Γιατί προέβη στην πράξη αυτή, ενώ γνώριζε πολύ καλά πως θα σκανδαλίσει τον πιστό λαό;

Επιμέλεια σύνταξης: katanixi.gr

Με αφορμή την αχαρακτήριστη κίνηση του Αρχιεπισκόπου Κρήτης να γονατίσει μπροστά στις κάμερες, στο μνήμα του βλάσφημου Καζαντζάκη, προτιμήσαμε να ανθολογήσουμε υλικό από το διαδίκτυο, για να αναδείξουμε τον συμβολισμό πίσω από την κίνηση, όπως τον περιγράφει εξαιρετικά ο καλός δημοσιογράφος κ Γ. Παπαθανασόπουλος:

“Τὰ στελέχη τοῦ Οἰκ. Πατριαρχείου τὸν θεωροῦν «πατερικὸ καὶ παραδοσιακὸ ὀρθόδοξο συγγραφέα» καὶ φιλοδοξοῦν νὰ τὸν ἐπιβάλουν στὴν Ἐκκλησία καὶ τὸ ἔργο του νὰ ἀποτελέσει τὴ βάση τῆς σύγχρονης Ὀρθόδοξης σκέψης καὶ πορείας. Ἐπειδὴ στὸ κλίμα τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου οὐδὲν τελεῖται, γράφεται ἢ λέγεται χωρὶς τὴν εὐλογία τοῦ Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου, εἶναι τεράστια ἡ προσωπική του ἱστορικὴ εὐθύνη γιὰ τὴν προώθηση τῆς «καζαντζάκιας Ὀρθοδοξίας». Ἂν ἐπιχειρήσει νὰ τὴν προωθήσει νὰ εἶναι βέβαιος ὅτι οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ θὰ παραμείνουν πιστοὶ φύλακες ὅσων ἔμαθαν καὶ πιστώθηκαν.”

ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ ΒΛΑΣΦΗΜΙΑ ΚΑΙ ΑΣΕΒΕΙΑ 

Ἁγίου Νεκταρίου – Λόγος περὶ βλασφημίας (Νεοελληνικὴ Ἀπόδοση)

Βλασφημία! Λέξη φοβερὴ, λέξη ποὺ προκαλεῖ ἀποτροπιασμό, λέξη ποὺ φανερώνει ἀσέβεια πρὸς τὸ Θεό. Ἡ βλασφημία εἶναι ἔκφραση μίσους κατὰ τοῦ Θεοῦ, εἶναι ἀποτέλεσμα βρώμικης καρδιᾶς καὶ χαρακτηρίζει πονηρὴ ψυχή. Ἡ βλασφημία προκαλεῖται ἀπὸ ἄνθρωπο ποὺ εἶναι αἰχμάλωτος στοὺς δαίμονες καὶ στὴν ψυχὴ καὶ στὸ σῶμα. Ὁ βλάσφημος εἶναι ἀποστάτης καὶ ἐχθρὸς τοῦ Θεοῦ. Ἀπομακρύνθηκε ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ ὁ Θεὸς ἀπομακρύνθηκε ἀπ᾿ αὐτόν. Ὁ βλάσφημος, ὡς μέλος τῆς κοινωνίας, εἶναι ἐπικίνδυνος, γιατὶ δὲν σέβεται τὸ Θεὸ καὶ ἀπὸ τὴν ἀσέβεια αὐτὴ προέρχονται ὅλα τὰ κακά. Ὁ βλάσφημος εἶναι ἐπικίνδυνος στὴν κοινωνία, γιατὶ πορώθηκε ἡ καρδιά του, ἡ δὲ πορωμένη καρδιὰ ἔχασε τὴν εὐαισθησία τῆς συνειδήσεως, αὐτὸς δὲ ποὺ ἔχασε αὐτὴ τὴν εὐαισθησία εἶναι ἱκανὸς νὰ πράξει κάθε κακούργημα. Τοὺς βλάσφημους ἡ κοινωνία πρέπει νὰ τοὺς τιμωρεῖ γιὰ τὸ δικό της συμφέρον, διότι εἶναι μέλη σάπια καὶ ἀπειλοῦν νὰ μολύνουν ὁλόκληρη τὴν κοινωνία. Τοὺς βλάσφημους ὀφείλει ἡ κοινωνία νὰ τιμωρεῖ, γιὰ νὰ μὴν ἐπισύρει τὴν ὀργὴ τοῦ Θεοῦ ἐναντίον της. Ὁ βλάσφημος εἶναι στερημένος κάθε ἀρετῆς καὶ εἶναι αἰχμάλωτος κάθε πάθους. Πῶς μπορεῖ ὁ βλάσφημος νὰ εἶναι τίμιος ἐπαγγελματίας, τίμιος ἐργάτης, ὅταν συμπεριφέρεται ἄτιμα καὶ ἀχάριστα πρὸς τὸ Θεό; Πῶς μπορεῖ νὰ γίνει καλὸς καὶ χρήσιμος φίλος;

Απομαγνητοφωνημένη ομιλία μακαριστού γέροντος Αθανασίου Μυτιληναίου, με θέμα: «Η ΖΗΜΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ» [εκφωνήθηκε στην ΙΜ Κομνηνείου Στομίου Λαρίσης στις 21-9-1997], (Β362)

Έχομε και ένα δεύτερο. Είναι εκείνο που βέβαια ζημιώνει την ψυχήν, η απιστία. Απιστία σημαίνει χωρισμό από τον Θεό, σημαίνει αποστασία. Και η εποχή μας είναι εποχή αποστασίας. Και δεν είναι απλώς εποχή αποστασίας, αλλά και στροφή κατά του Θεού, εναντίον του Θεού. Πόλεμο κατά του Θεού, με κάθε τρόπο και κάθε ύβριν. Η λέξις «ύβρις» με την αρχαιοελληνικήν έννοια του όρου. Και στην περίπτωση αυτή φοβούμαι ότι δεν υπάρχει, αγαπητοί μου, πλέον μετάνοια. Είναι βλασφημία κατά του Αγίου Πνεύματος, που ο Κύριος μάς είπε ότι σε αυτήν την περίπτωση δεν υπάρχει μετάνοια. Όσο μετενόησε ο Καζαντζάκης, άλλο τόσο θα μετανοήσουν και αυτοί. Διότι ο Καζαντζάκης έπεσε εις την ύβριν κατά του Ιησού Χριστού. Το πώς έπεσε, όλοι το ξέρετε. Και για να δείτε ότι δεν υπάρχει εδώ μετάνοια, δηλαδή όχι δεν συγχωρεί ο Θεός, αλλά δεν μπορεί ο άνθρωπος που έφθασε εις την ύβριν, να μετανοήσει. Δεν μπορεί!

ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΟΣΙΟΙ ΓΕΡΟΝΤΕΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗ

Όσιος Παΐσιος

Ὅπως παρατηρεῖ ὁ βιογράφος του ἱερομόναχος Ἰσαάκ«ὁ π. Παΐσιος ἀποστρεφόταν τόν Καζαντζάκη, λόγῳ τῆς ἀθεΐας καὶ τῶν βλασφημιῶν του καὶ δὲν ἤθελε οὔτε νὰ βλέπῃ οὔτε νὰ ἀκούει τὸ ὄνομά του». Εἶναι παραδειγματικὴ καὶ διδακτικὴ ἡ συμπεριφορὰ τοῦ Ὁσίου Παϊσίου, ἀλλὰ καὶ ἡ φωτισμένη ἐπιχειρηματολογία του, στὴν περίπτωση ποὺ κατέβηκε ὁ ἴδιος στὴ Θεσσαλονίκη (1988) καὶ πρωτοστάτησε σὲ διαδήλωση μπροστὰ σὲ αἴθουσα κινηματογράφου, γιὰ νὰ ματαιωθεῖ, ὅπως καὶ ἔγινε, ἡ προβολὴ τῆς βλάσφημης ταινίας τοῦ Σκορτσέζε «Ὁ τελευταῖος πειρασμός», ποὺ βασιζόταν στὸ ὁμώνυμο ἔργο τοῦ Καζαντζάκη.
“Ἡ παρουσία τοῦ Πρωτεπιστάτου, τῶν περισσοτέρων ἀντιπροσώπων ἡγουμένων καὶ ἑκατὸ Ἁγιορειτῶν ἔφεραν ἐνθουσιασμό καὶ συγκίνηση στὸ συγκεντρωμένο πλῆθος. Ἰδιαίτερη αἴσθηση προκάλεσε ἡ παρουσία τοῦ Γέροντα. Καθ᾽ ὅλην τὴν διάρκεια τῆς ἐκδηλώσεως στεκόταν ὄρθιος παρὰ τὰ σοβαρὰ προβλήματα τῆς ὑγείας του. Στὸ τέλος κινδύνευσε νὰ συνθλιβῆ ἀπὸ τὶς ἐκδηλώσεις εὐλαβείας τοῦ πλήθους. Ἀκόμη ἔλαβαν μέρος μοναχοὶ καὶ μοναχὲς ἀπὸ μοναστήρια τοῦ κόσμου καὶ πλῆθος λαοῦ. Ἡ συντονισμένη ἐνέργεια καὶ οἱ προσευχὲς ὅλων καὶ τοῦ Γέροντα ἔφεραν ἀγαθὰ ἀποτελέσματα. Ἡ Πολιτεία ἀπαγόρευσε τὴν προβολὴ τοῦ βλάσφημου ἔργου. Ἔτσι ἀποσοβήθηκε ὁ “τελευταῖος πειρασμός”.  Εἴθε νὰ ἦταν ὁ τελευταῖος»  (Ἱερομονάχου Ισαακ, Βίος Γέροντος Παϊσίου τοῦ Ἁγιορείτου, Άγιον Ὄρος 2004, σελ. 304-305).

Ὁ όσιος γέροντας Ἀθανάσιος Μυτιληναῖος 

«Εἶναι κάποια ταινία κάποιου Ἰταλοῦ σκηνοθέτη, πού βασίζεται σέ κάποιο βιβλίο τοῦ Καζαντζάκη, εἶναι, ὅπως λέγεται, ἀπιθάνου βλασφημίας, γιατί προχωρεῖ ἡ ταινία πολύ πέρα ἀπό τίς φοβερές βλασφημίες πού ἀναφέρει ὁ Καζαντζάκης στό βιβλίο του αὐτό γιά τό Πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Αὐτοί οἱ ἄνθρωποι πού γράφουν ἤ σκηνοθετοῦν ἤ προβάλλουν στόν κινηματογράφο γιά τόν Καζαντζάκη ἤ προτρέπουν οἱ ἐκπαιδευτικοί στά σχολεῖα νά διαβάζουν οἱ μαθητές Καζαντζάκη, πρέπει νά εἶναι ἄνθρωποι ἐλαυνόμενοι ὑπό λεγεώνων δαιμόνων, σίγουρα. Γι’ αὐτό, ἀγαπητοί μου, προτροπή μου εἶναι, κανείς, μά κανείς, ἔστω περίεργα, νά μήν πάει νά δεῖ μία τέτοια βλάσφημη ταινία. Εἶπα οὔτε ἀπό περιέργεια, γιατί αὐτός πού θά τολμήσει νά πάει νά δεῖ ἀπό περιέργεια -τό ξαναλέω, ὄχι ἀπό ἀσεβῆ διάθεση- ξέρετε τί θά πάθει;Ἀκοῦστε τί θά πάθει. Θά δεχτεῖ τόν κόλαφο τοῦ δαίμονα τῆς βλασφημίας ἰσοβίως! Δέν θά τοῦ φεύγουν ἐκεῖνα πού θά δεῖ καί θά ἀκούσει ποτέ μέσα ἀπό τήν ψυχή του! Θά κάνει προσευχή καί θά τοῦ ἔρχονται οἱ εἰκόνες αὐτές. Θά πηγαίνει στήν ἐκκλησία καί θά τοῦ ἔρχονται αὐτές οἱ βλασφημίες, θά τόν δέρνει, ὑπογραμμίζω, ἰσόβια ὁ δαίμων τῆς βλασφημίας! Εἶναι φοβερός ὁ δαίμων τῆς βλασφημίας. Μήν δώσομε εὐκαιρίες στό δαίμονα τῆς βλασφημίας νά δοῦμε τέτοια πράγματα, γιατί δέν θά ἡσυχάσομε ποτέ!»  (Πράξεις, ὁμιλία 88η) 

Ο π. ΕΠΙΦΑΝΙΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ 

Αν κάποιος φτιάξη ένα ωραίο φαγητό με ακριβά υλικά και πολλή τέχνη και το κάνη πεντανόστιμο, αλλ’ ύστερα ρίξη καμμιά δεκαπενταριά σταγόνες υδροκυανί­ου, θα φάη κανείς αυτό το φαγητό; Σάς ερωτώ. Μα είναι νόστιμο, μα έχει καλά υλικά, μα… Ναι, αλλά έπεσε δηλη­τήριο επάνω. Ποιος θα τολμήση, έστω να δοκιμάση, ένα φαγητό, που έχει μέσα υδροκυάνιο, που όχι άνθρωπο, αλλά ελέφαντα σκοτώνει;  Γιατί να συστήσου­με να τον διαβάσουν οι νέοι μας; Θα οικοδομηθούν, θα ωφεληθούν; Τι να πάρουν από τον Καζαντζάκη, που κά­θε λίγο και λιγάκι λέγει αθλιότητες και αισχρότητες; Δεν ξέρεις σε ποια σελίδα θα σου πη κάτι καλό και σε ποια σελίδα θα σου πη τις αχρειότητές του.

Νερό  – Άγιον Όρος 8/21.XI. 1957 – Μονάζων
Αυτή ήτο η τελευταία λέξις του αποθανόντος και ταφέντος περιβοήτου Νίκου Καζαντζάκη(..). Δεν αντιδικώμεν προς τον νεκρόν. Δεν χαιρεκακώμεν εις την δυστυχίαν του. Δεν προτιθέμεθα να ενοχλήσωμεν την μνήμην του. (..)Με ποία κριτήρια θα κρίνωμεν τας ιδέας του Καζα­ντζάκη; Με τα χριστιανικά. Πέραν του χριστιανισμού, δεν υπάρχει ειμή έρεβος πυκνόν. Η ιστορία της φιλοσοφίας των ανθρώπων ουδέν έτερον εστίν, ή ιστορία του ψεύδους. Αγωνιώδεις προσπάθειαι της αρχαιότητος, λευκασμένοι κεφαλαί των διασημοτέρων πνευμάτων, μελέται βαθείαι επί της φύσεως των θείων και ανθρωπίνων πραγμάτων, δεν παρήγαγον τίποτε περισσότερον από σκιάς. Και τούτο, διότι η αλήθεια διέστη από τον άνθρωπον, αφ’ ότου ο άνθρωπος εμακρύνθη από του Θεού, και η πεπτωκυία και διαφθαρείσα φύσις του κατέστη ανεπίδεκτος των λάμψεων του θείου φωτός. (..) Ο Καζαντζάκης, λοιπόν, ήτο εστερημένος του φωτός της αληθείας, επειδή, παρά τον νηπιοβαπτισμόν του εις τας υπερφυείς συνεπείας του μυστηρίου, δεν επίστευεν εις τον Χριστόν. Από του σημείου της απιστίας του και εντεύθεν αρχίζει η περιπετειώδης πλάνησις του όχι συνήθους νου του. Όσον εκυριάρχει η απιστία, τοσούτον ηυξάνετο και το σκότος της ψυχής. 

Η περίπτωσις Καζαντζάκη, από χριστιανικής απόψεως -δηλαδή από της μόνης αληθούς σκοπιάς- είναι σταθερώς τοποθετημένη: Όσοι είναι μακράν της πίστεως, του Σταυρού και της Αναστάσεως, όχι μόνον «μέλλουν αποθανείν», αλλ’ είναι απ’ εντεύθεν νεκροί. 

Ο ΟΣΙΟΣ ΦΙΛΟΘΕΟΣ ΤΗΣ ΠΑΡΟΥ Ο ΑΣΚΗΤΗΣ ΚΑΙ ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΟΣ (1884-1980)

Τεύχος 22. Ιανουάριος – Απρίλιος 2008 Έκδοσις: «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ»

ΛΑΪΚΟΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗ

Φώτιος Κόντογλου για Καζαντζάκη

Ὁ ἀείμνηστος πολυτάλαντος Φώτιος Κόντογλου ὑπῆρξεν ὁ «ἀνάδοχός» τοῦ Ὀρθόδοξου Τύπου, καθὼς ἡ ὀνομασία τοῦ διεμορφώθη εἰς τὴν τελικήν της μορφὴν ὑπ’ αὐτοῦ καὶ κοσμεῖ ἕως τὴν σήμερον μὲ τὰ ἰδικὰ του γράμματα τὴν πρόσοψιν τῆς ἐφημερίδος. Ἀθῆναι 9 Ἰουνίου 1954 – Ἀγαπητὲ κύριε Καβαρνέ, (..)Ὁ Καζαντζάκης ὑπῆρξε πολὺ στενὸς φίλος μου, εἶνε καλὸς ἄνθρωπος, ἀλλὰ εἶνε ἐπιπόλαιος, καὶ ἀγαπᾶ τοὺς βερμπαλισμοὺς καὶ τὶς φωνές. Ἀντίποδα τῶν ὅσων πιστεύουμε καὶ ἀγαποῦμε! Ἔπαιξε μὲ ὅλα, μὲ βουδδισμούς, μὲ νιτσεϊσμούς, μὲ χριστιανισμούς, μὲ ὅ,τι θέλεις. Τὰ γραφόμενά του εἶνε κούφια, κοινοτοπίες κι’ ὁλοένα γίνονται χειρότερα. Ὁ Θεὸς νὰ τὸν ἐλεήσει. Τὸν χαρακτηρίζεις πολὺ καλά. Τὸ ἴδιο καὶ τὸν Βενέζη, ἀλλὰ «ἄφετε τοὺς νεκροὺς θάπτειν τοὺς ἑαυτῶν νεκρούς». Ὡραία μιλᾶς καὶ γιὰ τὸν Κάλβο, καὶ γιὰ τὸν Σολωμό. Ἀλλὰ γιὰ τὸν Κάλβο μιλᾶς πιὸ καλά. Καὶ εἶδες πὼς ἡ χριστιανικὴ πίστη μᾶς δίνει τὴν ἐλευθερία. «Ὅπου Χριστός, ἐκεῖ καὶ ἐλευθερία». Ὅ,τι γράφω γιὰ τὸν Καζαντζάκη σὲ παρακαλῶ νὰ μὴ κοινοποιηθῆ. Δὲν θέλω νὰ λυπήσω ἕναν ἄνθρωπο, ποὺ εἶχα κάποτε συνδεθῆ μαζί του, ἀλλὰ ἡ ἀθρησκεία του καὶ ἡ βλασφημία του μὲ στενοχωρεῖ πολύ. Ἄλλως τὲ καλὰ- καλὰ δὲ μὲ ἐνδιαφέρει διόλου ἡ λογοτεχνία. Φ.Κ.

Δάφνη Βαρβιτσιώτη, Ἱστορικὸς – Ὁ «Θεὸς» τοῦ Καζαντζάκη καὶ τοῦ Νίτσε [Γ´]

Σημειωτέον ὅτι, τὴν ἴδια στιγμὴ ποὺ οἱ δυνάμεις τοῦ ναζισμοῦ ἐφορμοῦσαν κατὰ τῆς ὑπόλοιπης Εὐρώπης, ὁ Καζαντζάκης –πού, ὅπως ὁ Νίτσε, ἀπεχθανόταν τὸν δυτικὸ πολιτισμὸ καὶ πίστευε ὅτι, «Ὁ νέος τραγικὸς πολιτισμὸς θ’ ἀναπηδήσει ἀπὸ τὴ Γερμανία»– ἔγραφε μὲ ἀγαλλίαση: «Ξεσκίσθηκαν οἱ μάσκες, γκρεμίστηκε ἡ πίστη, ἄνοιξαν οἱ καταπαχτὲς ποὺ κρατοῦσαν καταχωμένες τὶς μέσα μας ἀπάνθρωπες δυνάμεις». «Βρισκόμαστε πιά, μπαίνουμε πιά, στὴν ἀρχή. Δὲν εἶναι πιὰ παρακμὴ ἡ ἐποχή μας, ὅπως σοῦ ἀρέσει νὰ πιστεύεις, γιὰ νὰ δικαιολογήσεις τὴν ὕπαρξή σου· εἶναι ἀκμὴ ἀπὸ τεράστιες δυνάμες, βάρβαρες μπορεῖ, μὰ ἔτσι ἀρχινοῦν πάντα οἱ πολιτισμοί». Πρὸς ἐπίρρωση δὲ αὐτοῦ, προσέθετε: «Ὁ Τσιγκισχάνος φοροῦσε ἕνα σιδερένιο δακτυλίδι κι ἀπάνω ἦταν χαραγμένες δύο λέξες: “Ραστὶ-Ρουστί”, Δύναμη, Δίκιο. Ἡ ἐποχή μας φόρεσε τὸ σιδερένιο τοῦτο δαχτυλίδι». Μὲ γνώμονα, δηλαδή, ὅτι τὸ δίκαιο ἀνήκει στὴν δύναμη –ὅπως ἐπιτάσσουν καὶ τὰ ἀμφιλεγόμενης προέλευσης «Πρωτόκολλα τῶν Σοφῶν τῆς Σιών»– ὁ Καζαντζάκης ἔβλεπε τὶς δυνάμεις τοῦ Τρίτου Ράιχ, ὄχι ὡς ἁπλοὺς φορεῖς τῆς ἀμέσως ἑπόμενης ἀπὸ τὶς «διαδοχικὲς φάσεις τῆς γενικῆς μεταβολῆς τῶν ὄντων» τοῦ Γὶν-Γιάνγκ, ἀλλὰ ὡς φορεῖς τῆς βούλησης γιὰ κυριαρχία τῆς ἀνηλεοῦς «Δύναμης ποὺ σκοτώνει». Καί, τὶς θαύμαζε ἀκριβῶς γι’ αὐτό. Τὸν θαυμασμὸ δὲ αὐτὸν ἐπιβάλλει στοὺς ἀνυποψίαστους ἀναγνῶστες του διὰ τοῦ πνευματικοῦ ἐκβιασμοῦ –δηλαδή, περιφρονώντας ὡς “κατώτερο” ὅποιον διαφωνεῖ.

Ἡ Ὀρθοδοξία, τὸ Φανάρι καὶ ὁ Καζαντζάκης Τοῦ Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

Ἀπὸ τὶς 8 ἕως τὶς 12 Μαΐου 2016 διεξήχθη στὰ κτίρια τῆς Ὀρθόδοξης Ἀκαδημίας Κρήτης (ΟΑΚ), ὅπου θὰ λάβει χώρα καὶ ἡ πολυσυζητημένη Πανορθόδοξη Σύνοδος, Συνέδριο, μὲ θέμα «Ὀρθοδοξία καὶ λογοτεχνία». Τὸ συνδιοργάνωσαν ἡ ΟΑΚ καὶ ἡ Τοπικὴ Ἐπιτροπὴ Χανίων τῆς Διεθνοῦς Ἑταιρείας Φίλων Νίκου Καζαντζάκη. Ἡ δεύτερη συνεδρία ἦταν ἀφιερωμένη στὸν Νίκο Καζαντζάκη. Γιὰ τὸ συνέδριο καὶ τὸν Νίκο Καζαντζάκη μίλησε στὴν «Πεμπτουσία» καὶ στὴν Κατερίνα Χουζούρη ὁ Διευθυντὴς τῆς ΟΑΚ κ. Κων. Ζορμπᾶς. Ὁ κ. Ζορμπᾶς εἶναι θερμὸς ὑποστηρικτὴς τοῦ Νίκ. Καζαντζάκη. Τὸν θεωρεῖ «ἔνθεο συγγραφέα», δηλαδή, κατὰ τὸ λεξικὸ τῆς Ἀκαδημίας Ἀθηνῶν, «θεόπνευστο συγγραφέα». Ἀντίθετα, εἶναι ὑβριστικὸς κατὰ ὅσων δὲν ἔχουν τὴν ἴδια ἄποψη μὲ αὐτόν. Εἶπε: «Ἡ λάθος θεώρηση τοῦ Καζαντζάκη ὀφείλεται σὲ ὅλους ἐκείνους ποὺ χαρακτηρίζονται ἀπὸ ἄγνοια τῆς Ὀρθόδοξης παράδοσης καὶ κυρίως κινοῦνται ἀπὸ κακοπροαίρετα κίνητρα». Ὁ διευθυντὴς τῆς ΟΑΚ ὑποστηρίζει ὅτι ὁ Καζαντζάκης «ξεπέρασε κάθε εἴδους μανιχαϊστικὴ προσέγγιση, γιὰ νὰ φτάσει στὸ τέλειο τῆς σύνθεσης “ἀτρέπτως, ἀχωρίστως, ἀσυγχύτως, ἀδιαιρέτως”», ποὺ εἶναι τὰ τέσσερα ἀρνητικὰ ἐπιρρήματα, τὰ χρησιμοποιούμενα ἀπὸ τοὺς Πατέρες τῆς Δ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου τῆς Χαλκηδόνος κατὰ τοῦ μονοφυσιτισμοῦ καὶ τοῦ νεστοριανισμοῦ. «Πατερικὸς» ὁ Καζαντζάκης καὶ ἂς μὴν τὸ ὑποστήριξε ποτὲ ὁ ἴδιος…(..)
Ἡ Ἐκκλησία θεωρεῖ ξένο πρὸς τὴν Ὀρθοδοξία τὸν Καζαντζάκη καὶ ὑβριστικὸ πρὸς τὸν Χριστὸ τὸ ἔργον του. Γενικὴ εἶναι ἡ πεποίθηση ὅτι εἶχε τὴ φιλοδοξία νὰ ἀντικαταστήσει τὴν Ἐκκλησία μὲ ἕνα δικό του συγκρητιστικὸ ἰδεολογικὸ κατασκεύασμα, ποὺ εἶναι ἐπηρεασμένο ἀπὸ τὸν τεκτονισμό, τὸν πανθεϊσμό, τὸν βουδισμὸ καὶ τὸν ὑλισμὸ καὶ ποὺ ἀποτελεῖ πρόγευση τῆς μετανεωτερικῆς παγκοσμιοποίησης.

Επίλογος

Θα ήταν εξαιρετικά χρήσιμο, εάν υπήρχε εκκλησιαστικός Εισαγγελέας ο οποίος αυτεπάγγελτα να προσκαλέσει τον Αρχιεπίσκοπο Κρήτης, να μας εξηγήσει τελικά τι ακριβώς ήθελε να εκφράσει με την κίνησή του αυτή. Δυστυχώς οποιαδήποτε ερμηνεία και αν μας δώσει, είμαστε βέβαιοι πως θα μας πληγώσει χειρότερα. Θα αποκαλυφθεί πως η τιμή στον Καζαντζάκη έχει βάθος, έχει ρίζες και κυρίως δεν έχει καμία απολύτως σχέση με την Ορθόδοξη πίστη. Αν ο ίδιος δεν αισθάνεται πως με τέτοιες πεποιθήσεις καθίσταται λυκοποιμένας, κάθε άλλος σχολιασμός περισσεύει.

Καλή μετάνοια!    

Κάνε ἐγγραφή στό νέο κανάλι τῆς Κατάνυξης τοῦ Youtube πατώντας ἐδῶ: https://bit.ly/2WldGra