Γράφει ο Mandatoras

Καταρρέει σαν χάρτινος πύργος το αφήγημα του Ολυμπιακού Ιδεώδους

Το άγνωστο (;) όραμα του ανθρώπου που αναβίωσε του Ολυμπιακούς αγώνες

Μια περιεκτική ιστορική αναφορά στο όραμα του ανθρώπου που αναβίωσε τους Ολυμπιακούς Αγώνες «θέτει το δάκτυλο επί τον τύπον των ήλων», στην προσπάθειά μας για αναζήτηση της απάντησης στο ερώτημα που τέθηκε στον τίτλο του άρθρου.

«Το 1913 στη Λοζάνη ο Pierre de Coubertin διοργάνωσε ένα νέο Ολυμπιακό Συνέδριο το οποίο είχε ως κεντρικό θέμα την «ψυχολογία και φυσιολογία του αθλητισμού». Από τις εργασίες του συνεδρίου διαπιστώθηκε ότι κάθε αθλητική προσπάθεια, είτε σε επίπεδο πρωταθλητισμού, είτε σε επίπεδο μαζικής άσκησης, δεν πρέπει να επιδιώκει μόνο την ανάπτυξη των φυσικών ικανοτήτων του ατόμου, αλλά και να ανυψώνει ηθικά τον άνθρωπο.

Στη προσπάθεια ολοκλήρωσης του οράματός του παραιτήθηκε από πρόεδρος της Δ.Ο.Ε. το 1925 και ασχολήθηκε με την ίδρυση της Παγκόσμιας Παιδαγωγικής Ένωσης η οποία εκπόνησε ένα «Χάρτη Εκπαιδευτικής Μεταρρύθμισης». Το 1926, ο Coubertin ίδρυσε ένα «Διεθνές Κέντρο Αθλητικής Εκπαίδευσης» (Muller, 1988, 2009) και το 1935, δυο χρόνια πριν από τον θάνατο του, αναφέρθηκε σε πέντε αρχές οι οποίες θα αποτελούσαν και την φιλοσοφική βάση του Ολυμπισμού:
Ισότητα
Ιπποτισμός
Εκεχειρία
Κάλλος
Αθλητική Θρησκεία

Ο Coubertin πίστευε ότι ο Ολυμπισμός ήταν μια θρησκεία με παγκόσμιες διαστάσεις, μια «religio – athletae» (αθλητική θρησκεία). Μια θρησκεία που συγκέντρωνε τις θεμελιώδεις αξίες όλων των θρησκειών.

Χαρακτήρισε τους αθλητές που συμμετείχαν στους Ολυμπιακούς Αγώνες ως τους «πρεσβευτές της σύγχρονης παιδείας»,  οι οποίοι μοιράζονται μεταξύ τους το θρησκευτικό πνεύμα του αθλητισμού, ως μέσου για τη διάπλαση ηθικών χαρακτήρων και τη δημιουργία μιας ηθικότερης παγκόσμιας κοινωνίας

Στους Ολυμπιακούς αγώνες του Βερολίνου, το 1936, έδωσε το στίγμα της νέας του οπτικής αναφέροντας: «στην αρχαιότητα ο αθλητής «τιμούσε τους θεούς» ενώ ο σύγχρονος αθλητής προβάλλει τη χώρα του, τη σημαία του, τη φυλή του…. ξαναδημιούργησα ένα θρησκευτικό συναίσθημα με διαφορετική μορφή, που στηρίζεται στον Διεθνισμό και τη Δημοκρατία που διακρίνουν τη σύγχρονη εποχή μας, και είναι όμοιο με αυτό που οδηγούσε τους αρχαίους Έλληνες για το θρίαμβο στα πόδια του Δία».

Η αναφορά αυτή καθιστούσε ως βασικό συνεκτικό στοιχείο του αρχαίου και του σύγχρονου Ολυμπισμού το «θρησκευτικό συναίσθημα» που έπρεπε να διακατέχει τους αθλητές. Χρησιμοποίησε, λοιπόν, νέα τελετουργικά, αφού ο τόπος των Αγώνων θα ήταν ένας «ιερός τόπος» ένας «βωμός», η είσοδος των αθλητών μία «πομπή», το Ολυμπιακό Κίνημα «ένα ιερατείο», ο Ολυμπιακός όρκος μια «ιεροτελεστία καθάρσεως» και η Ολυμπιακή νίκη ένα δείγμα υποταγής προς το έθνος. Με αυτόν τον τρόπο ήθελε να καλλιεργήσει μια νέα θρησκευτική τελετουργία, μια διεθνή θρησκευτική ορμή, μια σύγχρονη δυναμική που θα αναβίωνε, μετά από 2.000 χρόνια, το αρχαίο θρησκευτική αίσθημα, υπό τη νέα μορφή που υπαγόρευε ο Διεθνισμός και που θα έλαμπε στο κατώφλι του 20ου αιώνα «σαν την αντανάκλαση μιας χαρούμενης ελπίδας»[1].

Ποια η στάση της Ορθόδοξης Εκκλησιαστικής ηγεσίας;

Από την ομιλία του Αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου το 2004 γίνεται μια προσπάθεια άμβλυνσης του προβλήματος:

«Ο βαρόνος Πιέρ ντε Κουμπερτέν θέλησε στους σύγχρονους Ολυμπιακούς Αγώνες να δοθεί ένα χρώμα θρησκευτικό, σε συνδυασμό με τις αρχές της δημοκρατίας, της ειρήνης, της κατανόησης και του αμοιβαίου σεβασμού μεταξύ ατόμων, εθνών και φυλών. Αυτός είναι και ο λόγος ότι οι Α΄Ολυμπιακοί Αγώνες των Αθηνών, το 1896, άρχισαν με δοξολογίες στον Ορθόδοξο Καθεδρικό ναό των Αθηνών και στον ναό του αγίου Διονυσίου των Καθολικών» [2].

Τότε απεκρύβη τεχνηέντως πως ο εμπνευστής ήθελε μια νέα θρησκεία πάνω από όλες τις θρησκείες.

Σήμερα, στην έκκληση που απηύθυνε ανήμερα της εορτής της Αγίας Παρασκευής ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος δήλωσε ανερυθρίαστα:

«Σήμερα η Αγία Παρασκευή, η οποία αντέστη κατά των τυράννων, διά της πανσθενουργού χάριτος του Θεού, με αποτέλεσμα να νικήση αυτούς πνευματικώς και να τους οδηγήση εις την εις Χριστόν πίστιν, μας δίδει μήνυμα ελπίδας με το παράδειγμά της, ότι δεν είναι ίδιον του Χριστιανού ο φόβος, η δειλία και η αγωνία που δημιουργούν κατά τας τραγικάς στιγμάς της ζωής η θλίψις και ο πόνος. Αντιθέτως, μας υπενθυμίζει ότι καθήκον του Χριστιανού είναι η άθλησις, ο αγώνας. Δεν είναι τυχαίον το γεγονός ότι ο ιερός υμνογράφος εις το απολυτίκιον της Αγίας Παρασκευής την αποκαλεί «αθληφόρο», για να δείξη ότι ήθλησε νομίμως και καλώς, διό και εστεφανώθη και τιμάται, αιώνες τώρα, από όλας τας γενεάς των Χριστιανών.

Εάν οι αθλητές που συμμετέχουν στους Ολυμπιακούς Αγώνες των Παρισίων αγωνίζονται με ζήλο και ευγενή άμιλλα, για να κερδίσουν το πολυπόθητο μετάλλιο, αντιλαμβάνεσθε, τέκνα πολυφίλητα, πόσο μεγαλύτερος πρέπει να είναι ο δικός μας ζήλος και πόσο υψηλότερο το δικό μας αγωνιστικό φρόνημα, προκειμένου να κερδίσουμε τον αμαράντινο στέφανο του ιδίου του Θεού! Επιλαμβανόμεθα της ευκαιρίας της επισήμου ενάρξεως των Ολυμπιακών Αγώνων απόψε, για να ενώσουμε την φωνή μας με αυτήν του Αγιωτάτου αδελφού Πάπα Ρώμης Φραγκίσκου υπέρ της Ολυμπιακής εκεχειρίας, η οποία από αρχαιοτάτων χρόνων ήταν αυτονόητη προϋπόθεσι για την διεξαγωγή των Ολυμπιακών Αγώνων και γινόταν από όλους σεβαστή ως ιερά και απαραβίαστος».

Συμπέρασμα

Είναι ευρέως παραδεκτό πως οι ολυμπιακοί αγώνες έχουν απομακρυνθεί από τη σημασία που είχαν στην Αρχαιότητα, αλλά και από το όραμα του Βαρόνου Ντε Κουμπερτέν.

Αστρονομικά ποσά από χορηγίες, ντόπινγκ, απάνθρωπες και εξουθενωτικές «προπονήσεις» αθλητών, πορνεία, ναρκωτικά, αλκοόλ και όλα τα κακά της εκμετάλλευσης ενός θεσμού, αποτελούν φαινόμενα που δεν μας εκπλήσσουν πια.

Τις τελευταίες δεκαετίες μάλιστα γινόμαστε μάρτυρες τελετών με έντονους συμβολισμούς, που παραπέμπουν σε αποκρυφισμό, μασονία, Νέα Τάξη Πραγμάτων, σατανισμό κλπ.

Από τη μια μεριά τα γεράκια του ΝΑΤΟ στην Ουκρανία και ο στρατός του Ισραήλ στη Λωρίδα της Γάζας διαγράφουν τις Ολυμπιακές αξίες και συνεχίζουν τον πόλεμο, υπερασπιζόμενοι τα γεωπολιτικά συμφέροντά τους.

Στον αντίποδα, ο πιστός λαός του Θεού βλέπει πως ο πρώτος στην τιμή Ορθόδοξος ποιμενάρχης αγκαλιάζει αυτό το Ολυμπιακό έκτρωμα και βρίσκει την ευκαιρία να ενώσει τη φωνή του με τον εχθρό του Υιού της Παναγίας μας, τον εχθρό του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, τον αμετανόητο αιρεσιάρχη Πάπα Ρώμης, και όχι μόνο δεν υπερασπίζεται το συμφέρον της ψυχής των Ορθοδόξων πιστών, αλλά συμμαχεί και με τον διαχρονικό εχθρό της πίστης μας.

Οι Ολυμπιακοί Αγώνες, το Ολυμπιακό Πνεύμα, το Ολυμπιακό Ιδεώδες, συμβαδίζουν με το Ευαγγέλιο της παναίρεσης του Οικουμενισμού.

Όλα τα άλλα είναι φυσικό επόμενο της εκτροπής.

Καλή Μετάνοια!

• [1] https://www.pepfa.gr/
• [2] https://www.archxristodoulos.gr

Κάνε ἐγγραφή στό νέο κανάλι τῆς Κατάνυξης τοῦ Youtube πατώντας ἐδῶ: ΚΑΤΑΝΙΧI