Άρθρο της Ελένης Παπασταματάκη

Όλοι εκείνοι οι άνθρωποι τελείωσαν τον επίγειο βίο τους κι όμως εξακολουθούν ακόμη να καθοδηγούν τη ζωή μας

Αν δεν βιώνουμε το «Ζει Κύριος ο Θεός!», τότε αυτή η ζωή μοιάζει αβάστακτη, απαράκλητη, απαραμύθητη. Ζούμε μια παρόμοια κατάσταση σαν τους νεκρούς στον Άδη, όπου ο θάνατος ήταν το τέλος της ζωής και η πικρή αρχή για το ατελεύτητο σκοτάδι.

Αυτήν την απογοήτευση, τον θρήνο, και τον θάνατο, τα διέλυσε η πλούσια, η άπειρη αγάπη του Θεού Πατέρα μας, από την στιγμή που ο δημιουργικός Λόγος προσέλαβε την ανθρώπινη φύση και νίκησε το κράτος του θανάτου δια της Σταυρικής του θυσίας και της εκ νεκρών Ανάστασης Του!

Οι Άγιοι εξακολουθούν να βρίσκονται κοντά μας[1]

«…Στο βιβλίο ‘Η εν Χριστώ ζωή μου’ λέγει ο Άγιος Ιωάννης της Κροστάνδης ότι οι Άγιοι δεν απουσιάζουν από ανάμεσά μας, ακόμα και μετά από την κοίμησή τους. Έτσι λοιπόν λέει: «συχνά ακούω στην εκκλησία τη Θεοτόκο να ψάλλει τη θεσπέσια ωδή που είπε στο σπίτι της συγγένισσας της, της Ελισσάβετ, μετά τον Ευαγγελισμό. Άλλοτε ακούω τη φωνή του Μωϋσέως. Ή την ωδή του Ζαχαρίου…Και πόσα άλλα πρόσωπα της Αγίας Γραφής πλημμυρίζουν ολόκληρη την Εκκλησία σε όλα τα πλάτη της γης με τα ιερά τους άσματα!

Αλλά και η ιερά υμνωδία της λατρείας μας τίνος το πνεύμα έχει και κατανύσσει έτσι τις καρδιές μας; Τίνος άλλου παρά του Θεού και των Αγίων Του; Εδώ βρίσκεται η απόδειξις για την αθανασία της ανθρώπινης ψυχής. Όλοι εκείνοι οι άνθρωποι τελείωσαν τον επίγειο βίο τους κι όμως εξακολουθούν ακόμη να καθοδηγούν τη ζωή μας. Έφυγαν από αυτόν εδώ τον κόσμο και όμως εξακολουθούν να μας μιλούν να μας διδάσκουν και να μας συγκινούν…»

Η ελπίδα των Ορθοδόξων είναι η Ανάσταση του Χριστού μας [2]

«Η πίστις δύναται να επιτελέσει τα πάντα ‘και όρη μεθιστάνειν’ όποιος έχει πίστη μπορεί να πει ένα βουνό να φύγει από εδώ και να πάει εκεί.

Η άλλη, η ελπίς περικυκλώνει με το έλεος του Θεού και δεν καταισχύνει, δεν ντροπιάζει τον ελπίζοντα, δεν τον απογοητεύει η ελπίδα!

Γι’ αυτό λέμε ότι εμείς οι Ορθόδοξοι δεν μπορεί να είμαστε απελπισμένοι. Η ελπίδα είναι για εμάς τους Ορθοδόξους που πιστεύουμε στην Ανάσταση.

Και η τρίτη η αγάπη, δεν πέφτει ποτέ από το ύψος της ούτε σταματά από το τρέξιμό της, ούτε επιτρέπει σε αυτόν που επλήγωσε με τα βέλη της, να ηρεμήσει από την μακαρία μανία που του προξένησε».

Ο Χριστός μας είναι Θεός ζώντων και όχι νεκρών [3]

«…θα αναφερθούμε τώρα σε μια ιστορία από το Άγιον Όρος- θα το γνωρίζετε- πασίγνωστο θαύμα, αλλά είναι ωραία να το περιγράψουμε. ‘Τα οστά των κεκοιμημένων που άκουσαν το Χριστός Ανέστη και πανηγύρισαν’. Και μας θυμίζουν την προφητεία του Ιεζεκιήλ. Λέγει ο Ιεζεκιήλ, για να ξέρουμε πόσο ζωντανός είναι ο αναστημένος Κύριος. Και πόσο ζωντανοί είναι οι άνθρωποι. Γιατί οι νεκροί μας δεν είναι πεθαμένοι, δεν είναι νεκροί εξαφανισμένοι. Ο Χριστός μας που είναι Θεός, είναι Θεός ζώντων, όχι Θεός νεκρών, το λέει ο Ίδιος. Δεν είναι Θεός πεθαμένων, είναι Θεός ζώντων…

Λέει ο Προφήτης Ιεζεκιήλ στο 37 κεφάλαιο. « Προφήτευσον του λέει ο Κύριος επί τα οστά ταύτα και ερείς αυτοίς, ‘τα οστά τα ξηρά ακούσατε λόγον Κυρίου’. Τάδε λέγει Κύριος τοις οστέοις τούτοις. Ιδού εγώ φέρω εφ’ υμάς πνεύμα ζωής και δώσω εφ’ υμάς νεύρα και ανάξω εφ’ υμάς σάρκας και εκτενώ εφ’ υμάς δέρμα και δώσω πνεύμα μου εις υμάς και ζήσεσθαι και γνώσεσθαι ότι εγώ ειμί Κύριος»!

Η απόδειξη της παρουσίας του Θεού είναι η Ανάστασις του Χριστού και των ανθρώπων

Αυτά λέγει ο Κύριος εις αυτά τα ξηρά οστά εγώ ιδού, να εγώ φέρνω σε εσάς πνεύμα ζωής, θα δώσω σε εσάς νεύρα, θα σας καλύψω με σάρκες, θα απλώσω πάνω σε εσάς δέρμα και θα δώσω το πνεύμα μου σε εσάς. Θα αποκτήσετε ζωή και θα ζήσετε. Έτσι θα μάθετε ότι εγώ είμαι ο Κύριος. Να αυτό είναι η Ανάσταση!. Πως λένε θα αναστηθούν τα σώματα που είναι λιωμένα που είναι μέσα στη γη. Να με αυτόν τον θαυμαστό τρόπο. Και δεν πιστεύουμε ότι έχουν ζωή αυτά τα κόκκαλα; Αυτά τα οστά που λέγονται λείψανα;

Να τι λέγει η ιστορία… συνέβη το Πάσχα του 1935, στο αγιορείτικο Μοναστήρι του Αγίου Παύλου. Μετά τον εσπερινό της αγάπης συνηθίζεται να συνάζονται όλοι οι πατέρες στο αρχονταρίκι και να ανταλλάσσουν ευχές με τον ηγούμενο και μεταξύ τους. Αυτό συμβαίνει και τώρα. Ο νεόκουρος μοναχός π. Θωμάς μη γνωρίζοντας την τάξη πήγε με τους γεροντότερους μοναχούς μπροστά μπροστά. Ο ηγούμενος τον είδε και τον παρατήρησε. Του λέει εδώ ήρθες με τους γεροντότερους; Πάνε πίσω. Ο π. Θωμάς είπε το ευλόγησον. Τότε ο καθηγούμενος π. Σεραφείμ γύρισε και είπε στον π. Θωμά «πήγαινε σε παρακαλώ κάτω στο οστεοφυλάκιο, να πεις στα οστά των κεκοιμημένων πατέρων το Χριστός Ανέστη! Και έλα πάλι μετά εδώ». Ο π. Θωμάς ο απλός, ο ταπεινός, ο πρόθυμος, εργάτης της υπακοής, χωρίς να σκεφτεί καθόλου έτρεξε στο οστεοφυλάκιο και είπε μεγαλόφωνα «Πατέρες και αδερφοί, ο ηγούμενος με έστειλε να σας πω το Χριστός Ανέστη!» Και τότε συνέβη το υπέρλογο γεγονός! Όλα τα οστά σκίρτησαν, έτρεξαν, χόρεψαν, αναπήδησαν! Ένα κρανίο μάλιστα σηκώθηκε έως ένα μέτρο ψηλά και απάντησε στον χαιρετισμό του Γέροντα «Αληθώς Ανέστη ο Κύριος!» Αμέσως έγινε και πάλι νεκρική σιγή. Ο π. Θωμάς επέστρεψε πίσω σε περίπου δέκα λεπτά καθώς το κοιμητήριο και το οστεοφυλάκιο της Μονής βρίσκεται κοντά στο αρχονταρίκι.

Μόλις τον είδε ο ηγούμενος τον ρώτησε αν είπε το Χριστός Ανέστη στους κεκοιμημένους. Εκείνος απάντησε καταφατικά. Και ο ηγούμενος ξαναρώτησε. Και σου απάντησαν; Χαρούμενος ο απλούς π. Θωμάς είπε ότι του απάντησαν το Αληθώς Ανέστη. Διηγήθηκε όλο το συμβάν στον ηγούμενο και εκείνος έκπληκτος τον ρώτησε ξανά και ξανά για να επιβεβαιώσει ότι δεν άκουσε λάθος. Ο ευλογημένος π. Θωμάς νόμιζε ότι αυτό είναι το τυπικό που συμβαίνει κάθε χρονιά στο μοναστήρι και δεν του φάνηκε κάτι ιδιαίτερο. Το περιστατικό έχει καταγράψει ο παλιός και σεβαστός αγιορείτης Επίσκοπος Ροδοστόλου π. Χρυσόστομος από παλιούς αγιοπαυλίτες οι οποίοι ήταν παρόντες στο συμβάν.»

Και μετά από αυτό που είναι μια πρακτική απόδειξη της παρουσίας του Αναστημένου Κυρίου, του Θεού, του πνεύματος του Κυρίου στους νεκρούς και αυτό είναι πολύ παρήγορο για όλους μας και για τους κεκοιμημένους μας, αυτές τις ημέρες τους θυμηθήκαμε πολύ έντονα στις μνημονεύσεις μας …και εμείς πρέπει να λέμε στους νεκρούς μας το Χριστός Ανέστη!…»

• [1] Σχετικό απόσπασμα από το βιβλίο του π. Νικολάου Μανώλη, Βίωμα Ορθοδοξίας
• [2] Από την ομιλία του π. Νικολάου Μανώλη, Ο 30^ος Λόγος της Κλίμακος (Περί Πίστεως, Ελπίδος και Αγάπης)
• [3] Απόσπασμα από την ομιλία του π. Νικολάου Μανώλη «Ο Αναστημένος Χριστός είναι η βεβαίωση πως είμαστε ζωντανοί» [mp3 2019]

Κάνε ἐγγραφή στό νέο κανάλι τῆς Κατάνυξης τοῦ Youtube πατώντας ἐδῶ: ΚΑΤΑΝΙΧI