Κήρυγμα του μακαριστού πρωτοπρ. Νικολάου Μανώλη

“Στην όλη μας προσπάθεια, να καταλαμβάνουν δευτερεύουσα θέση τα υλικά πράγματα. Αυτό πρέπει να το εφαρμόσουμε και στην προσευχή μας”

Κήρυγμα στο «ζητείτε δε πρώτον την βασιλείαν του Θεού και την δικαιοσύνην αυτού, και ταύτα πάντα προστεθήσεται υμίν^[1]».

«Πρώτα να ζητήτε (για να λάβετε) τη βασιλεία και τη δόξα που δίνει ο Θεός, και όλα αυτά θα σας δοθούν επιπροσθέτως^[2]».

Ο Κύριος σε ολόκληρη την σημερινή ευαγγελική περικοπή, με τη διδασκαλία Του ελευθέρωσε την ψυχή μας από τις βιοτικές μέριμνες. Και αφού πρωτίστως έκανε αυτό, έρχεται τώρα με αυτήν Του την ρήση να μνημονεύσει τα πράγματα του ουρανού. 

Ο ιερός Χρυσόστομος του οποίου την ερμηνεία παρακολουθούμε, εξηγεί αυτήν την διδαχή του Κυρίου ως κάλεσμα στην νέα και μεγαλύτερη πατρίδα^[3].
Ήλθε να μας ελευθερώσει από τα παλαιά, από τα περιττά, από την προσήλωσή μας στα γήινα και υλικά για να μην ομοιάζουμε με τους εθνικούς ειδωλολάτρες. Αυτοί δεν έχουν καμία επίγνωση των μελλόντων αγαθών και των ουρανίων πραγμάτων. Επιζητούν και κοπιάζουν αποκλειστικά και μόνο για την παρούσα ζωή και την απόκτηση των πρόσκαιρων αγαθών. Στους χριστιανούς όμως δεν ταιριάζει να είναι άνθρωποι υλικοί. Δεν δημιουργηθήκαμε για να τρώμε, να πίνουμε και να ενδυόμαστε, αλλά για να γίνουμε αρεστοί στο Θεό και να πετύχουμε τα μέλλοντα αγαθά. Στην όλη μας προσπάθεια, να καταλαμβάνουν δευτερεύουσα θέση τα υλικά πράγματα. Αυτό πρέπει να το εφαρμόσουμε και στην προσευχή μας. Να έχουν δευτερεύουσα σημασία και εκεί!

«Να ζητήτε την βασιλείαν των ουρανών και όλα αυτά θα προστεθούν εις σας». Δεν είπε «θα δοθούν» αλλά είπε «θα προστεθούν». Ποια είναι η σημασία αυτής της διαφοράς;

Ο άγιος πατήρ γράφει πως αυτό ειπώθηκε έτσι, για να μάθουμε πως τίποτα από αυτά που δίνονται στον παρόντα καιρό δεν είναι μεγαλύτερο από το μέγεθος των μελλοντικών αγαθών. Γι αυτό προτρέπει να μην ζητούμε αυτά, να ζητούμε τα άλλα, αλλά να έχουμε πίστη ότι και αυτά θα προστεθούν σε εκείνα. Άρα ζητώντας τα μέλλοντα θα λάβουμε και τα παρόντα. Να μη ζητούμε αυτά που βλέπουμε, αλλά να είμαστε σίγουροι ότι και αυτά θα τα λάβουμε· γιατί δεν ταιριάζει να ζητούμε από τον Κύριο τέτοια πράγματα. Τη στιγμή που οφείλουμε να ζητούμε μόνον τα ουράνια, ντροπιάζουμε τον εαυτό μας όταν ξοδεύουμε την φροντίδα μας στην επιθυμία των εφήμερων.

Αδελφοί μου, τώρα που γράφω όσα ο άγιος πατήρ με το Πνεύμα το Άγιο μας ερμηνεύει από τη σημερινή ευαγγελική περικοπή, για τα μέλλοντα αγαθά και την απείρως και ασυγκρίτως υπερτέρα  αξία που έχουν από τα φθαρτά και επίγεια, θυμήθηκα ένα όραμα που έζησε ο όσιος πατήρ ημών Ιωσήφ ο ησυχαστής στην έρημο του αγιωνύμου όρους. Επιστρέψτε μου στο σημείο αυτό να το καταθέσω στην αγάπη σας και με αυτό να κλείσω το σημερινό κήρυγμα.

Έγραφε λοιπόν ο γέροντας σε μία του επιστολή: «Μίαν φοράν βαδίζων την νύκτα – ούσα πανσέληνος – επήγαινα εις τον Γέροντα να ειπώ τους λογισμούς και να κοινωνήσω. Αφού έφθασα, εστάθην ολίγον μακράν απεπάνω εις ένα βραχάκι, να μην τους ανησυχήσω την νοεράν αγρυπνίαν τους. Και καθήμενος και ευχόμενος νοερώς ήκουσα μία γλυκείαν φωνήν, όπου εκελαϊδούσε ένα πουλί. Θα ήτον ώραν τέσσαρες της νικτός. Και ηρπάγη ο νους μου εις την φωνήν. Και ηκολούθουν οπίσω να ιδώ που είναι αυτό το πουλί. Και προσεκτικά παρετήρουν εδώ κι εκεί. Όπου ερευνώντας εισήλθον εις ένα ωραίον λιβάδι. Και προχωρών, ήτον χιονόλευκος δρόμος με αδαμάντινα και κρυστάλλινα τείχη. Μέσον δε από τα τείχη ήτον άνθη πολυποίκιλα και χρυσόχρωμα, όπου ο νους μου αλησμόνησε το πουλί και όλος ηχμαλωτίσθη εις την θεωρίαν του Παραδείσου εκείνου. Και προχωρών, ήτον ένα παλάτι υψηλόν και θαυμάσιον, εκπλήττον νουν και διάνοιαν. Και εις την θύραν ίστατο η Παναγία μας βαστάζουσα ως βρέφος τον γλυκύτατον Ιησούν εις την αγκαλιάν της. Όλη ωσεί χιών κατάλευκος και απαστράπτουσα. Και προσεγγίσας εγώ ησπασάμην ως εν απείρω αγάπη. Και ως βρέφος με ενηγκαλίσθη και κάτι με είπε. Δεν αλησμονώ την αγάπην, όπου με έδειξεν ως γνησία Μητέρα. Τότε χωρίς φόβον ή συστολήν ήλθον πλησίον της, καθώς πλησιάζω εις την εικόνα της. Και ό,τι κάμνει ένα μικρό και αθώον παιδάκι, όταν ιδεί την γλυκιά του μανούλα, τα όμοια και εγώ. Πώς δε έφυγα από κοντά της μήτε τώρα δεν το γνωρίζω, καθότι ο νους μου άνωθεν είχεν όλος καταποθεί. Κακείθεν αναχωρήσας από άλλην οδόν ήλθον πάλιν εις το λιβάδι. Όπου ήτον κατοικίαν ωραία. Και μοι έδωκαν ευλογίαν τινά και με είπαν ότι εδώ είναι ο κόλπος του Αβραάμ. Και είναι συνήθεια, όποιος διέλθει απ΄ εδώ, να τον δίδομεν ευλογίαν. Και ούτως παρήλθον και από εκεί και ήλθον εις τον εαυτόν μου. Και ήμην πάλιν εις το βραχάκι ακουμπισμένος»^[4].

• ^[1] Ματθ. στ’ 33
• ^[2] Η ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ με μετάφραση στη δημοτική, Ν.Ι. Σωτηροπούλου, εκδ. Ο ΣΤΑΥΡΟΣ
• ^[3] Αγ. Ιω. Χρυσοστόμου, ΕΠΕ 10, Υπόμνημα εις το κατά Ματθαίον Ευαγγέλιον, σελ. 43
• ^[4] ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΙΩΣΗΦ, ΕΚΦΡΑΣΙΣ ΜΟΝΑΧΙΚΗΣ ΕΜΠΕΙΡΙΑΣ, εκδ. ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΦΙΛΟΘΕΟΥ, ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ 2003, σσ. 226-227.

Κάνε ἐγγραφή στό νέο κανάλι τῆς Κατάνυξης τοῦ Youtube πατώντας ἐδῶ: ΚΑΤΑΝΙΧI