Ἄρθρο τοῦ πρωτοπρ. Νικολάου Μανώλη

«Οι άνθρωποι σήμερα δεν λέμε καλημέρα μεταξύ μας και είμαστε και επικίνδυνοι, διότι δεν βολεύουμε το μέσα μας»…

«ὁ Ποιητής καί Δημιουργός τοῦ γένους ἡμῶν διά σπλάχνα ἐλέους αὐτοῦ ὡμοιώθη ἡμῖν κατά πάντα γενόμενος ἄνθρωπος χωρίς ἁμαρτίας καί ἡνώθη τῇ ἡμετέρᾳ φύσει».

Ο Κύριός μας και Θεός μας είναι αυτός που «διά σπλάχνα ἐλέους, διά τήν ἡμετέραν σωτηρίαν», δηλαδή από τη μεγάλη του ευσπλαχνία και για τη δική μας σωτηρία, με την καλή θέληση του Πατέρα του, συνελήφθη ασπόρως και γεννήθηκε από την αγία Παρθένο και Θεοτόκο Μαρία με την επέλευση του Αγίου Πνεύματος.

Ο Κύριος της Ορθοδοξίας είναι αυτός που «οὐ παρεῖδε τοῦ οἰκείου πλάσματος τήν ἀσθένειαν, ἀλλ᾿ ἐσπλαγχνίσθη ἐπ᾿ αὐτῷ πεσόντι καί χεῖρα ὤρεξε», δηλαδή δεν αδιαφόρησε για την αδυναμία του πλάσματός του, αλλά το σπλαχνίστηκε, όταν έπεσε, και του άπλωσε το χέρι.

Ο μακαριστός πνευματικός μας πατέρας, π.Νικόλαος Μανώλης, στο κήρυγμά του με τίτλο «Το Μυστήριο της Ευσπλαχνίας του Θεού», λέει τα εξής σημαντικά: «Eίναι αλήθεια ότι ζούμε σε μία τραγική εποχή, όπου η πλάνη, η απόγνωση και η απελπισία επικρατούν στις ψυχές των περισσότερων ανθρώπων. Όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και γενικότερα. Επικρατεί ένα πνεύμα ταραχής, ανασφάλειας. Δεν ξέρουμε τι θα μας ξημερώσει. Και ο άνθρωπος μπροστά σε αυτό το πνεύμα της ταραχής κλείνεται περισσότερο στον εαυτό του και αλλοτριώνεται. Η αθεΐα που επικρατεί γενικότερα στον κόσμο έχει αλώσει όλα τα επίπεδα τα κοινωνικά. Στη χώρα μας έχει αλώσει από τους πολιτικούς μέχρι και όλους τους φορείς αλλά και τους απλούς ανθρώπους. Έχουμε συνηθίσει στην εποχή μας να μην αναφερόμαστε προσωπικά στον Θεό, στον προσωπικό Θεό, αλλά να κάνουμε δηλώσεις, στις συγκεντρώσεις, στις παρέες μας, στις φιλίες μας και να αναφερόμαστε στον Θεό σαν μία ανώτερη δύναμη, απρόσωπη. Δεν απευθυνόμαστε στον τριαδικό, συγκεκριμένο Θεό. Δεν μιλάμε για τον Ιησού Χριστό, δεν αναφερόμαστε στην Παναγία και στους Αγίους συγκεκριμένα. Συγχέουμε όλες τις υποτιθέμενες θεότητες, γι’ αυτό ζούμε σε μία εποχή και παγκοσμιοποίησης όσων αφορά τα πολιτικά, οικονομικά αλλά και τα θρησκευτικά πράγματα.

Όλοι οι θεοί λέμε είναι το ίδιο. Ο ίδιος Θεός είναι για όλους τους ανθρώπους. Είναι όμως έτσι τα πράγματα; H αλήθεια είναι αυτό που λείπει από την ψυχή του ανθρώπου είναι μερικά ιδανικά τα οποία είναι μέσα εμπλουτισμένα από τη Χάρη του Θεού, μέσα σε κάθε άνθρωπο, αλλά είναι θαμμένα. Λείπει σήμερα η δικαιοσύνη. Λείπει η ειρήνη. Αλλά, αυτό που λείπει κυρίως είναι η αγάπη. Αγάπη λείπει από τους ανθρώπους. Αγάπη λείπει από τις οικογένειες, αλλά αγάπη λείπει από τον κάθε άνθρωπο, μέσα του δεν την ανακαλύπτει και δεν την ανακαλύπτει γιατί το φως, γιατί η ελπίδα, είναι ο Χριστός. Αν λείπει ο Χριστός, λείπουν όλα αυτά και στη θέση του Χριστού έρχεται να κατοικήσει η μαυρίλα, το σκότος της κολάσεως στις ψυχές. Γι’ αυτό είμαστε απελπισμένοι, γι’ αυτό ζούμε στην απόγνωση, διότι λείπει ο Χριστός.

Είναι εύσπλαχνος ο Χριστός. Εύσπλαχνος! Δηλαδή τα σπλάχνα Του, τα μέσα Του, είναι εύκολα στο να τα δώσει, να τα ανοίξει, να δεχθεί όλους μας μέσα του. Αν δεν το καταλαβαίνουμε αυτό, τότε υπάρχει μία σοβαρή πιθανότητα να Τον βλέπουμε και να γυρίζουμε τις πλάτες μας σε Αυτόν. Αυτό είναι η Κόλαση. Κόλαση θα πει να μην βλέπουμε τις ανοιχτές πόρτες του Παραδείσου λόγω της νοοτροπίας μας, και να επιλέγουμε τις πόρτες της Κολάσεως αδιαφορώντας για την κάψα της Κολάσεως. Έρχεται ο Διάβολος και λέγει μην βλέπεις τον Χριστό τον εύσπλαχνο που σου δίνει τα σπλάχνα του από αγάπη. Επέλεξε τον άλλον, τον κακούργο, τον πονηρό που σου τάζει μία ευχάριστη ζωή, γεμάτη πλούτη και απολαύσεις βιοτικές και ηδονές υλικές. Και συ δεν απολαμβάνεις τον Χριστό, μένεις στα εφήμερα μόνο, γεμίζεις από τύψεις και δεν μπορείς να σηκώσεις κεφάλι. Οι άνθρωποι σήμερα δεν λέμε καλημέρα μεταξύ μας και είμαστε και επικίνδυνοι, διότι δεν βολεύουμε το μέσα μας. Ποιος από εμάς κάθεται τετ α τετ με τον εαυτό του να συζητήσει; Να πει τι μου λείπει; Γιατί σήμερα στα σπίτια μας δεν επικοινωνεί ο άντρας με τη γυναίκα;

Έρχεται λοιπόν ο Χριστός και λέει είμαι εύσπλαχνος. Και τι σημαίνει αυτό για εμάς; Πότε τον κοιτάξαμε στα μάτια; Πότε κλάψαμε από πόθο γι’ αυτόν; Από αγάπη, από έρωτα για τον Χριστό; Πότε τον ζητήσαμε; Αυτός έρχεται και κρούει την πόρτα της ψυχής μας…».

Καταλαβαίνουμε λοιπόν ότι μέσα στη σαπίλα του κόσμου, μέσα στη βρώμα των Αιρέσεων, μέσα στον φόβο των πανδημιών, μέσα στη φρίκη της προπαγάνδας και του πολέμου, μέσα στην καταθλιψάρα που βιώνει ο άνθρωπος… Έρχεται ένα φως που ζεσταίνει και φωτίζει και όλα τα αλλάζει.

Μέσα από το βίωμα των Αγίων, ομολογούμε πως το φως αυτό είναι ο γλυκύς Ιησούς Χριστός, που με την ευσπλαχνία Του, με την ανείπωτη του αγάπη, ενισχύει τους ανθρώπους. Όλη αυτή η κατάσταση διαφαίνεται μέσα από τα λόγια του Αγίου Ιωσήφ του Ησυχαστή: «Διά την ἀγάπην σου, «Ἰησοῦ μου, γλυκεία ἀγάπη!, βαστάζω τάς ὕβρεις, όνείδη, ἀδικίας, κόπους, καί πάσας τάς θλίψεις, ό,τι ἤθελε μου συμβῆ».

Αλλά και η Θεομήτωρ γίνεται η ασπίδα μας σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς. Πρώτη η ίδια με το παράδειγμά της, υπέμεινε τον πόνο και έσκυψε στην ευσπλαχνία του Θεού. «Τῷ τοῦ πάθους καιρῷ ὑπέμεινε ὑπό τῆς μητρικῆς συμπαθείας τῶν σπλάχνων τόν σπαραγμόν ἀνατλᾶσα». Δηλαδή ότι η τρισευτυχισμένη, που αξιώθηκε τις υπερφυσικές δωρεές, δοκίμασε την ώρα του πάθους (του γιου της) τους πόνους που γλύτωσε κατά τον τοκετό της· από μητρική αγάπη υπέμεινε το σπαραγμό των σπλάχνων της.

Και εμείς ως μημητές Θεού, ως τέκνα αγαπητά, καλούμαστε να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων εφαρμόζοντας το: «Γίνεσθε δέ εἰς ἀλλήλους χρηστοί, εὔσπλαγχνοι, χαριζόμενοι ἑαυτοῖς καθώς καί ὁ Θεὸς ἐν Χριστῷ ἐχαρίσατο ἡμῖν».

Κάνε ἐγγραφή στό νέο κανάλι τῆς Κατάνυξης τοῦ Youtube πατώντας ἐδῶ: ΚΑΤΑΝΙΧI