Συμπληρώνονται 6 χρόνια από την ιστορική στιγμή που ο μακαριστός ομολογητής ιερέας ανακοίνωσε από τον άμβωνα του Ι.Ν. Αγίου Σπυρίδωνος Τριανδρίας την διακοπή μνημοσύνου του αιρετίζοντος επισκόπου του

Επιμέλεια σύνταξης: katanixi.gr

Λίγα λόγια για την αποτείχιση (διακοπή μνημοσύνου) του μακαριστού π. Νικολάου Μανώλη

Την Κυριακή της Απόκρεω του 2017, ο μακαριστός π. Νικόλαος Μανώλης, εφημέριος του Ι. Ν. Αγίου Σπυρίδωνα Τριανδρίας Θεσσαλονίκης, ανακοίνωσε κατά την διάρκεια του κηρύγματος ότι διακόπτει την μνημόνευση του ονόματος του οικείου του επισκόπου του για λόγους αίρεσης.

Το δικαίωμα να προβεί ο ιερεύς στην αγιοπατερική Αποτείχιση προβλέπεται από τους Ιερούς Κανόνες και κυρίως από τον 15ο Κανόνα της Πρωτοδευτέρας Συνόδου επί Μεγάλου Φωτίου.

Η Αποτείχιση του π. Νικολάου, έπεσε ως κεραυνός εν αιθρία στην Μητρόπολη Θεσσαλονίκης αλλά και στην Εκκλησία της Ελλάδος. Προηγήθηκε η αποδοχή των αποφάσεων της Ψευδοσυνόδου της Κρήτης από την Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος και η κυκλοφόρηση έπειτα από λίγους μήνες σχετικής εγκυκλίου της Ιεράς Συνόδου (η αναίρεση του π. Νικολάου εδώ). Η διανομή του εντύπου αυτού στο λαό υπήρξε η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι της οικονομίας και οδήγησε τον π. Νικόλαο στην Αποτείχιση και την διακοπή μνημοσύνου του επισκόπου του ,κ. Ανθίμου, ο οποίος πρωτοστάτησε στην αποδοχή των αποφάσεων της ψευδοσυνόδου. Δύο εβδομάδες μετά, την Κυριακή της Ορθοδοξίας, ακολούθησαν τον π. Νικόλαο στην Αποτείχιση, την λεγομένη και αγία ανυπακοή, ο π. Θεόδωρος Ζήσης, εφημέριος του Ι.Ν. Αγίου Αντωνίου Θεσσαλονίκης και ομότιμος καθηγητής της Θεολογικής Σχολής Θεσσαλονίκης.

Ακολουθεί το βίντεο με το ιστορικό κήρυγμα του π. Νικολάου Μανώλη και η απομαγνητοφώνισή του.

Το κήρυγμα της Αποτείχισης του π. Νικολάου Μανώλη

Αγαπητοί μου, πιστά τέκνα του ζώντος Θεού, χαίρετε πάντοτε την χαρά του Κυρίου μας Ιησού Χριστού.

Η σημερινή Κυριακή η λεγομένη, ως γνωστόν, της Απόκρεω λέγεται επίσης και Κυριακή της Κρίσεως, διότι αναγιγνώσκεται το Ιερό Ευαγγέλιο της Κρίσεως. Ο Συναξαριστής στην αναφορά του για την εορτή της ημέρας αναφέρει ότι επιτελούμε “Μνεία της Δευτέρας και Αδεκάστου Παρουσίας του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού”. Στο γνωστό ευαγγελικό ανάγνωσμα γίνεται η κρίση των ανθρώπων από τον Κριτή Κύριο. Ο Θεάνθρωπος με την θεϊκή του Δόξα κρίνει την ανθρωπότητα συνοδευόμενος από αμέτρητες στρατιές αγίων αγγέλων.

Ενώπιον του ενδόξου θρόνου του συγκεντρώνονται οι άνθρωποι όλων των αιώνων και εκείνος χωρίζει τους ανθρώπους, όπως ο βοσκός χωρίζει τα πρόβατα από τα γίδια. Στα δεξιά του βάζει τους δίκαιους και στα αριστερά του τους αμετανόητους αμαρτωλούς. Ο πεινασμένος, ο διψασμένος, ο ξένος, ο γυμνός, ο άρρωστος, ο φυλακισμένος, που αντιπροσωπεύονται από τον ίδιο τον Χριστό, είναι τα σημεία αναφοράς για την Δίκαια Κρίση. Η συμπεριφορά μας προς αυτούς αποτελεί κριτήριο για την αιώνια ζωή. 

Αυτό όμως που δεν αναφέρει φανερά το κείμενο, αλλά το συναντούμε πίσω από τις λέξεις, είναι το ένα θείο δώρο με το οποίο μπορούμε να ανταποκριθούμε στις απαιτήσεις του Κριτή στην Ευαγγελική περικοπή και αυτό είναι η πίστη, και αν υφίσταται μέσα στους ανθρώπους, ώστε εξαιτίας της να κενώνεται ο άνθρωπος προς το συνάνθρωπο και να προσφέρει σε όλους, όπως έκανε ο Λόγος το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος που “εαυτόν έκενωσε μορφή δούλου λαβών και ως άνθρωπος εταπείνωσεν εαυτόν γενόμενος υπήκοος μέχρι θανάτου θανάτου δε Σταυρού. Είναι, λοιπόν, το ζητούμενο η πίστη. Και ζητούμενο είναι αν υπάρχει μέχρι τέλους, μέχρι να πραγματοποιηθεί η Δευτέρα Παρουσία του Χριστού. Αυτό είναι ερώτημα του ίδιου του Κυρίου. “Πλην ο Υιός του ανθρώπου ελθών άρα ευρήση την πίστιν επί της γης;”. Όμως ο Υιός του ανθρώπου, όταν έρθει ως Κριτής θα βρει άραγε την πίστη επί της γης.

Η πίστη

Στην προσωπική μου αναζήτηση αυτού του δώρου της Χαρίτος από παιδί ακόμα βρήκα την πίστη σε απλές καρδιές, σε φτωχικές κατοικίες, σε χαριτωμένα γεροντάκια, σε απλοϊκούς ιερείς, σε ταπεινές γυναίκες, σε αγιασμένες μορφές, σε μυστικές προσευχές, σε αλάλητούς στεναγμούς, σε πονεμένους αρρώστους, στον θάνατο και τη δυστυχία, σε αγνές υπάρξεις. Εκεί βρήκα την πίστη. Διδάχθηκα, έμαθα, βίωσα, ψηλάφισα. Κατάλαβα πως η πίστη, εκτός που δορίζεται από το Θεό, διδάσκεται κιόλας από αυτούς που τη βιώνουν. Για αυτό ο Θεός έθεσε διδασκάλους, παιδαγωγούς ώστε να μαθαίνουν, να κατηχούν την πίστη στους χριστιανούς. Όρισε τους Αγίους Αποστόλους και τους πατέρες ημών και τους διαδόχους τους, διακόνους, ιερείς, επισκόπους, Μητροπολίτες, Πατριάρχες που είναι επιφορτισμένοι να μεταλαμπαδεύουν την πίστη στις επόμενες γενεές.

Το δηλητήριο της Αίρεσης

Είναι όμως έτσι στις μέρες μας; Αυτό που μας διδάσκουν οι σύγχρονοι διάδοχοι των Αγίων είναι η γνήσια πίστη; Είναι ο Χριστός επεκτεινόμενος εις τους αιώνας; Δυστυχώς όχι! Πόσο τραγικό και θλιβερό, αβάσταχτο είναι να διαπιστώνουμε πως οι υπεύθυνοι για τη διάδοση της πίστης, οι εντεταλμένοι της Εκκλησίας, οι ταγοί της, οι κατεξοχήν αρμόδιοι, δεν διακατέχονται από το Πνεύμα το Άγιον που εμφορούσε τους Αγίους Αποστόλους και Πατέρες μας, αλλά από άλλο πνεύμα δαιμονικό, το οποίο τους καθοδηγεί να δηλητηριάζουν το λαό με ξένες εωσφορικές διδαχές! Έπαψαν να παρέχουν στο ποίμνιο την Αγνή βιταμίνα της πίστης και δίνουν αντ’ αυτής δηλητήριο θανατηφόρο με το όνομα “Οικουμενισμός” σε πανέμορφη συσκευασία και με περιτύλιγμα “Αγάπη”, μετατρέποντας τους πιστούς σε τραγικά πειραματόζωα.

Τί σημασία έχει αν στη συσκευασία του δηλητηρίου υπάρχουν καταγεγραμμένα τα συστατικά του φαρμάκου; Πανθρησκεία, ιουδαϊσμός, Μασονία, σιωνισμός, συγκρητισμός, Νέα Εποχή, βουδισμός, παπισμός, προτεσταντισμός, μονοφυσιτισμός, ειδωλολατρία και τα λοιπά; Κανείς μας δεν το προσέχει, γιατί έτσι μας δίδαξαν, να τους έχουμε εμπιστοσύνη απεριόριστη. Υπακοή στην Εκκλησία μας λένε. Δόγμα τους είναι το εξής: ο αποβλακωμενος πιστός είναι ο καλός και ο χρήσιμος. 

Το σύστημα της Κολάσεως

Μερικοί όμως εκ των ποιμένων αλλά και των λαϊκών που βίωσαν την Αγνή πίστη, είτε ως δώρο θεού, είτε ως διδαχή Αγίων αντιλαμβάνονται την πλάνη και φωνάζουν, διαμαρτύρονται, ξεσηκώνουν τον κόσμο, κάνουν φασαρία, θόρυβο, ώστε να ξυπνήσουν τον αποκοιμισμένο λαό. Εκεί, λοιπόν, το σύστημα της κολάσεως δεν αντέχει. Διαπιστώνει πως αυτοί πάνε να τους χαλάσουν τα σχέδια και έτσι διαμορφώνουν μεθόδους εξόντωσης. Μιλάω εκ πείρας. Σε όλη μου τη διαδρομή μέχρι τώρα βίωσα την εκδικητικότητα, τις απειλές, τις διώξεις, τις τιμωρίες, την εξουθένωση από την προϊσταμένη μου Αρχή που έχει παραδοθεί στην παναίρεση του οικουμενισμού. Γιατί; Γιατί μεγεθύνω με μεγεθυντικό φακό αυτά που περιλαμβάνει το φαρμάκι, τα συστατικά, και με αυτό γλιτώνουν άνθρωποι, ενημερώνονται, βοηθούν και αυτοί με τη σειρά τους, αντιδρά ο κόσμος και ο αποβλακωμένος λαός λίγο-λίγο αρχίζει να ξυπνά. Αυτό ενοχλεί τους ιθύνοντες!

Όλα αυτά τα χρόνια χρησιμοποίησα όλες τις μεθόδους για να αντισταθώ στην κατρακύλα των διοικούντων και να ενημερώσω το λαό του Θεού για την πανθρησκεία και την παναίρεση του οικουμενισμού. Ασταμάτητα εργάστηκα να γίνει βίωμα στο λαό πως η Ορθοδοξία είναι η μία Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία και πέρα από αυτήν υπάρχει η αίρεση, η πλάνη, η απώλεια, ο θάνατος. Πατριάρχες και Μητροπολίτες με απειλούν, με εκβιάζουν, με συκοφαντούν, κάνουν το παν να σταματήσω το ομολογιακό και ιεραποστολικό μου έργο. Πέφτουν ως ύαινες να με κατασπαράξουν και αυτό καλά το γνωρίζετε και εσείς και οι της Τριανδρίας και οι προηγούμενοι ενορίτες μου του Προφήτη Ηλία Άνω Πόλεως και τα απανταχού της γης πνευματικά μου παιδιά που τώρα δια του διαδικτύου θα με ακούν. Έχω δώσει διαπιστευτήρια έως τώρα. Οι πληγές μέχρι πρόσφατα ήταν φανερές πάνω μου. 

Το δυστύχημα είναι ότι και αυτή η αγιοτόκος Θεσσαλονίκη εδώ και μία δεκαπενταετία περίπου λίγο-λίγο, λάου-λάου, άρχισε να παραδίδεται στην αίρεση. Ενέργειες αιρετίζουσες του Μητροπολίτου μου και των συν αυτώ, για τις οποίες έχω διαμαρτυρηθεί επισήμως πάρα πολλές φορές μέχρι και πρόσφατα, αλλοιώνουν το ορθόδοξο φρόνημα ιερέων και λαού. Το γνωρίζω, γιατί υποφέρει και υπέφερε η ψυχή μου. Σήκωσα και σηκώνω σταυρό για χάρη των ψυχών που μου ενεπιστεύθη ο Χριστός. Διώχθηκα και τιμωρήθηκα γιατί αντιδρώ στην κατηφόρα της Μητρόπολης. Αλλά μέχρι εδώ έκανα υπομονή! Η πολιτική του Παναγιωτάτου Μητροπολίτου κυρίου Ανθίμου να ενστερνιστεί τις αποφάσεις της ψευδοσυνόδου της Κρήτης και να επιχειρεί να της περάσει στη Μητρόπολη του, κηρύσσοντας γυμνή τη κεφαλή την αίρεση του οικουμενισμού και τις αιρετικές αποφάσεις της ψευδοσυνόδου, είναι η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. 

Η Αποτείχιση

Δεν αντέχει η ψυχή μου αυτή την πίκρα. Αντιδρά η ιερατική μου συνείδηση. Η φλόγα της πίστης μου, η φλόγα της Ορθοδοξίας που καίει τα σωθικά μου, με οδηγεί στην ηρωική απόφαση της ευλογημένης διακοπής του μνημοσύνου του επισκόπου μου. Είναι η ευλογημένη Αποτείχιση από την αίρεση πρό της συνοδικής καταδίκης του επισκόπου, όπως ορίζουν οι ιεροί κανόνες. Η τελευταία ευλογημένη αντίδραση που έχω δικαίωμα ως ιερέας της ορθοδόξου εκκλησίας του Χριστού να χρησιμοποιώ, ώστε να προστατεύσω τον εαυτό μου και τα πνευματικά μου παιδιά από τον μολυσμό της αίρεσης και το σχίσμα που εγκαθίστανται στη Θεσσαλονίκη με πρωτεργάτη τον κύριο Άνθιμο. 

Χτίζω ένα τείχος εντός της εκκλησίας, Αποτείχιση, για να απομονώσω την αίρεση, ώστε να μην έχω καμία  πνευματική σχέση με αυτήν, να μην έχω πνευματική σχέση με τον Μητροπολίτη μου. Αυτό σημαίνει Αποτείχιση και μην ακούτε τους άσχετους που χρησιμοποιούν τους όρους Αποτείχιση και αποτειχισμενοι ειρωνικά και ότι δήθεν όσοι επιλέγουν την Αποτείχιση ή τη διακοπή του μνημοσύνου από την αίρεση θέτουν εαυτούς εκτός της εκκλησίας. Είναι ένα ψέμα αυτό που χρησιμοποιούν είτε από άγνοια είτε από δόλο. Ο όρος είναι παραδοσιακός και αναφέρεται στο σχετικό κανόνα για τη διακοπή μνημοσύνου, τον 15ο ιερό κανόνα της πρώτοδευτέρας συνόδου. Είναι ένας κανόνας που δεν γράφτηκε για να είναι ανενεργός, αλλά για να χρησιμοποιείται σε κάθε κρίσιμη στιγμή στη ζωή της εκκλησίας. Ανακοινώνω τη διακοπή μνημοσύνου από τις ιερές ακολουθίες, τις οποίες θα τελώ εδώ στην ενορία μας κατά την εφημερία μου, όπως μου δίνει το δικαίωμα αυτό, και επιβάλλει αυτό ο κανόνας, ο οποίος αποτελεί την αντιαιρετική τορπίλη της Εκκλησίας. Ούτε βέβαια θα συμμετέχω, δυστυχώς παρά τη θέλησή μου, σε ακολουθίες ή μυστήρια ή άλλες ιερές τελετές όπου μνημονεύεται το όνομα του κυρίου Ανθίμου. 

Μιμούμαι τον Άγιο Γρηγόριο Παλαμά που ως ιερομόναχος διέκοψε το μνημόσυνο του τότε αιρετικού Πατριάρχη, τον Άγιο Θεόδωρο Στουδίτη, τον Άγιο Μάρκο Ευγενικό, τον Άγιο Μάξιμο τον Ομολογητή, τους μακαριστούς Μητροπολίτες Ελευθερουπόλεως Αμβρόσιο,  ο οποίος πρώτος έκοψε το μνημόσυνο του Αθηναγόρα με βάση τον κανόνα αυτόν, τον πραγματικό μου μέντορά τον πατέρα  και Αγίο Αυγουστίνο Καντιώτη, στα πόδια του οποίου μεγάλωσα, ο οποίος ακολουθώντας τον Ελευθερουπόλεως έκοψε και αυτός το μνημόσυνο, και στη συνέχεια ακολούθησε ο Παραμυθιάς Παύλος και σχεδόν ολόκληρο το Άγιον Όρος από το 1969 έως το 1973 μαζί και ο Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης που έκοψε το μνημόσυνο του Αθηναγόρα.

Τελειώνοντας θέλω να σας προειδοποιήσω για να μην σας αφήσω ανυπεράσπιστους μπροστά στην κατασυκοφάντηση που θα ακολουθήσει. Θα δείτε από δω και πέρα να είναι ονομάζουν πλανεμένο,  παλαιοημερολογίτη. ΓΟΧ, σχισματικό, ακραίο, αιρετικό, ζηλωτή, φονταμενταλιστή και ένα σωρό άλλες συκοφαντίες. Μην τους πιστεύετε, αδελφοί μου. Αυτοί που θα τα λένε αυτά είτε αγράμματοι είναι, είτε εγκάθετοι του συστήματος. Είμαι ορθόδοξος Χριστιανός, ιερέας της Εκκλησίας της Ελλάδος και της Ιεράς Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης, εφημέριος του Ιερού Ναού Αγίου Σπυρίδωνος Τριανδρίας. Για λόγους πίστεως διέκοψα το μνημόσυνο του Μητροπολίτου μου (αποτείχιση). Αν θέλουν να με βγάλουν από την ενορία απλά θα πω και εγώ ό,τι είπε ο ιερός Χρυσόστομος, όταν τον απειλούσαν ότι θα τον βγάλουν από το Πατριαρχείο, όταν τον καθαίρεσε η τότε Σύνοδος. “Θα φύγω μόνο όταν έρθει ο στρατός και με αναγκάσει δια της βίας”. Αυτό που ανακοίνωσα σήμερα είναι ευλογημένη μέθοδος της Εκκλησίας μας. Θα περιμένω έτσι μέχρι να ταρακουνηθεί ο Μητροπολίτης μου και να καταδικάσει τον Οικουμενισμό, τις αποφάσεις της ψευδοσυνόδου της Κρήτης και τις αιρετικές δράσεις του Φαναρίου. Αν επιστρέψει στην Ορθόδοξη πορεία από την αιρετική διαδρομή που επέλεξε να ακολουθήσει τότε πάλι θα αρχίσω να μνημονεύω το όνομά του στις ιερές ακολουθίες.

Δεν προσχωρώ σε άλλη Εκκλησία, δεν μνημονεύω άλλον επίσκοπο στη θέση του δικού μου κατά τις ιερές ακολουθίες. Θα λέγω ”υπέρ του αρχιεπισκόπου ημών, του τιμίου πρεσβυτερίου, της εν Χριστώ διακονίας” , χωρίς να αναφέρω το όνομά του. Δεν δημιουργώ σχίσμα αλλά προστατεύω την Εκκλησία από το σχίσμα, όπως λέει και ο κανόνας. Απλά περιμένω διαμαρτυρόμενος ή την μετάνοια του μητροπολίτου μου ή την καταδίκη του από κάποια Σύνοδο, όπως διευκρινίζει ο Ιερός Κανών. Εως τότε θα παραμένω στη θέση αυτή διατηρώντας τη διακοπή της μνημόνευσης και την Αποτείχιση από την αίρεση. Δεν φεύγω από την Εκκλησία. Στέκομαι όρθιος κοιτώντας σας στα μάτια. Ο ιερός κανόνας λέει πως όσους διακόπτουν το μνημόσυνο του επισκόπου για θέματα πίστεως, επειδή ο επίσκοπος κηρύσσει γυμνή τη κεφαλή αίρεση, πρέπει να τους τιμά η Εκκλησία και δεν επιτρέπει την τιμωρία τους. 

Αλλά επειδή δεν είμαι καθόλου σίγουρος ότι θα ακολουθήσουν τις εντολές των ιερών κανόνων και επειδή υπάρχουν θεομάχοι που άλλα σκέφτονται και σχεδιάζουν, προσευχηθείτε, αδελφοί μου, να με ενισχύσει ο Θεός σε ό,τι ακολουθήσει. Είμαι αποφασισμένος για όλα. Η απόφασή μου αυτή πάρθηκε κατόπιν πολλής προσευχής, αμέριστης και αγόγγυστης συμπαράστασης από ολόκληρη την οικογένεια μου. Αβίαστα εν πλήρη ελευθερία. Να με συγχωρέσουν οι συνεφημέριοί μου, ο προϊστάμενος μου, Πατήρ Αντώνιος, και ο πατήρ Απόστολος, που δεν τους ενημέρωσα για την απόφασή μου αυτή. Το έκανα μόνο για να τους προστατέψω. Τους έχω μέσα στην καρδιά μου. Είναι πραγματικοί μου αδελφοί και  έτσι θα παραμείνουν. Ελπίζω και εμένα έτσι να συνεχίσουν να με αισθάνονται.  Είθε ο Κύριος να δώσει στην Εκκλησία γενικά και ειδικά στην Μητρόπολη Θεσσαλονίκης να φυσήξει και πάλι ο καθαρός αέρας της Ορθοδοξίας.

Καλή Σαρακοστή αδελφοί μου. 

Να έχετε την ευχή μου.

Κυριακή της Απόκρεω 2017 – Κήρυγμα στο οποίο ο π. Νικόλαος ανακοινώνει τη διακοπή του μνημοσύνου (Αποτείχιση) του μητροπολίτου Θεσσαλονίκης κ.Ανθίμου.

Κάνε ἐγγραφή στό νέο κανάλι τῆς Κατάνυξης τοῦ Youtube πατώντας ἐδῶ: https://bit.ly/2WldGra