«Καί τό ἰατρικό εἶναι ἕτοιμο καί δραστικό, γιά νά δοθῇ στούς πολεμιστές, πού γυρεύουν τόν Θεό καί τήν βοήθειά Του, μέ σταθερή ἐλπίδα» (Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης) 

Ἐπιμέλεια σύνταξης: katanixi.gr

Μέρος 7ον

«Ἀδελφοί μου, ἐνδυναμοῦσθε ἐν Κυρίῳ καί ἐν τῷ κράτει τῆς ἰσχύος Αὐτοῦ. Ἐνδύσασθε τήν πανοπλίαν τοῦ Θεοῦ πρός τό δύνασθαι ὑμᾶς στῆναι πρός τάς μεθοδείας τοῦ διαβόλου» (Πρός Ἐφεσ. 6, 10-11).   

Ὁ Ὅσιος Νικόδημος καλεῖ ὅλους τούς Ὀρθοδόξους πιστούς σέ ἕναν ἀληθινό ἀλλά «Ἀόρατον Πόλεμο». Πράγματι, μᾶς καλεῖ σέ αὐτόν τόν «παντοτινό καί σκληρότατο πόλεμο» κατά τοῦ ἑαυτοῦ μας, σέ μιά συνεχῆ «πάλη» κατά τοῦ ἰδίου θελήματος.

Ἐπειδή αὐτός ὁ συγκεκριμένος πόλεμος ἐναντίον τοῦ ἑαυτοῦ μας εἶναι καί ὁ δυσκολότερος πόλεμος ἀπό κάθε ἄλλον πόλεμο, ἡ νίκη κατά τοῦ ἑαυτοῦ μας εἶναι πραγματικά ἡ ἐνδοξότερη νίκη καί ἡ «πλέον εὐπρόσδεκτη» γιά τόν Θεό. 

Αὐτός ὁ διαρκής πόλεμος ἐναντίον τοῦ ἑαυτοῦ μας ἀλλά καί ἡ νίκη μας κατά τῶν παθῶν μας εἶναι τό πνευματικό ἀποτέλεσμα πού κυρίως εὐαρεστεῖ τόν Θεό.

Προκειμένου νά νικήσει ὁ καθένας πιστός σέ αὐτόν τόν «Ἀόρατο Πόλεμο» ἐπιβάλλεται, ὅπως κάθε ἁπλός καί ταπεινός στρατιώτης τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, νά ἀρματωθεῖ μέ τά τέσσερα ὅπλα πού προσφέρει ἡ Ὀρθόδοξη Πίστη, τά ὁποῖα πρέπει νά τά ἔχει καί τά τέσσερα πάντοτε μέσα στήν πνευματική του φαρέτρα: 

– «Τό α΄ νά μή θαρρεύεται ποτέ στόν ἑαυτό του, τό β΄ νά ἔχει πάντοτε ὅλο τό θάρρος καί τήν ἐλπίδα του στόν Θεό, τό γ΄ νά ἀγωνίζεται πάντοτε, καί τό δ΄ νά προσεύχεται»! 

Ἔχοντας στραμμένη τή μοναδική ἐλπίδα μας πρός τό Θεάνθρωπο Κύριο Ἰησοῦ, γνωρίζοντας καλῶς τήν δική μας μηδαμινότητα, πάντα κατάλληλα ὁπλισμένοι, γιά νά ἀγωνιζόμαστε, ὥστε νά ἐπιτύχουμε τήν ἀνώτερη νίκη κατά τοῦ ἑαυτοῦ μας, καί νά ἀναδειχθοῦμε πραγματικοί νικητές σέ αὐτό τόν «Ἀόρατο Πόλεμο».

Ὁ Ὅσιος Νικόδημος, στό ἔργο του ὁ «Ἀόρατος Πόλεμος», γιά αὐτόν τόν «Ἀόρατον» Πόλεμο τοῦ Κυρίου ἐναντίον τοῦ διαβόλου, γράφει τά ἑξῆς:

Κεφάλαιο Δ´.

Πῶς μπορεῖ νά γνωρίσει κάποιος ἐάν ἐργάζεται μέ τήν μή ἐμπιστοσύνη στόν ἑαυτό του καί μέ τήν ὁλοκληρωτική ἐλπίδα στόν Θεό; 

“Πολλές φορές νομίζουν μερικοί αὐθάδεις ὅτι δέν ἔχουν κανένα θάρρος στόν ἑαυτό τους καί ὅτι ὅλη τους τήν ἐλπίδα καί πεποίθησι, τήν ἔχουν στόν Θεό· ὅμως δέν εἶναι ἔτσι· καί γι᾿ αὐτό βεβαιώνονται ἀπό τό ἀποτέλεσμα πού ἔρχεται σέ αὐτούς ἀπό τόν ξεπεσμό τους, ὅταν συμβῇ. (20)

Γιατί ἄν ἴσως αὐτοί λυποῦνται στόν ξεπεσμό τους καί, κατά κάποιο τρόπο, ἀπελπίζονται καί νομίζουν ὅτι μποροῦν στό ἑξῆς νά κάνουν καλό, αὐτό εἶναι σίγουρο σημεῖο, ὅτι καί πρό τοῦ ξεπεσμοῦ τους πίστευαν στόν ἑαυτό τους καί ὄχι στόν Θεό. 

Καί ἐάν ἡ λύπη καί ἡ ἀπελπισία τους εἶναι μεγάλη, εἶναι ὁλοφάνερο ὅτι καί πολύ πίστευαν στόν ἑαυτό τους καί λίγο στό Θεό, γιατί ὅποιος δέν ἐμπιστεύεται πολύ στόν ἑαυτό του καί ἐλπίζει στό Θεό, ὅταν ξεπέσει, δέν ἀπορεῖ τόσο πολύ, οὔτε λυπᾶται ὑπερβολικά, ἐφόσον γνωρίζει, ὅτι αὐτό τοῦ συμβαίνει γιά τήν ἀδυναμία τοῦ ἑαυτοῦ του καί γιά τήν λίγη ἐλπίδα πού ἔχει στόν Θεό.

Μάλιστα τότε ἀπιστεῖ περισσότερο στόν ἑαυτό του καί μέ περισσότερη ταπείνωσι ἐλπίζει στό Θεό καί μισώντας περισσότερο ἀπό κάθε ἄλλον τά ἄτακτα πάθη, πού εἶναι ἡ αἰτία τοῦ ξεπεσμοῦ του, μέ ἕνα μεγάλο πόνο ἥσυχο καί εἰρηνικό, γιά τή λύπη τοῦ Θεοῦ.

Ἀποκτᾷ βέβαια τήν ἀπιστία στόν ἑαυτό του, καταδιώκει ὅμως τούς ἐχθρούς του μέχρι θανάτου μέ μεγαλύτερη γενναιότητα καί ἀποφασιστικότητα.

Αὐτά πού εἶπα, ἐπιθυμῶ νά τά σκεφθοῦν μερικοί, πού νομίζουν πώς εἶναι ἐνάρετοι καί πνευματικοί, οἱ ὁποῖοι, ὅταν πέσουν σέ κανένα ἐλάττωμα, δέν μποροῦν, οὔτε θέλουν νά εἰρηνεύσουν.

Καί μερικές φορές θέλοντας νά ἐλευθερωθοῦν ἀπό τήν πολλή λύπη καί τήν ἐνόχλησι, πού τούς συμβαίνει ἀπό τήν ἀγάπη τοῦ ἑαυτοῦ τους, τρέχουν ἀμέσως γι᾿ αὐτό καί μόνο στόν πνευματικό πατέρα, στόν ὁποῖον ἔπρεπε κυρίως νά πηγαίνουν γιά νά ξεπλυθοῦν ἀπό τήν μόλυνσι τῆς ἁμαρτίας καί νά λάβουν δύναμι κατά τοῦ ἑαυτοῦ τους, μέ τό ἁγιώτατο μυστήριο τῆς μετανοίας καί τῆς ἐξομολογήσεως.

Κεφάλαιο Ε´.

Τό λάθος πού κάνουν πολλοί νομίζοντας ὡς ἀρετή τήν μικροψυχία

Σχετικά μέ αὐτό, βρίσκονται σέ πλάνη πολλοί, ὅσοι νομίζουν γιά ἀρετή τήν ὀλιγοψυχία καί τήν ὑπερβολική λύπη πού τούς συνοδεύει ὕστερα ἀπό τήν ἁμαρτία, μή γνωρίζοντας ὅτι αὐτή προέρχεται ἀπό κρυφή ὑπερηφάνεια καί πρόληψι, πού ἔχουν κάνει θεμέλια πάνω στήν ἐλπίδα καί στό θάρρος πού ἔχουν στόν ἑαυτό τους καί στίς δυνάμεις τους. 

Γιατί αὐτοί, ὑπολογίζοντας τόν ἑαυτό τους ὅτι εἶναι κάτι, κατά κάποιον τρόπο, ξεθάρρεψαν πολύ, καί βλέποντας μέ τήν δοκιμή τῆς πτώσεως, ὅτι δέν ἔχουν καμμία δύναμι, ταράζονται καί ἀποροῦν, σάν γιά κανένα πρᾶγμα καινούργιο καί ὀλιγοψυχοῦν βλέποντας πεσμένο στή γῆ ἐκεῖνο στό ὁποῖο βασίσθηκαν –δηλαδή τόν ἑαυτόν τους– πάνω στόν ὁποῖο εἶχαν ἀποθέσει τό θάρρος καί τήν ἐλπίδα τους. 

Αὐτό ὅμως δέν γίνεται καί στόν ταπεινό, ὁ ὁποῖος μόνο στό Θεό ἔχει τήν ἐλπίδα καί τό θάρρος του, χωρίς νά ἔχῃ καμία ἐλπίδα στόν ἑαυτό του. 

Γι᾿ αὐτό, ὅταν πέσῃ σέ κάθε εἴδους σφάλμα, ἄν καί αἰσθάνεται πόνο καί λύπη, μέ ὅλο τοῦτο δέν ταράσσεται, οὔτε ἀπορεῖ. 

Γιατί ξέρει ὅτι αὐτό τοῦ συνέβη ἀπό τήν ἀθλιότητα καί τήν ἀδυναμία τοῦ ἑαυτοῦ του, ἡ ὁποία γνωρίζεται πολύ καλά μέ τό φῶς τῆς ἀληθείας.

Κεφάλαιο ΣΤ´.

Ἄλλες ἐμπειρίες, μέσα ἀπό τίς ὁποῖες ἀποκτᾶται ἡ ἀπιστία στόν ἑαυτό μας καί ἡ ἐμπιστοσύνη καί τό θάρρος στό Θεό

Ἐπειδή ὅλη ἡ δύναμις μέ τήν ὁποία νικῶνται οἱ ἐχθροί μας, γεννιέται ἀπό τήν μή ἐμπιστοσύνη στόν ἑαυτό μας καί ἀπό τήν ἐλπίδα στό Θεό, εἶναι ἀνάγκη νά προμηθευθῇς ἀδελφέ μου, ἀπό τίς εἰδήσεις αὐτές, γιά νά ἀποκτήσῃς τήν δύναμι αὐτή, μέ τήν βοήθεια τοῦ Θεοῦ.

Γνώριζε λοιπόν μέ βεβαιότητα, ὅτι, οὔτε ὅλα τά προτερήματα, εἴτε φυσικά εἶναι, εἶτα ἀποκτημένα, οὔτε ὅλα τά χαρίσματα πού δίνονται δωρεάν, οὔτε ἡ γνῶσις ὅλη τῆς Θείας Γραφῆς, οὔτε τό πῶς ἐργαστήκαμε πολλά χρόνια τό Θεό καί συνηθίσαμε στήν ἐργασία Του.

Ὅλα αὐτά, δέν θά μᾶς κάνουν νά ἐκπληρώσουμε τό Θεῖο του θέλημα, ἄν καί σέ κάθε καλό θεάρεστο, πού θά πρέπει νά κάνουμε καί σέ κάθε κίνδυνο, πού πρέπει νά ἀποφύγουμε καί σέ κάθε σταυρό πού πρέπει νά σηκώσουμε κατά τό θέλημά του, ἄν, λέω, δέν ἀνυψώσῃ τήν καρδιά μας μιά ξεχωριστή βοήθεια τοῦ Θεοῦ καί δέν μᾶς δυναμώσῃ γιά νά τά ἐκτελέσουμε.

– Καθώς εἶπε ὁ Κύριος, “χωρίς ἐμένα δέν μπορεῖτε νά κάνετε τίποτε”. «Ἐγώ εἰμι ἡ ἄμπελος, ὑμεῖς τά κλήματα. ὁ μένων ἐν ἐμοί κἀγώ ἐν αὐτῷ, οὗτος φέρει καρπόν πολύν, ὅτι χωρίς ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν» (Ἰωάν. 15, 15). 

Ὥστε, ἐμεῖς πρέπει σέ ὅλη μας τή ζωή καί σέ ὅλες τίς ἡμέρες καί ὦρες καί στιγμές, νά ἔχουμε αὐτή τήν ἀποφασιστική γνώμη, ὅτι μέ κανένα τρόπο καί κανένα λογισμό, δέν θά μπορέσουμε ποτέ νά ἐμπιστευθοῦμε καί νά ἐλπίσουμε στόν ἑαυτό μας.

Γιά τήν στό Θεό ἐλπίδα, κοντά σ᾿ ἐκεῖνα πού σοῦ εἶπα στό γ´ κεφάλαιο, γνώριζε, ὅτι δέν εἶναι ἄλλο εὐκολώτερο στό Θεό, ὅσον τό νά νικήσῃς τούς ἐχθρούς σου, τόσο τούς λίγους, ὅσο καί τούς πολλούς· τόσο τούς παλιούς καί ἀνδρείους, ὅσο καί τούς νέους καί ἀδυνάτους. 

Λοιπόν, μία ψυχή, ἄς εἶναι φορτωμένη ἀπό ἁμαρτίες, ἄς ἔχῃ ὅλα τά ἐλαττώματα τοῦ κόσμου· ἄς εἶναι μολυσμένη, ὅσο μπορεῖ νά φαντασθῇ κάποιος, ἄς δοκίμασε ὅσο θέλησε καί ὅσο μπόρεσε νά μεταχειρισθῇ κάθε μέσο καί ἀγῶνα, γιά νά ἀφήσῃ τήν ἁμαρτία καί νά κάνῃ τό καλό καί δέν μπόρεσε ποτέ νά ἀποκτήσῃ κανένα μικρό μερίδιο καλοῦ, μάλιστα νά προχωρᾷ ἀκόμη πιό βαθειά στό κακό.

Ὅμως, μέ ὅλα αὐτά, δέν πρέπει νά σταματήσῃ ποτέ, νά ἐλπίζῃ στόν Θεό, οὔτε πρέπει νά ἐγκαταλείψη ποτέ τά ὅπλα καί τούς ἀγῶνες τούς πνευματικούς, ἀλλά πρέπει νά πολεμάει πάντα ἀνδρειωμένα. 

Γιατί, πρέπει νά γνωρίζῃς ὅτι σέ αὐτό τόν ἀόρατο πόλεμο δέν χάνει ὅποιος δέν παύσει ποτέ ἀπό τοῦ νά πολεμᾷ καί νά ἐλπίζῃ στόν Θεό, τοῦ ὁποίου ἡ βοήθεια, δέν λείπει ποτέ ἀπό τούς πολεμιστές του, μολονότι καί μερικές φορές ἐπιτρέπει νά μένουν πληγωμένοι· ἄς πολεμεῖ λοιπόν ὁ καθένας, διότι σ᾿ αὐτόν τόν Πόλεμο στηρίζεται τό πᾶν. 

Καί τό ἰατρικό εἶναι ἕτοιμο καί δραστικό, γιά νά δοθῇ στούς πολεμιστές, πού γυρεύουν τόν Θεό καί τήν βοήθειά Του, μέ σταθερή ἐλπίδα. 

Γιατί σέ καιρό πού αὐτοί δέν τό ἐλπίζουν, θά ἐξαφανισθοῦν οἱ ἐχθροί τους ὅπως ἔχει γραφῆ, “ἔχασε τήν πολεμική του δύναμι ὁ μαχητής τῆς Βαβυλῶνος”, «οὕτως εἶπε Κύριος· ἰδού ἐγώ δίδωμι τόν Οὐαφρῆ βασιλέα Αἰγύπτου εἰς χεῖρας ἐχθροῦ αὐτοῦ καί εἰς χεῖρας ζητούντων τήν ψυχήν αὐτοῦ, καθά ἔδωκα τόν Σεδεκίαν βασιλέα Ἰούδα εἰς χεῖρας Ναβουχοδονόσορ βασιλέως Βαβυλῶνος ἐχθροῦ αὐτοῦ καί ζητοῦντος τήν ψυχήν αὐτοῦ» (Ἱερ. 51, 30).

Ὁ Ὅσιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης, ἐδῶ μᾶς συμβουλεύει πατρικά, κυρίως μέ τήν ταπείνωση καί πάντοτε μέσα ἀπό τήν πράξη μέ σοφά λόγια, ὡς ἑξῆς: «Καί ἄρχισε τό ἔργο, καί πολέμησε γιά νά νικήσῃς· καί βέβαια ἀπό αὐτά θά ἀποκτήσῃς τήν ὁλοκληρωτική ἐλπίδα στόν Θεό. 

Μέ τά τέσσερα αὐτά ὅπλα ὁπλίσου, ἀδελφέ μου, σάν ὁπλισμό πολύ ἀσφαλῆ καί ἀναγκαῖο, γιά νά γίνῃς νικητής σέ αὐτόν τόν ἀόρατο πόλεμο καί γιά νά λάβης τό στεφάνι. 

– Καί αὐτά εἶναι: Τό α΄ νά μήν ἐμπιστεύεσαι ποτέ τόν ἑαυτόν σου, τό β΄ νά ἔχῃς πάντα ὅλο σου τό θάρρος καί τήν ἐλπίδα στό Θεό, τό γ΄ νά ἀγωνίζεσαι πάντα· καί τό δ΄ νά προσεύχεσαι».

Ἀδελφοί μου, ἐμεῖς ἄς ζητήσουμε νά ἐνδυναμωθοῦμε ἀπό τόν Ἴδιο τόν Κύριο, ἄς ἐνδυθοῦμε τήν πανοπλία τοῦ Θεοῦ, ἄς ἀντισταθοῦμε γιά νά δυνηθοῦμε κατά τήν ἡμέρα ἐκείνη τῆς πονηρίας, νά ἀναδειχθοῦμε νικητές. 

Ἄς ἐργαστοῦμε μέσα ἀπό τήν ἰσχυρή δύναμη τοῦ Θεοῦ, γιά τήν κατάκτηση τῶν ἐπουρανίων ἀφθάρτων ἀγαθῶν, τῆς δικαιοσύνης, κι’ ἀκόμη αὐτῆς τῆς θεωρίας τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ σύμφωνα μέ τόν Ψαλμό τοῦ Δαυΐδ: «Ἐγώ δέ ἐν δικαιοσύνῃ ὀφθήσομαι τῷ προσώπῳ Σου χ ο ρ τ α σ θ ή σ ο μ α ι ἐν τῷ ὀφθῆναι μοι τήν δόξαν Σου» (Ψαλμός 16, 15). 

Ἀμήν, γένοιτο!

Συνεχίζεται…

• 20. Ὁ «Ἀόρατος Πόλεμος» Ὁσίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου. Ἀπόδοση στή νέα Ἑλληνική: Ἱερομόναχος Βενέδικτος. Ἔκδοση Συνοδείας Σπυρίδωνος Ἱερομονάχου, Νέα Σκήτη, Ἅγιον Ὄρος. http://users.uoa.gr https://www.imaik.gr

Κάνε ἐγγραφή στό νέο κανάλι τῆς Κατάνυξης τοῦ Youtube πατώντας ἐδῶ: https://bit.ly/2WldGra