Άρθρο της Ελένης Παπασταματάκη

Πρόσω ολοταχώς για την ένωση και το Κοινό Ποτήριο…

Το Πατριαρχείο Αλεξανδρείας φιλοξένησε φέτος τη συνάντηση της Μικτής Επιτροπής του Θεολογικού Διαλόγου μεταξύ Ορθοδόξων και Παπικών, από τις 1 έως τις 7 Ιουνίου. Συμμετείχαν 24 Ορθόδοξοι και 18 παπικοί, κληρικοί και θεολόγοι. [1]

Ο Πατριάρχης Αλεξανδρείας ο «ανοιχτόκαρδος και φιλόξενος» παντός αιρετικού, άνοιξε και πάλι διάπλατα τις θύρες του Πατριαρχικού Μεγάρου, και «με ιερή συγκίνηση, χαρά και βαθιά αγάπη» όπως ο ίδιος είπε, υποδέχθηκε τα μέλη της επιτροπής, Ορθόδοξους και παπικούς. Αυτή είναι η κατάντια των σημερινών Ορθοδόξων Ιεραρχών, να δέχονται ως ομοδόξους, τους εχθρούς του Χριστού μας, τους παπιστές. «τίς κοινωνία φωτί προς σκότος» Προς Κορ. 6,14. [2]

Ο εναρκτήριος λόγος του κ. Θεοδώρου είναι μεστός προδοσίας, τυλιγμένος σε ένα ιλουστρασιόν περιτύλιγμα -αυτό της αγαπολογίας- όπως αυτά που γνωρίζουν πολύ καλά να κάνουν όσοι εναγκαλίζονται την αίρεση. […]Ανασκοπούντες τις μέχρι τούδε εξελίξεις στις σχέσεις μεταξύ των δύο αδελφών Εκκλησιών, ενθυμούμενοι τις άριστες σχέσεις των δύο παλαίφατων Θρόνων, Αλεξανδρείας και Ρώμης και ιδία του κοινού μας αγίου προκατόχου ημών Ευλογίου, ο οποίος αντήλλαξε πλήθος επιστολών με τον Πάπα Ρώμης Γρηγόριο Α΄ τον Διάλογο προς καταπολέμηση των αιρέσεων της εποχής, ευλογούμε το όνομα του Αρχιποίμενος Κυρίου μας και θερμή ευχαριστία προσάγουμε προς τον εν Τριάδι Θεό, ο οποίος μας καταξίωσε να διανύσουμε από κοινού σημαντική απόσταση στην οδό του θελήματος Αυτού και να υπηρετήσουμε το πνεύμα της καταλλαγής, της ειρήνης, της αγάπης και της ειλικρινούς αδελφικής συνεργασίας.[…]

Και παρακάτω είπε «Περαίνοντες τον χαιρετισμό μας, σας ευχαριστούμε σεβάσμιοι και προσφιλέστατοι εν Χριστώ αδελφοί, διά την τιμή της ευλογητής ταύτης συναντήσεως και επικοινωνίας μεθ΄ ημών, ευχόμενοι όπως ο Κύριος ευλογεί τις κοινές μας προσπάθειες προς εκπλήρωση του Αγίου θελήματός και προς δόξαν του αγίου ονόματος Αυτού».

Είναι ποτέ δυνατόν ο Θεός να ευλογεί τέτοιου είδους διαλόγους όπου κληρικοί και θεολόγοι εγκαταλείπουν την Πατρώα Πίστη δεχόμενοι τον διάλογο υπό την παπική καθοδήγηση και κυρίως αποδεχόμενοι τους αμετανόητους αιρετικούς παπικούς ως «εν Χριστώ αδελφούς»;

Επίσης, σκόπιμα αναφέρθηκε άραγε ο Άγιος Γρηγόριος ο Διάλογος Πάπας Ρώμης, με τον Πατριάρχη Αλεξανδρείας Ευλόγιο; Πάντως στον βίο του Αγίου Γρηγορίου διαβάζουμε «Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ἦταν ἄνθρωπος ταπεινοῦ φρονήματος. Παρά τό γεγονός ὅτι ἀποδεχόταν χωρίς κριτική ἐξέταση τή θεωρία περί τοῦ παπικοῦ πρωτείου, ὁ ἴδιος ἀρνιόταν κατηγορηματικά γιά τόν ἑαυτό του τόν τίτλο τοῦ «οἰκουμενικοῦ πάπα», τόν ὁποῖο τοῦ πρότεινε ὁ Πατριάρχης Ἀλεξανδρείας Εὐλόγιος (579/580 – 607 μ.Χ.) καί μέ εἰλικρίνεια προτιμοῦσε τόν τίτλο «δοῦλος τοῦ Θεοῦ». Τόνιζε μάλιστα ἐμφαντικά – καί ἐν πολλοῖς τό ἀποδείκνυε στήν πράξη – ὅτι σεβόταν τά δικαιώματα καί τήν ἐκκλησιαστική δικαιοδοσία τῶν ἄλλων Ἐπισκόπων». [3]

Η Ομολογία του Πατριάρχη Αλεξανδρείας

·        Η Διεθνής Επιτροπή είναι το ανώτατο επίσημο όργανο για τον «Διάλογο της Αγάπης» μεταξύ της Ορθόδοξης Εκκλησίας και της «Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας sic».

·        Προοδευτικά συζήτησε σε διάφορα σημεία του κόσμου μια σειρά κρίσιμα θεολογικά θέματα με ειλικρίνεια και πνεύμα αδελφικής αγάπης

·        Οι δηλώσεις-κείμενα που εκδόθηκαν αποτέλεσαν το θεμέλιο και σημείο αναφοράς για την συνεχιζόμενη παγκόσμια συνάντηση και τον διάλογο μεταξύ των δύο Εκκλησιών.

·        Ο θεολογικός διάλογος χρειάζεται να καλλιεργηθεί, να προχωρήσει…

·        Τα μέχρι τώρα συντελεσθέντα μας υπενθυμίζουν το καθήκον να συνεχίσουμε να προάγουμε το έργο της ενότητας.

Η Προδοσία της Πίστης περνά μέσα από το διάλογο

Από την επίσημη ανάρτηση του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας πληροφορούμαστε ότι το θέμα είναι «Το Πρωτείο και η Συνοδικότητα στην Εκκλησία, κατά την δεύτερη χιλιετία». Στην τελευταία συνεδρίαση της Επιτροπής που πραγματοποιήθηκε στο Chieti της Ιταλίας το 2016 το θέμα ήταν «Το Πρωτείο και η Συνοδικότητα στην Εκκλησία κατά την πρώτη χιλιετία».

Ήρθε η ώρα ο Πάπας να θυσιάσει το πρωτείο του χάριν της ενότητας και να μετανοήσει;

Την απάντηση την δίνει ο Γέροντας Γαβριήλ ο ασκητής του Άθω. [4] Σε ερώτηση που του έγινε αν κάποτε δεχθούμε τον Πάπα και τους παπικούς, απάντησε «Τον Πάπα θα τον δεχθούμε και θα ενωθούμε όταν αρνηθεί όλες τις αιρετικές δοξασίες του και παραδεχτεί ό,τι δέχεται η Εκκλησία μας. Τότε θα ενωθούμε. Αλλά αυτό είναι πάρα πολύ δύσκολο. Μπορεί κάποτε ο Ήλιος να πάψει να ανατέλλει από την Ανατολή και να πάει από την Δύση να βγαίνει, ο Πάπας όμως ποτέ δεν θα αρνηθεί το Πρωτείο, ποτέ δεν θα αρνηθεί το αλάθητο, ποτέ δεν θα αρνηθεί το Φιλιόκβε. Μπορεί σε άλλα μικρότερα να κάνει υποχωρήσεις, αλλά σε αυτά δεν θα κάνει ποτέ υποχώρηση.

Υπερβάλλει ή λανθάνει ο αγιασμένος γέροντας Γαβριήλ; Κάθε άλλο, τα γεγονότα τον δικαιώνουν.

Στις 16 Δεκεμβρίου του 2019 ο καρδινάλιος Kurth Koch, υπεύθυνος για την προώθηση της ενότητας των χριστιανών έδωσε διάλεξη στο Ορθόδοξο Κέντρο του Οικουμενικού Πατριαρχείου στο Σαμπεζύ της Γενεύης. Είπε μεταξύ άλλων «το έγγραφο της Ραβέννα αποτελεί σημαντική πρόοδο στον ορθόδοξο-καθολικό διάλογο, δεδομένου ότι για πρώτη φορά οι δύο εταίροι ήταν ικανοί να δηλώσουν από κοινού ότι η Εκκλησία χρειάζεται το πρωτείο σε όλα τα επίπεδά της, συμπεριλαμβανομένου του παγκόσμιου επιπέδου. Στη συνέχεια, η ολομέλεια στο Chieti συνέταξε, το 2016, το κείμενο “Συνοδικότητα και πρωτείο κατά την πρώτη χιλιετία. Προς μια κοινή αντίληψη, στην υπηρεσία της ενότητας της Εκκλησίας”. Το επόμενο βήμα θα είναι η μελέτη του “Πρωτείου και της συνοδικότητας στη δεύτερη χιλιετία και σήμερα”».[…] Τελικός στόχος και σκοπός της Επιτροπής Διαλόγου είναι η αποκατάσταση κοινωνίας μεταξύ της Ορθοδόξου και της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας.[…]

Μία απόλυτα μεθοδευμένη παπική κυριαρχία περαίνεται μέσω αυτών των Μικτών Διαλόγων μεταξύ Ορθοδόξων και Παπικών, οι οποίοι άρχισαν επίσημα το 1980 στο ιερό νησί της Πάτμου.

Σε αυτούς τους διαλόγους οι παπικοί εισήλθαν αμετανόητοι μεν, με δολιότητα δε.

Στο βιβλίο του πατρός Θεοδώρου Ζήση «Ουνία Νεώτερες εξελίξεις» [5] μεταξύ άλλων καταγράφεται η εναρκτήρια πρόθεση του Πάπα «Δια τούτο με το διάταγμα ‘Περί των Ανατολικών Καθολικών Εκκλησιών’ της Β’ Βατικανείου Συνόδου (1963-1965) αποφασίζετο η καλυτέρα οργάνωσις και επέκτασις των ουνιτικών εκκλησιών ως και η ίδρυσις νέων ουνιτικών πατριαρχείων».

Την φωτεινή σελίδα αυτών των ζοφερών διαλόγων που ήταν η καταδικαστική απόφαση της Ουνίας στην ΣΤ΄ ολομέλεια της Μικτής Επιτροπής Διαλόγου στο Freising του Μονάχου το 1990, αμαύρωσε και καταπόντισε η Ζ΄ Συνέλευση της Μικτής Επιτροπής του Διαλόγου Ορθοδόξων Παπικών στο Balamand του Λιβάνου το 1993, όπου αναιρέθηκε η καταδίκη της Ουνίας.

Οι διάλογοι της αποστασίας

Κατά την 7^η Γενική Συνέλευση στο Balamand (1993) οι Ορθόδοξοι εκπρόσωποι έκαναν ένα ασύλληπτο άλμα παρακάμπτοντας πλήθος αιρετικών διδασκαλιών του Παπισμού (Filioque, πρωτείο, κτιστή Χάρις, άζυμα, καθαρτήριο πυρ, Μαριολατρεία κλπ) και αναγνώρισαν τους Παπικούς ως αδελφή Εκκλησία, με έγκυρα μυστήρια, ταυτότητα πίστεως, με αποστολική διαδοχή (από κοινού υπευθύνους δια την τήρησιν της Εκκλησίας του Θεού εν τη πιστότητι προς την Θείαν Οικονομίαν,,, παρ. 13 και 14) 

Η Ι΄ Συνέλευση της Μικτής Θεολογικής Επιτροπής στη Ραβέννα τον Οκτώβριο του 2007 αποτελεί τη συνέχεια της παπικής επίθεσης και της ηττοπάθειας από πλευράς Ορθοδόξων συνέδρων. […]ὁ Διάλογος Ὀρθοδόξων καί Ῥωμαιοκαθολικῶν, ὅπως μέχρι τώρα ἐξελίσσεται, δείχνει νά ὁδηγῇ σέ οὐνιτικοῦ τύπου ἕνωσι καί μάλιστα βάσει σχεδίου πού ἔχει ἐκπονήσει τό Βατικανό. Εἴχαμε ἐκφράσει τήν ἐλπίδα ὅτι «οἱ Ὀρθόδοξοι δέν θά ὑποκύψουν στίς προαιώνιες παπικές ἀξιώσεις, δέν θά ἀμνηστεύσουν τήν Οὐνία, δέν θά ἀναγνωρίσουν στόν Πάπα κάποια μορφή πρωτείου ἐξουσίας καί παγκοσμίου δικαιοδοσίας, οὔτε θά δεχθοῦν νά συνεργασθοῦν στούς Βατικάνειους σχεδιασμούς γιά ἕνωσι πού ἄμεσα ή ἔμμεσα θά παραθεωρῆ τήν ἀκαινοτόμητο Ὀρθόδοξο Πίστι» έγραφε σε κείμενο του ο μακαριστός Ηγούμενος της Ι. Μ. Γρηγορίου Αγίου Όρους π. Γεώργιος Καψάνης τον Δεκέμβριο του 2007. [6]

Και συνεχίζει «Ποῦ ὅμως ὁδηγεῖ τὸ «Κείμενο τῆς Ραβέννας»; Ὑπάρχουν σοβαροί λόγοι νά πιστεύουμε ὅτι τό «Κείμενο τῆς Ραβέννας» ἐπιβεβαιώνει τούς φόβους, ὅτι οἱ Ὀρθόδοξοι ὑποχωροῦμε στίς παπικὲς ἀξιώσεις. Οἱ λόγοι εἶναι οἱ ἑξῆς:

α) Τὸ κείμενο ὁμιλεῖ γιὰ «ρωμαιοκαθολικὴ Ἐκκλησία». Δὲν πρόκειται γιὰ τεχνικὸ ὅρο, τοῦ ὁποίου ἡ χρησιμοποίησις θὰ διευκόλυνε τὸν διάλογο. Ἀντιθέτως, τοῦ ἔχει δοθῆ πλῆρες θεολογικό περιεχόμενο, ἔτσι ὥστε ὁ διάλογος νὰ γίνεται μέ τήν προϋπόθεσι ὅτι ἡ ρωμαιοκαθολική Ἐκκλησία εἶναι ἀληθινή, ὀρθοδοξοῦσα, Ἐκκλησία. Ἡ Ὀρθόδοξη ἀντιπροσωπεία στό σημεῖο αὐτό ἔχει ὑποχωρήσει ἀνεπίτρεπτα. Μέ τό κείμενο τοῦ Balamand (1993) εἶχε ἀναγνωρίσει τήν ρωμαιοκαθολική Ἐκκλησία ὡς Ἐκκλησία μέ τήν πλήρη σημασία τοῦ ὅρου: «Καί ἀπό τίς δυό πλευρές ἀναγνωρίζεται ὅτι αὐτό πού ὁ Χριστὸς ἐνεπιστεύθη στήν Ἐκκλησία Του -ὁμολογία τῆς ἀποστολικῆς πίστεως, συμμετοχή στά ἴδια μυστήρια, πρό πάντων στή μοναδική Ἱερωσύνη πού τελεῖ τή μοναδική θυσία τοῦ Χριστοῦ, ἀποστολική διαδοχή τῶν ἐπισκόπων- δέν δύναται νά θεωρῆται ὡς ἡ ἰδιοκτησία τῆς μίας μόνον ἀπό τίς Ἐκκλησίες μας» Πρόκειται γιά οὐσιαστική ὑποχώρησι ἀπό τήν πιὸ θεμελιώδη καὶ ἀφετηριακὴ βάσι τῶν θεολογικῶν διαπραγματεύσεων. Ἐνῶ δηλαδὴ οἱ Ῥωμαιοκαθολικοί, ὅταν ἀναγνωρίζουν ὡρισμένα συστατικὰ στοιχεῖα τῆς Ἐκκλησίας στὴν Ὀρθόδοξο Ἐκκλησία (ἔγκυρα Μυστήρια καὶ ἀποστολικὴ διαδοχή), μένουν πιστοί στήν ἐκκλησιολογία τῆς Β´ Βατικανείου, οἱ Ὀρθόδοξοι παραιτοῦνται ἀπό τήν διαχρονικῶς μαρτυρουμένη ὑπό ἐγκρίτων Πατέρων καὶ συνόδων πίστι μας, ὅτι λόγω τῶν αἱρετικῶν της δογμάτων ἡ Ἐκκλησία τῆς Ρώμης ἀπεκόπη ἀπό τό σῶμα τῆς Μίας Ἁγίας Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας, δὲν ἔχει τά στοιχεῖα πού τήν καθιστοῦν ἀληθῆ Ἐκκλησία Χριστοῦ, καί πλέον εἶναι αἱρετική Ἐκκλησία. Διστάζουν νά ἐκφράσουν ἀκόμη καί την ἱστορική διαπίστωσι, ὅπως τήν διετύπωσε ὁ ἅγιος Μάρκος ὁ Εὐγενικός: «πρὸ χρόνων πολλῶν ἀπεσχίσθη τῆς Δυτικῆς Ἐκκλησίας, τῆς Ῥώμης, φαμέν, τὸ περιώνυμον ἄθροισμα ἐκ τῆς τῶν ἑτέρων τεσσάρων ἁγιωτάτων Πατριαρχῶν κοινωνίας, ἀποσχοινισθὲν εἰς ἔθη καὶ δόγματα τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας καὶ τῶν Ὀρθοδόξων ἀλλότρια… (τὰ δὲ τῶν Ὀρθοδόξων ἀλλότρια πάντως αἱρετικά)».

β) Ἀλλά καί αὐτήν τήν, κακῶς γενομένη, «ἀλληλοαναγνώρισι» ὑπερκέρασε ἡ Ὁδηγία τοῦ Βατικανοῦ τόν Ἰούλιο τοῦ 2007 μέ τίς γνωστές «Ἀπαντήσεις»⁵, μέ τίς ὁποῖες ὁ Πάπας Βενέδικτος ΙΣΤ´ χαρακτηρίζει «ἐλλειμματικές» τίς Ὀρθόδοξες τοπικές Ἐκκλησίες, ἐπειδή δέν ἔχουν κοινωνία μέ τόν διάδοχο τοῦ Πέτρου!

γ) Οἱ ἀναφορές τοῦ «Κειμένου τῆς Ραβέννας» στήν ἀποστολική πίστι, στά εἰσαγωγικά Μυστήρια, στήν Ἱερωσύνη, στήν Εὐχαριστία καί στήν ἀποστολική διαδοχή γίνονται μέ τόση φυσικότητα γιά τήν ρωμαιοκαθολική Ἐκκλησία, ὥστε νά νομίζη κανείς ὅτι ἡ ρωμαιοκαθολική Ἐκκλησία σέ ὅλα αὐτά τά σημεῖα ὀρθοδοξεῖ. Ἀλλά διερωτώμεθα μαζί μέ τόν ἅγιο Μάρκο τόν Εὐγενικό: «Πόθεν οὖν ἡμῖν ἀνεφάνησαν ἐξαίφνης ὄντες ὀρθόδοξοι, οἱ διά τοσούτων χρόνων καί ὑπό τοσούτων Πατέρων καί διδασκάλων κριθέντες αἱρετικοί;». Πράγματι, πότε οἱ Ῥωμαιοκαθολικοί ἔδωσαν σαφεῖς ἐνδείξεις ὅτι ἀπέβαλαν τίς γνωστές ἐτεροδιδασκαλίες τους; Ἀντιθέτως μάλιστα, ἔχουν δώσει καλῶς τεκμηριωμένες ἀποδείξεις ἐπιμονῆς σέ αὐτές. Πῶς ἔχουν τήν ἀποστολική πίστι, ἐφ᾿ ὅσον τό Φιλιόκβε, ἡ κτιστή Χάρις, τό Πρωτεῖο ὡς προνόμιο παγκοσμίου δικαιοδοσίας, τό Ἀλάθητο, ἡ ἄσπιλος σύλληψις τῆς Θεοτόκου κ.ἄ. ἀποτελοῦν ἀκόμη βασικά καί ἀδιαπραγμάτευτα δόγματά τους; Πῶς ἔχουν ἔγκυρα εἰσαγωγικά Μυστήρια (Βάπτισμα, Χρίσμα), Ἱερωσύνη καί Εὐχαριστία, ἐφ᾿ ὅσον κατά τόν ἅγιο Μάρκο ἔχουν ἀποσχισθῆ ἀπό τήν Καθολικὴ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ; Ἄλλωστε τελεῖ ἐν ἰσχύϊ, ἐπικυρωμένος ἀπό τήν Πενθέκτη Οἰκουμενική Σύνοδο ὁ α´ Κανὼν τοῦ Μεγάλου Βασιλείου, ὅτι «οἱ τῆς Ἐκκλησίας ἀποστάντες οὐκ ἔτι ἔσχον τήν Χάριν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἐφ᾿ ἑαυτούς· ἐπέλιπε γὰρ ἡ μετάδοσις τῷ διακοπῆναι τήν ἀκολουθίαν… ἀπορραγέντες, λαϊκοί γενόμενοι, οὔτε τοῦ βαπτίζειν, οὔτε τοῦ χειροτονεῖν εἶχον ἐξουσίαν, οὔτε ἠδύναντο Χάριν Πνεύματος Ἁγίου παρέχειν, ἧς αὐτοί ἐκπεπτώκασι».

Αυτά κρύβονται πίσω από τα γλυκερά χαμόγελα του πατριάρχη Αλεξανδρείας και των συν αυτώ.

Στα επιλεγόμενα του βιβλίου του [5] ο Πρωτοπρεσβύτερος Ομότιμος καθηγητής π. Θεόδωρος Ζήσης γράφει «Επί αιώνες Άγιοι και Πατέρες, εδίδαξαν τούτο…ότι η Ρώμη …έχει αποστατήσει εκ της κοινής πίστεως και των κοινών δογμάτων, όπερ δεν δύνανται να αναπληρώσουν οι χρηστολογίαι και οι περί αγάπης λόγοι «Ὁ τῆς θεοσεβείας τρόπος ἐκ δύο τούτων συνέστηκε· δογμάτων εὐσεβῶν καὶ πράξεων ἀγαθῶν. (Κυρίλλου Ιεροσολύμων, Κατήχησις 4,2)

Αυτήν την ενότητα επιθυμούν οι Παπικοί. Ο μοναδικός σκοπός των «διαλόγων» είναι να γίνει αποδεκτό από τους Ορθοδόξους το εξουσιαστικό πρωτείο του Πάπα Ρώμης και τίποτε άλλο.

Η Ορθοδοξία εάλω!

Εν Χριστώ αδερφοί Στώμεν καλώς!

• [1] https://www.patriarchateofalexandria.com
• [2] https://www.patriarchateofalexandria.com
• [3] https://www.faneromenihol.gr
• [4] Μοναχού Γεβριήλ Αγιορείτου, Πάπας και Οικουμενιστές , Έκδοσεις Ορθόδοξος Κυψέλη, Θεσσαλονίκη 2015
• [5] Πρωτοπρεσβυτέρου Θεόδωρο Ζήση, Ουνία Νεώτερες εξελίξεις, Σειρά Καιρός, Θεσσαλονίκη 1994
• [6] Τὸ κείμενο τῆς Ραβέννας καὶ τὸ πρωτεῖο τοῦ Πάπα http://users.uoa.gr

Κάνε ἐγγραφή στό νέο κανάλι τῆς Κατάνυξης τοῦ Youtube πατώντας ἐδῶ: ΚΑΤΑΝΙΧI