της Ελένης Καμπούρη

Ακόμα και τώρα που είναι στις Ουράνιες Μονές, η βοήθειά του και η μεσιτεία του είναι πολύ πιο άμεση και ουσιαστική. Εν ετέρα μορφή είναι εκεί κι εδώ παρών

Σ’ αυτό τον κόσμο, που γέμει από βρωμιά και σαπίλα, υπάρχουν πνευματικοί Πατέρες που υψώνουν ανάστημα ανάμεσα στους αδηφάγους λύκους. Που δίνουν ελπίδα, φως και Ορθοδοξία σε ταλαιπωρημένες ψυχές, χωρίς να υπολογίζουν το προσωπικό κόστος. Που ομολογούν Χριστό κατηχώντας τα παιδιά τους με το προσωπικό τους παράδειγμα. Που δίνουν αληθινά και βιωματικά μαθήματα πίστης. Ακόμη-ακόμη δίνοντας και την ίδια τους τη ζωή, προκειμένου να σώσουν έστω και μια ψυχή και να της δείξουν το δρόμο για τον Παράδεισο.

Δεν ξέρω αν έχω συνειδητοποιήσει πόσο τυχερή είναι η ψυχή μου που ήρθε στο δρόμο μου ο παπα-Νικόλας. Ήρθε σε μία στιγμή που ήμουν στο χείλος του πνευματικού γκρεμού. Και δεν είχε το ρόλο του πνευματικού-εξομολόγου μόνο. Ήταν περισσότερο και από βιολογικός πατέρας, μία ιδιότητά του που όσο περνούσαν τα χρόνια γινόταν όλο και πιο έντονη. “Κοιμάσαι καλά παιδί μου; Πρέπει να ξεκουράζεσαι με αυτά που περνάς. Θα σου βάλω κανόνα τον μεσημεριανό ύπνο να ηρεμείς λίγο. Μη στεναχωριέσαι, σε παρακαλώ. Θα σε πάω εγώ στο νοσοκομείο, αν δεν μπορείς να βρεις μέσο να μετακινηθείς”.

Με γλίτωνε όχι μόνο από κακοτοπιές και πνευματικές παγίδες αλλά ήταν ο πραγματικός στυλοβάτης των δύσκολων οικογενειακών προβλημάτων μου. Στο σταυρό που σήκωνα και με τσάκιζε καθημερινά, και μάλιστα φτάνοντας σε σημείο που από το βάρος κινδύνευε η ζωή μου, επειδή ο οργανισμός είχε  εξασθενήσει πολύ, ήταν εκεί κάθε μέρα και κάθε λεπτό. Με ή χωρίς τη φυσική του παρουσία. 

Και έρχεται τότε η προσευχή του και “διεμβολίζει” κυριολεκτικά τον Ουρανό και φτάνει σαν θυμίαμα στα αυτιά του Θεού. Τέτοια παρρησία η προσευχή του! Τέτοια δύναμη η ευχή του! Τέτοια φροντίδα η αγκαλιά του! Επέτρεψε ο Κύριος να επανέλθω από μια επιθανάτια κατάσταση για λόγους που αγνοώ, μόνο δι’ ευχών του Γέροντά μου. Δόξα τω Θεώ… 

Όχι μόνο επανήλθα απολύτως χωρίς κανένα πρόβλημα, αλλά σκανδαλωδώς όλο αυτό το δύσκολο διάστημα της ανάρρωσης μου θαρρείς και είχα δίπλα μου και με φρόντιζε μια αποκλειστική νοσοκόμα. Φρόντιζε τα πάντα, μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια. Τα φάρμακα, την ίαση, το φαγητό, τον ιατρικό εξοπλισμό, μου έφερνε δίπλα μου ό,τι και όποιον έπρεπε. Ό,τι σκεφτόμουν και με ταλαιπωρούσε μέσα σε λίγα λεπτά λυνόταν θαυματουργικά. Τέτοια πρόνοια έδειξε σε μένα ο Κύριος μας, δι’ ευχών του Γέροντά μου, που πραγματικά με έλιωσε. Αν και κεκοιμημένος τότε, έτρεχε σαν την αστραπή.

Ακόμα και τώρα που είναι στις Ουράνιες Μονές, η βοήθειά του και η μεσιτεία του είναι πολύ πιο άμεση και ουσιαστική. Εν ετέρα μορφή είναι εκεί κι εδώ παρών. Όσο κι αν θλιβόμαστε που σωματικά δεν τον έχουμε μαζί μας, η παρέμβασή του είναι καίρια. Μας λείπει ανθρωπίνως, θυμόμαστε το γέλιο του, τη φωνή του, την πατρική του αγκαλιά, τις επιπλήξεις του και λυγίζουμε προς στιγμή. Ναι, θλιβόμαστε, αλλά γνωρίζουμε ότι είναι εκεί που ήθελε πάντα να είναι και αυτό μας παρηγορεί. Η Ουράνια Βασιλεία ήταν πάντα ο στόχος του. Εκεί, στην αγκαλιά του Άγιου Τριαδικού Θεού, παρέα με τον Γέροντά του τον Γ. Αγάθωνα τον Κωνσταμονίτη και κοντά στην Υπεραγία Θεοτόκο, στον Άγιο Ιωσήφ τον Ησυχαστή, τον Προφήτη Ηλία και τον Άγιο Στέφανο,  κοντά στους Αγίους τους οποίους υπεραγαπούσε.

Η σχέση μας μαζί του έχει περάσει πλέον στην αιωνιότητα. Ευλόγησον, για όλα αυτά που έκανα και σε στεναχώρησαν, ευλόγησον, αν δεν κατάφερα να σου δείξω σωστά την αγάπη μου. Δι ευχών σου να βρεθούμε Γέροντά μου όλοι μαζί στον Παράδεισο, όπως συνήθιζες να εύχεσαι. 

Καλή αντάμωση και Χριστός Ανέστη!

Κάνε ἐγγραφή στό νέο κανάλι τῆς Κατάνυξης τοῦ Youtube πατώντας ἐδῶ: ΚΑΤΑΝΙΧI

Δείτε σχετικά:
– Η υπακοή στον πνευματικό μας
– Η μυστική επίσκεψη του Γέροντα…
– Το γλυκόπικρο πετραχήλι