Γράφει ο Μέτοικος

Η γυναίκα είναι κάτι πολύ περισσότερο από ένα «νέο λογισμικό», που ανακαινίζει την εμπορική αξία του μέλλοντος

Στις 8 Μαρτίου κάθε ενιαυτού, ένα μέρος της Οικουμένης θυμάται τους αγώνες των γυναικών για τα κοινωνικά και ανθρώπινα δικαιώματά τους. 

Στην αρχαία Ελλάδα, η θέση της γυναίκας εξαρτιόταν από το πολιτικό σύστημα της πόλης κράτους. 

Ο Όμηρος, στην Οδύσσεια, δηλώνει ότι δεν εμπιστευόταν τη γυναίκα: «Επεί ουκέτι πιστά γυναιξίν».

Στη Σπάρτη, η ζωή της γυναίκας διακρίνεται από τους όρους που όριζαν την κοινωνική της υπόσταση στα πριν τη νομοθετική μεταρρύθμιση του Λυκούργου χρόνια και, στον καιρό της Δωρικής Σπάρτης.

Την περίοδο του Μυκηναϊκού πολιτισμού η γυναίκα προσωποποιεί το έργο της Θεάς Εστίας ενώ, στη Δωρική Σπάρτη η συμμετοχή της στη ζωή της πόλης και ο δυναμισμός της φτάνει έως την εκφώνηση της εντολής –προτροπής «ή ταν ή επί τας» στο σπλάγχνο της.

Τα χρόνια του Δωρικού Πολιτισμού στη Σπάρτη, η γυναίκα έχει δικαιώματα που εξαρτώνται άμεσα από τα στρατιωτικά συμφέροντα της πόλης. 

Στην αρχαία Αθήνα, η θέση της γυναίκας στην κοινωνία, περιγράφεται με σαφήνεια από τον Αριστοτέλη στα «Πολιτικά»: «Το άρρεν προς το θήλυ φύσει το μεν κρείττον το δε χείρον, και το μεν άρχον το δ’ αρχόμενον» (Ο άντρας από τη γυναίκα είναι καλύτερος από τη φύση. Ο άντρας άρχει και η γυναίκα άρχετε).

Ο Περίανδρος, τύραννος της Κορίνθου και ένας από τους επτά σοφούς της αρχαιότητας διακήρυττε: «Γυναικός άρχε» ενώ, ο Πλούταρχος διαπίστωνε ότι: «Αδρανές άρρεν τε και θήλυ χωρίς αλλήλων». 

Είναι βέβαιο ότι η αρχαίοι Έλληνες είχαν σαφέστατη αντίληψη των διαφορετικών ψυχικών χαρισμάτων που κοσμούσαν το ανδρικό και το γυναικείο φύλο «Άλλος γυναικός κόσμος, άλλος αρσένων», λέγει ένα αρχαίο ρητό.

Στον υπόλοιπο κόσμο, αν στηριχθούμε στα όσα γράφουν ο Ηρόδοτος και Πλούταρχος στις «ιστορίες» τους, η γυναίκα απλά υπάρχει. 

Ο Χριστιανισμός μπορεί με τον Απόστολο Παύλο να διακήρυξε πως: «ούκ ένι άρσεν ή θήλυ» και «τη γυναικί ο ανήρ την ογειλομένην εύνοιαν αποδιδότω» και «άνδρα γυναίκα μη αφιέναι» συντελώντας ουσιαστικά στη βελτίωση της θέσης των γυναικών στις χριστιανικές κοινότητες, δεν βελτίωσε όμως τις κοινωνικές συνθήκες για τη διαβίωσή τους.

Στο Βυζάντιο, η θέση της γυναίκας στην οικογένεια και στην κοινωνία δεν είναι δραματική, καθώς την όριζαν οι κανόνες της ήπιας πατριαρχικής κοινωνίας και ο ηθικός κώδικας της Εκκλησίας, η οποία αναγνώριζε τη σπουδαιότητά της στο πρόσωπο της Παναγίας Μητέρας.

Στη Δύση, η γυναίκα είναι res και ο παπισμός αναγνώρισε ότι, οι γυναίκες έχουν ψυχή(!) σε μια από τις συνεδριάσεις της Συνόδου του Τριδέντου που πραγματοποιήθηκε το Δεκέμβριο του 1545.

Από τις 8 Μαρτίου του 1857 που οι εργάτριες κλωστοϋφαντουργίας στη Νέα Υόρκη διαδήλωσαν ζητώντας καλύτερες συνθήκες εργασίας έως σήμερα, οι γυναίκες στον δυτικό, βεβαίως, κόσμο έχουν πετύχει να βελτιώσουν αισθητά τις συνθήκες παρουσίας τους στην κοινωνία, όμως, έντεχνα παραγκωνίζονται στην ανδροκρατούμενη οικονομική ζωή, αφού, κερδίζουν κατά μέσο όρο 16 % λιγότερο από τους άνδρες στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Σήμερα και, παρά την κοινωνική πρόοδο, η γυναίκα παραμένει στο μεγαλύτερο μέρος του κόσμου αναλώσιμο «εξάρτημα» του άνδρα, ενώ στη δυτική κοινωνία πέρα από την αισχρή οικονομική εκμετάλλευσή της, κυρίως, από γυναίκες εργοδότες, αποτελεί όχι η ευφυΐα της, αλλά η σεξουαλικότητά της το σημαντικότερο εμπορικό μέσο προβολής βιομηχανικών προϊόντων ενώ, η γυναίκα ως φύλο και πρόσωπο αποτελεί αντικείμενο αισχρής σεξουαλικής εκμετάλλευσης.

Οι φεμινιστικές οργανώσεις επικεντρώνονται στην «πληρωμή» της εργοστασιακής εργασίας, αντί στην «αμοιβή» της κοινωνικής προσφοράς-εργασίας. Ποτέ δεν εμμένουν στη διεκδίκηση των ίδιων κοινωνικών δικαιωμάτων στη δημόσια απασχόληση και στην ιδιωτική εργασία. Υπάρχουν γυναίκες δυο ταχυτήτων. Αυτές που στο δημόσιο ζουν σαν άνθρωποι και εκείνες που, στον ιδιωτικό τομέα προσωποποιούν την έννοια μιας εκμετάλλευσης χειρότερης και από την περίοδο της δουλοπαροικίας.

 Η γυναίκα εγκαταλείπεται μόνη στις δυσκολίες της ζωής, από το ανδροκρατούμενο κράτος.

Η πληρωμή κάποιου ποσού για τη γέννα ενός νέου ανθρώπου, είναι ο έσχατος εξευτελισμός της γυναικείας φύσης.

Η γυναίκα πρέπει να αμείβεται αδρά για την κοινωνική της προσφορά, όπως αυτή υλοποιείται στα πλαίσια της οικογένειας, ως μάνας και παιδαγωγού. 

Το εκπαιδευτικό σύστημα στις δυτικές κοινωνίες δεν αναδεικνύει τα ιδιαίτερα χαρίσματα της γυναικείας φύσης, δεν καλλιεργεί το σεβασμό στην προσφορά της σε όλα τα επίπεδα της κοινωνικής ζωής και έτσι η γυναίκα γεννά, εκτρέφει και μεγαλώνει τους αυριανούς της δυνάστες. 

«DigitALL: Καινοτομία και τεχνολογία για την ισότητα των φύλων», είναι το αντικείμενο έρευνας του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών για τη θέση της γυναίκας στη σύγχρονη κοινωνία.

Η Μαριάννα Β. Βαρδινογιάννη, κάποτε Πρέσβειρα Καλής Θελήσεως της UNESCO, Ιδρύτρια και Πρόεδρος του Συλλόγου Φίλων Παιδιών με Καρκίνο «Ελπίδα» και του Συλλόγου «Όραμα Ελπίδας», μια εξαιρετική γυναίκα με τεράστια κοινωνική προσφορά, έγραφε σε ένα ενδιαφέρον άρθρο της «ότι το μέλλον χρειάζεται τις γυναίκες. Χρειάζεται τη δύναμη του μυαλού και της ψυχής τους, τη δημιουργικότητα, την ευστροφία και τη φαντασία τους»!

Η Μαριάννα Β. Βαρδινογιάννη θεωρώντας τη «γυναίκα» ως ένα σημαντικό παράγοντα που χρειάζεται το μέλλον για την πρόοδό του, άθελά της έπαιζε το χαρτί της ανδροκρατούμενης κοινωνίας.

Η γυναίκα είναι κάτι πολύ περισσότερο από ένα «νέο λογισμικό», που ανακαινίζει την εμπορική αξία του μέλλοντος.

Εάν θεωρήσουμε ότι, το μέλλον χρειάζεται για την πρόοδο του την χρυσοπληρωμένη εμπορική εκμετάλλευση της δύναμης του γυναικείου μυαλού, η τέχνη, τη δημιουργικότητα της γυναικείας ευαισθησίας και, η οικονομία την ευστροφία της, τότε απλά πακετάρουμε την εκμετάλλευσή της σε νέο ιλουστρασιόν περιτύλιγμα. 

Η γυναίκα στη σύγχρονη ηλεκτρονική εποχή δεν είναι απλά παράγοντας οικονομικής προόδου, δεν είναι σάρκα που γεμίζει τις σελίδες των πορνογραφικών περιοδικών, δεν είναι ούτε καν το συμπλήρωμα του άντρα, δεν είναι αυτή που περιγράφουν ανά τους αιώνες οι ποιητές ή, μάλλον, είναι όλα αυτά όταν δεν αντιλαμβάνεται πως, είναι το άλλο μισό από το ΕΝΑ της ζωής, ότι είναι το ισόκυρο μισό από το ΕΝΑ του μέλλοντος και, γι αυτό η κάποτε Μαριάννα Β. Βαρδινογιάννη έχει κάνει λάθος, μεγάλο λάθος όταν υποστήριζε «ότι το μέλλον χρειάζεται τις γυναίκες»(!) διότι πολύ απλά, δεν μπορεί να υπάρξει μέλλον χωρίς τις γυναίκες!

Κάνε ἐγγραφή στό νέο κανάλι τῆς Κατάνυξης τοῦ Youtube πατώντας ἐδῶ: ΚΑΤΑΝΙΧI