Τίμησε ο π. Γρηγόριος Παπαθωμάς το ακροατήριό του με την κοινοποίηση των πληροφοριών αυτών; Βεβαίως όχι!

Επιμέλεια σύνταξης: katanixi.gr

Προσφάτως λάβαμε στην ηλεκτρονική μας διεύθυνση ένα μήνυμα ενός αναγνώστη μας από την Κύπρο, με το οποίο μας κοινοποίησε ένα βίντεο-ομιλία του π. Γρηγορίου Παπαθωμά, καθηγητή του Κανονικού Δικαίου στη Θεολογική Σχολή Αθηνών. Στο μήνυμά του μας εξέφρασε τον προβληματισμό του και μας υπέβαλε τα ερωτήματά του, που είναι περίπου τα εξής: 

«Σας στέλνω ένα βίντεο ενός γνωστού κληρικού και πολύ καλού “τεχνολόγου”, αλλά έχω κάποιες απορίες, οι οποίες μου θίγουν τη συνείδηση.

1) Με ποια αρμοδιότητα υπερασπίζεται τον Βαρθολομαίο και τι σκοπό έχει η σύγκριση της Κων/πολης με τη Μόσχα;

2) Το Εσθονικό ζήτημα είναι το ίδιο με το Ουκρανικό; Διότι απ’ ό,τι γνωρίζω δεν είναι το ίδιο.

3) Πώς μπορεί η δήθεν ανεξαρτησία της Πελοποννήσου να ομοιάζει με το θέμα της Ουκρανίας, αφού οι σχισματικοί στην Ουκρανία έχουν ήδη καταδικαστεί. Μήπως συνέβη το ίδιο και στην Ελλάδα;

4) Το παράδειγμα με την Τέταρτη Οικουμενική Σύνοδο, αν υπάρχει, έχει αυτήν την ερμηνεία; Δηλαδή μετατρέπουμε τον κανόνα σε εξαίρεση και οικονομία και εφαρμόζουμε οικονομία όποτε θέλουμε; 

Ευχαριστώ εκ των προτέρων για τον χρόνο σας».

Με πολλή αγάπη και σεβασμό στους προβληματισμούς του αδελφού μας αλλά και σε όλους όσους απευθύνθηκαν στη συνέχεια σε εμάς για το ίδιο θέμα, απαντούμε ως εξής:

1) Ο π. Γρηγόριος Παπαθωμάς είναι καθηγητής του Κανονικού Δικαίου στη Θεολογική Σχολή Αθηνών, και κλήθηκε υπ’ αυτήν την ιδιότητά του να μιλήσει για το Ουκρανικό θέμα σε σχετική εκδήλωση. Η σύγκριση ΚΠόλεως Μόσχας γίνεται σαφέστατα διότι τίθεται θέμα για το ποιoς έχει τελικά το δικαίωμα να χορηγήσει Αυτοκέφαλο στην (ήδη Αυτόνομη υπό τη Μόσχα) Εκκλησία της Ουκρανίας. Μερικοί προσπαθούν να συσχετίσουν το θέμα με την παλαιά προσπάθεια της Μόσχας να υποκαταστήσει τη Νέα (Δεύτερη) Ρώμη, την Κωνσταντινούπολη, με την αφορμή της προσωρινής πτώσης της ΚΠολης στην αίρεση του Παπισμού, μετά τη Σύνοδο Φερράρας-Φλωρεντίας (1439). Πρόκειται για τη θεωρία της Τρίτης Ρώμης (Μόσχας), η οποία όμως δεν σχετίζεται με το ζήτημα της Ουκρανίας. Ωστόσο, όπως είναι βέβαιο, κανείς δεν αμφισβητεί την πρωτεύουσα θέση του Οικουμενικού Πατριαρχείου στην πανορθόδοξη ενότητα.

2) Το Εσθονικό Ζήτημα δεν ταυτίζεται με το Ουκρανικό. Το 1918 η Εσθονία έλαβε καθεστώς αυτονομίας από το Πατριαρχείο Ρωσίας, όπου και ανήκε. Ένεκα δε του επελθόντος κομμουνισμού στη Ρωσία (που δεν είχε συμπεριλάβει την Εσθονία μέχρι το 1940), η Εσθονία απευθύνθηκε στο Οικουμενικό Πατριαρχείο για αναγνώριση και υπήχθη σε αυτό. Το Οικουμενικό Πατριαρχείο αναγνώρισε την αυτονομία που παρείχαν οι Ρώσοι. Το 1945 υπό την πίεση του σοβιετικού καθεστώτος, που κατέλαβε την Εσθονία το 1940, η Εσθονία και πάλι υπήχθη στην Εκκλησία της Ρωσίας.

Η Ουκρανία δεν κατελήφθη ποτέ από τους Ρώσους, ώστε να της «επιβληθεί» η υπαγωγή της σε αυτούς. Αντιθέτως, υπήρχε κοινή εθνική συνείδηση Ρώσων και Ουκρανών και κοινό Κράτος μέχρι τη λήξη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Τα έγγραφα με τα οποία το Οικουμενικό Πατριαρχείο οργάνωνε την Εκκλησία της Ρωσίας, ήδη πολλούς αιώνες πριν αυτή γίνει Πατριαρχείο, αποδεικνύουν με βεβαιότητα ότι υπήρχε Εκκλησία Ρωσίας με έδρα το Κίεβο (Μητρόπολη Κιέβου), έστω και αν οι εχθρικές επιδρομές και οι πόλεμοι ανάγκασαν την έδρα της Μητρόπολης να μετακινηθεί στη Μόσχα, διατηρώντας όμως το όνομα του Κιέβου. Συνεπώς, Ρωσία και Ουκρανία («Μικρά Ρωσία») υπήρξαν ένα έθνος με μία Εκκλησία, η οποία από το 1589 έγινε Πατριαρχείο.

Ο π. Θεόδωρος Ζήσης τα έχει παρουσιάσει αυτά επακριβώς, αλλά ο π. Γρηγόριος Παπαθωμάς τα αποκρύπτει, για να παρουσιάσει το μύθευμά του περί της «Εκκλησίας που επεκτείνεται με τα σοβιετικά τανκς».

Επίσης, για την ιστορική εξέλιξη της Ουκρανίας και την επιχειρούμενη «απορωσοποίησή» της μπορείτε να δείτε εδώ. 

3) Πολύ σωστά επισημαίνετε, και έχει ήδη αναλυθεί από άλλους ερευνητές, ότι όταν η Ελλάδα ζήτησε Αυτοκεφαλία, παρά τα σχεδόν 17 χρόνια της «σχισματικής» της κατάστασης (1833-1850), δεν ήταν μία μερίδα -και μάλιστα μερίδα σχισματικών- που ζήτησε Αυτοκεφαλία, αλλά ολόκληρη η Εκκλησία της Ελλάδος. Ο π. Γρηγόριος Παπαθωμάς και πάλι αποκρύπτει (άλλωστε πώς να το δικαιολογήσει;) ότι τον σχισματικό χαρακτήρα των Ουκρανικών περίεργων κακοκεφάλων, τον είχε παραδεχθεί όχι μόνο η Μόσχα, αλλά και η ΚΠολη. Λοιπόν, πώς να δικαιολογηθεί η ασυνέπεια της ΚΠολης και ουσιαστικά του Βαρθολομαίου; Δεν φταίει ο θεσμός; Και ειδικότερα όταν ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος όχι μόνο αναγνώρισε την καθαίρεση του σχισματικού αρχηγού Φιλαρέτου, αλλά αναγνώρισε και την «αποκλειστική αρμοδιότητα της Εκκλησίας της Ρωσίας» για το θέμα.

4) Πολύ εύστοχα σημειώνετε ότι δεν μπορούμε να κάνουμε την εξαίρεση κανόνα βάσει του φερόμενου παραδείγματος της Δ΄ Οικουμενικής Συνόδου (το γεγονός θα το ελέγξουμε διεξοδικότερα). Αλλά προσέξτε, πώς ο π. Γρηγόριος Παπαθωμάς αυτοαναιρείται. Διευκρινίζει ότι τα μυστήρια που τελέσθηκαν από τον λαϊκό, τα δέχθηκε η Σύνοδος διότι εκείνος δεν είχε πονηρή πρόθεση, αλλά εξαναγκάσθηκε να τα τελέσει. Και η διακρίβωση της πρόθεσης του αμαρτωλού είναι από τις βασικότερες ποιμαντικές αρχές της Εκκλησίας και του Κανονικού Δικαίου. Με βάση αυτή τη “σταθερά” οι σχισματικοί της Ουκρανίας έλαβαν την Αυτοκεφαλία αν και υπήρξαν πρότερα αχειροτόνητοι, αυτοχειροτόνητοι, κρυπτο-νυμφευμένοι, συνδεδεμένοι με ναζιστικά μορφώματα, διασπαστικοί επί δεκαετίες. Μάλιστα, αφού επανήλθαν πρόσφατα στο σχίσμα, δεν τους άρεσαν ούτε τα χνώτα του Βαρθολομαίου. Αναλογιστείτε λοιπόν, ποιες τελικά είναι οι προθέσεις τους πέραν της φιλαρχίας και του εθνικισμού; 

5) Το γεγονός για το οποίο στο τέλος του βίντεο ο π. Γρηγόριος Παπαθωμάς ψεύδεται, είναι ότι στο Κολυμπάρι δεν επρόκειτο να συζητηθεί το θέμα του Αυτοκεφάλου, διότι δεν είχε συμπεριληφθεί στα θέματα των προκαταρκτικών (επειδή δεν είχαν συμφωνήσει οι Τοπικές Εκκλησίες επί του τρόπου υπογραφής στη χορήγηση του Αυτοκεφάλου). Συνεπώς, δε φταίνε οι Ρώσοι, που δεν προσήλθαν στο Κολυμπάρι, επειδή το Πατριαρχείο προχώρησε μόνο του στο «Ουκρανικό». Λόγου χάριν, ο καθηγητής του Κανονικού Δικαίου Δημήτριος Νικολακάκης (από την πλευρά του Οικουμενικού Πατριαρχείου), στη σχετική εργασία του επισημαίνει (σελ. 208 εξ.) ότι «Ἐπειδή, λοιπόν, γιά τό συγκεκριμένο ζήτημα δέν ἐπετεύχθη συμφωνία κατά τίς διεργασίες τῶν Προπαρασκευαστικῶν Ἐπιτροπῶν οὔτε καί ὑπῆρξε τελική ἔγκριση ἀπό Προσυνοδική Διάσκεψη, τό θέμα τοῦ Αὐτοκεφάλου δέν συμπεριλαμβάνεται στήν ἡμερήσια διάταξη τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου». Ο π. Γρηγόριος ή ψεύδεται ή έχει άγνοια για το βασικό πεδίο της επιστήμης του (επί του οποίου κάνει και… εισήγηση).

6) Το νέο φαινόμενο ή ο (απλά) νεο-λογισμός του π. Γρηγορίου, τον οποίο συχνά επικαλείται, δηλαδή το «προ-δικαιοδοτικό καθεστώς» (επειδή το Οικουμενικό Πατριαρχείο έδωσε τα Αυτοκέφαλα στις Τοπικές Εκκλησίες, δηλαδή τις μεταγενέστερες, Ρωσία, Σερβία, Βουλγαρία κλπ, έχει δικαίωμα να δώσει “Αυτοκέφαλο” και σε Τμήματα των Αυτοκεφάλων Εκκλησιών), μας είναι πρωτόγνωρο σαν επιχείρημα και γι’ αυτό θα πρέπει να το εξετάσουμε καλύτερα. Αυτό που είναι βέβαιο, και ο π. Παπαθωμάς πάλι το αποκρύπτει, είναι ότι υπήρξαν επί δεκαετίες συζητήσεις για τον τρόπο με τον οποίο θα έπρεπε να δίνεται το Αυτοκέφαλο σε μια Τοπική Εκκλησία, όπως τώρα στην Ουκρανία. Αυτές οι συζητήσεις περιγράφονται στην παραπάνω μελέτη του (φιλο-Πατριαρχικού) κ. Νικολακάκη. Aπό την προσεκτική ανάγνωση των περιεχομένων και των συμπερασμάτων του, προκύπτει το εξής: ότι εν πάση περιπτώσει, υπό οποιαδήποτε επιδιωκόμενη διαδικασία χορήγησης Αυτοκεφάλου (δηλαδή όποιος και αν είναι αυτός που θα «υπογράψει πρώτος» τελικά τη διαδικασία): (α) ποτέ δεν παραθεωρείται η θέληση της (Μητρός) Εκκλησίας από την οποία θα αποκοπεί η νέα Αυτοκέφαλη Εκκλησία, και (β) είναι απαραίτητη η πανορθόδοξη συναίνεση (όλων των 14 Τοπικών Εκκλησιών) για τη χορήγηση του Αυτοκεφάλου σε μια νέα Εκκλησία.

Τηρήθηκαν αυτές οι δύο προϋποθέσεις από το Οικουμενικό Πατριαρχείο για το Ουκρανικό Κακοκέφαλο (συμφωνία της Μητρός Εκκλησίας της Ουκρανίας δηλ. της Ρωσίας και συναίνεση όλων των 14 Εκκλησιών); Βεβαίως όχι!

Τίμησε ο π. Γρηγόριος Παπαθωμάς το ακροατήριό του με την κοινοποίηση των πληροφοριών αυτών; Βεβαίως όχι!

Ο π. Γρηγόριος Παπαθωμάς ξεγέλασε και κορόιδεψε το ακροατήριό του. Το ίδιο έκανε και όταν σε τηλεοπτική εκπομπή παραλλήλισε τη σχέση Ρώσων και Ουκρανών με τη σχέση Ελλήνων και Τούρκων! Υποστηρίζουμε ότι περισσότερο προπαγανδίζει και λιγότερο φέρεται σαν Ποιμένας ή Επιστήμονας… Υπό αυτό το πρίσμα αιτιολογείται και η demode αναφορά στα σοβιετικά τανκς και η «ψυχοτροπική» χρήση «υποθέσεων εργασίας». Δεν μπορεί κανείς να αμφισβητήσει ότι αποφεύγοντας την αναφορά στους Ιερούς Κανόνες, την εκκλησιαστική ιστορία και τα επίσημα εκκλησιαστικά ντοκουμέντα, όλα εργαλειοποιούνται και παρουσιάζονται με τον κατάλληλο τρόπο, ώστε να επηρεάζουν την ψυχολογία του ημιμαθή πιστού.

Κάνε ἐγγραφή στό νέο κανάλι τῆς Κατάνυξης τοῦ Youtube πατώντας ἐδῶ: https://bit.ly/2WldGra