεριφορά του ή τις αμαρτίες του, αλλά γιατί ευχόμαστε ο άνθρωπος αυτός, που έχει τόση ανάγκη το Χριστό που σταυρώθηκε και αναστήθηκε γι΄αυτόν, να μην είναι ένα ακόμη θύμα εξαπάτησης του αμαρτωλού εαυτού και του Οικουμενισμού. Ο Οικουμενισμός δεν είναι η στενή και τεθλιμμένη οδός του Ευαγγελίου η απάγουσα εις ζωήν αιώνιον. Είναι η ευρύχωρη οδός που επιλέγουν οι εμπαθείς, ράθυμοι και οκνηροί, που οδηγεί στην απώλεια. 

Υπάρχουν περιπτώσεις ανθρώπων ετεροδόξων, π.χ. ο π. Πέτρος Χίρς και άλλοι πολλοί, που πέτυχαν το στόχο, ξέφυγαν από την σκόπελο του επάρατου και τόσο διαδεδομένου, ειδικά μετά την Σύνοδο της Κρήτης, Οικουμενισμού και βιώνουν την πραγματική Ορθοδοξία.

Ο Θεός μαζί σου Ζεράρ (αν και θα ήταν σωστό να διάγει το βίο του με το νέο του χριστιανικό όνομα, αν βέβαια γράφτηκε τέτοιο στους ουρανούς μετά από μια τέτοια βάπτιση)! Είθε να βρεις τη γλυκειά Ορθοδοξία!

Κάνε ἐγγραφή στό νέο κανάλι τῆς Κατάνυξης τοῦ Youtube πατώντας ἐδῶ: https://bit.ly/2WldGra