Γράφει η “πρώτη Αποτειχισθείσα Θεολόγος”
αποκλειστικά για την katanixi.gr

«Ποιος είσαι εσύ άνθρωπε που στήνεις έναν ήδη αποθανόντα συνάνθρωπό σου σε λαϊκό διαδικτυακό δικαστήριο;»

Επιμέλεια σύνταξης: katanixi.gr

Επιβαλλόμενη αναδημοσίευση άρθρου που προκάλεσε αίσθηση και ταρακούνησε συνειδήσεις όταν πρωτοδημοσιεύθηκε τον Δεκέμβριο του 2021

17 Δεκ 2021

Κοιτώντας από το παράθυρο μου τους ανθρώπους που περνούν στον δρόμο, άλλοτε ως παρέες και άλλοτε μοναχικά, παρατηρώ ότι οι περισσότεροι έχουν ένα κοινό γνώρισμα μεταξύ τους.

Σχεδόν όλοι κρατούν στο χέρι ένα κινητό τηλέφωνο και πληκτρολογούν. Μα πώς μπορούν και το κάνουν σκέπτομαι περπατώντας… Περίεργη, αλλόκοτη μα πέρα για πέρα αληθινή εικόνα. Είναι η σημερινή πραγματικότητα δυστυχώς. Πώς γίναμε έτσι, πώς την πατήσαμε έτσι;…

Άλλος με το δάχτυλο κολλημένο στο κινητό του πληκτρολογεί κάποιο μήνυμα, άλλος κάτι ψάχνει στα χαμένα και άλλος πυροβολεί. Ναι καλά διαβάσατε, πυροβολεί. Με το πληκτρολόγιο του ο σημερινός άνθρωπος είτε αυτό λέγεται τηλέφωνο, είτε λάπτοπ, είτε υπολογιστής έμαθε πια να ρίχνει κατά ριπάς κι όποιον πάρει ο χάρος. Και το κακό όσο πάει και μεγαλώνει. Αλλοίμονο Θεέ μου, ποιος μπορεί να μας σταματήσει πια;… Κανείς! Κανείς, παρά μόνον εμείς οι ίδιοι όταν κάποια στιγμή έρθουμε σε συναίσθηση και με τη Χάρη του Θεού, πατήσουμε γερά φρένο στην απότομη και θανατική κατηφόρα που πήραμε.

Με το πληκτρολόγιο λοιπόν στο χέρι, σαν άλλο πολυβόλο εκ του ασφαλούς πυροβολούμε ασύστολα. Ρίχνουμε ριπές δηλητηρίου σε ζωντανούς αλλά και νεκρούς πλέον. Γίναμε πιόνια ενός συστήματος που μας παρέλυσε και μας ακινητοποίησε ψυχικά σε μια αναπηρική πολυθρόνα. Την πολυθρόνα του σπιτιού μας. Να θυμόμαστε όμως πως αυτές είναι οι βολές-μπούμερανγκ, γιατί το κακό το οποίο κάνουμε, τελικά επιστρέφει στον ίδιο τον εαυτό μας. Αυτοκαταστρεφόμαστε… Ειδικά όταν οι ριπές μίσους εξαπολύονται ενάντια στην μνήμη ενός νεκρού. Ενός δεδικαιωμένου δηλαδή. Διότι ως γνωστόν ο νεκρός δεδικαίωται, είτε το θέλουμε είτε όχι και κανείς δεν έχει το δικαίωμα να πυροβολεί και να αμαυρώνει την μνήμη του. Σε Άλλου τα χέρια, στου Θεού πλέον έχει περιέλθει το θέμα της απόδοσης δικαιοσύνης και της κρίσης για αυτόν. Και αφού εμείς θεοί δεν είμαστε, ας σεβαστούμε αυτά τα όρια. Όρια και νόμοι πνευματικοί που ακόμη και στην αρχαιότητα τα τηρούσαν. Η τιμή του νεκρού απ’ όλες τις απόψεις αποτελούσε και αποτελεί θέσφατο. Πως όμως να εφαρμοστεί σήμερα κάτι τέτοιο αφού οι άνθρωποι έχουν αποκτηνωθεί. Κι ίσως κι ακόμη χειρότερα, μιας και τα κτήνη ακόμη, τα ζώα δηλαδή, τρέφουν ενστικτωδώς σεβασμό στο θέμα αυτό.

Ποιος είσαι εσύ λοιπόν άνθρωπε, που στήνεις έναν ήδη αποθανόντα συνάνθρωπό σου σε λαϊκό διαδικτυακό δικαστήριο; Οργίζεται ο Ουρανός, ο Θεός, με τέτοιου είδους απάνθρωπες συμπεριφορές και μακριά από εμάς η πρόκληση του Φιλάνθρωπου Θεού. Ξαφνικά αγαπήσαμε περισσότερο από τον ίδιο τον Πλάστη, το πλάσμα Του και του κουνάμε συνεχώς το δάχτυλο για να κάνει το σωστό; Ή απλά έτσι βγαίνουν όλα τα κόμπλεξ και οι ανασφάλειές μας μπροστά από μια οθόνη και το παίζουμε ειδήμονες;

Το Α και το Ω της ζωής μας πότε εξαρτήθηκε έστω και στο 0,0001 τοις χιλίοις από εμάς; Ξεχάσαμε ποιος είναι το αφεντικό της ζωής και του θανάτου μας κι αυτή η λήθη είναι ολέθρια. Ούτε μια τρίχα της κεφαλής μας δεν πέφτει κάτω αν δεν διαταχθεί από Εκείνον. Βγάζουμε λοιπόν γνωματεύσεις με ευκολία μέσα από το πληκτρολόγιό μας. Γίναμε γιατροί δηλαδή άνευ πτυχίου, δικαστές άνευ έδρας και χαρτοφυλακίου και δικάζουμε τους πάντες και τα πάντα. Έχουμε άποψη για όλους και για όλα. Εν τέλει γίναμε θεοί στη θέση του Θεού, μιας και γνωρίζουμε πλέον με ακρίβεια λόγω της «σοφίας» μας ποιοι θα ζήσουν και ποιοι θα πεθάνουν. Αλλά τον δικό μας θάνατο δεν τον γνωρίζουμε ακόμη οι δόλιοι, οι άφρονες.

Μας έριξαν το καλαμπόκι-διαδίκτυο και ως κότες, όπως έλεγε κι ο μακαριστός Γέροντας Αγάθωνας τσιμπήσαμε και μάλιστα άσχημα. Τόσο άσχημα που κεφάλι δεν σηκώνουμε πια, καρφώθηκε το ράμφος μας στη γη, το δάχτυλο σε ένα πληκτρολόγιο και δεν ξεκολλάει. Δεν ξεκολλάει να δει ψηλά στον Ουρανό, τον Θεό. Η ψυχή δεν πετάει πια… Όλη μέρα κολλημένη στη λάσπη της αποχαύνωσης για ένα καλαμπόκι-παγίδα, χάσαμε την ταυτότητά μας ως άνθρωποι. Απωλέσαμε το στοιχείο υπεροχής του άνω-θρώσκω και του προορισμού μας που είναι η θέωση και γίναμε έρμαια μιας καταδικασμένης και ανέλπιδας πραγματικότητας.

Σε αντίθεση όμως με την ανόητη κότα που την ξεγελούν με το καλαμπόκι σε ένα στενό κοτέτσι, υπάρχει και ο υψιπέτης αετός. Δίκαια ονομάστηκε ο βασιλιάς των ανέμων και των πτηνών. Ακούστε τι αγώνα κάνει για την ελευθερία του και γι‘ αυτό το ουράνιο πέταγμά του.

Ο αετός λοιπόν, εκεί γύρω στα σαράντα του χρόνια έχει πρόβλημα με το ράμφος του, το οποίο κυρτώνει προς τα κάτω τόσο που δεν μπορεί να φάει τίποτα. Γεμίζουν και τα πόδια του με φτερά και πούπουλα μια και δεν μπορεί να τα καθαρίσει με το κυρτωμένο ράμφος του. Βαραίνει τόσο που δεν μπορεί να πετάξει πια. Αν δεν αντιδράσει είναι καταδικασμένος σε θάνατο κυρίως από ασιτία. Τι κάνει όμως το έξυπνο αυτό πουλί; Χτυπάει με δύναμη και μανία το στραβό του ράμφος πάνω στους κορμούς μέχρι να σπάσει. Αφού καταφέρει και το σπάσει, μετά από πολλούς μήνες φρικτού πόνου και ασιτίας, ξαναβγαίνει το νέο ράμφος. Όσοι αετοί δεν τολμούν να το κάνουν αυτό φοβούμενοι τον πόνο μένουν άπραγοι και καταδικασμένοι να ψοφήσουν από την πείνα. Αυτοί όμως που γενναία αποφασίζουν να το πράξουν, ανανεώνονται κι αφού καθαρίσουν με το νέο τους ράμφος τα φτερά-βαρίδια των ποδιών τους, ξαλαφρωμένοι πια και ελεύθεροι ξαναπετούν. Και ζουν ακόμη σαράντα χρόνια!

Θέλει αρετή και τόλμη λοιπόν η ελευθερία! Στο χέρι μας είναι να διαλέξουμε τι θέλουμε. Να είμαστε χαμερπείς σαν τις κότες με το δόλωμα-καλαμπόκι ή σαν τους υψιπέτες αετούς; Τους αετούς που «καθαρίζουν» από πάνω τους με σκληρό πόνο βέβαια, τα άρρωστα και περιττά πάθη και πετούν στα αιθέρια…

Ο ίδιος ο Κύριος μας προτρέπει να παρακολουθούμε και να μελετούμε τα σημεία των καιρών και της φύσης. Ας μην μείνουμε σαν τις κότες που χωρίς άλλη προοπτική μένουν με σκυμμένο το κεφάλι μόνιμα στη γη για ένα καλαμπόκι. Ας ξεκολλήσουμε επιτέλους το δάχτυλο από τη σκανδάλη του πυροβόλου-πληκτρολογίου. Ας δούμε στο πρόσωπο του κάθε συνανθρώπου μας το πρόσωπο του Φιλάνθρωπου Θεού μας κι ας πάψουμε να το στοχεύουμε τόσο απάνθρωπα. Το σύστημα κάνει καλά την δουλειά του. Έστησε ανάμεσά μας έναν άτυπο και σπαρακτικό εμφύλιο πόλεμο. Μας χώρισε σε φατρίες και μας κρατά αμφότερους υποδουλωμένους σε έναν διαδικτυακό και όχι μόνο, παγκόσμιο πόλεμο δίχως αύριο. Κάποτε οι πόλεμοι γινόταν για μια ιδέα, για την πατρίδα για τα ιερά και τα όσια. Τώρα γίνονται για λίγα ποσοστά δικαίου που έχω εγώ περισσότερο από σένα…

Το άρρωστο και απάνθρωπο σύστημα, μας πέταξε το καλαμπόκι και γίνεται αλληλοσπαραγμός, γιατί κότες μας θέλει. Στο χέρι μας όμως είναι να σπάσουμε τα δεσμά μας και να απελευθερωθούμε. Στο χέρι μας είναι ως αετοί υψιπέτες να αναγνωρίσουμε ως μοναδικό Κύριο της ζωής και του θανάτου μας μόνον τον Χριστό και να μονιάσουμε επιτέλους. Ας πάρουμε λοιπόν ζεστά αν θέλουμε να πετάξουμε κι εμείς, το θέμα της σωτηρίας και της ελευθερίας μας, όποια κι αν είναι τα συστήματα που μας εγκλωβίζουν και μας φυλακίζουν.

Ας σταματήσει επιτέλους αυτός ο πόλεμος του πληκτρολογίου. Τα δάχτυλα μας τα χάρισε ο Κύριος για να σφραγίζουμε με αυτά κάνοντας το σχήμα του Σταυρού όλο μας το είναι, όλο μας το σώμα και κυρίως τον νου. Για να γίνει νους ηγεμονικός και ανίκητος σαν αετός. Με έναν τέτοιον νου φωτισμένο από τον θεό, αποκλείεται ο άνθρωπος να μην καταλάβει τον προορισμό του. Θα αρχίσει να ξαναγαπά τον Δημιουργό Του και όλα τα πλάσματά Του πια. Ιδού η μεγαλύτερη επανάσταση ενάντια σε όλο αυτό το σάπιο σύστημα που μας έχει κατακλύσει!

Ας γίνουμε αληθινοί αετοί του πνεύματος κι ας καθαριστούμε με τη Χάρη του Χριστού από τα πάθη που μας κρατούν βαριά τα πόδια κάτω στη γη σαν του αετού που δεν μπορεί να πετάξει κι ας «πετάξουμε». Και τότε ποιό σύστημα θα είναι ικανό να μας φυλακίσει…; Κανένα! Αετούς αγέρωχους μας θέλει ο Χριστός! Γι‘ αυτό γεννιέται σε λίγες ημέρες. Για μας! «Ενηνθρώπησεν ίνα ημείς θεοποιηθώμεν» όπως μας λέει ο μεγάλος σταυραητός της Ορθοδοξίας Άγιος Αθανάσιος. Έχουμε πρότυπα όλους τους Αγίους μας, γιατί καθόμαστε άπραγοι εμείς; Είναι όλοι στο πλάι μας αρωγοί και θα μας βοηθήσουν στον δύσκολο αγώνα μας!

Και τότε μόνον τότε, με καθάρια φωνή και ψυχή, ελευθερωμένοι από τα πάθη κι αγαπημένοι, θα μπορέσουμε να ψάλλουμε αγαλλώμενοι προς τον ευεργέτη Κύριο μας το Χριστός γεννάται δοξάσατε!

Ναι Χριστέ μου, αξίωσέ μας, ελευθέρωσέ μας, στήριξέ μας, αναγέννησε μας. Είμαστε μόνο δικοί Σου! Γένοιτο! Αμήν!

Κάνε ἐγγραφή στό νέο κανάλι τῆς Κατάνυξης τοῦ Youtube πατώντας ἐδῶ: https://bit.ly/2WldGra