ΣΥΝΑΞΙΣ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΚΛΗΡΙΚΩΝ ΚΑΙ ΜΟΝΑΧΩΝ

Ἀποκλειστικά γιά τό Katanixi.gr

e-mail: synaxisorthkm@gmail.com
Θεσσαλονίκη, 20 Δεκεμβρίου 2019

Παραθέτουμε τά κυριώτερα οἰκουμενιστικά λεχθέντα καί πραχθέντα τοῦ Πατριάρχου Ἀλεξανδρείας Θεοδώρου Β΄ ἀπό τόν Αὔγουστο τοῦ 2013 μέχρι τόν Φεβρουάριο τοῦ 2014.

1) 07-08-2013 : Μήνυμα τοῦ Πατριάρχου Ἀλεξανδρείας γιά τήν ὀλοκλήρωση τοῦ Ραμαζανίου

Τήν 7^η Αὐγούστου 2013, ὁ Πατριάρχης Ἀλεξανδρείας καί πάσης Ἀφρικῆς Θεόδωρος Β’ ἀπηύθυνε πρός τόν Ἐξοχ. Πρόεδρο τῆς Ἀραβικῆς Δημοκρατίας τῆς Αἰγύπτου κ. Ἄντλι Μανσούρ καί τούς Μουσουλμάνους τῆς Νειλοχώρας, ἀλλά καί τῆς Μέσης Ἀνατολῆς εὐρύτερα, τό ἀκόλουθο εὐχετήριο μήνυμα γιά τήν ὁλοκλήρωση τοῦ ἱεροῦ γιά τό Ἰσλάμ μηνός τοῦ Ραμαζανίου :

«Μέ ἀφορμή τήν ὁλοκλήρωση τοῦ ἱεροῦ μηνός τοῦ Ραμαζανίου, τοῦ ἀναμιμνήσκοντος στά ἑκατομμύρια πιστῶν Μουσουλμάνων τήν παράδοση τοῦ Κορανίου ὡς θέσμιου καθοδηγητή τῆς ζωῆς τους, ἐπιθυμῶ νά ἐκφράσω εὐχές εἰλικρινεῖς καί φιλάδελφες πρός τούς Μουσουλμάνους συμπολῖτες μας στήν εὐλογημένη χώρα τῆς Αἰγύπτου, ἀλλά καί πρός ὅλους τούς Μουσουλμάνους τῆς Μέσης Ἀνατολῆς, μέ τήν ἐλπίδα ἡ εἰρήνη, κοινός παρανομαστής τοῦ ἀξιακοῦ συστήματος ὅλων τῶν θρησκευτικῶν παραδόσεων, πού ἄνθισαν στήν περιοχή, νά πρυτανεύσει ἔναντι κάθε προσπαθείας παρεκτροπῆς πρός τόν διχασμό καί τήν βία.

Ἰδιαίτερος ἑόρτιος χαιρετισμός ἀπευθύνεται πρός τόν Ἐξοχώτατο Πρόεδρο τῆς Ἀραβικῆς Δημοκρατίας τῆς Αἰγύπτου, κ. Ἄντλι Μανσούρ, μέ τήν εὐχή νά ἀνταποκριθεῖ ἐπιτυχῶς στήν πρόκληση τῆς ἑδραιώσεως τῆς κοινωνικῆς ἑνότητας καί τῆς συμφιλιώσεως τῶν διεστώτων σέ μιά κρίσιμη καμπή γιά τήν πορεία τῆς χώρας. Στήν εὐθυνοφόρο του αὐτή προσπάθεια νά χαράξει μιά νέα προοπτική γιά τήν χώρα τοῦ Νείλου, μιά προοπτική πού νά ἀπευθύνεται σέ ὅλους ἀνεξαιρέτως τούς πολίτες ἀνεξαρτήτως θρησκευτικοῦ αὐτοπροσδιορισμοῦ, τόν συνοδεύουν οἱ διάπυρες πρός τόν Πανσθενή καί Παντουργό Θεό προσευχές μας νά σκέπει καί νά προστατεύει διά τῆς φιλανθρώπου προνοίας Του τήν Αἴγυπτο καί νά τήν στερεώνει στήν ὁδό τῆς εὐημερίας».

Ὁ Πάπας καί Πατριάρχης Ἀλεξανδρείας καί πάσης Ἀφρικῆς 

Θ Ε Ο Δ Ω Ρ Ὁ Σ  Β’

Ἐν τῇ Μεγάλῃ Πόλει τῆς Ἀλεξανδρείας

τῇ 7ῃ Αὐγούστου 2013 

(ΠΗΓΗ : http://www.patriarchateofalexandria.com)

2) 05-09-2013 : Στή Ρώμη ὅλα τά θρησκεύματα περοσευχήθηκαν γιά τήν εἰρήνη – συμμετοχή Ὀρθοδόξων

Περισσότεροι ἀπό 400 ἐκπρόσωποι μεγάλων θρησκειῶν, τῆς πολιτικῆς ζωῆς, τῆς εὐρωπαϊκῆς καί παγκόσμιας κουλτούρας προερχόμενοι ἀπό 60 χῶρεςσυγκεντρώθηκαν στήν αἰώνια πόλη, ὅπου συμμετεῖχαν στήν Διεθνή Ἐτήσια Συνάντηση, πού διοργάνωσε ἡ καθολική Κοινότητα τοῦ Sant’Egidio.

Θέμα αὐτῆς τῆς συνάθροισης ἦταν : «Τό Κουράγιο τῆς Ἐλπίδας : θρησκεῖες καί κουλτοῦρες σέ διάλογο».

Παραβρέθηκαν σέ συσκέψεις, δημόσιο διάλογο καί δράσεις στήν ἀναζήτηση μιᾶς «κοινῆς κουλτούρας», πού σύμφωνα μέ τόν  Andrea Riccardi, θεμελιωτή τῆς Κοινότητας, ἐκφράζει τήν «συνείδηση καί τήν βούλησή μας νά συμβιώσουμε μέ ὑπεύθυνη στάση καί νά μοιραστοῦμε κοινά ἐνδιαφέροντα παρά τίς διαφορές μας». Ἡ Διεθνής αὐτή Συνάντηση ἀνανεώνει, κατά τούς ὀργανωτές της, «τό πνεῦμα τῆς Ἀσσίζης», πού ἔχει τίς καταβολές του στήν ἡμέρα τῆς ἀμφιλεγόμενης συγκριτιστικοῦ τύπου προσευχῆς τοῦ 1986, πού διοργάνωσε ὁ Πάπας Jean Paul II στήν ὁμώνυμη πόλη. Οἱ ἀρχές αὐτοῦ τοῦ ἐγχειρήματος ἐπαναπροσδιορίστηκαν στήν βάση, πού ἔθεσε ὁ Πάπας Φραγκῖσκος, ὅταν ἀπευθύνθηκε στήν διευθύνουσα τάξη τῆς Βραζιλίας ὡς ἑξῆς : «o διάλογος… ἡ ἱκανότητα νά δώσουμε καί νά δεχθοῦμε, παραμένοντας ἀνοιχτοί στήν ἀλήθεια».

Ἡ ἐναρκτήρια συνάθροιση ἔγινε στό auditorium τῆς «Conciliazione» (Συμφιλίωσης).
Ἀκολούθησαν ἡμερίδες, συζητήσεις στρογγυλῆς τραπέζης, προσευχές διαφορετικῶν ὁμολογιῶν καί Τελετή Λήξης, ἀλλά καί Οἰκουμενική προσευχή τῶν χριστιανῶν μέ συμμετοχή ἀρκετῶν ὁμολογιῶν, ὅπως ἀναφέρονται μεταξύ αὐτῶν καί Ὀρθοδόξων Πατριαρχῶν καί Ἐπισκόπων. Τά θέματα, πού ἀπασχόλησαν τούς συνέδρους σ΄αὐτήν τήν Συνάντηση  μέ πρόταγμα τήν Εἰρήνη, ἦταν τό συριακό, ἡ τρομοκρατία, ἡ βία γενικότερα στή Μέση Ἀνατολή, ἡ ἐπανασυμφιλίωση τῆς Ἀφρικῆς κ.ἄ.

Χαρακτηριστική δράση ἦταν ἡ προσευχή γιά τήν εἰρήνευση στήν Ἀκτή τοῦ Ἐλεφαντοστοῦ καί σ΄ὅλον τόν κόσμο, στήν ὁποία συμμετεῖχαν θρησκευτικές καί πολιτικές ἀρχές, ἀντιπρόσωποι θεσμῶν, ἑνώσεων, νεολαιῶν, ὀργανώσεων τῶν δικαιωμάτων τοῦ ἀνθρώπου στό Abidjan στό Σπίτι τῆς διοργανώτριας Ἀδελφότητας.

Ὅπως ὑπογράμμισε ὁ ἱδρυτής τῆς Κοινότητας, πρῶτα ἀπ’ὅλα «ὁ κόσμος ἔχει ἀνάγκη ἀπό τήν ἐλπίδα, γιά νά βγεῖ ἀπό τήν ἀνθρωπολογική καί πολιτική κρίση, γιά νά ὑπερβεῖ κάθε σκεπτικισμό καί ἀδράνεια». Στόν διάλογο τονίστηκε ἡ ἀδυναμία τῆς Εὐρώπης «ὄχι μόνο τῶν θεσμῶν, ἀλλά καί λαῶν καί πολιτῶν πολλῶν χωρῶν», ν΄ἀναλάβουν πρωτοβουλίες γιά τήν εἰρήνη καί τόν διάλογο ἰδιαίτερα στό συριακό, δήλωσε ὁ Marco Impagliazzo, πρόεδρος τῆς Sant ‘Egidio, στό Radio Vatican.

Μουσουλμάνοι, ἑβραῖοι, χριστιανοί βρέθηκαν στό ἴδιο τραπέζι τοῦ διαλόγου γιά τήν τρομοκρατία καί κατέληξαν ὅτι ἡ μάχη, πού πρέπει νά δοθεῖ πρός ἀντιμετώπισή της, εἶναι πρωτίστως πνευματική. «Πρέπει οἱ θρησκευτικοί ἡγέτες νά μιλοῦν πιό δυνατά …», τόνισε ὁ πρόεδρος.

«Ὀφείλουν οἱ θρησκεῖες νά πάρουν τό ὄνομα τοῦ Θεοῦ ἀπό τά χείλη τῶν τρομοικρατῶν», συμπέρανε ὁ Andrea Riccardi. «Oι τρομοκράτες νά μήν πιάνουν τόν Θεό πιά στό στόμα τους»! 

Στό περιθώριο τῆς Συνάντησης πραγματοποιήθηκαν προσευχές ἀπό τά μέλη τῶν διαφόρων δογμάτων στό λόφο τοῦ Καπιτολίου, ἀλλά καί Οἰκουμενική προσευχή τῶν Χριστιανῶν γιά τήν Εἰρήνη (Preghiera Ecumenika dei Cristiani per la Pace, ὅπως ἀναφέρεται στό ἰστολόγιο τῆς Ἀδελφότητας  santegidio.org) μέ τήν συμμετοχή ὅλων τῶν χριστιανικῶν Ὁμολογιῶν καί τῶν Ὀρθοδόξων.

Παρόντες ἀπό πλευρᾶς Ὀρθοδόξων ἦταν ὁ Πατριάρχης Ἀλεξανδρείας καί πάσης Ἀφρικῆς Θεόδωρος, ὁ Πατριάρχης Ἀντιοχείας καί πάσης Ἀνατολῆς Ἰωάννης ὁ 10^ος, ὁ Ἐπίσκοπος Ἀχαΐας Ἀθανάσιος, ἐκπρόσωπος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδας στήν Εὐρωπαϊκή Ἕνωση, ὁ Ἐπίσκοπος Σινώπης Ἀθηναγόρας καί πολλοί ἄλλοι. Ἀπό Ἰουδαϊστές ἐκπροσώπους παραβρέθηκε ὁ Μεγάλος Ραββίνος τῆς Κολωνίας. Στήν ἐναρκτήρια τελετή, ἐκτός τοῦ Ποντίφηκα, παραβρέθηκε καί ὁ πρόεδρος τῆς Ἰταλικῆς Δημοκρατίας κ. Εnrico Letta. Τήν Τρίτη 2 Ὀκτωβρίου οἱ πιστοί κάθε θρησκείας προσευχήθηκαν γιά τήν Εἰρήνη στόν λόφο τοῦ Καπιτωλίου καί στή συνέχεια ἐν πομπῇ κατευθύνθηκαν στήν πλατεία τοῦ Καπιτωλίου στήν καρδιά τῆς Ρώμης. Στήν τελετή λήξης οἱ συμμετέχοντες ἄναψαν κεριά στό μανουάλι τῆς Εἰρήνης, ἀντάλλαξαν σύμβολα εἰρήνης καί  ὑπέγραψαν τήν Κλήση γιά τήν Εἰρήνη 2013.

(ΠΗΓΗ : https://www.vimaorthodoxias.gr)

3) 30-09-2013 : Συνάντηση Πατριάρχου Ἀλεξανδρείας Θεοδώρου μέ τόν Πάπα Φραγκῖσκο

Τήν Δευτέρα 30 Σεπτεμβρίου 2013, ὁ Πατριάρχης Ἀλεξανδρείας καί πάσης Ἀφρικῆς Θεόδωρος Β΄, συνοδευόμενος ἀπό τόν Μητροπολίτη Ζιμπάμπουε καί Ἀγκόλας Σεραφείμ καί τόν Μητροπολίτη Γουϊνέας Γεώργιο, ἐκπρόσωπο τοῦ Πατριάρχου στήν Ἀθήνα, συναντήθηκε στό Βατικανό μέ τόν Προκαθήμενο τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας κ. Φραγκίσκο Α΄.

Προσφωνῶν τόν Ρωμαιοκαθολικό Προκαθήμενο, ὁ Πατριάρχης ἀνέφερε μεταξύ ἄλλων :

«Οἱ δύο Ἐκκλησίες, ἡ Ἀλεξανδρινή καί ἡ Ρωμαϊκή, ἀνήκουμε, ἱστορικῶς καί παραδοσιακῶς, στίς ἀρχαῖες Ἐκκλησίες. Ἀνήκουμε στίς Ἐκκλησίες, πού, ἀμέσως μετά τήν Πεντηκοστή, συνέστησαν τήν ἀφετηρία τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας. Ἀνήκουμε στίς Ἐκκλησίες, πού συνέπηξαν, μέ τόν λόγο, τήν διακονία καί τήν μαρτυρική τελευτή τους, ὁ Ἅγιος Ἀπόστολος καί Εὐαγγελιστής Μάρκος καί οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι Πέτρος καί Παῦλος.

Ἑνωμένοι κατά τούς πρώτους δέκα καί πλέον αἰῶνες, ζήσαμε, ὄχι μόνο τήν κοινή ἀφετηρία, ἀλλά καί τήν κοινή ἱστορική πορεία καί συναντηθήκαμε ἐν πνεύματι, ἀγαπώντας ἀλλήλους καί ὀμολογώντας τόν Κύριό μας. Στήν αἰώνια πόλη ὁ Ἅγιος Μέγας Ἀθανάσιος, Πατριάρχης Ἀλεξανδρείας, γνώρισε τήν ἀγάπη τοῦ ἀδελφοῦ του Πάπα Ρώμης Ἰουλίου Α΄ καί ὁ Ἀλεξανδρείας Πέτρος Β΄ τοῦ Πάπα Δαμάσου. Σέ ὧρες κρίσιμες γιά τήν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας ἔμειναν κοντά σας καί βρῆκαν στόν ἀγώνα γιά τήν προάσπιση τῆς Ἀληθείας ἀδελφούς φύλακες καί ὑπερασπιστές τῆς Πίστεως καί τῆς Ἀγάπης.

Ἀπό αὐτά τά σημεῖα συγκλίσεως τῆς ἱστορίας τῶν Ἐκκλησιῶν μας, ἀντλοῦμε σήμερα δύναμη, ζωή καί ἐλπίδα ὥστε, διά τῆς μαρτυρίας ὅσων μᾶς ἑνώνουν καί διά τοῦ διαλόγου, νά συνεχίσουμε τήν πορεία στόν δρόμο τῆς ἀποκαταστάσεως τῆς ἑνότητας τῶν Χριστιανῶν, γιά τήν ὁποία ὁ Κύριός μας προσευχήθηκε τήν παραμονή τοῦ Πάθους Του. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος γράφει στην πρός Ρωμαίους : «Προσλαμβάνεσθε ἀλλήλους, καθώς καί ὁ Χριστός προσελάβετο ὑμᾶς εἰς δόξαν Θεοῦ» (Ρωμ. 15, 7). Αὐτό ἀκριβῶς βιώνουμε τούτη τήν στιγμή, ὡς χρέος ἱερό «ἐπιποθίας τοῦ ἐλθεῖν» (Ρωμ. 15, 22) πρός ἀδελφόν «ἐν χαρᾷ… διά θελήματος Θεοῦ» (Ρωμ. 15, 32).

Θεωρεῖστε τήν παροῦσα κοινωνία ὡς σύμβολο ζωῆς στήν πορεία γιά τήν εὐστάθεια τῶν ἁγίων Ἐκκλησιῶν καί τῆς ἑνώσεως τῶν πάντων. Ὡς σύμβολο πίστεως στήν ἀνάγκη διαφυλάξεως τοῦ ποιμνίου καί καθοδηγήσεώς του σέ «νόμους σωτηρίους… ἐν ὑπομονῇ πολλῇ” (Β΄ Κορ. 6, 1-10). Ὡς σύμβολο τοῦ τρεφομένου ἐκ τῆς προσευχῆς καί βιουμένου διά τῆς ἀγάπης κοινοῦ ἀγώνα προασπίσεως τοῦ δικαιώματος κάθε ἀνθρώπου ἐλεύθερα νά ὁρίζει καί νά νοηματοδοτεῖ τήν ζωή του μέ ἀφετηρία τήν ἀναφορά του στόν Θεό, ἰδιαίτερα σήμερα, πού ἡ ἰδεολογική σκλήρυνση τῶν ἀνθρώπων δημιουργεῖ σέ Μέση Ἀνατολή καί Ἀφρική ἰσχυρούς θύλακες ἀμφισβητήσεως τοῦ δικαιώματος αὐτοῦ καί δηλητηριάσεως τῆς εἰρηνικῆς συνυπάρξεως τῶν ἀνθρώπων.

Ὡς ποιμένες διάκονοι τῆς ἀγάπης καί τῆς ἀληθείας, ἄς προσευχηθοῦμε διαπύρως οἱ δοκιμαζόμενοι ἀδελφοί μας σέ αὐτές τίς εὔφλεκτες περιοχές τοῦ πλανήτη μας νά ἐνισχυθοῦν παρά Θεοῦ, ὥστε «τῇ ἐλπίδι χαίροντες, τῇ θλίψει ὑπομένοντες, τῇ προσευχῇ προσκαρτερούντες» (Ρωμ, 12,12) νά εἰρηνεύουν μετά πάντων τῶν ἀνθρώπων. Ἀμήν»!

Στό ἐπίκεντρο τῶν συνομιλιῶν τῶν δύο Προκαθημένων βρέθηκε ἡ ἀνάγκη προστασίας τοῦ δικαιώματος στήν ἐλεύθερη θρησκευτική ἔκφραση, τό ὁποῖο ἀμφισβητεῖται σέ περιοχές τῆς Μέσης Ἀνατολῆς καί τῆς Ἀφρικῆς ἀπό τήν μισαλλοδοξία καί τόν φανατισμό. Ὁ Πατριάρχης εἶχε τήν εὐκαιρία νά καταθέσει στό τραπέζι τοῦ διαλόγου τήν προσωπική του ἐμπειρία ἀπό τήν πολύχρονη διακονία του στό πνευματικό γεώργιο τῆς ἀφρικανικῆς ἠπείρου, ἀλλά καί νά μοιραστεῖ τήν ἀνησυχία του γιά τήν χρήση τῆς θρησκείας ἐκ μέρους ἀκραίων ὁμάδων ὡς προσχήματος γιά τήν διάπραξη εἰδεχθῶν πράξεων βίας.

Καί οἱ δύο ἡγέτες συμφώνησαν στήν ἀνάγκη ἀναλήψεως πρωτοβουλιῶν, πού θά προωθοῦν, ὄχι μόνο τήν εἰρηνική συνύπαρξη, ἀλλά καί τήν δημιουργική διάδραση μεταξύ ἀνθρώπων διαφορετικῶν θρησκευτικῶν ἀναφορῶν. Ἐντός αὐτοῦ τοῦ πλαισίου, συμφώνησαν στήν ἀνάγκη συνεχίσεως καί ἐντάσεως τοῦ διαχριστιανικοῦ διαλόγου πρός σύμπηξη καί ἐμπέδωση τῆς χριστιανικῆς ἑνότητας μέσα ἀπό τήν διαφορετικότητα, ὡς προτύπωση τῆς πανανθρώπινης ἑνότητας στή βάση ἑνός κοινοῦ ἀξιακοῦ συστήματος.

Μετά τό πέρας τῶν συνομιλιῶν, ἀκολούθησε ἀνταλλαγή ἀναμνηστικῶν δώρων.

(ΠΗΓΗ : https://www.ekirikas.com)

4) 30-09-2013 : Γιά «ἑνότητα μέσα ἀπό τήν διαφορετικότητα» μίλησε ὁ Πατριάρχης Ἀλεξανδρείας Θεόδωρος σέ οἰκουμενιστική συνάντηση

Τό ἀπόγευμα τῆς Δευτέρας 30^ης Σεπτεμβρίου 2013, ὁ Πατριάρχης Ἀλεξανδρείας καί πάσης Ἀφρικῆς, Θεόδωρος Β΄, ἀνταποκρινόμενος σέ πρόσκληση τῆς Κοινότητος τοῦ Ἁγίου Αἰγιδίου, ἔλαβε μέρος σέ συζήτηση μέ θέμα «Χριστιανική Ἀδελφότητα καί Ἑνότητα», ἡ ὁποία ἔλαβε χώρα στήν Basilica di Santa Maria in Trastevere στή Ρώμη. Ἡ ἐκδήλωση αὐτή ἐντάσσεται στή συνάντηση, πού ὀργάνωσε ἡ Κοινότητα τοῦ Ἁγίου Αἰγιδίου στή Ρώμη ὑπό τόν τίτλο «Τό Κουράγιο τῆς Ἐλπίδας», τήν ἔναρξη τῶν ἐργασιῶν τῆς ὁποίας πραγματοποίησε νωρίτερα τήν ἴδια ἡμέρα ὁ Προκαθήμενος τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας Φραγκῖσκος Α΄.

Λαβών τόν λόγο, ὁ Πατριάρχης ἐπεσήμανε τά ἀκόλουθα :

«Ἀνιέρου δέ πόλεως καί ἀθέου … οὐδείς ἐστί, οὐδ’ ἔσται γεγονώς θεατής» (Πλουτάρχου, Πρός Κολώτην Ἐπικούρειον 31). Στό λυκόφως τῆς δεύτερης χιλιετίας πολλοί ἦταν ἐκεῖνοι, πού προέβλεπαν τό τέλος τῆς θρησκείας καί τήν εἴσοδο τῆς ἀνθρωπότητας σέ μιά ἐποχή χωρίς θρησκεία. Ὡστόσο, σήμερα στήν χαραυγή τῆς τρίτης χιλιετίας, πρός ἐπίρρωση τοῦ ἀξιώματος τοῦ Πλουτάρχου καί πρός διάψευση τῆς προφητείας περί τοῦ τέλους τῆς θρησκευτικῆς φάσης τῆς ἀνθρωπότητας, ἡ θρησκεία προβάλλει ἐκ νέου ὡς σταθερά τῆς ἀνθρωπίνης ὑπάρξεως.

Ἔναντι τοῦ ὑπαρξιακοῦ κενοῦ, τῆς ἀπώλειας νοήματος ζωῆς, τοῦ χάους τῶν πληροφοριῶν, ἀλληλοαναιρουμένων εὐδαιμονιστικῶν προτάσεων καί ἀκραίων πειραματισμῶν τοῦ ἀνθρώπου μέ τόν ἑαυτό του, ἡ θρησκεία ἐξακολουθεῖ νά προσφέρει στόν παντοπόρο ἄπορο ἄνθρωπο τοῦ 21^ου αἰώνα ὑπαρξιακό προσανατολισμό, νόημα ζωῆς, ἠθική συνείδηση, πολιτισμική ταυτότητα, προοπτική αἰώνιας σωτηρίας. Προσφέρει στόν ἄνθρωπο τήν δυνατότητα νά κατανοήσει τόν ἑαυτό του πλήρως μόνον, ξεκινώντας ἀπό τόν Θεό ὡς Δημιουργό, Ἀρχή καί Πηγή τοῦ κόσμου, τόν Θεό ὅλων τῶν ἐθνῶν καί τῶν ἀνθρώπων, τόν Θεό τῆς Ἀγάπης, τῆς Πρόνοιας καί τῆς Σωτηρίας «κατά τό πλῆθος τῶν οἰκτιρμῶν» Του γιά ὅλα τά δημιουργήματά Του.

Θά περιμέναμε ἡ ἐνεστώσα παγκόσμια ἀναβίωση τῆς θρησκείας νά ἀποβεῖ παράγων εἰρηνοποιΐας καί ἐνισχύσεως τοῦ ἀγώνα γιά δικαιοσύνη καί ἀξιοπρέπεια. Ὡστόσο, παρατηρεῖται ὅτι ὁ θρησκευτικός αὐτοπροσδιορισμός ἀποβαίνει συχνά παράγων διχασμοῦ καί μισαλλοδοξίας, φανατισμοῦ καί βίας. Αὐτό συμβαίνει, ὅταν ἡ θρησκευτική συνείδηση χειραγωγεῖται, ἡ θρησκευτική ἰδιαιτερότητα παρεξηγεῖται, ὁ θρησκευτικός ζηλωτισμός ἀρνεῖται τήν ἐλευθερία τοῦ ἄλλου στό ὄνομα τοῦ Θεοῦ. Ἡ θρησκεία πολιορκεῖται καί ἐνίοτε ἐκπορθεῖται ἀπό δυνάμεις μεσσιανισμοῦ, ὁλοκληρωτισμοῦ, σωβινισμοῦ, φυλετισμοῦ, ἰδεολογικῆς ἀποκλειστικότητας, φονταμενταλισμοῦ.

Μπροστά μας προβάλλει ἀπειλητικό τό φάσμα τῆς συγκρούσεως τῶν πολιτισμῶν, τῶν ὁποίων κεντρικό προσδιοριστικό χαρακτηριστικό εἶναι ἡ θρησκεία. Μιά τέτοια προοπτική θά ἦταν καταστροφική σήμερα, πού σέ παγκόσμιο ἐπίπεδο οἱ ἀνθρώπινες κοινωνίες ἔχουν ἀποχαιρετήσει ὀριστικά τήν ἐποχή τῆς κυρίαρχης πολιτισμικής ταυτότητας καί ἔχουν ἀποδεχθεῖ τήν πρόκληση, ὄχι μόνο τῆς συμβιώσεως, ἀλλά καί τῆς διαδράσεως ἑτερόκλητων πολιτιστικῶν ταυτοτήτων. Δέν ὑπάρχει σήμερα ἀνθρώπινη κοινωνία, πού νά μήν περιλαμβάνει ἀνθρώπους διαφορετικῶν πολιτισμικῶν καταβολῶν, μέ διαφορετικές ἀπόψεις γιά τίς σχέσεις μεταξύ Θεοῦ καί ἀνθρώπου, ἀτόμου καί ὁμάδας, δικαιωμάτων καί ὑποχρεώσεων, ἐλευθερίας καί αὐθεντίας, ἰσότητας καί ἱεραρχίας.

Μάλιστα ἡ θρησκεία διαφοροποιεῖ σήμερα τήν συμπεριφορά τοῦ ἀνθρώπου περισσότερο καί ἀπό τήν ἐθνική ταυτότητα. Ἄν περπατήσουμε ἀπόψε στή Ρώμη, εἶναι δυνατόν νά συναντήσουμε ἄτομα, πού δηλώνουν κατά τό ἥμισυ Ἰταλοί καί κατά τό ἥμισυ Ἄραβες. Ὡστόσο, δέν θά συναντήσουμε ἄτομα, πού δηλώνουν κατά τό ἥμισυ Ρωμαιοκαθολικοί καί κατά τό ἥμισυ Μουσουλμάνοι.

Προκειμένου, λοιπόν, ἡ θρησκεία νά μήν ἀποβεῖ παράγων σχάσεως, ἀλλά σχέσεως μεταξύ τῶν ἀνθρώπων, εὑρισκόμεθα ἐνώπιον ἑνός οἰκουμενικῶν διαστάσεων χρέους προσδοκίας : νά συμβάλλουμε οὐσιαστικά καί γόνιμα στόν διάλογο μεταξύ τῶν διαφορετικῶν θρησκευτικῶν παραδόσεων. Ἀφετηρία ἑνός τέτοιου διαλόγου ὀφείλει νά εἶναι ἡ προβολή τῶν στοιχείων, πού ἑνώνουν τίς θρησκεῖες, παρά ἐκείνων, πού τίς χωρίζουν. Ἀφετηρία ἑνός τέτοιου διαλόγου ὀφείλει νά εἶναι ἡ προβολή τῶν κοινῶν ἀξιῶν τῶν διαφόρων θρησκειῶν, παρά τῶν ἀντιλήψεων ἐκείνων περί θρησκευτικῆς ἀνωτερότητας, πού ὑπονομεύουν τήν ἀνοχή στήν διαφορετικότητα. Στόχος ἑνός τέτοιου διαλόγου ὀφείλει νά εἶναι ἡ ἀνάδειξη τῆς ἑνωτικῆς καί εἰρηνοποιητικῆς λειτουργίας τῶν θρησκειῶν. Στόχος ἑνός τέτοιου διαλόγου ὀφείλει νά εἶναι ἡ συναίνεση τῶν θρησκειῶν σέ μιά ἐλάχιστη κοινή ἠθική, χωρίς νόθευση τῆς πίστεως.

Βεβαίως οἱ προθέσεις μας, ὅσο εἰλικρινεῖς καί ἄν εἶναι, δέν θά μετασχηματιστοῦν σέ πράξεις, ἄν ἐμεῖς οἱ ἴδιοι, ὡς ἐκπρόσωποι τῆς Ὀρθοδόξου, τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς καί τῆς Προτεσταντικῆς ἐκκλησίας, δέν δώσουμε πρῶτοι τό παράδειγμα τῆς ἑνότητας μέσα ἀπό τήν διαφορετικότητα, ὡς προτύπωση τῆς ἀνάγκης εἰρηνικῆς συμβιώσεως τῶν πιστῶν τῶν διαφόρων θρησκειῶν.

Ἡ παρουσία μας σήμερα ἐδῶ πιστοποιεῖ τήν ἀνάγκη ἀμοιβαίου σεβασμοῦ. Ὁ σεβασμός αὐτός δέν σημαίνει οὔτε ἀποδοχή τῆς δογματικῆς διδασκαλίας τῆς μιᾶς ἐκκλησίας ἀπό τήν ἄλλη, οὔτε ἐπιβεβαίωση τῆς διδασκαλίας αὐτῆς ὡς ἀληθινῆς. Σημαίνει δεκτικότητα τοῦ ἄλλου ὡς κτιστοῦ καί σχετικοῦ ὄντος, πού καταβάλλει σκληρή προσπάθεια νά προσεγγίσει καί νά βιώσει τήν ἀλήθεια τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς. Σημαίνει ἀποδοχή τῆς δυνάμεως τῆς Ἐκκλησίας ὡς σώματος Χριστοῦ, ὄχι νά συσχηματίζεται μέ τόν κόσμο, ἀλλά νά ἀνασχηματίζει τόν κόσμο.

Γνωρίζω πολύ καλά ὅτι κάποιοι φοβικά ὑποστηρίζουν πώς ὁ διομολογιακός καί διαθρησκειακός διάλογος ἀποχρωματίζει τήν θρησκευτική ἰδιαιτερότητα καί εὐνοεῖ τόν συγκρητισμό. Ἀδυνατοῦν, ὅμως, νά ἀντιληφθοῦν ὅτι ἄνθρωπος καί θρησκευτική πίστη ἄρρηκτα συνυπάρχουν ἀπό τήν ἀρχή τοῦ κόσμου. Ἀδυνατοῦν νά ἀντιληφθοῦν ὅτι ἡ θρησκευτική πίστη δέν διαγράφηκε ποτέ ἀπό τήν ὑπαρξιακή ταυτότητα ἀτόμων καί λαῶν, ὅσο καί ἄν προσπάθησαν πολλοί κατά καιρούς νά τό καταφέρουν. Ἀδυνατοῦν νά ἀντιληφθοῦν αὐτό, πού καθημερινά διαπιστώνω, ποιμαίνοντας τήν Ἀφρική, αὐτό τό μωσαϊκό τῶν λαῶν καί τῶν θρησκειῶν : ὅτι ἡ πίστη στόν Θεό ἀποτελεῖ τήν μοναδική σταθερά σέ ἕναν κόσμο, πού κλυδωνίζεται ἐπικίνδυνα.

Τό πρόβλημα δέν εἶναι ὁ θρησκευτικός πλουραλισμός, ἀλλά ἡ στάση μας ἀπέναντι σέ αὐτόν. Ἄν κυριαρχήσει ὁ φόβος μπροστά στήν θρησκευτική διαφορετικότητα, τότε θά ὁδηγηθοῦμε νομοτελειακά σέ ἐγκλεισμό στήν δική μας κοινότητα καί σέ ὀλισθηρές ἀπολυτοποιήσεις.Ἄν, ὅμως, ὁ θρησκευτικός πλουραλισμός ἀνθίσει στό ἔδαφος μιᾶς εὐρύτερης ἀξιολογικῆς συναινέσεως μεταξύ τῶν θρησκειῶν, τότε θά ἀποφευχθεῖ τόσο ἡ λήθη τῆς ἀληθείας, ὅσο καί ὁ φανατισμός τῆς ἀληθείας.

Εἶναι καιρός νά μάθουμε τούς πιστούς μας, ὄχι μόνο νά παραμένουν πιστοί στήν παράδοσή τους καί νά διατηροῦν τήν ἰδιοσυστατική τους ταυτότητα, ἀλλά ἐπιπλέον νά εἶναι ἀνοικτοί στό διαφορετικό καί νά τρέφουν σεβασμό πρός τήν θρησκεία τοῦ ἄλλου, πρῶτ’ ἀπ’ ὅλα ἐπειδή οἱ ἴδιοι ἔχουν θρησκεία. Εἶναι καιρός νά μάθουμε τούς πιστούς μας ὅτι ἡ ἀπολυτοποίηση τῆς ἰδιαιτερότητας δέν συνιστᾶ διάσωση τῆς ἀληθείας, ἀλλά φαλκίδευση τῆς ἀληθείας καί ὀλίσθηση πρός τήν θρησκειογενή νεύρωση τῆς ἀποκλειστικότητας.

Αὐτό εἶναι τό μήνυμα, πού σᾶς μεταφέρω ἀπό τήν Μέση Ἀνατολή, ὅπου ἐδῶ καί δύο χιλιετίες, μεταξύ σφύρας καί ἄκμονος, βιώνουμε τήν πίστη στόν Θεό τῆς Ἀγάπης ὡς ἀναστάσιμη ἐλπίδα, νοηματοδότηση τοῦ πόνου, φιλανθρωπία καί διακονία, ἀγώνα γιά δικαιοσύνη καί εἰρήνη».

(ΠΗΓΗ : http://thriskeftika.blogspot.gr, https://www.youtube.com)

5) 06/09-03-2014 : Τό κοινό Μήνυμα τῶν Προκαθημένων τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν

Σύναξις τῶν Προκαθημένων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν (Φανάριον, 6 – 9 Μαρτίου 2014)

Μήνυμα

Εἰς τό Ὄνομα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Διά τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ, οἱ Προκαθήμενοι τῶν Ἁγιωτάτων Ὀρθοδόξων Αὐτοκεφάλων Ἐκκλησιῶν, πρός τούς ἁπανταχοῦ τῆς γῆς Ὀρθοδόξους πιστούς, τούς ἀνά τόν κόσμον ἀδελφούς χριστιανούς καί πρός πάντα ἄνθρωπον καλῆς θελήσεως, εὐλογίαν ἀπό Θεοῦ καί ἀσπασμόν ἀγάπης καί εἰρήνης.

«Εὐχαριστοῦμεν τῷ Θεῷ πάντοτε περί πάντων ὑμῶν μνείαν ὑμῶν ποιούμενοι ἐπί τῶν προσευχῶν ἡμῶν, ἀδιαλείπτως μνημονεύοντες ὑμῶν τοῦ ἔργου τῆς πίστεως καί τοῦ κόπου τῆς ἀγάπης καί τῆς ὑπομονῆς τῆς ἐλπίδος τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ἔμπροσθεν τοῦ Θεοῦ καί πατρός ἡμῶν» (Α΄ Θεσ. α΄ 2-4).

1. Συνελθόντες διά τῆς χάριτος τοῦ Παναγάθου Θεοῦ, τῇ προσκλήσει τοῦ τῆς Κωνσταντίνου Πόλεως Ἀρχιεπισκόπου καί Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου ἐν Φαναρίῳ, μεταξύ 6ης καί 9ης Μαρτίου 2014, συνεσκέφθημεν ἐν ἀδελφικῇ ἀγάπῃ περί τῶν ἀπασχολούντων σήμερον τήν Ἁγιωτάτην ἡμῶν Ἐκκλησίαν ζητημάτων. Συλλειτουργοῦντες τῷ Κυρίῳ ἐν τῷ πανσέπτῳ Πατριαρχικῷ Ναῷ τοῦ Ἁγίου Γεωργίου κατά τήν εὔσημον καί μεγαλώνυμον ταύτην Κυριακήν τῆς Ὀρθοδοξίας, ἀπευθύνομεν πρός ὑμᾶς λόγον ἀγάπης, εἰρήνης καί παρακλήσεως.

Ἡ Μία, Ἁγία Καθολική καί Ἀποστολική Ὀρθόδοξος ἡμῶν Ἐκκλησία ἐν τῷ κόσμῳ παροικοῦσα, βιώνει καί αὕτη τάς προκλήσεις τοῦ ἀνθρώπου ἑκάστης ἐποχῆς. ἩἘκκλησία τοῦ Χριστοῦ, πιστή εἰς τήν Ἱεράν Παράδοσιν, εὑρίσκεται εἰς διαρκῆ διάλογον μετά τῆς ἑκάστοτε ἐποχῆς, συμπάσχει μετά τῶν ἀνθρώπων καί συμμερίζεται τήν ἀγωνίαν των. «Ἰησοῦς Χριστός χθές καί σήμερον ὁ αὐτός καί εἰς τούς αἰῶνας» (Ἑβρ. ιγ΄ 8-9).

Οἱ πειρασμοί καί αἱ προκλήσεις τῆς ἱστορίας εἶναι ἰδιαιτέρως ἔντονοι εἰς τάς ἡμέρας μας καί οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί δέν δυνάμεθα νά εἴμεθα ἀμέτοχοι εἰς αὐτά ἤ ἀδιάφοροι ἀπέναντί των. Διά τόν λόγον αὐτόν συνήλθομεν ἐπί τό αὐτό, διά νά ἐγκύψωμεν εἰς τούς πειρασμούς καί τά προβλήματα, τά ὁποῖα ἀντιμετωπίζει σήμερον ἡ ἀνθρωπότης. «Ἔξωθεν μάχαι, ἔσωθεν φόβοι» (Β΄ Κορ. ζ΄ 6)˙ οἱ λόγοι αὐτοί τοῦ Ἀποστόλου ἰσχύουν καί σήμερον.

2. Ἀναλογιζόμενοι τήν ὀδύνην τῶν ἀνθρώπων ἀνά τόν κόσμον, ἐκφράζομεν τήν συμπάθειάν μας διά τό μαρτύριον καί τόν θαυμασμόν μας διά τήν μαρτυρίαν τῶν χριστιανῶν ἐν τῇ Μέσῃ Ἀνατολῇ, Ἀφρικῇ καί ἀλλαχοῦ τῆς γῆς. Φέρομεν εἰς τόν νοῦν μας τό διττόν αὐτῶν μαρτύριον : περί τῆς πίστεώς των ὡς καί περί τῆς διαφυλάξεως τῆς ἱστορικῆς των σχέσεως μετά ἀνθρώπων ἄλλων θρησκευτικῶν πεποιθήσεων. Καταγγέλλομεν τήν ἀναταραχήν καί τήν ἀστάθειαν, αἱ ὁποῖαι ὠθοῦν τούς χριστιανούς νά ἐγκαταλείψουν τήν γῆν, ἔνθα ἐγεννήθη ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός καί ἔνθεν διεδόθη τό Εὐαγγέλιον εἰς τόν κόσμον ἅπαντα.

Συμπάσχομεν μετά πάντων τῶν θυμάτων τῆς ἐν Συρίᾳ τραγῳδίας. Καταδικάζομεν πᾶσαν μορφήν τρομοκρατίας καί θρησκευτικῆς ὕβρεως. Ἡ ἀπαγωγή τῶν Μητροπολιτῶν Παύλου καί Ἰωάννου, ἄλλων κληρικῶν, ὡς καί τῶν μοναζουσῶν τῆς ἐν Μααλούλᾳ Ἱερᾶς Μονῆς τῆς Ἁγίας Θέκλης, ἀποτελεῖ χαίνουσαν πληγήν καί ζητοῦμεν τήν ἄμεσον ἀπελευθέρωσίν των.

Ἀπευθύνομεν ἔκκλησιν εἰς πάντα ἐμπλεκόμενον πρός ἄμεσον κατάπαυσιν τῶν στρατιωτικῶν ἐπιχειρήσεων, ἀπελεύθερωσιν τῶν αἰχμαλώτων καί ἑδραίωσιν τῆς εἰρήνης ἐν τῇ περιοχῇ διά τοῦ διαλόγου. Οἱ ἐν Μέσῃ Ἀνατολῇ χριστιανοί ἀποτελοῦν τήν ζύμην τῆς εἰρήνης. Εἰρήνη διά πάντα ἄνθρωπον σημαίνει ἐπίσης εἰρήνη διά τούς χριστιανούς. Στηρίζομεν τό Πατριαρχεῖον Ἀντιοχείας εἰς τήν πνευματικήν καί ἀνθρωπιστικήν διακονίαν αὐτοῦ, ὡς ἐπίσης καί τάς προσπαθείας αὐτοῦ διά τήν παλινόρθωσιν τῆς περιοχῆς καί τήν παλιννόστησιν τῶν προσφύγων.

3. Ἐνθέρμως προσευχόμεθα ὑπέρ τῆς διεξαγωγῆς εἰρηνικῶν διαπραγματεύσεων καί τῆς ἐν προσευχῇ καταλλαγῆς πρός ἔξοδον ἐκ τῆς ἐν Οὐκρανίᾳ συνεχιζομένης κρίσεως. Καταδικάζομεν τάς ἀπειλάς βιαίας καταλήψεως Ἱερῶν Μονῶν καί Ναῶν καί προσευχόμεθα διά τήν ἐπιστροφήν τῶν ἀδελφῶν ἡμῶν, τῶν σήμερον εὑρισκομένων ἐκτός τῆς κοινωνίας μετά τῆς Ἁγίας Ἐκκλησίας.

4. Ἡ παγκόσμιος οἰκονομική κρίσις ἀποτελεῖ θεμελιώδη ἀπειλήν διά τήν δικαιοσύνην καί τήν εἰρήνην εἰς τοπικόν καί παγκόσμιον ἐπίπεδον. Αἱ συνέπειαι αὐτῆς εἶναι ἐμφανεῖς εἰς ἅπαντα τά στρώματα τῆς κοινωνίας, ἔνθα ἀπουσιάζουν ἀξίαι ὡς ἡ ἀξιοπρέπεια τοῦ προσώπου, ἡ ἀδελφική ἀλληλεγγύη καί ἡ δικαιοσύνη. Τά αἴτια τῆς κρίσεως ταύτης δέν εἶναι ἀμιγῶς οἰκονομικά. Εἶναι καί πνευματικῆς καί ἠθικῆς φύσεως. Ἀντί τοῦ συσχηματισμοῦ πρός τά παγκόσμια εἴδωλα τῆς ἰσχύος, τῆς πλεονεξίας καί τῆς φιληδονίας, ἐξαίρομεν τήν ἀποστολήν μας νά μεταμορφώσωμεν τόν κόσμον, ἐφαρμόζοντες τάς ἀρχάς τῆς δικαιοσύνης, τῆς εἰρήνης καί τῆς ἀγάπης.

Συνεπείᾳ τοῦ ἐγωϊσμοῦ καί τῆς καταχρήσεως τῆς ἐξουσίας, πολλοί ἄνθρωποι ὑποτιμοῦν τήν ἱερότητα τοῦἀνθρωπίνου προσώπου, ἀδιαφοροῦντες νά διακρίνουν τό πρόσωπον τοῦ Θεοῦ εἰς τούς ἐλαχίστους τῶν ἀδελφῶν μας (πρβλ. Ματθ. κε΄, 40, 45), πολλοί δέ παραμένουν ἀδιάφοροι ἔναντι τῆς πτωχείας, τῆς ὀδύνης καί τῆς βίας, αἱ ὁποῖαι μαστίζουν τήν ἀνθρωπότητα.

5. Ἡ Ἐκκλησία καλεῖται νά ἀρθρώσῃ τόν προφητικόν της λόγον. Ἐκφράζομεν τήν εἰλικρινῆ ἡμῶν ἀνησυχίαν διά τάς τοπικάς καί παγκοσμίους τάσεις, αἱ ὁποῖαι ἀπαξιώνουν καί διαβιβρώσκουν τάς ἀρχάς τῆς πίστεως, τήν ἀξιοπρέπειαν τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου, τόν θεσμόν τοῦ γάμου καί τό δῶρον τῆς δημιουργίας.

Ὑπογραμμίζομεν τήν ἀναμφισβήτητον ἱερότητα τῆς ἀνθρωπίνης ζωῆς ἀπό τῆς συλλήψεως μέχρι τοῦ φυσικοῦ θανάτου. Ἀναγνωρίζομεν τόν γάμον ὡς ἕνωσιν ἀνδρός καί γυναικός, ἡ ὁποία εἰκονίζει τήν ἕνωσιν τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Ἐκκλησίας Του. Ἀποστολή ἡμῶν εἶναι ἡ διαφύλαξις τοῦ φυσικοῦ περιβάλλοντος ὡς οἰκονόμων καί οὐχί ὡς κατόχων αὐτοῦ. Κατά τήν περίοδον ταύτην τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς προτρεπόμεθα τόν κλῆρον καί τόν λαόν ἡμῶν νά ἐπιδείξουν πνεῦμα μετανοίας, νά βιώσουν τήν καθαρότητα τῆς καρδίας, τήν ταπείνωσιν καί τήν συγχωρητικότητα, καταθέτοντες εἰς τήν κοινωνίαν μαρτυρίαν περί τῶν πάντοτε ἐπικαίρων διδαγμάτων τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.

6. Ἡ Σύναξις αὕτη τῶν Προκαθημένων συνιστᾷ δι᾿ ἡμᾶς μίαν εὐλογημένην εὐκαιρίαν, ἵνα ἐπαναβεβαιώσωμεν τήν ἑνότητα ἡμῶν διά τῆς κοινωνίας καί τῆς συνεργασίας. Ἐπιβεβαιοῦμεν τήν ἀφοσίωσιν ἡμῶν εἰς τήν ἔννοιαν τῆς συνοδικότητος, ἥτις τυγχάνει ὑψίστης σημασίας διά τήν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας. Ἐνωτιζόμεθα τήν ρῆσιν τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως, ὅτι «τό τῆς Ἐκκλησίας ὄνομα, οὐ χωρισμοῦ ἀλλ᾿ ἑνώσεως καί συμφωνίας ὄνομα». Ἡ καρδία ἡμῶν στρέφεται πρός τήν ἀπό μακροῦἀναμενομένην Ἁγίαν καί Μεγάλην Σύνοδον τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, διά νά μαρτυρήσωμεν τήν ἑνότητα αὐτῆς, ὡς καί τήν εὐθύνην καί τήν στοργήν της πρός τόν σύγχρονον κόσμον.

Ἡ Σύναξις συνεφώνησεν ὅτι ἡ προπαρασκευαστική τῆς Συνόδου ἐργασία πρέπει νά ἐντατικοποιηθῇ. Εἰδική Διορθόδοξος Ἐπιτροπή θά ἀρχίσῃ τό ἔργον αὐτῆς ἀπό τοῦ Σεπτεμβρίου 2014 καί θά ὁλοκληρώσῃ αὐτό μέχρι τοῦἉγίου Πάσχα τοῦἔτους 2015. Θά ἀκολουθήσῃ Προσυνοδική Πανορθόδοξος Διάσκεψις κατά τό πρῶτον ἥμισυ τοῦἔτους 2015. Ἅπασαι αἱἀπόφασεις, τόσον κατά τάς ἐργασίας τῆς Συνόδου, ὅσον καί κατά τά προπαρασκευαστικά στάδια αὐτῆς, θά λαμβάνωνται καθ᾿ὁμοφωνίαν. ἩἉγία καί Μεγάλη Σύνοδος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας θά συγκληθῇὑπό τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου ἐν Κωνσταντινουπόλει ἐν ἔτει 2016, ἐκτός ἀπροόπτου. Ἡ Σύνοδος θά προεδρεύηται ὑπό τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου. Οἱἀδελφοί Αὐτοῦ Προκαθήμενοι τῶν λοιπῶν Ὀρθοδόξων Αὐτοκεφάλων Ἐκκλησιῶν θά κάθηνται ἐκ δεξιῶν καί ἐξ εὐωνύμων Αὐτοῦ.

7. Ἀναποσπάστως συνδεδεμένη πρός τήν ἑνότητα εἶναι ἡ ἱεραποστολή. Ἡ Ἐκκλησία δέν ζῇ διά τόν ἑαυτόν της, ἀλλά ὀφείλει νά μαρτυρῇ καί νά μοιράζηται τά δῶρα τοῦ Θεοῦ μετά τῶν ἐγγύς καί τῶν μακράν. Μετέχοντες τῆς Θείας Εὐχαριστίας καί προσευχόμενοι ὑπέρ τῆς οἰκουμένης, καλούμεθα νά συνεχίσωμεν τήν λειτουργίαν μετά τήν Θείαν Λειτουργίαν καί νά μοιρασθῶμεν μεθ᾿ ὁλοκλήρου τῆς ἀνθρωπότητος τά δῶρα τῆς ἀληθείας καί τῆς ἀγάπης, συμφώνως πρός τήν τελευταίαν ἐντολήν καί διαβεβαίωσιν τοῦ Κυρίου : «Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τά ἔθνη […] καί ἰδού ἐγώ μεθ᾿ ὑμῶν εἰμι […] ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος» (Ματθ. κη΄, 19-20).

8. Ζῶμεν ἐντός ἑνός κόσμου, ὅπου ἡ πολυπολιτισμικότης καί ὁ πλουραλισμός συνιστοῦν ἀναπόφευκτον πραγματικότητα καί συνεχῶς μεταβαλλομένην. Ἔχομεν ἐπίγνωσιν τοῦ γεγονότος ὅτι οὐδέν θέμα τῆς ἐποχῆς μας δύναται νά θεωρηθῇ ἤ ἐπιλυθῇ ἄνευ ἀναφορᾶς εἰς τό παγκόσμιον, καθώς καί ὅτι οἱαδήτις πόλωσις μεταξύ τοπικοῦ καί παγκοσμίου καταλήγει εἰς ἀλλοίωσιν τοῦ ὀρθοδόξου φρονήματος.

Ὡς ἐκ τούτου, ἐνώπιον καί αὐτῶν εἰσέτι τῶν διαφωνιῶν, διαχωρισμῶν καί διαιρέσεων, εἴμεθα ἀποφασισμένοι νά διακηρύξωμεν τό μήνυμα τῆς Ὀρθοδοξίας. Ἀναγνωρίζομεν ὅτι ὁ διάλογος τυγχάνει πάντοτε καλλίτερος τῆς συγκρούσεως. Ἡἀποχώρησις καί ἡἀπομόνωσις οὐδέποτε ἀποτελοῦν ἐπιλογήν. Ἐπαναβεβαιοῦμεν τήν ὑποχρέωσίν μας νά διαλεγώμεθα πρός τόν ἄλλον, μετά τῶν ἄλλων ἀνθρώπων, μετά τῶν ἄλλων πολιτισμῶν, ὅπως καί μετά τῶν ἄλλων χριστιανῶν καί τῶν ἀνθρώπων ἄλλων θρησκευτικῶν πεποιθήσεων.

9. Παρά τάς ἀνωτέρω προκλήσεις, διακηρύσσομεν τό Εὐαγγέλιον τοῦ Θεοῦ, «ὅστις τοσοῦτον ἠγάπησε τόν κόσμον», ὥστε «ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν». Τοιουτοτρόπως, οἱ Ὀρθόδοξοι παραμένομεν πλήρεις ἐλπίδος. Παρά τάς δυσχερείας τολμῶμεν, ἐν τούτοις, νά ἔχωμεν τήν ἐλπίδα ἡμῶν εἰς τόν Θεόν, Ὅστις ἐστί «ὁ ὤν καί ὁ ἦν καί ὁ ἐρχόμενος, ὁ παντοκράτωρ» (Ἀποκ. α΄, 8). Διό καί ἀναμιμνῃσκόμεθα ὅτι ὁ τελευταῖος λόγος -λόγος ἀγαλλιάσεως, ἀγάπης καί ζωῆς- ἀνήκει εἰς Αὐτόν, ᾯ πρέπει πᾶσα δόξα, τιμή καί προσκύνησις εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

Ἐν Φαναρίῳ, τῇ 9ῃ Μαρτίου 2014

+ Ὁ Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαῖος

+ Ὁ Ἀλεξανδρείας Θεόδωρος

+ Ὁ Ἱεροσολύμων Θεόφιλος

+ Ὁ Μόσχας Κύριλλος

+ Ὁ Σερβίας Εἰρηναῖος

+ Ὁ Ρουμανίας Δανιήλ

+ Ὁ Βουλγαρίας Νεόφυτος

+ Ὁ Γεωργίας Ἠλίας

+ Ὁ Κύπρου Χρυσόστομος

+ Ὁ Ἀθηνῶν Ἱερώνυμος

+ Ὁ Βαρσοβίας Σάββας

+ Ὁ Τιράνων Ἀναστάσιος

(ΠΗΓΗ : http://thriskeftika.blogspot.gr)

6) 16-02-2014 : Τελετή παράδοσης ἀποτμήματος ἱεροῦ λειψάνου ἀπό παπικούς σέ ὀρθόδοξο ναό στό Maputo τῆς Μοζαμβίκης

Διαστάσεις παίρνει τό θέμα τῆς ἐπανακομιδῆς ἱερῶν λειψάνων, πού «δωρίζονται» ἀπό παπικούς, ἀκόμα καί σέ χῶρες ἱεραποστολῆς, μέ τούς ποιμένες νά ἀδιαφοροῦν γιά τήν ἀλλοίωση τοῦ ὀρθόδοξου φρονήματος τῶν νεοφωτίστων χριστιανῶν.

Ἀκολουθεῖ ἡ εἴδηση, ὅπως τήν περιγράφει τό ἱεραποστολικό ἰστολόγιο «Ὀρθόδοξη Μοζαμβίκη».

Ἀφιέρωμα στήν παράδοση ἀπό τήν Ρωμαιοκαθολική Ἐκκλησία Ἱεροῦ Λειψάνου του Εὐαγγελιστοῦ Μάρκου στόν Πατριάρχη Ἀλεξανδρείας καί πάσης Ἀφρικῆς Θεόδωρο Β’.

Ἕνα ἀπό τά σπουδαιότερα γεγονότα, πού ἔλαβαν χώρα κατά τίς ἡμέρες παρουσίας τοῦ Πατριάρχου Ἀλεξανδρείας καί πάσης Ἀφρικῆς Θεοδώρου Β΄, στήν Ἱερά Ἐπισκοπή Μοζαμβίκης (14-19/2/2014), ἦταν ἡ προσφορά ἀπό τήν Ρωμαιοκαθολική Ἐκκλησία, ὕστερα ἀπό αἴτηματοῦ Ἐπισκόπου Μοζαμβίκης Ἰωάννου, ἀποτμήματος Ἱεροῦ Λειψάνου τοῦ Ἁγίου ἐνδόξου πανευφήμου Ἀποστόλου καί Εὐαγγελιστοῦ Μάρκου, ἱδρυτοῦ τῆς Ἀλεξανδρινῆς Ἐκκλησίας.

Ἡ τελετή παράδοσης τοῦ Ἱεροῦ Λειψάνου στόν Προκαθήμενο τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας στήν Ἀφρικανική γῆ, ἔγινε στό τέλος τῆς Πατριαρχικῆς Θείας Λειτουργίας καί τῆς Ἀκολουθίας τῶν Ἐγκαινίων τοῦ Καθεδρικοῦ Ναοῦ τῶν ΠαμμεγίστωνΤαξιαρχῶν, στό Maputo τῆς Μοζαμβίκης, στίς 16 Φεβρουαρίου 2014.

Τό Ἱερό Λείψανο εἰσόδευσε ἐντός τοῦ Καθεδρικοῦ Ναοῦ καί προσκόμισε στόν Πατριάρχη, ὁ Ρωμαιοκαθολικός ἱερέας τοῦ Maputo, συνοδευόμενος ἀπό τήν πολυμελή νεανική χορωδία τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία ἔψαλε ὑπέροχους δοξολογικούς ὕμνους πρός τόν Θεό. Τῆς πομπῆς προπορεύονταν ἡ εἰκόνα τοῦ Εὐαγγελιστοῦ Μάρκου, ἔργο τοῦ σπουδαίου καλλιτέχνη ζωγράφου-ἁγιογράφου Διονύση Πάλμα.

Ἀφοῦ τό παρέδωσε στά χέρια τοῦ Πατριάρχου, ὁ τελευταῖος, ἐμφανῶς συγκινημένος, παρέλαβε τό Ἱερό Λείψανο, τό ἀσπάσθηκε εὐλαβικά καί εὐλόγησε τόν λαό ἐντός τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ. Στή συνέχεια, ὁ Ρωμαιοκαθολικός ἱερέας ἀνέγνωσε στήν Λατινική γλώσσα τό ἐπίσημο ἐνσφράγιστο βεβαιωτικό γράμμα γνησιότητας τοῦ ἁγίου Λειψάνου, προερχόμενο ἀπό Μονή στήν περιοχή τοῦ Μιλάνο τῆς Ἰταλίας.

Τό ἱερό Λείψανο εἶχε τοποθετηθεῖ σέ περίτεχνη ἀσημένια λειψανοθήκη, διακοσμημένη μέ σμάλτα, κατασκευασμένη στήν Ἀθήνα στό ἐργαστήριο ἀγρυροχρυσοχοΐας «Γρηγόρη Κατσακιόρη», ὕστερα ἀπό ὁδηγίες τοῦ Μοζαμβίκης Ἰωάννου.

Μικρό τεμάχιο τοῦ Ἱεροῦ Λειψάνου τοῦ Εὐαγγελιστοῦ Μάρκου, παρέμεινε ἐντός τοῦ Καθεδρικοῦ Ναοῦ, τό ὁποῖο τοποθετήθηκε σέ εἰδική ἀσημένια θήκη ἐντός ἑνός νέου ξυλόγλυπτου εἰκονοστασίου, ἐπάνω στό ὁποῖο τοποθετήθηκε περίτεχνη εἰκόνα βυζαντινῆς τέχνης τοῦ Ἀποστόλου Μάρκου, ἔργο καί αὐτή τοῦ καλλιτέχνη Διονύση Πάλμα.

Ὁ Πατριάρχης, μετά τό πέρας τῆς ἐπίσημης ἐπίσκεψής του στήν Μοζαμβίκη, διαβεβαίωσε ὅτι θά μεταφέρει τό Ἱερό Λείψανο στήν ἔδρα τοῦ Πατριαρχείου στήν Ἀλεξάνδρεια τῆς Αἰγύπτου, γιά νά τό καταθέσει στό σκευοφυλάκιο τοῦ Πατριαρχικοῦ Ναοῦ.

(ΠΗΓΗ : http://aktines.blogspot.gr)

Σύν Θεῷ, θα συνεχίσουμε στό ἑπόμενο ἄρθρο μας.