Της Ολυμπίας
αποκλειστικά για την katanixi.gr

«Τό φάρμακο –πρῶτο καί βασικό φάρμακο– γιά ὅλες τίς ἁμαρτίες εἶναι ἡ μετάνοια» (Ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς)

Επιμέλεια σύνταξης: katanixi.gr

ΙΒ΄ Μέρος

Ὁ Θεός παρατηρεῖ μέ μακροθυμία τά ἁμαρτήματά μας, τά ὁποῖα διαπράττουμε κάτω ἀπό τό ἀγαθό βλέμμα του, ὁλόκληρη τήν ἁλυσίδα τῶν ἁμαρτιῶν πού διαμόρφωσαν τήν ἐπίγεια ἀλλά καί τήν μέλλουσα ζωή μας.

Ὅμως, Ἐκεῖνος ἀναμένει μέχρι τέλους τῆς ζωῆς μας τήν ἀληθινή μας μετάνοια, ἑνῶ ἀναθέτει στήν ἐλεύθερη προαίρεσή μας τήν ἐπιλογή τῆς σωτηρίας μας γιά τόν Παράδεισο καί τήν αἰώνια ζωή ἤ τῆς καταδίκης μας στό αἰώνιο πῦρ τῆς Κολάσεως.

Ἐμεῖς ὅμως ἄς μήν περιφρονοῦμε τήν ἀγαθότητα καί τήν μακροθυμία τοῦ Θεοῦ!

Ἡ ἀμέλεια γιά τήν σωτηρία μας αὐξάνει τήν ἀδιαφορία μέσα μας καί τότε οὐδεμία διόρθωση ἤ βελτίωση γίνεται ἐντός μας, μέ σκοπό τήν ἀπόκτηση τῆς αἰώνιας Βασιλείας τοῦ Θεοῦ.

Πολλοί ἄνθρωποι ὅμως ἐνδιαφέρονται, μόνο γιά τό πῶς θά πληθύνουν τίς ἁμαρτίες τους, ὥστε πάνω στίς προηγούμενες ἁμαρτίες τους νά προσθέτουν νέες ἁμαρτίες καί νά χειροτερεύουν περισσότερο τήν κατάσταση τῆς ψυχῆς τους.

Ὁ Ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς, στό λόγο του περί τῆς δικῆς μας μετανοίας μᾶς λέγει ὅτι: “Πολλοί ἄνθρωποι πού πῆγαν στόν πόλεμο γυρίζουν χωρίς νά διδαχτοῦν σχεδόν τίποτε. (12)

Προσωπικά γνώρισα ἕναν ἁπλό ἄνθρωπο, ὁ ὁποῖος μοῦ ἐξομολογήθηκε πώς στόν πόλεμο ἔνιωσε καί κατάλαβε τί σημαίνει νά ἔχει κανείς τόν φόβο τοῦ Θεοῦ.

Πρίν ἀπό τόν πόλεμο δέν εἶχε νιώσει ποτέ αὐτόν τό φόβο.

Ἐπιστρέφοντας ἀπό τόν πόλεμο στό χωριό του ὡς ἔφεδρος ἀξιωματικός, ἄρχισε νά καλεῖ τούς ἀνθρώπους σέ μετάνοια, καί κατόρθωσε νά «γιατρέψει» πενήντα σπίτια ἀπό κάθε ἁμαρτία.

Καί τώρα συνεχίζει μέ μεγάλη προθυμία, νά παρακινεῖ ὅλο τό χωριό του σέ μετάνοια καί διά μέσου τῆς μετάνοιας νά τό ὁδηγεῖ στήν ἐξαγνισμένη χριστιανική ζωή.

Δέν πληρώνεται ἀπό κανέναν, οὔτε –ἀλλοίμονο– περιμένει κάποια πληρωμή ἀπό τούς ἀνθρώπους.

Ἡ ἀληθινή προθυμία πρός τό Θεό τόν κινεῖ γιά νά πράττει αὐτό τό εὐλογημένο ἔργο.

Ὅταν τόν ρώτησα ποιά εἶναι ἡ γνώμη του γιά διάφορα θέματα πού σήμερα δημιουργοῦν ἀνησυχία στή χώρα μας, αὐτός ἀπάντησε μέ πραότητα:

– Ὅλα αὐτά τά θέματα εἶναι δευτερεύουσας σημασίας καί εἶναι ἄλυτα, μέχρι νά λυθεῖ ἕνα βασικό θέμα καί ἐρώτημα.

Τό βασικό θέμα εἶναι ἡ μετάνοια τοῦ λαοῦ ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ.

Ὑπάρχουν καί ἄλλα, ἀμέτρητα, σύγχρονα παραδείγματα μετανοημένων ἀνδρῶν καί γυναικῶν, ἀνθρώπων πού ζοῦν στή σημερινή κοινωνία, τά ὁποῖα γνωρίζω προσωπικά καί τά ὁποῖα θά μποροῦσα μέχρι αὔριο νά τά ἀπαριθμῶ.

Μοιάζουν ἀπίστευτα μέ κλασικά παραδείγματα ἀνθρώπων πού ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία διαφύλαξε καί τόνισε ὡς σωστά παραδείγματα γιά τούς πιστούς.

Ὅπου ὑπάρχει ἁμαρτία, ἐκεῖ μπορεῖ νά ὑπάρξει καί μετάνοια.

Ὅπου ὑπάρχουν ἄνθρωποι, ὑπάρχει καί ἁμαρτία.

Ἴδιες εἶναι οἱ ἁμαρτίες καί σήμερα, ὅπως ἦταν καί πρίν δύο χιλιάδες χρόνια, ἴδιο εἶναι καί τό φάρμακο γιά ὅλες τίς ἁμαρτίες:

– Ἡ μετάνοια!

Τό φάρμακο –πρῶτο καί βασικό φάρμακο– γιά ὅλες τίς ἁμαρτίες εἶναι ἡ μετάνοια!

Ἡ μετάνοια εἶναι ἡ πρώτη πνευματική ἰατρική, πού παρέχεται στόν ἀσθενῆ γιά τήν ἁμαρτία!

Σκεφτεῖτε τό ἑξῆς:

– Ἡ ἀκαθαρσία στή γῆ σήμερα εἶναι ἴδια, ὅπως ἦταν καί πρίν δύο χιλιάδες χρόνια, ἴδιο εἶναι καί τό νερό πού τήν καθαρίζει.

Φανταστεῖτε, λοιπόν πώς ταξιδεύετε ἀπό τήν Θεσσαλονίκη ὡς τό Βλαδιβοστόκ στή βόρεια ἄκρη τῆς Ρωσίας καί πώς λερώνεστε ἀπό τή σκόνη.

– Θά π λ ε ν ό σ α σ τ α ν στήν Θεσσαλονίκη μέ ν ε ρ ό, ἑνῶ στό Βλαδιβοστόκ θά πλενόσασταν μέ π ε τ ρ έ λ α ι ο;

– Κατά τή διάρκεια τοῦ ταξιδιοῦ σας, μέσα στόν σκονισμένο δρόμο, δέν θά πλενόσασταν μέ νερό;

– Φυσικά μέ νερό.

Τό βάδισμα τῆς ἀνθρωπότητας διά μέσου τῆς ἱστορίας εἶναι ἕνα μακρινό ταξίδι.

Σ’ αὐτό τό μακρινό ταξίδι, ἡ ἀνθρωπότητα «λερώνεται» καί «σκονίζεται» πάντα μέ τήν ἴδια σκόνη.

Καί «πλένεται» πάντα μέ τό ἴδιο νερό.

Ἡ σκόνη εἶναι ἡ ἁμαρτία,

Καί τό νερό εἶναι ἡ μετάνοια.

Ἀδερφοί μου, ἡ μετάνοια τοῦ ἀνθρώπου εἶναι μία πράξη κατά τήν ὁποία ὁ ἄνθρωπος ἐπαναστατεῖ στόν ἴδιο του τόν ἑαυτό.

Καί αὐτή τήν ἐπανάσταση τήν ξεκινᾶ ὁ ἄνθρωπος ἀπό μόνος ὅταν συνειδητοποιήσει πώς ὁ ἐχθρός βρίσκεται μέσα του!

Ὅσο ὁ ἄνθρωπος ζεῖ μέ τήν αὐταπάτη, πώς ὅλοι οἱ ἐχθροί του εἶναι ἔξω ἀπό τόν ἴδιο του τόν ἑαυτό, ὡς τότε δέν ἐξεγείρεται ἐνάντια στόν ἑαυτό του.

Ὅταν ὅμως μία στιγμή ἀνοίξουν τά ἀνθρώπινα μάτια καί ἀναγνωρίσουν πώς οἱ «κλέφτες» καί οἱ «ληστές» βρίσκονται μέσα στήν οἰκία του, τότε ξεχνάει ἐκείνους πού ἐπιτίθενται στό σπίτι ἀπ’ ἔξω καί χρησιμοποιεῖ ὅλη τή δύναμή του νά βγάλει ἔξω ἐκείνους πού ἀπρόσκλητοι μπῆκαν μέσα καί ἐγκαταστάθηκαν.

Θά ἦταν ἀστεῖος ἕνας ἀρχιστράτηγος, ἄν ὑπερασπιζόμενος μία πόλη ἔβλεπε ὅτι ὁ ἐχθρός μπῆκε μέσα στήν πόλη ἀπό ὑπόγειους διαδρόμους, καμουφλαρισμένος μέ τήν στρατιωτική στολή τοῦ στρατοῦ του καί παρόλα αὐτά παρέμενε ἀπαθής καί συνέχιζε νά πυροβολεῖ ἀπό τίς ἐπάλξεις τῆς πόλης τόν ἐχθρό πού εἶναι ἔξω ἀπό τήν πόλη.

– Πραγματικά, σέ τί τόν βοηθᾶ ὅλη ἡ προσπάθεια ποῦ κάνει γιά νά ἐξοντώσει τούς ἐξωτερικούς ἐχθρούς, ἀφοῦ ὁ ἐχθρός μέ μορφή φίλου προκαλεῖ τούς στρατιῶτες σέ ἀπειθαρχία, ληστεύει, βάζει φωτιές, σπέρνει τήν ἀπελπισία;

– Μήπως σέ αὐτή τήν περίπτωση, ὁ ἀρχιστράτηγος πολεμᾶ μέ τήν πλευρά τοῦ ἐχθροῦ, ἐναντίον τοῦ ἐχθροῦ;

– Μήπως βλάπτει τήν ἴδια του τήν πόλη;

– Μήπως ἀμύνεται μάταια, νομίζοντας πώς ὁ θάνατος βρίσκεται ἔξω ἀπό τίς ἐπάλξεις τῆς πόλης, ἐνῶ ὁ θάνατος ἀνενόχλητα, πίσω ἀπό τήν πλάτη του, στήνει τίς κρεμάλες καί τοῦ βάζει τή θηλιά στό λαιμό;

Ἔτσι, τό ἴδιο ἀπρόσεχτα ἐνεργοῦμε καί ἐμεῖς ὅταν θέλουμε νά προστατεύσουμε τήν ψυχή μας, τήν μοναδική πολύτιμη πόλη μας.

Ἐπειδή ὅσο ἐμεῖς δίνουμε μεγάλη ἐξωτερική μάχη, γιά νά προστατεύσουμε τή ζωή μας, τήν ἴδια ὥρα τά μοχθηρά πνεύματα, ἐσωτερικά κλέβουν τήν ψυχή μας.

Τά πάθη εἶναι αὐτά πού ἐξαπατοῦν καί δηλητηριάζουν τήν ψυχή μας, τήν καῖνε.

Τά πάθη «γκρεμίζουν» ὅλα ὅσα οἱ καλές δυνάμεις καί οἱ ἀγαθοεργίες χτίζουν στήν ψυχή μας.

Οἱ ἁμαρτίες μας καί τά ἐγκλήματά μας προκαλοῦν ἀταξία στήν ψυχή μας, σκοτεινιάζουν τό νοῦ μας, γεμίζουν τήν καρδιά μας μέ μία συνεχῆ ἀπληστία καί δυσαρέσκεια, προκαλοῦν μία «ἀτροφία» τῶν πνευματικῶν μας δυνάμεων.

Τό τελειωτικό ὅμως χτύπημα στόν ἀγώνα μας γιά τή σωτηρία τῆς πολύτιμης πόλης, δηλαδή γιά τή σωτηρία τῆς ψυχῆς μας, δίνει τό χέρι τῆς ἀπελπισίας, πού μᾶς ὁδηγεῖ στήν πλήρη παράδοσή της.

Πράγματι, ἡ ἀπελπισία μᾶς ἐξαναγκάζει νά παραδώσουμε τήν ψυχή μας στό διάβολο!

Ἀληθινή αὐτοκτονία!

– Γιατί ὅμως ἐμεῖς, ἐξαιτίας τῆς ἀπελπισίας, σάν ἀπερίσκεπτοι στρατηγοί καταστρέφουμε καί παραδίδουμε τήν «πόλη», δηλαδή τήν ἴδια τήν ψυχή μας, ἡ ὁποία ἐμπιστευτικά μᾶς παραδόθηκε ἀπό τό Θεό, γιά νά τήν φυλάγουμε;”.

Γι’ αὐτό καί ἐμεῖς ἀληθινά ἄς μιμούμαστε σέ ὁλόκληρη τήν ἐπίγεια ζωή μας τόν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό. Ὅπως ἀκριβῶς ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός, πάντοτε μᾶς διδάσκει: «Πορευθέντες δέ μάθετε τί ἐστιν ἔλεον θέλω καί οὐ θυσίαν.

Οὐ γάρ ἦλθον καλέσαι δικαίους, ἀλλά ἁμαρτωλούς εἰς μετάνοιαν» (Ματθ. 9, 13).

Ἄς ἔχουμε ἀδέλφια μου, συνεχῶς στά χείλη μας τήν καρδιακή εὐχή:«Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, Υἱέ τοῦ Θεοῦ, ἐλέησόν με τόν ἁμαρτωλόν».

Ἀμήν, γένοιτο!

Συνεχίζεται…

12. Ἡ μετάνοια. Ἅγιος Νικόλαος Ἀχρίδος. (Ἐκφωνήθηκε στόν καθεδρικό ναό τοῦ Βελιγραδίου, σέ περίοδο νηστείας) https://i-n-agioy-nikolaoy-toy-neoy.webnode.gr/

Κάνε ἐγγραφή στό νέο κανάλι τῆς Κατάνυξης τοῦ Youtube πατώντας ἐδῶ: https://bit.ly/2WldGra

Δείτε σχετικά:
– Ο Κύριος περιμένει από εμάς μετάνοια και έλεος (Α΄Μέρος, Β΄, Γ΄, Δ΄, Ε΄, ΣΤ΄, Ζ΄, Η΄, Θ΄, Ι΄, ΙΑ΄)