Της Ολυμπίας
αποκλειστικά για την katanixi.gr

«Καί ὁ μέν ἀστέρας ὁδήγησε τούς Μάγους ἀπό τήν Ἀνατολή, τό δέ διάταγμα ἔφερε τή Μαριάμ στόν τόπο πού προφήτευσαν οἱ Προφῆτες ὅτι θά εἶναι ἡ πατρίδα τοῦ Χριστοῦ» (Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος)

Επιμέλεια σύνταξης: katanixi.gr

Γ΄ Μέρος

Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος,ἀναφέρει ὅτι ἡ ἑορτή τῶν Χριστουγέννων εἶχε μόλις ξεχωρίσει ἀπό τήν ἑορτή τῶν Θεοφανείων στήν Ἀντιόχεια, ἐνῶ στήν Θράκη, ἐννοώντας τήν περιοχή τῆς Κωνσταντινούπολης, ὁ διαχωρισμός εἶχε γίνει πρό δεκαετίας ἀκολουθώντας τό παράδειγμα τῆς Δύσης, ἐξηγώντας ἀκόμη καί τούς ἀπολογητικούς λόγους τοῦ διαχωρισμοῦ λέγοντας:

«… Καί ἡμεῖς πρός ἐκείνους λέγωμεν, καί τά ἀναίσχυντα τῶν ἀσεβῶν ἀποφράττωμεν στόματα, καί ἐπί τοῖς ἡμετέροις ἀγαθοῖς εὐφραινώμεθα, καί τόν σαρκωθέντα Θεόν δοξάζωμεν ὑπέρ τῆς τοσαύτης συγκαταβάσεως, καί κατά δύναμιν τήν ἡμετέραν, ἀξίαν ἀποδῶμεν αὐτῷ καί τήν τιμήν καί τήν ἀμοιβήν». (6)

3. Ὁ Ζαχαρίας ἦταν μόνος ἐντός τοῦ Ναοῦ

“Τό στοιχεῖο τῆς μονότητας τοῦ Ζαχαρία, εἶναι κατά τόν Χρυσόστομο τό τρίτο στοιχεῖο τό προσδιοριστικό τῶν Ἁγίων τῶν Ἁγίων ὡς τοῦ τόπου εὐαγγελισμοῦ τοῦ Ζαχαρία. (7)

Πράγματι, μολονότι ἡ ὑπηρεσία τῶν ἱερέων καί τῶν Λευιτῶν στόν Ναό τῶν Ἱεροσολύμων δέν εἶναι εὐκρινῶς καί λεπτομερῶς περιγεγραμμένη στήν Παλαιά Διαθήκη, ὡστόσο φαίνεται ὅτι ἡ καθημερινή ὑπηρεσία, προσφορά θυμιάματος καί τῶν ἄλλων νομικῶν θυσιῶν στόν Ναό ἐτελεῖτο ἀπό περισσοτέρους τοῦ ἑνός Ἱερεῖς.

Σύμφωνα μέ τό βιβλίο τῆς Ἐξόδου (Κεφ. 27, 21) ἡ καθημερινή ἁφή (ἄναμμα) τοῦ λύχνου τῆς Σκηνῆς τοῦ Μαρτυρίου, γινόταν ἀπό τόν ἀρχιερέα Ἀαρών καί τούς ἱερεῖς:

– «Ἐν τῇ σκηνῇ τοῦ μαρτυρίου ἔξωθεν τοῦ καταπετάσματος τοῦ ἐπί τῆς διαθήκης καύσει αὐτό Ἀαρών καί οἱ υἱοί αὐτοῦ ἀφ’ ἑσπέρας ἕως πρωΐ ἐναντίον Κυρίου· νόμιμον αἰώνιον εἰς τάς γενεάς ὑμῶν παρά τῶν υἱῶν Ἰσραήλ».

Παραλλήλως, ὅμως, μέ τήν τελετουργική αὐτή ἁφή, γινόταν καί ἡ προσφορά θυμιάματος ἀπό τόν ἀρχιερέα Ἀαρών, προφανῶς μέ τούς ἱερεῖς παρισταμένους:

– «Καί θυμιάσει ἐπ’ αὐτοῦ Ἀαρών θυμίαμα σύνθετον λεπτόν· τό πρωΐ πρωΐ, ὅταν ἐπισκευάζῃ τούς λύχνους, θυμιάσει ἐπ’ αὐτοῦ, καί ὅταν ἐξάπτῃ Ἀαρών τούς λύχνους ὀψέ, θυμιάσει ἐπ’ αὐτοῦ» (Ἔξ. 30, 7-8).

Ἡ Α΄ Παραλειπομένων εἶναι ἀκόμη σαφέστερη: «Καί Ἀαρών καί οἱ υἱοί αὐτοῦ θυμιῶντες ἐπί τό θυσιαστήριον τῶν ὁλοκαυτωμάτων καί ἐπί τό θυσιαστήριον τῶν θυμιαμάτων εἰς πᾶσαν ἐργασίαν ἅγια τῶν ἁγίων καί ἐξιλάσκεσθαι περί Ἰσραήλ…» (Α΄ Παρ. 6, 34).

Ἡ ἀπό κοινοῦ ἱερατική ὑπηρεσία τῶν ἱερέων σέ ἀντίθεση μέ αὐτήν τοῦ ἀρχιερέως μόνου μέσα στά ἐνδότερα, ὑποδηλώνεται καί ἀπό τή διάκριση τοῦ κειμένου τῆς Πρός Ἑβραίους Ἐπιστολῆς, μεταξύ πολλῶν ἱερέων καί ἑνός μόνου ἀρχιερέως:

– «Εἰς μέν τήν πρώτην σκηνήν διαπαντός εἰσίασιν οἱ ἱερεῖς τάς λατρείας ἐπιτελοῦντες, εἰς δέ τήν δευτέραν ἅπαξ τοῦ ἐνιαυτοῦ μόνος ὁ ἀρχιερεύς» (Ἑβρ. 9, 6-7).

Ἡ διάκριση αὐτή εἶναι ἐμφανής καί στίς πατερικές ἐξηγήσεις, ὅπως τοῦ ἱεροῦ Θεοδωρήτου: «Τούτου χάριν οἰ ἱερεῖς εἰς μέν τήν πρώτην εἰσίεσαν σκηνήν, καί τήν νενομισμένην ἐπετέλουν λατρείαν· εἰς δέ τά Ἅγια τῶν Ἁγίων οὐκέτι, εἷς δέ μόνος ὁ ἀρχιερεύς εἰσιών, τοῦ Δεσπότου Χριστοῦ τόν τύπον ἐπλήρου».

Γιά τή συνόδευση αὐτή τοῦ Ἀρχιερέως ἀπό τούς ἱερεῖς στήν προσφορά θυμιάματος, συνάδει καί ἡ σύγχρονη ἰουδαϊκή ἔρευνα· ὅπως ἀναφέρει ἡ ἰουδαϊκή on-line ἐγκυκλοπαιδεία (jewishencyclopedia.com)· «στήν περίπτωση πού ὁ Ἀρχιερεύς ἐπιθυμοῦσε νά θυμιάσει, ἐβοηθεῖτο ἀπό τόν προϊστάμενο καί δύο συνοδούς».

Τό ἴδιο καί ἠ ἀναφορά τοῦ «Temple Institute» σημειώνει τήν ἀπό κοινοῦ προσφορά θυμιάματος ἀπό τέσσερις ἱερεῖς, κατά τίς ἐφημερίες τους, ὅταν δηλαδή δέν παρίστατο ὁ ἀρχιερεύς· «Σέ αὐτό τό σημεῖο, αὐτοί οἱ δύο ἱερεῖς τώρα συνεχίζουν νά ἀνεβαίνουν τούς δώδεκα ἀναβαθμούς πού ὁδηγοῦν πρός τό κτήριο τῶν Ἁγίων. Προηγοῦνται δύο ἄλλοι ἱερεῖς, αὐτοί πού ἀνέλαβαν τά καθήκοντα τῆς ἀπομακρύνσεως τῶν ὑπολειμμάτων στάκτης καί ἀπό τό ἐσωτερικό θυσιαστήριο (τοῦ θυμιάματος), καί ἀπό τή μενορά».

Ἀποδεικνύεται, λοιπόν, κατά πᾶσα ἔνδειξη, ὅτι στά Ἅγια τόσο ἡ καθημερινή προσφορά θυμιάματος ἀπό νομικούς ἱερεῖς, ὅσο καί αὐτή τοῦ νομικοῦ ἀρχιερέως, δέν ἐτελεῖτο ἀπό ἕνα μόνο ἱερέα ἤ ἀπό τόν ἀρχιερέα μόνο του· ἄρα ἡ ἱερατική ὑπηρεσία τοῦ Ζαχαρία στό α΄ κεφάλαιον τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Λουκᾶ, δέν ἦταν ἡ καθημερινή ἐφημεριακή ὑπηρεσία, ἀλλά ἡ ἐτήσια εἴσοδος τοῦ ἀρχιερέως μόνου στά Ἅγιατῶν Ἁγίων καί δικαιώνεται ἡ ἑρμηνεία τοῦἉγίου Ἰωάννουτοῦ Χρυσοστόμου.

4. Ἡ λατρευτική συνάφεια τῆς θυμιάσεως τοῦ Ζαχαρία

Λοιπόν, καί τά τρία μαζί στοιχεῖα τῆς διηγήσεως τοῦ Εὐαγγελιστοῦ Λουκᾶ συνηγοροῦν πρός τήν ἴδια κατεύθυνση: «Τό θυσιαστήριο τό ἐξωτερικό ἦταν τῶν θυσιῶν καί τῶν ὁλοκαυτωμάτων, τό δέ ἐσωτερικό ἦταν τοῦ θυμιάματος.

Ὥστε καί ἀπό αὐτό, καί ἀπό ὅτι φανερώθηκε σέ αὐτόν μόνο καί ἀπό τό ὅτι λέγεται, ὅτι ἔξω ἦταν ὁ λαός περιμένοντάς τον, εἶναι εὔδηλο, ὅτι εἰσῆλθε στά Ἅγια τῶν Ἁγίων» ὁ Ζαχαρίας, κατά τόν Χρυσόστομο.

Ἔχοντας λοιπόν, ὡς δεδομένο, ὅτι ὁ Ζαχαρίας εἰσῆλθε στά Ἅγια τῶν Ἁγίων, ἀλλά καί βάσει τῶν σχετικῶν μωσαϊκῶν διατάξεων τοῦ Λευιτικοῦ περί τῆς μωσαϊκῆς σκηνῆς τοῦ Μαρτυρίου, ἐξετάζει ὁ Χρυσορρήμων Ἰωάννης τήν λατρευτική συνάφεια τῶν δρωμένων, ὥστε νά βρεῖ ποιά ἦταν ἡ ἑορτή κατά τήν ὁποίαν ὁ Ζαχαρίας προσέφερε τό θυμίαμα.

Τά σχετικά κείμενα τοῦ ἱεροῦ βιβλίου τοῦ Λευιτικοῦ ἀναφέρουν καί τήν σπανιότητα τῆς προσπελάσεως τοῦ Ἀρχιερέως στά ἐνδότερα τῆς Σκηνῆς τοῦ Μαρτυρίου, «μή εἰσπορευέσθω πᾶσαν ὥραν εἰς τό ἅγιον ἐσώτερον τοῦ καταπετάσματος», καί τήν εἴσοδο τοῦ Ἀαρών μόνου, «καί πᾶς ἄνθρωπος οὐκ ἔσται ἐν τῇ σκηνῇ τοῦ μαρτυρίου, εἰσπορευομένου αὐτοῦ ἐξιλάσασθαι ἐν τῷ ἁγίῳ, ἕως ἄν ἐξέλθῃ».

Ἐπίσης, τά ἐδάφια τοῦ Λευιτικοῦ πού προσάγει ὁ Χρυσορρήμων προσδιορίζουν ὅτι πρόκειται περί τῆς ἑορτῆς τοῦ Ἐξιλασμοῦ, ἡ ὁποία ὅμως ταυτίζεται καταχρηστικῶς(;) ἀπό τόν ἱερό Χρυσόστομο μέ τήν Σκηνοπηγία.

Αὐτή ἡ ἑορτή, κατά τό βιβλικό κείμενο, τοῦ Λευιτικοῦ, ἐτελεῖτο «ἐν τῷ μηνί τῷ ἑβδόμῳ δεκάτῃ τοῦ μηνός».

Μέ γνώμονα τήν ταύτιση τῶν στοιχείων ἀπό τήν ἑορτή τοῦ Ἐξιλασμοῦ καί τή διήγηση τοῦ Λουκᾶ περί Ζαχαρία, ἡ σύλληψη τοῦ Προδρόμου –ἕξι μῆνες πρίν ἀπό Συλλήψεως τοῦ Χριστοῦ κατά τόν Εὐαγγελισμό τῆς Θεοτόκου– ἔγινε ἀμέσως μετά τήν Σκηνοπηγία, στό μεθόριο Σεπτεμβρίου–Ὀκτωβρίου.

Ἡ ταύτιση τῶν ἑορτῶν τοῦ Ἐξιλασμοῦ (Γιόμ Κιππούρ) καί τῆς Σκηνοπηγίας (Σουκκότ) ἀπό τόν Ἅγιο Ἰωάννη τόν Χρυσόστομο, ὀφείλεται προφανῶς στό ὅτι οἱ δύο ἑορτές τελοῦνταν συναπτῶς ἡ μία πρός τήν ἄλλη.

Ἡ μέν τοῦ Ἐξιλασμοῦ στό Ἰσραήλ ἦταν «βαρυσήμαντος φθινοπωρινή ἰσραηλιτική ἑορτή τῆς δημοσίας μετανοίας καί ἀφέσεως τῶν ἁμαρτιῶν» ἡ ὁποία «ἑωρτάζετο κατά τήν 10ην τοῦ ἑβδόμου ἰουδαϊκοῦ μηνός Τισρεί», ἡ δέ τῆς Σκηνοπηγίας «ἤρχετο τήν 15ην ἡμέραν τοῦ μηνός Tishri (τέλη Σεπτεμβρίου–ἀρχαί Ὀκτωβρίου), ἤτοι πέντε ἡμέρας μετά τήν ἑορτήν τοῦ ἐξιλασμοῦ (ἥτις ἤγετο τήν 10ην τοῦ μηνός Tishri) καί διήρκει ἐπί ἑπτά ἡμέρας».

Οἱ ἑβραϊκοί μῆνες ἦταν κινητοί, λόγῳ σεληνιακῆς ρυθμίσεως τοῦ πρώτου θρησκευτικοῦ ἑβραϊκοῦ μήνα, τοῦ Νισάν· ἔτσι γιά νά βροῦμε τήν ἀντιστοίχιση τῆς ἑορτῆς τοῦ Ἐξιλασμοῦ, τήν 10η ἡμέρα τοῦ ἑβδόμου θρησκευτικοῦ (πρώτου πολιτικοῦ) μήνα, τοῦ Τισρεί, προσφεύγουμε σέ εἰδικούς πίνακες ἀντιστοιχίσεως τῶν ἑβραϊκῶν μηνῶν τῶν παρελθόντων ἐτῶν μέ τούς τώρα γνωστούς ρωμαϊκούς μῆνες.

Ἡ δυσκολία ἔγκειται στό ὅτι μᾶς εἶναι ἄγνωστο τό ἀκριβές ἔτος γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ, λόγῳ ἐλλιπῶν προσδιορισμῶν τοῦ ἱστορικοῦ Διονυσίου τοῦ Μικροῦ· ὥστε εἶναι δυσχερές νά εὑρεθοῦν καί οἱ ρωμαϊκές ἡμερομηνίες τῶν ἑβραϊκῶν μηνῶν τοῦ ἔτους 1 π.Χ., ὅταν συνελήφθη ὁ Τίμιος Πρόδρομος στήν κοιλία τῆς Ἐλισσάβετ, 15 μῆνες πρό τοῦ Χριστοῦ.

Πάντως, μιά ἐνδεικτική διερεύνηση στά πέριξ ἔτη τῶν εἰδικῶν πινάκων δείχνει, παραδείγματος χάριν, ὅτι τό ἔτος 3 π.Χ., ἡ ἑορτή τοῦ Ἐξιλασμοῦ συνέπεσε τήν 19η Σεπτεμβρίου καί ἡ Σκηνοπηγία τήν 24η.

Αὐτές δέν ἀπέχουν ἀπό τόν ἐκκλησιαστικό ἑορτασμό τῆς Συλλήψεως τοῦ Προδρόμου, τήν 23η Σεπτεμβρίου”.

Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, στήν ὁμιλία του γιά αὐτή τήν ἐκκλησιαστική καθιέρωση τῆς ἑορτῆς τῶν Χριστουγέννων, γράφει ἀκόμη καί τά ἑξῆς: “Εἶδες, ἀγαπητέ, τήν οἰκονομία (τό σχέδιο) τοῦ Θεοῦ, πού ρυθμίζει τά ζητήματά Του μέ τό νά χρησιμοποιεῖ ὡς ὄργανά Του τούς πιστούς καί τούς ἀπίστους; (8)

Κι’ αὐτό γιά νά μάθουν οἱ ἄπιστοι πόσο ἀξίζει ἡ εὐσέβεια καί πόση εἶναι ἡ δύναμη τοῦ Θεοῦ.

Καί ὁ μέν ἀστέρας ὁδήγησε τούς Μάγους ἀπό τήν Ἀνατολή, τό δέ διάταγμα ἔφερε τή Μαριάμ στόν τόπο πού προφήτευσαν οἱ Προφῆτες ὅτι θά εἶναι ἡ πατρίδα τοῦ Χριστοῦ.

Ἀπό αὐτό μαθαίνουμε ὅτι καί ἡ Παρθένος καταγόταν ἀπό τό γένος τοῦ Δαυΐδ. Ἀφοῦ ἦταν, δηλαδή, ἀπό τή Βηθλεέμ, εἶναι προφανές ὅτι ἦταν καί ἀπό τήν οἰκογένεια καί τή φυλή τοῦ Δαυΐδ.

Αὐτό καί προηγουμένως μᾶς τό δήλωσε ὁ Εὐαγγελιστής μέ ὅσα ἔλεγε: «Πῆγε καί ὁ Ἰωσήφ ἀπό τή Γαλιλαία μαζί μέ τή Μαρία, γιατί ἦταν ἀπ᾿ τή γενιά καί τή φυλή τοῦ Δαυΐδ» (Λουκ. 2, 4).

– Ἐπειδή, λοιπόν, γνωρίσαμε τό γενεαλογικό δένδρο τοῦ Ἰωσήφ (Ματθ. 1, 1-16), τούς προγόνους ὅμως τῆ Μαρίας κανένας δέν μᾶς τούς ἀπαρίθμησε ὅπως τούς προγόνους τοῦ Ἰωσήφ, καί γιά νά μήν ἀμφιβάλλεις καί ρωτᾶς: Ἀπό ποῦ φαίνεται ὅτι καί αὐτή (ἡ Μαρία) κατάγεται ἀπό τό γένος τοῦ Δαυΐδ;

– Ἄκουσε: «Τόν ἕκτο μῆνα ἀπέστειλε ὁ Θεός τόν Ἄγγελο Γαβριήλ σέ μιά πόλη τῆς Γαλιλαίας, τῆς ὁποίας τό ὄνομα ἦταν Ναζαρέτ, σέ μιά Παρθένο μνηστευμένη μέ ἕναν ἄνθρωπο τοῦ ὁποίου τό ὄνομα ἦταν Ἰωσήφ, καί καταγόταν ἀπ᾿ τή γενιά τοῦ Δαυΐδ» (Λουκ. 1, 26-27). Τή φράση «καταγόταν ἀπ᾿ τή γενιά τοῦ Δαυΐδ», πρέπει νά θεωρήσουμε πώς εἰπώθηκε γιά τήν Παρθένο.

Αὐτό λοιπόν ἔγινε φανερό καί μέ αὐτά. Γι’ αὐτό ἐκδόθηκε καί τό διάταγμα καί ἡ ἀπόφαση αὐτή, γιά νά ὁδηγηθοῦν αὐτοί στή Βηθλεέμ. Μόλις ἔφτασαν στήν πόλη, ἀμέσως γεννήθηκε ὁ Ἰησοῦς. Γι’ αὐτό καί τόν ἔβαλαν νά πλαγιάσει στή φάτνη ὡς βρέφος, γιατί συγκεντρώθηκαν τότε πολλοί ἀπό πολλά μέρη καί κατέλαβαν τά καταλύματα καί δημιούργησαν μεγάλη ἔλλειψη χώρου.

Γι’ αὐτό καί οἱ Μάγοι ἐκεῖ τόν προσκύνησαν. Γιά νά σᾶς προσφέρω ὅμως μία σαφέστερη καί πειστικότερη ἀπόδειξη, σᾶς παρακαλῶ νά μέ προσέξετε λίγο περισσότερο· γιατί θέλω νά σᾶς διηγηθῶ μεγάλη ἱστορία καί νά σᾶς διαβάσω παλαιούς νόμους, ὥστε μέ ὅλα αὐτά νά καταλάβετε καλύτερα αὐτά πού τώρα λέω.

Ὑπῆρχε στούς Ἰουδαίους κάποιο παλαιό ἔθιμο. Ἀλλά καλύτερα νά μεταφερθοῦμε ἀκόμα παλαιότερα, ὅταν ὁ Θεός λύτρωσε τούς Ἑβραίους ἀπό τά βάσανα καί τή βάρβαρη τυραννία τῶν Αἰγυπτίων.

Βλέποντάς τους ὅτι ἦταν ἀκόμη ἀρκετά ἀσεβεῖς καί ὅτι τούς συγκινοῦσαν τά ὑλικά πράγματα καί ὅτι θαύμαζαν τήν ὀμορφιά καί μέγεθος τῶν ναῶν, τούς ἔδωσε ἐντολή νά χτίσουν Ναόν, πού νά ξεπερνᾶ ὅλους τούς ναούς τῆς γῆς ὄχι μόνο στήν πολυτέλεια τῶν ὑλικῶν, οὔτε στήν ποικιλία τῆς τέχνης, ἀλλά καί στό σχῆμα τῆς οἰκοδομῆς.

Καί ὅπως ὁ φιλόστοργος πατέρας πού βρῆκε τό γιό του, ὁ ὁποῖος γιά πολύ καιρό συναναστράφηκε μέ ἁμαρτωλούς, διεφθαρμένους καί ἄσωτους ἀνθρώπους καί ἀπόλαυσε πολλές ἁμαρτίες, τοῦ προσφέρει ἁπλόχερα τά πάντα μέ σύνεση καί πολλή λεπτότητα, ὥστε νά μή στενοχωριέται ἐνθυμούμενος τά περασμένα οὔτε καί νά τά νοσταλγήσει.

Ἔτσι καί ὁ Θεός, βλέποντας τούς Ἰουδαίους νά συγκινοῦνται ἀπό τά ὑλικά πράγματα, προσφέρει σ᾿ αὐτούς ἀφθονία ἀγαθῶν γιά νά μήν ἐπιθυμήσουν τήν κατάσταση ἤ τά ἀγαθά τῶν Αἰγυπτίων. Καί τούς βάζει νά κατασκευάσουν τό Ναό ὅμοιο μέ τόν κόσμο ὅλο, τόν αἰσθητό καί τό νοητό.

Ὅπως δηλαδή ὑπάρχει γῆ καί οὐρανός καί μεταξύ τους τό διάστημα τοῦ στερεώματος, κατά τόν ἴδιο τρόπο ἔδωσε ἐντολή νά κατασκευασθεῖ κι’ ὁ Ναός.

Καί ἀφοῦ χώρησε σέ δύο τό Ναό αὐτό καί τοποθέτησε στή μέση τό καταπέτασμα, ἐπέτρεψε νά μπαίνουν ὅλοι στό τμῆμα πού εἶναι ἔξω ἀπό τό καταπέτασμα, στό τμῆμα ὅμως πού εἶναι μετά ἀπό αὐτό, ἀπαγόρευσε σέ ὅλους νά μπαίνουν ἐκτός ἀπό τόν ἀρχιερέα.

Καί ὅτι δέν ἀποτελοῦν δική μου φαντασία αὐτά, ἀλλ᾿ ὅτι κατασκευάσθηκε ὁ Ναός κατά τό πρότυπο τοῦ σύμπαντος, πρόσεξε τί λέει ὁ Παῦλος ἀναφερόμενος στό Χριστό, πού ἀνέβηκε στόν οὐρανό:

– “Ὁ Χριστός δέν εἰσῆλθε σέ Ἅγια καμωμένα ἀπό ἀνθρώπους, πού εἶναι ἀπομίμηση τῶν ἀληθινῶν”, «οὐ γάρ εἰς χειροποίητα Ἅγια εἰσῆλθεν ὁ Χριστός, ἀντίτυπα τῶν ἀληθινῶν, ἀλλ᾿ εἰς αὐτόν τόν οὐρανόν, νῦν ἐμφανισθῆναι τῷ προσώπῳ τοῦ Θεοῦ ὑπέρ ἡμῶν» ( Ἑβρ. 9, 24), δείχνοντας ἔτσι ὅτι τά ἐπίγεια ἅγια ἦταν ἀπομίμηση τῶν ἀληθινῶν.

Καί γιά τό ὅτι τό καταπέτασμα χώριζε τά Ἅγια τῶν Ἁγίων ἀπό τά ἐξωτερικά Ἅγια, ὅπως ὁ οὐρανός χωρίζει ὅσα βρίσκονται πάνω ἀπ᾿ αὐτόν ἀπ᾿ ὅλα ὅσα βρίσκονται πρός τό μέρος μας, πρόσεξε πῶς κι’ αὐτό ὑποδηλώνεται μέ τό νά χαρακτηρισθεῖ ὁ οὐρανός ὡς καταπέτασμα.

Μιλώντας (ὁ Παῦλος) γιά τήν ἐλπίδα, ὅτι δηλαδή ἀποτελεῖ ἀσφαλή καί ἀκλόνητη ἄγκυρα γιά τή ζωή μας, πρόσθεσε: «αὐτή εἰσέρχεται στό ἐσώτερο μέρος τοῦ καταπετάσματος, ἐκεῖ πού εἰσῆλθε γιά νά μᾶς ἀνοίξει τό δρόμο ὁ Ἰησοῦς, δηλαδή πάνω ἀπό τόν οὐρανό”.

– «Ἥν ὡς ἄγκυραν ἔχομεν τῆς ψυχῆς ἀσφαλῆ τε καί βεβαίαν καί εἰσερχομένην εἰς τό ἐσώτερον τοῦ καταπετάσματος, ὅπου πρόδρομος ὑπέρ ἡμῶν εἰσῆλθεν Ἰησοῦς, κατά τήν τάξιν Μελχισεδέκ ἀρχιερεύς γενόμενος εἰς τόν αἰῶνα» (Ἑβρ. 6, 19-20).

– Βλέπεις, λοιπόν, ὅτι ὀνόμασε τόν οὐρανό καταπέτασμα;

Ἔξω ἀπό τό καταπέτασμα βρισκόταν ἡ λυχνία, καί ἡ τράπεζα, καί ὁ χάλκινος βωμός, πάνω στόν ὁποῖο προσφέρονταν θυσίες καί ὁλοκαυτώματα.

Ὄπισθεν τοῦ καταπετάσματος καί στό ἐσωτερικό μέρος τοῦ Ναοῦ βρισκόταν ἡ κιβωτός, καλυμμένη σ᾿ ὅλη τήν ἐπιφάνειά της μέ χρυσάφι, περιέχουσα μέσα της τίς πλάκες πού ἦταν γραμμένη ἡ διαθήκη (οἱ ἐντολές τοῦ Θεοῦ), τή χρυσή στάμνα (μέ τό μάννα) καί τό ραβδί τοῦ Ἀαρών πού βλάστησε θαυματουργικά· μαζί μέ τήν κιβωτό βρισκόταν καί ὁ χρυσός βωμός, ὄχι γιά θυσίες καί ὁλοκαυτώματα, ἀλλά μόνο γιά θυμίαμα.

Καί σέ ὅλους ἐπιτρεπόταν νά εἰσέρχονται στό ἐξωτερικό μέρος, στό ἐσωτερικό ὅμως μέρος μόνο στόν ἀρχιερέα.

Γιά ὅλα αὐτά θά σᾶς παρουσιάσω πάλι τή μαρτυρία τοῦ Παύλου, πού λέγει περίπου τά ἑξῆς: «Γίνονταν λατρευτικές τελετές καί στήν πρώτη σκηνή καί στό κοσμικό, στό ἅγιο, μέρος τοῦ Ναοῦ”. «Εἶχε μέν οὖν καί ἡ πρώτη σκηνή δικαιώματα λατρείας τό τε Ἅγιον κοσμικόν» (Ἑβρ. 9, 1).

Ὀνομάζει κοσμικό μέρος τοῦ Ναοῦ αὐτό πού βρισκόταν ἔξω ἀπό τό καταπέτασμα, ἐπειδή ἐπιτρεπόταν στόν καθένα νά εἰσέρχεται ἐλεύθερα· «Σ᾿ αὐτό βρισκόταν ἡ λυχνία καί ἡ τράπεζα καί ἡ πρόθεση τῶν ἄρτων.

Στό ἐσώτερο μέρος τοῦ καταπετάσματος βρισκόταν μιά σκηνή πού ὀνομαζόταν Ἅγια τῶν Ἁγίων, μέσα στήν ὁποία βρίσκονταν τό χρυσό θυμιατήριο, ἡ κιβωτός τῆς διαθήκης, καλυμμένη σ᾿ ὅλη της τήν ἐπιφάνεια μέ χρυσάφι.

Μές στήν κιβωτό βρίσκονταν ἡ χρυσή στάμνα πού περιεῖχε τό μάννα, ἡ ράβδος τοῦ Ἀαρών πού βλάστησε καί οἱ πλάκες τῆς Διαθήκης.

Πάνω ἀπ᾿ αὐτή βρίσκονταν Χερουβείμ ἔνδοξα πού φύλαγαν τό θυσιαστήριο.

Κι’ ἔτσι ὅπως ἦταν κατασκευασμένα αὐτά, στή μέν πρώτη σκηνή εἰσέρχονταν πάντοτε οἱ ἱερεῖς καί ἐκτελοῦσαν τά σχετικά μέ τή λατρεία, στή δεύτερη ὅμως εἰσήρχετο μιά φορά τό χρόνο μονάχος ὁ ἀρχιερέας, ὄχι χωρίς αἷμα, πού τό προσφέρει γιά τόν ἑαυτό του καί τίς ἀκούσιες ἁμαρτίες τοῦ λαοῦ» (Ἑβρ. 9, 2-7).

– Βλέπεις, λοιπόν, ὅτι σ᾿ αὐτό εἰσέρχεται καί μόνος ὁ ἀρχιερέας καί γιά μία καί μόνη φορά τό χρόνο;

– Ποιά σχέση, ὅμως, ἔχουν αὐτά, θά ρωτοῦσε κανείς, μέ τήν ἡμέρα γιά τήν ὁποία μιλᾶμε;

Ἀναμείνατε λίγο ἀκόμη καί μήν ἀνησυχεῖτε. Γιατί ἀπό τήν κορυφή σκάβουμε τήν πηγή καί βιαζόμαστε νά φτάσουμε στήν ἄκρη της, ὥστε μέ εὐκολία νά γίνουν φανερά ὅλα αὐτά σέ σᾶς.

Καλύτερα ὅμως, γιά νά μή γίνει ἡ ὁμιλία μου δυσνόητη γιά πολλή ὥρα καί ἀποβεῖ σέ βάρος σας ἡ μεγάλη διάρκειά της, νά σᾶς πῶ τώρα τήν αἰτία πού μέ ἔκανε νά ἀναφέρω ὅλα αὐτά.

– Ποιά εἶναι, λοιπόν, ἡ αἰτία;

Ὅταν ἡ Ἐλισάβετ ἦταν ἕξι μηνῶν ἔγκυος γιά νά γεννήσει τόν Ἰωάννη τότε ἄρχισε ἡ ἐγκυμοσύνη τῆς Μαρίας. Ἄν μάθουμε λοιπόν ποιός ἦταν ἐκεῖνος ὁ ἕκτος μήνας, θά ξέρουμε καί πότε ἄρχισε ἡ ἐγκυμοσύνη τῆς Μαρίας. Ἔπειτα, ἀφοῦ μάθουμε πότε ἄρχισε ἡ ἐγκυμοσύνη, θά ξέρουμε καί τό χρόνο τῆς γεννήσεως (τοῦ Χριστοῦ), ἀφοῦ μετρήσουμε ἐννιά μῆνες ἀπό τή Σύλληψη”.

Ἀδέλφια μου, ἄςμήν γινόμαστε ποτέ ἀχάριστοι πρός τόν Εὐεργέτη Κύριό μας, ἀλλά ἄς τοῦ προσφέρουμε –μέ δοξολογία σάν ἐκείνη τῶν Ἁγίων Ἀγγέλων Του μέσα ἀπό τά βάθη τῆς καρδιᾶς– ὅλη μας τήν ἁγνή πίστη, μέ ἐλπίδα, μέ ἀγάπη, δείχνοντας τό δικό μας ἔλεος καί τή φιλοξενία τῆς ψυχῆς μας γιά νά ὑποδεχθεῖ Ἐκεῖνον.

«Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ, καί ἐπί γῆς εἰρήνη, ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία»!

Συνεχίζεται…

• 6. Ἡ Λογοκλοπή τῆς ἡμερομηνίας τῶν Χριστουγέννων. https://www.impantokratoros.gr/
• 7. Ἡ 25η Δεκεμβρίου ὡς ἡμέρα τῶν Χριστουγέννων βάσει τῆς ἑρμηνείας τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου https://www.impantokratoros.gr/
• 8. Ἡ καθιέρωση τῆς ἑορτῆς τῶν Χριστουγέννων. Ὁμιλία Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου. https://www.imaik.gr/

Κάνε ἐγγραφή στό νέο κανάλι τῆς Κατάνυξης τοῦ Youtube πατώντας ἐδῶ: https://bit.ly/2WldGra

Δείτε σχετικά:
– Η εκκλησιαστική καθιέρωση της εορτής των Χριστουγέννων την 25η Δεκεμβρίου (Α΄Μέρος, Β΄)