Άρθρο της Ελένης Παπασταματάκη

«Ο άνθρωπος με τίποτα δεν χορταίνει και μπροστά στα μεγαλύτερα δώρα που κάνει ο Θεός, αυτός μένει απαθής. Και το κυριότερο δεν αναγνωρίζει τον Δημιουργό του και τον δωρητή των αγαθών»

Ένα τεράστιο κεφάλαιο στην εν Χριστώ ζωή και στην πνευματική πρόοδο του χριστιανού, αποτελεί το θέμα της ευγνωμοσύνης και της ευχαριστίας προς τον πλουταναδότη Κύριο, όπως χαρακτηριστικά ονομάζει τον Θεό μας ο Άγιος Ιωσήφ ο Ησυχαστής.

Η καρδιά του πνευματικού μας πατέρα π. Νικολάου, βιώνοντας την Ορθόδοξη πίστη και τις δωρεές του Αγίου Πνεύματος, ήταν πάντοτε πλημμυρισμένη από ευγνωμοσύνη και αυτήν κήρυττε. Και καθώς η ψυχή του είχε λεπτυνθεί έβλεπε το μέγα Έλεος του Κυρίου και τις ευλογίες Του σε όλα τα πράγματα, στην κάθε ημέρα και ακόμα περισσότερο στις δυσκολίες, πράγμα αδύνατο για εμάς τους χοντρόπετσους και αδαείς της Θείας Χάριτος, ανθρώπους.

Σε ένα από τα κηρύγματά του, σχετικό με την ευαγγελική περικοπή για το θαύμα της θεραπείας των δέκα λεπρών, μας λέει «…είναι χαρακτηριστική αυτή η περικοπή γιατί αποδεικνύει για μια ακόμη φορά τη λάθος πλευρά της ανθρωπίνης φύσης. Ότι ο άνθρωπος με τίποτα δεν χορταίνει και μπροστά στα μεγαλύτερα δώρα που κάνει ο Θεός, αυτός μένει απαθής. Και το κυριότερο δεν αναγνωρίζει τον Δημιουργό του και τον δωρητή των αγαθών.

[…] Αλλά η ανθρώπινη φύση έχει ένα χαρακτηριστικό της αγνωμοσύνης που διακατέχει τους περισσότερους από εμάς, τους μη καλλιεργημένους, τους μη πνευματικούς ανθρώπους, που δυσκολεύονται να κατανοήσουν ότι κάποιος τους σκέφτεται, τους συμπονά, τους ελεεί, τους παρηγορεί, τους προστατεύει και θαυματουργεί για αυτούς.

Ο άνθρωπος θέλει το Θεό έξω από τον κόσμο έξω, από τη ζωή του, γι’ αυτό με χίλιους δυο τρόπους το παρουσιάζουμε αυτό. Τον Χριστό τον διώχνουμε».

Αναφέρεται στη συνέχεια στον Άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο, που τονίζει ότι πρέπει να εκτιμήσουμε τις θλίψεις γιατί είναι μέγα αγαθό για τον άνθρωπο, φέρνοντας ως παράδειγμα τον Προφήτη Εζεκία ο οποίος όταν δεν είχε προβλήματα υπερηφανεύτηκε, ενώ όταν αρρώστησε, ευχαρίστησε τον Χριστό».

Και συνεχίζει ο σεβαστός Γέροντας μας π. Νικόλαος: «Ο λαός ο περιούσιος του Ισραήλ όταν είχε προβλήματα μέσα στην έρημο ζητούσε την βοήθεια του Θεού, ταπεινωνόταν και ευχαριστούσε το Θεό για τις δωρεές Του. Όταν όμως περνούσε καλά, λέει χαρακτηριστικά, ο λαός του Θεού λάκτιζε τον Θεό! Κλωτσούσε τον Θεό…Έτσι είμαστε οι άνθρωποι. Όσο έχουμε την ανάγκη του Θεού παρακαλούμε βοήθα Παναγιά μου…όταν ο Θεός θαυματουργήσει, μας τα δώσει όλα, τον ξεχνούμε τον Θεό και πέφτουμε στην αμαρτωλή ζωή και γινόμαστε και εμείς σαν τους λεπρούς για τους οποίους αναρωτήθηκε ο Χριστός « Δέκα δεν έκανα καλά; Οι δε εννέα που;»

Μεγάλο το ποσοστό! Ένας στους δέκα ευχαρίστησε. Το ενενήντα τοις εκατό αγνώμονες. Έτσι είμαστε…αγνώμονες. Γιατί αν εκτιμούσαμε πραγματικά το Έλεος του Θεού, θα εκτιμούσαμε την αναπνοή που έχουμε, την καρδιά μας που χτυπάει, θα εκτιμούσαμε το δώρο της ζωής, το νερό που πίνουμε, το φαγητό που τρώμε, τους ανθρώπους που μας έδωσε δίπλα μας, τις οικογένειες μας, …τα φυτά, την πλάση όλα για εμάς τα έκανε ο Θεός. Και δεν θα ήμασταν αχάριστοι και δεν θα ήμασταν αγνώμονες. Θα ευχαριστιόμασταν και με τα λίγα, θα ευχαριστούσαμε το Θεό».

Αυτά που κήρυττε, πρώτα ο ίδιος τα εφάρμοζε στην ζωή του και το ομολογούμε όλοι εμείς που βρεθήκαμε κοντά του και τον ζήσαμε ως ενορίτες και πνευματικά του παιδιά.

Γι’ αυτό κήρυγμα δυνατό και αδιασάλευτο ήταν η ίδια του η ζωή.

Παραθέτουμε στη συνέχεια ένα απόσπασμα από τον λόγο του που πραγματοποιήθηκε κατά την έναρξη της κατηχητικής χρονιάς και ενώ του είχε αφαιρεθεί η δυνατότητα να κάνει κατηχητικά στην αίθουσα της ενορίας αλλά και μέσα στο Ναό. Ο χώρος που φιλοξένησε τον αγιασμένο Γέροντά μας και τις κατηχητικές συναντήσεις ήταν κάτι υπόγεια δωματιάκια κοντά στον Ιερό Ναό του Προφήτη Ηλία.

Και μέσα σε αυτό τον διωγμό μας έλεγε «[…] Να λέμε Δόξα τω Θεώ, Τον Πανάγιο Κύριο, που επιτρέπει τους πειρασμούς και τις δοκιμασίες. Βλέπετε θα μπορούσα να οργιστώ κι εγώ. Τώρα πήγα στο ναό να πάρω το ράσο, έβαλα το κλειδί, ξεκλείδωσα και έχει αλλάξει το συναγερμό. Οπότε άρχισε να χτυπά ο συναγερμός, δεν μπόρεσα να μπω. Θέλω να πω, τι να κάνουμε; Θα πρέπει να τρελαθούμε και να οργιζόμαστε και να φωνάζουμε; Είναι πειρασμός από τον Κύριο, κακή συνεννόηση, δεν είναι τα πράγματα όπως τα θέλουμε πάντα στρωμένα με ροδοπέταλα μπροστά μας.

Το ότι αυτή τη στιγμή μας δίνεται η ευκαιρία να κάνουμε Αγιασμό των Κατηχητικών και να κάνουμε Κατηχητικά φέτος, το ότι μας δίνεται αυτή η δυνατότητα, είναι από θαύμα του Προφήτη Ηλία. Καθαρά σας το λέω είναι από θαύμα του Προφήτη Ηλία. Μέχρι πριν λίγο καιρό δεν ξέρω που θα ήμουνα και σήμερα είμαι εδώ και σας κάνω κατηχητικά και Αγιασμό. Έτσι; Είναι καθαρά από το θαύμα εκείνο. Όσο το θέλει Εκείνος. Και μπορεί οι δοκιμασίες να μη τελείωσαν. Δεν πρέπει εμείς να είμαστε προετοιμασμένοι για ό,τι θα έρθει;

Δεν υπάρχει κανένα θέμα. Στο κάτω – κάτω, αγάπη να έχουμε και να δοξάζουμε τον Θεό ανά πάσα στιγμή. Εν παντί, λέει ο Απόστολος Παύλος ευχαριστείτε. Το «εν παντί ευχαριστείτε» πώς θα το κάνουμε, τι από έξω μας θα ευχαριστούμε και από μέσα μας θα τρίζουμε τα δόντια…

[…] Σ’ αυτόν λοιπόν τον ευλογημένο χώρο, που γίνονται θαύματα και μακάρι ο Θεός να σας δώσει να το καταλάβετε τα θαύματα που γίνονται εδώ και να αντιληφθείτε και να φύγετε όπως σας είπα γεμάτοι από τη Χάρη του Θεού να φεύγετε από δω μέσα, να φεύγετε από δω μέσα από το “καταγώγιο” και να βγαίνετε έξω στην επιφάνεια και να είστε ευλογημένοι άνθρωποι. Να μοσχομυρίζετε από τις ευωδίες του Χριστού και του Προφήτη Ηλία!»

Αμήν! Δόξα τω Θεώ πάντων ένεκεν!

Κάνε ἐγγραφή στό νέο κανάλι τῆς Κατάνυξης τοῦ Youtube πατώντας ἐδῶ: ΚΑΤΑΝΙΧI