Άρθρο της Σοφίας Μακεδονοπούλου

Η στρογγυλή τράπεζα που διοργανώθηκε από την Ακαδημία Θεολογικών Σπουδών Βόλου με θέμα «Η Τρίτη Ρώμη: Η Μόσχα και ο θρόνος της Ορθοδοξίας», μέρος της συντονισμένης προσπάθειας για να παραχαραχθεί η αλήθεια ως προς το θέμα και να βαθύνει ο διχασμός του ποιμνίου

Προσηλωμένοι στην διδασκαλία των Αγίων Πατέρων της Εκκλησίας μας και των σύγχρονων εκφραστών της, ομολογητών πατέρων π. Νικολάου Μανώλη, π. Θεοδώρου, μον. Σεραφείμ Ζήση και άλλων, αδυνατούμε να κατανοήσουμε πώς οι αδελφοί μας πλανώνται επί του Ουκρανικού ζητήματος, πώς αποδέχονται εκκλησιολογικά τους σχισματικούς Ουκρανούς, συλλειτουργούν και συμπροσεύχονται μαζί τους, χωρίς να προσέχουν, και δεν αγανακτούν με τις μεθοδεύσεις του Οικουμενικού Πατριάρχη. Η αλήθεια, όμως, είναι πως γίνονται συντονισμένες προσπάθειες, για να παραχαραχθεί η αλήθεια ως προς το θέμα και πως το Σώμα της  Εκκλησίας μας βιώνει έναν διχασμό που όλο και βαθαίνει, με ευθύνη των Οικουμενιστών Επισκόπων.

Μια τέτοια προσπάθεια έγινε από την Ακαδημία Θεολογικών Σπουδών Βόλου, η οποία διοργάνωσε στρογγυλή τράπεζα με θέμα το βιβλίο του Αλέξανδρου Μασσαβέτα «Η Τρίτη Ρώμη: Η Μόσχα και ο θρόνος της Ορθοδοξίας», με συνομιλητές τον συγγραφέα του βιβλίου, τον Μητροπολίτη Περιστερίου κ. Γρηγόριο (Παπαθωμά), τον δημοσιογράφο Θανάση Σαμαρά και τον δημοσιογράφο και συγγραφέα Δημήτρη Τριανταφυλλίδη. Τη συζήτηση συντόνισε ο Διευθυντής της Ακαδημίας Θεολογικών Σπουδών Δρ Παντελής Καλαϊτζίδης, ο οποίος καλωσορίζοντας τους ομιλητές μετέφερε τις ευχές και ευλογίες του απουσιάζοντος Σεβ. Μητροπολίτη Δημητριάδος κ. Ιγνατίου και τόνισε την κρισιμότητα του θέματος για τον Ορθόδοξο κόσμο.

Ο κ.Καλαϊτζίδης υπενθύμισε την Διακήρυξη (1) κατά της διδασκαλίας του “Ρωσικού κόσμου”, που εκπονήθηκε το προηγούμενο έτος με συμμετοχή της Ακαδημίας του Βόλου και προέβη στην αποκαλυπτική διατύπωση της θέσης πως η απήχηση της διακήρυξης φανερώνει “μια αλλαγή νοοτροπίας της Ορθόδοξης θεολογίας με έμφαση στην πραγματικότητα της παγκοσμιοποίησης, των πολυπολιτισμικών κοινωνιών, της πολυφωνίας και στο αίτημα της «ενότητας εν τη διαφορά».” Η Διακήρυξη είναι γραμμένη σαν ένα γνήσιο οικουμενιστικό κείμενο, καθώς τονίζει μονόπλευρα οικουμενικά αγιογραφικά χωρία, αποκρύπτοντας ταυτόχρονα όσα ομιλούν για την διαφύλαξη της πίστης από αμύητους και απίστους! Όπως μας ενημερώνει η παραπομπή (1) της Διακήρυξης, “όλα τα βιβλικά παραθέματα προέρχονται από το πατριαρχικό κείμενο στην έκδοση της Ελληνικής Βιβλικής Εταιρείας” .

Πρόκειται για μια Διακήρυξη συνοδευόμενη από συλλογή υπογραφών, που μάλλον θέλησε να μιμηθεί και να επισκιάσει την προηγηθείσα ανοιχτή επιστολή– διαμαρτυρία για το Ουκρανικό κακοκέφαλο. Μια ανοιχτή επιστολή που συνετάχθη από τις αγωνιστικές παρατάξεις της Εκκλησίας και συγκέντρωσε πάνω από 2000 υπογραφές και μάλιστα έφτασε και μέχρι το Βατικανό! Ας μην επαίρονται! Δεν είμαστε λίγοι όσοι αγωνιζόμαστε για την α- λήθεια, την καταπολέμηση δηλαδη της λήθης! Για την ακρίβεια όλο και πληθαίνουμε!

Αυτός είναι ο αγώνας στον οποίο εκδαπανάται στην εποχή μας η επίσημη Ελλαδική Οικουμενιστική Εκκλησία (Ελληνόφωνες Εκκλησίες και Οικουμενικό Πατριαρχείο), σε αγαστή συνεργασία με την πολιτική εξουσία του τόπου. Ο αγώνας για εμπέδωση της παγκοσμιοποίησης στην θρησκεία, σε επίπεδο θεσμών και κανόνων. Σε αυτό αντιστέκεται η Εκκλησία της Ρωσίας μαζί με την πολιτική της εξουσία, στην Νέα Τάξη Πραγμάτων και ό,τι αυτή συνεπάγεται σε επίπεδο θεσμών και αξιών.

Ο Περιστερίου Γρηγόριος ειδικά, ο Δημητριάδος Ιγνάτιος, ο Αυστραλίας Μακάριος και λοιποί όσοι, έχουν γίνει φανεροί απολογητές του Οικουμενισμού, έχοντας διαχωρίσει απροκάλυπτα πια την θέση τους από τους Αγίους Πατέρες της Εκκλησίας. 

Η περίφημη Διακήρυξη, ωστόσο, εργαλειοποιεί και δαιμονοποιεί έναν ολόκληρο λαό ορθοδόξων, τον Ρωσικό λαό, και μια ολόκληρη τοπική Εκκλησία και μάλιστα το κατά κόσμο ισχυρότερο Ορθόδοξο Πατριαρχείο, κατά τρόπο περίεργο. Διαβάζουμε σε μια εμπεριστατωμένη κριτική περί αυτού:“… είναι πολύ λυπηρό που σε περίοδο πρωτόγνωρης κρίσης, όταν από όλους τους χριστιανούς απαιτείται μια προσπάθεια ανθρωπιάς και μνήμης του Θεού, να δημοσιεύονται κατηγορίες περί αίρεσης για ολόκληρη την Τοπική Εκκλησία, με βάση μια μη επιμελημένη ανάλυση, που είναι μακριά από την εμπειρία και την πρακτική της εκκλησιαστικής ζωής…. Μας φαίνεται ότι οι άνθρωποι, στους οποίους έχει ανατεθεί το ευγενές εγχείρημα να είναι δάσκαλοι για τους άλλους, ακόμα και σε επίπεδο αδελφικής επίπληξης, θα μπορούσαν να ενεργούν αλλιώς, αναγνωρίζοντας στον εαυτό τους να κάνουν λάθος λόγω ελλιπούς ενημέρωσης και της δυσκολίας στην κατανόηση της εσωτερικής ζωής μιας άλλης Εκκλησίας. Τότε μπορούμε να ελπίζουμε στο μέλλον για κατανόηση….

Αυτή η πολιτιστική και ιεραποστολική επιλογή της Ρωσικής Εκκλησίας, που αντιτίθεται σε αυτό που μπορούμε να ονομάσουμε κυρίαρχη αντίληψη της παγκοσμιότητας, μπορεί να είναι αντικείμενο συζήτησης και κοινωνικής κριτικής, γιατί όχι. Σημαντικό είναι να είναι επιμελής κριτική, bona fides. Ωστόσο, η Διακήρυξη, υπό αυτήν την έννοια, καθόλου δεν επιδιώκει να δημιουργήσει, έστω φαινομενικά, μια εγκυρότητα. Η περιγραφή του «ρωσικού κόσμου» αφήνει την περίεργη εντύπωση της πρόσοψης χωρίς κτίριο, λες και βρισκόμαστε σε κινηματογραφικό στούντιο όπου έχουν κτίσει ένα ψεύτικο κτίριο με αποκλειστικό σκοπό να το κάψουν στην τελική σκηνή.”

Δυστυχώς δεν πρόκειται καθόλου περί αδερφικής ή θεολογικής γόνιμης επίπληξης, αλλα για μια πολεμική μιας αδελφής Εκκλησίας εναντίον μιας άλλης, για μια κυριολεκτική μεταφορά του πεδίου της μάχης στα εδάφη της Εκκλησίας. Και ο πόλεμος είναι στην πραγματικότητα μεταξύ των δυνάμεων που υπηρετούν την Νέα Τάξη Πραγμάτων, την Νέα Εποχή θεολογικά και ευαγγελικά, και όσων αντιστέκονται.

Κατηγορεί ο Περιστερίου την Εκκλησία της Ρωσίας στην στρογγυλή αυτή τράπεζα για “επεκτατική πολιτική…, εντός αλλά και εκτός του κελύφους της Σοβιετικής Ένωσης, που με τη λήξη του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου πέτυχε την επιβολή της Ρωσικής Εκκλησίας σε πολλές χώρες ή τον έμμεσο έλεγχο των τοπικών εκκλησιών”. Αλλά εύλογα αναρωτιόμαστε, τι το διαφορετικό κάνει το Οικουμενικό Πατριαρχείο με τις τόσες Εκκλησίες στην δικαιοδοσία του όπου γης, με τις τόσες Εξαρχίες και τις αντικανονικά αναγνωρισμένες τοπικές Εκκλησίες και με την επιβολή τόσων στρεβλών αντιλήψεων περί “Πρωτείου” και Μητέρας Εκκλησίας και εξωφρενικών δικαιοδοσιών, π.χ εκκλήτου! (2)

Την στιγμή μάλιστα που απροκάλυπτα υπηρετεί την ατζέντα της Νέας Εποχής, τον Οικουμενισμό και την Μασονία; Μήπως δεν πήρε μέρος το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως έμπρακτα στον πόλεμο, μάλιστα στην πρώτη πράξη του πολέμου, αναγνωρίζοντας το Ουκρανικό κακοκέφαλο; (3)

Δεν ευθύνεται για όσα επιφέρει η μοίρα του πολέμου, αλλά και για τον τραγικό απηνή διωγμό της κανονικής Ουκρανικής Εκκλησίας από τους σχισματικούς; Μάλιστα η Ρωσία δεν επιτέθηκε, αλλά κατηγορείται γιατί δεν παραδόθηκε, δεν υπέκυψε στην προηγηθείσα επίθεση της Νέας Τάξης Πραγμάτων στην αυλή της, μέσω της πορτοκαλί επανάστασης και της ένταξης της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ! (4) Αν και επιτιθέμενη στο πεδίο, η Ρωσία και προσπάθησε να αποφύγει τον πόλεμο μέχρι την τελευταία στιγμή και βρίσκεται σε άμυνα απέναντι σε όλο το ΝΑΤΟ. Είναι φυσικό η Εκκλησία της Ρωσίας να στηρίξει τον πόλεμο του Ρωσικού έθνους.

Αντίθετα είναι αφύσικο η ορθόδοξη δήθεν Διακήρυξη να δίνει ένα δήθεν ευαγγελικό μήνυμα εθνικής κατ’ ουσίαν μειοδοσίας προς κάθε κατεύθυνση. Απο πότε οι χριστιανοί δε μάχονται υπέρ πίστεως και πατρίδος; Αιδώς! (4) 

Μας εκφράζουν τα παρακάτω λόγια από την κριτική στην Διακήρυξη που προαναφέραμε, της Ειρήνη Μπορστς και θα κλείσουμε με αυτά:

“Έχουμε την εντύπωση ότι από το σημερινό αδιέξοδο του ορθόδοξου διαλόγου δεν υπάρχει δρόμος προς το ένα ή το άλλο πολιτικό κέντρο επιρροής. Ο μοναδικός δρόμος για την χριστιανική συνείδηση είναι η Εκκλησία, η οποία αγιάζει τον κόσμο με τον Λόγο και το Μυστήριο. Και, ακριβώς, γι΄ αυτό δεν έχει δικαίωμα, βγαίνοντας έξω από τα πλαίσια του προορισμού της, να αφομοιώνει την ευθύνη και το έργο του κράτους, να μετατρέπει το εκκλησιαστικό κήρυγμα σε πολιτικό βήμα. Πιστεύουμε ότι η σημερινή παρεξήγηση θα ξεπεραστεί στο μέλλον, τότε που η διορθόδοξη συνεργασία θα αφιερωθεί στην κοινή χριστιανική ιεραποστολή στον κόσμο, στον οποίον υπάρχει δίψα για το Λόγο και την ειρήνη”.

Ευχόμαστε να επικεντρωθούν οι εκκλησιαστικοί μας στη διακονία του Λόγου, από τον οποίο μόνο η Ορθοδοξία των Πατέρων ξεπηδά και αγιάζει τα σύμπαντα. Αμήν! 

• (1) https://publicorthodoxy.org/ru/2022/03/13/10845/ 13 Μαρτίου 2022 Στις 13 Μαρτίου του 2022, την πρώτη Κυριακή της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, επιστήμονες, κληρικοί και λαϊκοί του Κέντρου Μελέτης του Ορθόδοξου Χριστιανισμού στο Πανεπιστήμιο Φόρνταμ (ιδιωτικό ιησουϊτικό πανεπιστήμιο στις ΗΠΑ) και της Ακαδημίας Θεολογικών Σπουδών Βόλου δημοσίευσαν τη Διακήρυξη κατά της διδασκαλίας περί «Ρωσικού Κόσμου» [1]. Την Διακήρυξη υπέγραψαν οι εξής: https://publicorthodoxy.org/ru/2022/03/13/10845/
• (2) Έγραφε ο Άγιος Ιωάννης Μαξίμοβιτς: Απονομή αυτοκεφαλιών ή αρπαγή εδαφών; Η αναφορά του Αγίου Ιωάννη Μαξίμοβιτς για το Οικουμενικό Πατριαρχείο.
• (3) Αναίρεση της πρόσφατης συνέντευξης του Οικ. Πατριάρχη Δήμος Σερκελίδης.
• (4) Τί θέλουν οι Αμερικανοί από την Ουκρανία (ανάγνωση πάνω στον Ζμπ. Μπρζεζίνσκι), μ.Σεραφείμ Ζήσης.

Κάνε ἐγγραφή στό νέο κανάλι τῆς Κατάνυξης τοῦ Youtube πατώντας ἐδῶ: ΚΑΤΑΝΙΧI

Δείτε σχετικά:
– ΠΟΡΙΣΜΑΤΑ ΘΕΟΛΟΓΙΚΗΣ ΗΜΕΡΙΔΟΣ: «Το Ουκρανικό Αυτοκέφαλο και η νέα Εκκλησιολογία του Φαναρίου»
– Ο Μητρ. Περιστερίου Πρόεδρος σε Οικουμενιστικό φορέα που ειδικεύεται στην φαλκίδευση του κανονικού δικαίου
– Εσπερίδα απολογητική του “ΑΕΝΑΟΥ” υπέρ του Ουκρανικού Αυτοκεφάλου και τη σχέση με τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία (Β΄μέρος)