Της φίλης και συνεργάτιδας της Κατάνυξης Ε.Α.

«Πάτερ αγαθέ, εμακρύνθην από σού μή εγκαταλίπης με, μηδέ αχρείον δείξης τής βασιλείας σου, ο εχθρός ο παμπόνηρος εγύμνωσέ με, καί ήρέ μου τόν πλούτον, τής ψυχής τά χαρίσματα ασώτως διεσκόρπισα…».

Επιμέλεια σύνταξης: katanixi.gr

Ο Κύριος μου και ο Θεός μου… και ο γέροντάς μου

Της Ε.Α.

O γέροντάς μου πώς θα μπορούσε να είναι κάτι λιγότερο από τον πατέρα τον αγαθό στη ζωή μου; Η ασωτία μου, ήταν αυτή που με θόλωσε και ξόδεψα όλα μου τα τάλαντα και οι λογισμοί μου με διασκόρπισαν ρίχνοντάς με στον βούρκο της απελπισίας. Εκεί, σε εκείνον τον πάτο, κατάλαβα πως αν υποκύψω στην ασωτία της ψυχής μου, θα μου καταφάει τα σωθικά, το ποθούμενον, την πολύτιμη αγάπη, που ζυμωμένη με πόνο και απύθμενη αγάπη καλλιέργησα προς το πρόσωπό σου. Τι περισσότερο νόμισα πως μπορώ να πετύχω χωρίς την ευχή σου από το να βοσκώ τους χοίρους της ασωτίας μου;

Άραγε, γιατί με δέχτηκες; Πώς με σηκώνεις; Την αμαρτία μου, τη ραθυμία μου, την απιστία μου, πώς τις συγχωρείς; Πάτερ αγαθέ, γνώρισα από εσένα τον Κύριο, γιατί ξέρω ότι δεν περιμένεις πολλά, λίγα μόνο προσμένεις, μία σπιθαμή προσπάθειας ή ένα ψέλισμα “συγγνώμης”, και θαρρείς σου χαρίζουν όλον τον κόσμο, μα τίποτα παραπάνω δεν έχεις από εμένα, έναν άσωτο υιό. Τον άσωτο υιό, τον φυγά, τον άνους από γνώση Θεού… αχ πόσο τον σπλαχνίζεσαι! Πίσω πάλι τον θέλεις για δικό σου… Και τους λογισμούς τους βλαβερούς πάλι σαν τα λουλούδια σου τους ποτίζεις. Από τη Χαναναία και τον Τελώνη… μέχρι τον Άσωτο… αλλά και την απιστία σαν του Θωμά, εσύ πώς συνεχίζεις και αγαπάς άπειρα; Είναι που διαρκώς φωνάζεις, όπως ο Κύριος, το «Φέρε τόν δάκτυλόν σου ὧδε καί ἴδε τάς χεῖρας μου, καί φέρε τήν χεῖρα σου καί βάλε εἰς τήν πλευράν μου, καί μή γίνου ἄπιστος, ἀλλά πιστός» (Ἰω. 20,26-27). Πώς λοιπόν εμείς οι άσωτοι αρνούμαστε την ψηλάφηση της ζώσας Ορθοδοξίας; Μόνο όσοι νιώθουν πως «ἡ ἀπέραντος ἡδονή τῶν καθορώντων τοῦ σοῦ προσώπου τό κάλλος τό ἄρρητον^[1]» μπορούν και βοούν το «ὁ Κύριός μου καί ὁ Θεός μου». Αυτός είναι ο γέροντάς μου, ο «τρελός» της Ορθοδοξίας. Γιατί, πρέπει να είναι παράφρων για Θείο Έρωτα κάποιος για να θυσιάζεται για τον άσωτο υιό του. Πρέπει να έχει το θυσιαστικό πνεύμα, για να ανέβει τον γολγοθά του πνευματικού πατέρα. Είναι αυτός που εκστασιασμένος από το θείο γλύκισμα υποτάσσεται στη θεία προσταγή, μέχρι ο πατέρας και ο υιός να γίνουν ένα μπροστά στον Κύριο. Στο υπέρλογο, τι λογική ψάχνεις να βρεις; Όταν το ανθρώπινο ζητά το «Ἄγωμεν καί ἡμεῖς ἵνα ἀποθάνωμεν μετ’ αὐτοῦ»^[2], η αιωνιότητα υποκλίνεται. Εσύ, ο γέροντας της καρδιάς μου, είσαι το σύμβολο της ορθόδοξης νίκης στη σύγχρονη εποχή που σαπίζει από την αίρεση!

Εσύ είπες ότι για τον άσωτο μπορείς να δώσεις και τη ζωή σου, οπότε και αυτός, αν και άσωτος, πώς να μην σου ψιθυρίσει το «διψά η ψυχή μου τον Κύριο και μετά δακρύων ζητώ Αυτόν. Πώς να μη Σε ζητώ, Συ πρώτος με εζήτησες και έδωκας εις εμέ να γευθώ της γλυκύτητος του Πνεύματος του Αγίου και η ψυχή μου Σε ηγάπησεν έως τέλους…»^[3]. Τα λόγια σου σαν βγαίνουν απ’ το στόμα σου σαν χάδι πατρικό, μα και η σιωπή σου πολύτιμη είναι, γιατί κάνει τόση φασαρία στον ουρανό. Χίλιες φορές να φύγω, χίλιες θα με δεχτείς πίσω. Χίλιες φορές να πέσω, χίλιες θα με σηκώσεις. Χίλιες φορές να σε πληγώσω, χίλιες θα με αγαπήσεις πάλι. Τα επίγεια ούτε που σε αγγίζουν, επειδή πλέκεις μία σχέση στο άυλο, εκεί που η εν Χριστώ αγάπη σε κάνει να παραμιλάς. Είναι που όλη σου η μορφή ψάλλει μια δοξολογία προς τον Κύριο. Εσύ είσαι ο πατέρας ο αγαθός! Είσαι και ο ψαράς, γιατί ψαρεύεις τους αμαρτωλούς και τους βάζεις στη βάρκα της σωτηρίας της Ορθοδοξίας. Είσαι και εξολοθρευτής, γιατί τελικά η ίδια σου η παρουσία στη ζωή μας διαλύει την απιστία και την αμφιβολία. Είσαι και ζητιάνος γιατί τα «ψίχουλα αγάπης», ακόμα και αυτά, σου αρκούν. Είσαι όμως και βασιλιάς, γιατί στους εκλεκτούς της αγάπης χτίζεις βασίλειο ορθοδόξου πολιτείας. Λες θα «καθαρίσεις», και όταν καθαρίζεις εσύ, πόνος δεν υπάρχει. Αλήθεια είναι! Κύριος οίδε! Ο Κύριός μου και ο Θεός μου… και ο γέροντάς μου! Κι αν χτυπάς εσύ, εγώ πονάω, κι αν πονάω εγώ, εσύ τον σηκώνεις τον Σταυρό, όχι εγώ! Αγαπήσω σε Κύριε, αγαπήσω σε γέροντά μου…

^[1] Θεία Ευχαριστία

^[2] Ιωαν. 11, 16

^[3] Αγίου Σιλουανού