της Πρεσβυτέρας Αικατερίνης Αρμουτσή – Μανώλη  
αρθρογραφεί για katanixi.gr

…Τόσος ο φόβος μας μπροστά στον εστεμμένο – κορωνοφορεμένο εχθρό!… Φοβόμαστε ως άσοφοι, έναν ιό κι όχι τον ίδιο το Θεό, τον Αληθινό εστεμμένο και Βασιλέα…

Επιμέλεια σύνταξης: katanixi.gr

«Ιδού εστήκαμεν επί την θύραν και κρούομεν»^[1]

Πρεσβυτέρα Αικατερίνη Αρμουτσή – Μανώλη

Ξημερώνοντας η Κυριακή της Σταυροπροσκυνήσεως….

Εδώ και ώρα προσπαθώ να αποκοιμηθώ αλλά μάταια. Και ποιος μπορεί άλλωστε…; Οι τελευταίες μέρες μοιάζουν περισσότερο μ’ ένα μακρύ εφιάλτη παρά με κανονική ζωή. Ένας ιός, που κατέληξε σε πανδημία, έφερε τα πάνω κάτω στις ζωές όλων. Τραγικές στιγμές βιώνει η ανθρωπότητα, φόβος και τρόμος ζωγραφισμένος στα πρόσωπα γύρω μας. Κι όλα γίνανε πολύ γρήγορα, ραγδαία η εξέλιξη… Κι όλα γίνανε εντελώς ξαφνικά, απροειδοποίητα θα έλεγε κανείς.

Κι όμως, όχι! Δεν ήρθε τόσο ξαφνικά το κακό, η θεομηνία! Απλά εμείς δεν είχαμε ανοιχτά τα “αυτιά”μας όσο πρέπει, για να την ακούσουμε που πλησίαζε. Να ακούσουμε τον αχό της επέλασής της, που εδώ και καιρό έκρουε τα τύμπανα του πολέμου. Ούτε και «μάτια» όμως είχαμε καθαρά, ως φαίνεται, για να δούμε και να «διαβάσουμε» τα σημεία των καιρών… Σημεία που κι οι αγράμματοι μπορούν να διαβάσουν, με μία βασικη προϋπόθεση όμως, την Πίστη σε Αυτόν που τα στέλνει…

Και τελικά τα καταφέραμε να προκαλέσουμε την Θεία Οργή Του! Μπράβο μας! Και τελικά καταφέραμε να μείνουμε κεκλεισμένων των θυρών των Ιερών Ναών Του! Γιατί μη μου πει κανείς πως δε γνωρίζει πως, όπως σε κάθε οίκο, έτσι και στο δικό Του, τα κλειδιά τα κρατά ο νοικοκύρης. Κι ο Νοικοκύρης εδώ θύμωσε… Ναι, θύμωσε με τα καμώματά μας, με τις ύβρεις προς το πρόσωπό Του, την αλλαζονεία μας και δεν μας θέλει στον Οίκο Του. Πρώτη φορά που ο Ορθόδοξος λαός δεν μπορεί να προσκυνήσει το Σταυρό Του την Κυριακή της Σταυροπροσκυνήσεως. Πρώτη φορά που δεν μπορεί να παρευρεθεί μπροστά στην πάνσεπτη εικόνα της Μητρός Του και κλίνοντας το γόνυ να Της απευθύνει τους χαιρετισμούς του…

Υπάρχει αλήθεια πιο τραγική στιγμή από αυτή που ζούμε τώρα, για την Ορθοδοξία και εν γένει για όλη την ανθρωπότητα; Πιο τραγική από αυτή που βιώνουμε τις Άγιες τούτες ημέρες, απέχοντας από τα Θεία δρώμενα και τεκταινόμενα; Και μη βιαστεί κανείς ελαφρά τη καρδία να θεωρήσει υπεύθυνη την πολιτική ή τη θρησκευτική ηγεσία για την απόφαση του κλεισιματος των ναών, που έλαβε χώρα τις τελευταίες ημέρες. Άλλος το αποφάσισε Πρώτος κι Αυτού του Ιδίου είναι το χέρι που κλείνει τις πόρτες του Οίκου Του. Αυτό πρέπει να μας προβληματίζει, να μας πονάει… Γι’ αυτόν ακριβώς όμως τον πόνο, μπορούμε να θεωρήσουμε υπεύθυνους και να μεμφθούμε κάποιους… Κάποιους σπουδαίους και τρανούς, που με τις πράξεις τους μας έδωσαν το δικαίωμα αυτό. Τις δημόσιες πράξεις τους, που αφορούν και επηρεάζουν τη ζωή της Εκκλησίας. Ο λόγος λοιπόν γι’ αυτούς, που χαράζουν τη ρότα στο καράβι της Εκκλησίας, που δείχνουν να κρατούν το τιμόνι Της. Και λέω δείχνουν, γιατί δυστυχώς δεν πληρούν τα ανάλογα προσόντα, κι αυτό το φανερώνουν περίτρανα πλέον όλα… Στη ζωή του Χριστιανού σύμφωνα με τους Πατέρες τίποτα δεν είναι τυχαίο. Όλα για κάποιο λόγο γίνονται και κάπου αποσκοπούν.

Απορώ λοιπόν, πώς περιμέναμε να μην ζήσουμε αυτά που ζούμε τώρα, αλλά κι ακόμη χειρότερα, σύμφωνα με την απρεπή κι απαξιωτική στάση μας απέναντι στο Δεσπότη Χριστό …

Τρέμουμε μπροστά σε ένα μικροσκοπικό κι αθέατο με γυμνό μάτι ιό, που στάλθηκε, για να διαδραματίσει το σκληρό και παιδαγωγικό του ρόλο και του φορέσαμε και στέμμα. Τόσος ο φόβος μας μπροστά στον εστεμμένο – κορωνοφορεμένο εχθρό.

Ξεχάσαμε όμως όλον αυτό τον καιρό όπως φαίνεται, το φόβο για το μεγαλείο του Αληθινού Θεού. “Αρχὴ σοφίας φόβος Κυρίου”!^[2] Έτσι, καταντήσαμε να φοβόμαστε ως άσοφοι, έναν ιό κι όχι τον ίδιο το Θεό, τον Αληθινό εστεμμένο και Βασιλέα, τον άρχοντα της ζωής και του θανάτου, “Ω πρέπει πάσα δόξα τιμή και προσκύνησις”.

Αντίθετα, Αυτόν Τον σταυρώσαμε. Προσωπικά, εθνικά και εκκλησιαστικά. Τον σταυρώσαμε όχι μία, αλλά πολλές φορές. Γι’ αυτό και φέτος δε μας δέχεται να φέρουμε και να ακουμπήσουμε στον Σταυρό Του τα πατροπαράδοτα λουλούδια μας. Του φτάνουν φαίνεται οι αμαρτίες μας. Ας αναλογιστεί ο καθένας τις δικές του κι ας ζητήσει με δάκρυα μετανοίας το έλεός Του. Καιρός αυτογνωσίας λοιπόν από τη μια, αλλά ταυτόχρονα κι απόδοσης ευθυνών σε πρόσωπα κλειδιά της συγκεκριμένης τραγωδίας από την άλλη.

Πάντα σ’ ένα ναυάγιο την ευθύνη την αναλαμβάνει εξ’ ολοκλήρου ο καπετάνιος ή του την αποδίδουν, αν είναι κακόπιστος. Διότι, για τις προσωπικές αμαρτίες του καθενός, υπήρχε και θα υπάρχει πάντα ο νόμος της προσωπικής αναφοράς, της εξιλέωσης, της εξομολόγησης ή της θείας παρέμβασης. Εδώ όμως μιλάμε για μια καθολική τιμωρία – παιδαγωγία. Πολλά λάθη διατυπώθηκαν από επίσημα εκκλησιαστικά χείλη και άλλα τόσα επράχθησαν[3], που αναστάτωσαν λαό και Θεό. “Φωνή λαού, οργή Θεού”, λένε… Ας θυμηθούμε μαζί μερικά από αυτά…

Τα «τείχη του αίσχους» ονομάστηκαν από τα χείλη του Εκκλησιαστικού καπετάνιου μας οι αποφάσεις των Οικουμενικών Συνόδων, που μας «χωρίζουν» από τους αγαπητούς (!!) δυτικούς αδελφούς μας. Και το άκουσε ο Ουρανός και μακροθύμησε… Το άκουσαν όμως κι οι Θεοφόροι Πατέρες, που έχυσαν το αίμα τους για τη φιλτάτη Ορθοδοξία και πικράθηκαν, κι η πίκρα τους αυτή ανάγκασε τον Θεό να άρει τη Χάρη Του από αυτόν που το ξεστόμισε. Γι’ αυτό προφανώς και τα τόσα λάθη που κάνει…

Με συνοπτικές και παράτυπες διαδικασίες έγινε η ψευδοσύνοδος στο Κολυμπάρι, που από τότε βρίσκεται κυριολεκτικά στο μάτι του κυκλώνα και στην οποία δέχτηκαν ως ισότιμες με τη γλυκύτατη Ορθοδοξία μας ομολογίες, που ατιμάζουν την πανάχραντο Μητέρα Του. Και πάλι το άκουσε και μακροθύμησε ο Ουρανός. Τα σύννεφα όμως της θύελλας και της οργής Του όλο και πλήθαιναν όπως φαίνεται…

Ξεπερνώντας επιδεικτικά για άλλη μια φορά τα εσκαμμένα και περιφρονώντας την πατερική Παράδοση αιώνων, φτάσανε πλέον στο σημείο να αλλάζουνε τα πάντα μέσα στην Εκκλησία, μέσα στον Οίκο Του. Και ποιος νοικοκύρης είπαμε το δέχεται αυτό; Κανένας! Αλλάξανε τη λειτουργικότητα σε Εκκλησίες πατροπαράδοτα κανονικές, τις ονομάσανε σχισματικές και στο μέχρι χθες σχίσμα δώσανε εκκλησιαστική οντότητα. Ήμαρτον! Ε! πώς να μακροθυμήσει πλέον ο Ουρανός; Πώς να μακροθυμήσει, όταν έχει να κάνει μ’ έναν “νοικάρη”, γιατί τέτοιος είναι ο κάθε Πατριάρχης στην Ιστορία της Εκκλησίας, που παρουσιάζει αλαζονική συμπεριφορά; Που αλωνίζει, γκρεμίζει και χτίζει μέσα στον Οίκο Του κατά το δοκούν; Που άγεται και φέρεται σαν τον πραγματικό ιδιοκτήτη, τον Κύριο του Οίκου…; Κάτι τέτοιους «νοικάρηδες» η Εκκλησιαστική Ιστορία τους τιμώρησε και τους απέπεμψε.. Αυτός όμως, το λησμόνησε· χωριζόμενος της Θείας Χάρης, περιέπεσε σε εκούσια λήθη.

Μα θα μου πει κανείς πως όλα αυτά που κάνει είναι ελιγμοί και διπλωματία, σ’ ένα Πατριαρχείο επαπειλούμενο. Προφάσεις εν αμαρτίαις, είναι η απάντηση. Πότε μίλησε με διπλωματία ο Χριστός; Ο μη έχων “πού την κεφαλήν κλίναι”^[4], δεν απειλούνταν; Μίλησε όμως μόνο τη γλώσσα της Αλήθειας με συνέπεια το Σταυρό,τον οποίο και δεν απέφυγε, αλλά ανέβηκε πρώτος σε Αυτόν. Από εκεί κι έπειτα χάραξε μια Σταυρική κι Ομολογιακή πορεία στην Εκκλησία Του, στον Οίκο Του. Την απόλυτη θερμότητα και τον ζήλο στην Πίστη Του ζητά ή την άρνησή της. Τους χλιαρούς και τους διπλωμάτες θα τους εμέσει είπε^[5]. Και ναι, προτιμούμε χίλιες φορές έναν Μάρτυρα, Άγιο κι Ομολογητή Πατριάρχη, αντάξιο των περιστάσεων, παρά έναν που καθιστά με τις πράξεις του αιμόφυρτη και καταφρονεμένη την Ορθοδοξία μας με τα πολιτικά κυρίως τερτίπια του. Ου δύναται δουλεύειν δυσί κυρίοις…

Έτσι, ο Ουρανός ξέσπασε σε καταιγίδα, έπεσε μεγάλη μπόρα κι ο Θεός μόνο ξέρει πόσο θα κρατήσει…! Μια μπόρα που κατέκλυσε τα πάντα, όλο τον πλανήτη, με αέρα μολυσμένο από μικρόβια ταχύτατα και πολύ δυνατά. Πού σου άνθρωπε το σθένος της αλαζονείας και της παντοδυναμίας σου;

Ιδού λοιπόν, εστήκαμεν επί την θύραν και κρούομεν… Κυριολεκτικά και μεταφορικά. Θα μας ανοίξει ο Οικοδεσπότης άραγε; Θα μπορέσουμε να διεγείρουμε τα φιλάνθρωπα Σπλάχνα της Αυτού Αγαθότητος, ερχόμενοι με δάκρυα και εν πλήρει μετανοία στη Χάρη Του; Το ταπεινό κι ειλικρινές «ήμαρτον» του Τελώνη περιμένει από μικρούς και μεγάλους, σε όποια θέση. Τίποτα άλλο… Μακάρι να μας φωτίσει ο καλός Θεός, που ουδενός την απώλεια ζητεί, να μετανοήσουμε προσωπικά, εθνικά και κυρίως Εκκλησιαστικά. Να άρει την βαριά ποινή μας… Ας μην δείξουμε ανωριμότητα, μα συντριβή σε τέτοιες στιγμές και να θυμόμαστε πως οι «πληγές» του Φαραώ δεν ήταν μόνον μία… Δε θέλω να τρομοκρατώ ούτε να κινδυνολογώ, απλά σαν άνθρωπος τρομάζω και πονώ… Κι όταν με Πίστη και μετάνοια, νικήσουμε συν Θεώ το κακό, τότε θα συνεχίσουμε την ζωή μας και θα ψάλλουμε χαρμόσυνα και νικητήρια το πάντιμο και μεγαλοπρεπές όνομά Του σ’ ολόκληρη την Ορθοδοξία! “Αύτη η πίστις των Αποστόλων, Αύτη η πίστις των Πατέρων, Αύτη η πίστις των Ορθοδόξων, Αύτη η πίστις την Οικουμένην εστήριξε!”^[6] Και αυτό το «εστήριξε» με όλη τη σημασία του όρου. Παράδειγμα ας γίνουμε… Όχι μόνο με λόγια, αλλά κυρίως με πράξεις και έργα στο εξής. Τρόποι υπάρχουν…Φωτίζει ο Κύριος αυτόν που έχει τα πνευματικά του ώτα ανοιχτά… Έχει προβλέψει η Εκκλησία κι έχει κανόνες που στηρίζουν όποιον συνειδητά βάζει τα στήθη του μπροστά, για να την υπερασπιστεί και να την προστατέψει σε καιρό αιρετικής θαλασσοταραχής… Είτε ιερωμένος είναι αυτός είτε λαϊκός… Καιρός του ποιείν λοιπόν!

Το «ναίσκε καπετάνιο» ας πάψει να είναι στα χείλη όλων μας και κυρίως των προκαθημένων, κινδυνευούσης της Πίστεως από τα λάθη του καραβοκύρη. Η Αγία μας Εκκλησία έχει προνοήσει γι’ αυτό κι έχει θεσπίσει την αγιοπατερικη Αποτείχιση, ως το ισχυρότερο όπλο στην αντιμετώπιση των αιρετικών καταστάσεων μέσα στους κόλπους της. Απώτερος σκοπός της είναι, είτε να συνέλθει ο Πατριάρχης είτε να συνέλθει Οικουμενική Σύνοδος καταδίκης της αίρεσης και του εκάστοτε αιρεσιάρχη, που με τις ενέργειες του οδηγεί την Εκκλησία στα βράχια…

Εδώ λοιπόν γίνεται ξεκάθαρος κι ο ρόλος της ευλογημένης Αποτείχισης μέσα στην Εκκλησία. Είναι καθαρά αγαπητική η αποστολή της… Αγαπά τον Πατριάρχη, εύχεται για τη σωτηρία του ενεργητικά, αλλά προπαντός αγαπά, υπακούει και προστατεύει την Ορθοδοξία! “Πειθαρχείν δει Θεώ μάλλον ή ανθρώποις.”^[7] Αυτό μας το αποδεικνύει περίτρανα η εκκλησιαστική ιστορία.

Ευχή κι ελπίδα όλων μας βέβαια είναι να βρει ξανά την Ορθόδοξη ταυτότητα του, να έρθει εις εαυτόν και να αλλάξει ρότα στο καράβι της Ορθοδοξίας. Έτσι μόνο θα το οδηγήσει πάλι σε νερά ευλογημένα, πατερικά, ήρεμα κι απάνεμα…

Αρκετή η θαλασσοταραχή που μας έδειρε, από ύφαλο σε ύφαλο κι από βράχο σε βράχο…

Κι ένας φωτισμένος και μεταμελημένος καπετάνιος να ξέρει πως θα χαίρει άκρας τιμής και σεβασμού, τόσο εξ Ουρανού, όσο και επί της γης.

                                                                                            Αμήν!

^[1] ἰδοὺ ἕστηκα ἐπὶ τὴν θύραν καὶ κρούω· ἐάν τις ἀκούσῃ τῆς φωνῆς μου καὶ ἀνοίξῃ τὴν θύραν, καὶ εἰσελεύσομαι πρὸς αὐτὸν καὶ δειπνήσω μετ᾿ αὐτοῦ καὶ αὐτὸς μετ᾿ ἐμοῦ. (Αποκ. 3, 20)

^[2] Ψαλμ, 110, 10

[3] Στον αριθμό 35 έφτασαν οι δημοσιεύσεις με τίτλο “Πατριάρχου Βαρθολομαίου Οικουμενιστικά Λεχθέντα και πραχθέντα”, που αποδεικνύει το μέγεθος της πλάνης και αίρεσης!

^[4] Ματθ. 8, 20

^[5] «τάδε λέγει ο αμήν, ο μάρτυς ο πιστός και αληθινός, η αρχή της κτίσεως του Θεού· 15 οίδα σου τα έργα, ότι ούτε ψυχρός ει ούτε ζεστός· όφελον ψυχρός ης ή ζεστός. 16 ούτως ότι χλιαρός ει, και ούτε ζεστός ούτε ψυχρός, μέλλω σε εμέσαι εκ του στόματός μου» (Αποκ. 3, 14-16)

^[6] Συνοδικό Ζ΄ Οικουμενικής Συνόδου

^[7] Πραξ. 5, 29