της Ελένης Παπασταματάκη

Έβδομη επέτειος Αποτείχισης του μακαριστού πατρός Νικολάου Μανώλη

Στον Ιερό Βυζαντινό Ναό του Προφήτη Ηλία, του ζηλωτή Προφήτη, άνοιξε το βιβλίο της ιερατικής πορείας του πεφιλημένου πνευματικού πατέρα μας, του μακαριστού πατρός Νικολάου Μανώλη.

Σε αυτή την εκκλησούλα, την μακριά από το θόρυβο και τη λάμψη της πόλης, βιώθηκε το «Ιησούς Χριστός, χθες σήμερον Αυτός εις τους αιώνας».

Αν και νεανικά τα πρώτα βήματά του στον Προφήτη Ηλία ως διακόνου και ιερέα λίγο αργότερα – χειροτονήθηκε μόλις είκοσι τριών ετών -, προϊδέαζαν το βάρος και τη διάκριση που θα είχαν αργότερα, του έμπειρου πνευματικού οδηγού. Δόθηκε ολόψυχα στη διακονία που του ανέθεσε ο Κύριος, και με ζήλο και περισσή αγάπη για τον Λατρεμένο Χριστό έγινε ο ποιμήν ο καλός για τα λογικά πρόβατα της ποίμνης Του.

Η αγνή, ταπεινή καρδιά του ήταν γεμάτη αγάπη προς το Θεό και τον άνθρωπο. Στον κάθε ενορίτη, στον κάθε πιστό έβλεπε το κατ’ εικόνα του Θεού, την ψυχή για την οποία ο Χριστός έχυσε το Τίμιο Αίμα Του επάνω στο Σταυρό. Γι’ αυτό και η διαρκής θυσία, οι έμπονες προσευχές, οι ατελείωτες ώρες εξομολόγησης και κυρίως η πολύωρη προσκομιδή, η διαρκής μνημόνευση ζώντων και τεθνεώτων, τον κατέστησαν αληθινό ποιμένα- πατέρα και όχι μισθωτό.

Αυτό ήταν το ένα μέρος της φωτεινής ιερατικής πορείας του. Το άλλο, το σπουδαιότερο, ήταν το βίωμα της Ορθοδοξίας που διατρανώθηκε στην ταπεινή μα συνάμα αγωνιστική ιερατική του καρδιά!

Βίωνε την Ορθοδοξία ανόθευτη, όπως ακριβώς παραδόθηκε από τους Αποστόλους και τους Αγίους Πατέρες. Έτσι την έζησε δίπλα στον ιερέα πατέρα του, σεβαστό πατέρα Χαράλαμπο. Έτσι την παρέλαβε από τον Άγιο Γέροντά του, τον μακαριστό Γέροντα Αγάθωνα τον Κωνσταμονίτη, και το πραγματικό του μέλημα ήταν να την μεταλαμπαδεύσει ατόφια στις νέες γενιές. Λαχταρούσε κάθε λεπτό να μεταδώσει κάτι από τη γλύκα της Αγίας Πίστης μας, να μορφώσει μέσα στις ψυχές μας τον Χριστό της Ορθοδοξίας και όχι τον αλλοιωμένο Χριστό των αιρέσεων και του Οικουμενισμού.

Ο κηρυκτικός του λόγος ήταν πάντοτε πυριφλεγής, αγιοπατερικός, ευαγγελικός, χωρίς καθόλου νεωτερισμούς και καινά δόγματα. ΄Ελειπαν παντελώς από το λόγο του οι κούφιες φιλοσοφίες με θρησκευτική επικάλυψη και οι αγαπολογίες.

Κυρίως ο Γέροντας δεν αναφερόταν κ ποτέ και δεν κήρυττε νεοπατερικές διδασκαλίες και δικά του πιστεύω.

Εντρυφούσε ώρες ατελείωτες, πριν από κάθε κήρυγμα και ομιλία του, πάνω στους λόγους και τη διδασκαλία των Αγίων Πατέρων της Εκκλησίας μας. Πατούσε πιστά πάνω στα χνάρια της Ιερής Παράδοσης και αυτό ενοχλούσε αφόρητα τους υπόλοιπους νεωτεριστές και οικουμενιστές ρασοφόρους…

Στον άμβωνα του Προφήτη Ηλία κήρυττε με ομολογιακό θάρρος μια Ορθόδοξη καρδιά!

Στα κηρύγματα του παπα-Νικόλα το Ευαγγέλιο δεν ερμηνευόταν κατά το δοκούν, αλλά ασφαλιζόταν από τον Πνεύμα των Αγίων Πατέρων, χωρίς ουδεμία υποχώρηση και παρερμηνεία. Γνώριζε πολύ καλά ότι και η παραμικρή υποχώρηση ήταν δικαίωμα που δινόταν στο δαιμόνιο της αίρεσης και της βλασφημίας και η αιτία να απωλεστεί η σωτηρία!

Οι Κανόνες της Εκκλησίας εφαρμόζονταν πιστά και δεν περιφρονούνταν από τον άξιο ιερέα του Υψίστου, πατέρα Νικόλαο, αφού προτιμούσε να κατηχήσει Ορθόδοξα το ποίμνιο παρά να χαϊδέψει τα αυτιά, στερώντας τους την Αλήθεια που θα τους ελευθέρωνε! Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η ανάρτηση εντύπου στην κεντρική πόρτα του Προφήτη Ηλία, το οποίο απαγόρευε την είσοδο σε αλλόδοξους κατά την τέλεση των ιερών ακολουθιών. Σε αυτό έρχεται να προστεθεί και το περιστατικό κατά το οποίο, με αληθινή ποιμαντική φροντίδα, ο πατήρ Νικόλαος απαγόρευσε σε έναν πατέρα να παραβρεθεί στην βάπτιση του παιδιού του κατά την ώρα του μυστηρίου, καθώς ο ίδιος δεν ήταν βαπτισμένος Ορθόδοξος, αλλά ήταν προτεστάντης. Και ο Κύριος θαυματούργησε διά των ευχών του, ώστε ο πρώην προτεστάντης να μετανοήσει και να ζητήσει να βαπτιστεί Ορθόδοξος το επόμενο καλοκαίρι.

Ασυμβίβαστος με κάθε τι που αλλοίωνε την Πίστη των Πατέρων μας

Την πίστη δεν την παζάρευε και ουδέποτε προτίμησε να γίνει αρεστός από το να ορθοτομήσει το λόγο της Αληθείας. Αυτό φυσικά του στοίχισε πολλά στα κατοπινά χρόνια, όταν η επίσημη Εκκλησία έκανε ανοίγματα στον Πάπα και ενέδωσε στην αίρεση του οικουμενισμού, όπως συνέβη και με τη μητρόπολη Θεσσαλονίκης.

Πλέον τα Ομολογιακά κηρύγματά του εντάθηκαν, καθώς ο εχθρός απειλούσε ανοιχτά την Ορθοδοξία μας. Προσευχόταν και κήρυττε, κήρυττε και προσευχόταν. Και, δυστυχώς, διωκόταν απηνώς …

Όμως…όταν η καρδιά τρωθεί από την Θεία Αγάπη, τότε… “σφάξτε με, γδάρτε με …”, δεν υπάρχει κάτι που να σταματήσει, κάτι που να ανακόψει αυτόν που ομολογεί από την Ομολογία της Πίστεως. Αυτό συνέβη και με την περίπτωση του πνευματικού μας πατέρα, ο οποίος ενώ είχε ιδίαν πείρα των διώξεων του παρελθόντος, του ήταν αδύνατο να σταματήσει να ελέγχει την αίρεση και τους αιρετίζοντες.

Λέει ο πατήρ Αθανάσιος Μυτιληναίος σε κάποια ομιλία του «Το να βλέπεις την πλάνη αυτό είναι η σφραγίδα του Θεού. Να μας βοηθήσει ο Θεός να τύχουμε αυτής της σφραγίδας». Αυτήν την σφραγίδα έφερε ο μακαριστός παπα-Νικόλας.

Αξίζει να ειπωθεί και κάτι ακόμα. Ότι ο πατήρ Νικόλαος ήταν έγγαμος, δεν ήταν μόνος του. Σε όλη αυτή την ιερατική πορεία του, στο ολοκληρωτικό δόσιμο στην ενορία, αλλά και στους αγώνες της Ομολογίας που έδωσε έως τέλους, η πολυαγαπημένη του οικογένεια ήταν αρωγός και στήριγμα, η πρεσβυτέρα και τα τέκνα του. Πάντοτε στο πλευρό του, σύμμαχοι και συμπαραστάτες, διαδραμάτισαν βασικό ρόλο, καθώς σε αυτούς τους αγώνες για την πίστη έβγαιναν ενωμένοι σαν μια γροθιά. Έγιναν έτσι ένα ζωντανό παράδειγμα προς μίμηση για όλους εμάς, πώς δηλ. μία οικογένεια στέκεται στην πίστη και αγωνίζεται και ομολογεί στους έσχατους χρόνους που ζούμε.

Ο πατέρας Νικόλαος δεν νανούριζε το ποίμνιο. Αλλά στεκόταν στη Θύρα ως ο Ποιμήν ο Καλός και, βλέποντας τους λύκους να πλησιάζουν, αφύπνιζε τους πιστούς και καταδείκνυε τον εχθρό, τους αιρετικούς μονοφυσίτες που προσκαλούνταν να προσκυνήσουν την Αγία Τράπεζα, τους παπικούς και μισθωτούς ποιμένες.

Μέχρι που πύκνωσαν τα μαύρα σύννεφα της αίρεσης και της πλάνης και διατρανώθηκε η ανομία. Και αυτό έγινε με την ψευδοσύνοδο που συγκλήθηκε τον Ιούνιο του 2016 στο Κολυμπάρι, τη λεγομένη «Αγία και Μεγάλη Σύνοδος» η οποία και πρόδωσε την Ορθοδοξία μας. Στις αντιδογματικές αποφάσεις που ελήφθησαν ήταν και η άρνηση της «Μίας Αγίας Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας», σύμφωνα με το Σύμβολο της Πίστεως. Δυστυχώς δέχτηκαν ότι και οι αιρέσεις είναι “Εκκλησίες” που παρέχουν σωτηρία.

Η Ιεροκανονική Αποτείχιση

Η στάση που κράτησε η μητρόπολη Θεσσαλονίκης σχετικά με την ψευδοσύνοδο και η απόφαση της να διανείμει το φυλλάδιο «Προς το Λαό» της Ιεράς Συνόδου, που αμνήστευσε την ψευδοσύνοδο, ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι της υπομονής του, όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο ίδιος ο πατέρας Νικόλαος. «Η πολιτική του Παναγιωτάτου Μητροπολίτη κ. Ανθίμου να ενστερνιστεί τις αποφάσεις της ψευδοσυνόδου της Κρήτης και να επιχειρεί να τις περάσει στη Μητρόπολή του, κηρύσσοντας γυμνή τη κεφαλή την αίρεση του Οικουμενισμού και τις αιρετικές αποφάσεις της ψευδοσυνόδου, είναι η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι».

Έτσι έχοντας την ευλογία του Γέροντά του και τις ευχές της οικογένειας του, μετά από πολλή προσευχή και βασισμένος στην αγιοπατερική κατοχύρωση, όπως μελετήθηκε και από τον συναγωνιστή του και άξιο ιερέα και πανεπιστημιακό πατρολόγο πατέρα Θεόδωρο Ζήση, λαμβάνει τη μεγάλη απόφαση της διακοπής μνημόνευσης του οικείου επισκόπου, την Κυριακή της Απόκρεω 19 Φεβρουαρίου του 2017, μέσα στον Ιερό Ναό του Αγίου Σπυρίδωνα Τριανδρίας .« Δεν αντέχει η ιερατική μου συνείδηση. Η φλόγα της πίστης μου, η φλόγα της Ορθοδοξίας που καίει τα σωθικά μου, με οδηγεί στην ηρωική απόφαση της ευλογημένης διακοπής του μνημοσύνου του επισκόπου μου. Είναι η ευλογημένη Αποτείχιση από την αίρεση προ της συνοδικής καταδίκης του επισκόπου, όπως ορίζουν οι ιεροί κανόνες»

Εκείνη τη στιγμή η φωνή της ιερατικής του συνείδησης ορθώθηκε και ύψωσε τείχος απέναντι στην αίρεση που είχε αρχίσει να εξαπλώνεται μέσα στην Εκκλησία. Η πράξη αυτή είναι κατοχυρωμένη από τους Αγίους, δοσμένη ως έσχατη λύση εν καιρώ αιρέσεως, προκειμένου να διαφυλαχθεί το Ορθόδοξο δόγμα. Ήρθε ως ανάγκη.

Εκείνη η στιγμή ήταν το αποκορύφωμα των ομολογιακών αγώνων μιας ζωής! Ήταν το επιστέγασμα! Τα Ορθόδοξα κηρύγματα, η απαρασάλευτη τήρηση των Ιερών Κανόνων, η ακριβής τήρηση της εκκλησιαστικής και λειτουργικής τάξης, το ανυποχώρητο ομολογιακό θάρρος, η θεοειδής εμμονή στα δόγματα της Πίστης μας δεν θα μπορούσαν να έχουν διαφορετική κατάληξη από την ευλογημένη αγιοπατερική Αποτείχιση που έκανε.

Η Αποτείχιση ήρθε σαν φυσικό επακόλουθο. Ήρθε σαν την πραγμάτωση των λεγομένων.

Ο πατέρας Νικόλαος φάνηκε απολύτως συνεπής στους λόγους που κήρυττε.

Ολάκερη η ποιμαντική του διακονία έλαβε διά της Αποτειχίσεως την ολοκλήρωσή της, αφού παρέμεινε Ορθόδοξος έως τέλους και ασφάλισε τα πνευματικά του τέκνα και τον λαό του Θεού με αυτήν την ιεροκανονική πράξη, την κατοχυρωμένη συνοδικά.

Όσοι τον ζήσαμε από κοντά, πνευματικά του παιδιά και ενορίτες, δεν εκπλαγήκαμε από αυτή την απόφαση του. Μάλιστα, σφράγισε ακόμα πιο βαθιά στην καρδιά μας όσα μας δίδασκε με τους λόγους και με το παράδειγμά του όλα τα προηγούμενα χρόνια.

Έτσι τα Συναξάρια των Ομολογητών Αγίων και μαρτύρων της Εκκλησίας μας, οι αποφάσεις των Οικουμενικών Συνόδων, η Αναστήλωση των Ιερών Εικόνων την Κυριακή της Ορθοδοξίας, όλα όσα συνυφαίνουν τον χρυσοΰφαντο χιτώνα της Πίστης μας, όλα μεμιάς εκείνη τη στιγμή της ανακοίνωσης της διακοπής του μνημοσύνου φάνηκαν ολοζώντανα μπροστά στα μάτια της ψυχής μας!

Έβδομη επέτειος της Αποτείχισης του μακαριστού πνευματικού πατέρα μας, πατρός Νικολάου Μανώλη, και μέσα σε όλη αυτή την αντάρα και τον πνευματικό θάνατο που απλώνεται στην Οικουμένη επιβεβαιώνεται περίτρανα πόσο ευλογημένη από το Θεό και γεμάτη Χάρη είναι αυτή η πράξη, που έρχεται δια μέσου των αιώνων για να κηρύξει Χριστό και Ορθοδοξία!

Κάνε ἐγγραφή στό νέο κανάλι τῆς Κατάνυξης τοῦ Youtube πατώντας ἐδῶ: ΚΑΤΑΝΙΧI

Δείτε σχετικά:
– Ντοκουμέντο: ο π. Νικολάος Μανώλης αναγγέλλει την διακοπή μνημοσύνου του επισκόπου του [βίντεο και κείμενο]
– π. Νικόλαος Μανώλης: “Το θαύμα της διακοπής Μνημοσύνου” (εισήγηση σε ημερίδα, κείμενο – βίντεο)