Τῆς Ὀλυμπίας
ἀποκλειστικά γιά τήν katanixi.gr

«Μήν τυχόν κάνετε τίποτε καί δέν μέ βάλουν στά θηρία. Θέλω πάρα πολύ νά μέ φᾶνε τά θηρία, γιά νά ἀλεσθῶ, ὅπως ἀλέθουν τό σιτάρι, καί νά γίνω ἄρτος γλυκύς στόν Θεό». (Ἅγιος Ἰγνάτιος ὁ Θεοφόρος)

Επιμέλεια σύνταξης: katanixi.gr

Γ΄ Μέρος

“Οὗτος ὁ μακάριος Ἰγνάτιος ἦτον ἐκείνο τό νήπιον, ὅπου ἐζήτησεν ὁ Δεσπότης Χριστός ἔτι ζωντανός ὡν, καί πιάσας αὐτό καί ἐναγκαλισάμενος εἶπε ταύτα τά λόγια· «ὅστις οὖν ταπεινώσει ἑαυτόν ὡς τό παιδίον τοῦτο, οὗτός ἐστιν ὁ μείζων ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν» (Ματθ. 18, 4). Ὅποιος λοιπόν θά γίνει ταπεινός σάν αὐτό τό παιδί, δηλαδή αὐτός πού θά ταπεινώσει τόν ἑαυτόν του σάν αὐτό τό παιδάκι, αὐτός εἶναι ὁ μεγαλύτερος στή βασιλείᾳν τῶν οὐρανῶν. «Καί ὅς ἐάν δέξηται παιδίον τοιοῦτον ἕν ἐπί τῷ ὀνόματί μου, ἐμέ δέχεται» (Mατθ. 18, 5). Καί ὅποιος θά τιμήσει ἕνα τέτοιο παιδί ἤ ἕνα, σάν τό παιδί, ἁπλοῦν ἄνθρωπον γιά τό ὄνομά μου, ἐμένα τιμᾶ. Ὅθεν ἔκ τῆςαἰτίας ταύτης ὀνομάσθη ὁ Ἅγιος οὗτος κατ’ ἐξαίρετον τρόπον Θεοφόρος.

Αὐτά λέγοντας ὁ Δεσπότης Χριστός μίλησε γιά τήν μελλοντική προκοπή καί τήν πρόοδο τοῦ παιδιοῦ, φανερώνοντας ξεκάθαρα τήν ἀποστολική του διδασκαλία. Tοῦτο βεβαιοῖ ὁ Συμεών ὁ Μεταφραστής καί ὁ Νικηφόρος Κάλλιστος, βιβλίο Β΄ τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Ἱστορίας, (κεφάλαιο λε΄). Kαί ὁ νεότερος Δουπίνος ἕν τῷ χρονολογικῷ πίνακα τῶν ἐκκλησιαστικῶν συγγραφέων. Ὁ ὁποῖος καί γράφει,ὅτι ὁ Ἅγιος Ἰγνάτιος ἦτον ἐπτά χρόνων ὅταν ἐβαστάχθη ὑπό Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ. Ἔπρεπε δέ ἀληθινά νά ὀνομάζεται παθητικώς Θεοφόρος καί οὐχί ἐνεργητικώς, Θεοφόρος, ὡς βασταχθεῖς ἀλλ’ οὐχί βαστάσας τόν Θεόν, ὡς ψυχρῶς καί ὡς μικροπρεπῶς λέγουσί τινες. Πλήν καί Θεοφόρος ἄλλως ἦν, ὡς τόν Θεόν ἔνοικον φέρων ἕντῆ ψυχή. Kαί ὡς τό ὄνομα, Xριστοῦ τοῦ Θεοῦ ἐγγεγραμμένον ἔχων ἕντῆ καρδία του, ὡς εἶρηται ἀνωτέρω.

Λέγεται ὅτι μετά τόν ἁγιασμένο του θάνατο ἔκλαιγαν οἱ πιστοί στήν Ρώμη γιά τήν στέρησή του καί θρηνοῦσαν ἀπαρηγόρητα μέ μεγάλο ψυχικό πόνο στόν τάφο του, ἀγρυπνοῦντες καί ὑμνοῦντες ἀκατάπαυστα τ’ ἅγιο ὄνομά του. Ὁ ἅγιος ὅμως δέν τούς ἄφησε μόνους, ἀλλά φανερώθηκε σέ ὅραμα καί, ἀφοῦ τούς ἀσπάστηκε, τούς φίλησε καί τούς παρηγόρησε λέγοντας νά μήν θρηνοῦν, ἀλλά περισσότερο νά χαίρονται, γιατί εἶναι μέ τόν Κύριο. Ἔτσι καταπράϋνε τήν λύπη τους.

Κάποιοι ἄλλοι πιστοί καί εὐσεβεῖς τόν εἶδαν σέ ὅραμα ἱδρωμένο, ὅπως ἦταν στόν ἀγῶνα τῆς ἄθλησής του, καί προσευχόμενο γιά τήν σωτηρία τῆς πόλης καί ὅλων τῶν χριστιανῶν.

Τέτοιο ἦταν τό τέλος τοῦ Θεοφόρου, οἱ ἀγῶνες καί ἡ ἀγάπη του γιά τόν Χριστό. Αὐτό τό μαρτυρεῖ καί ὁ Εἰρηναῖος, ἐπίσκοπος Λουγδούνων, ἄνθρωπος πιστός καί ἀξιόλογος, ὁ ὅποιος τόν ἐγκωμίαζε πολύ στά συγγράμματά του καί πάντοτε τόν μνημόνευε. Ἀκόμη δέ καί ὁ πρόεδρος Σμύρνης Πολύκαρπος, ὁ ὁποίος ταπεινά τόν ἀκολουθούσε ἀπό κοντά στήν πορεία του ἀπό τήν Ἀντιόχεια στήν Ρώμη καί εἶδε μέ τά μάτια του ὅσα ἔπαθε. Ό Πολύκαρπος γράφει σέ μιά ἐπιστολή του, γιά νά τονώσει τήν πίστη καί τήν εὐσέβεια τῶν πιστῶν Χριστιανῶν: “Σᾶς παρακαλῶ, ἀδελφοί, νά ἔχετε ὑπακοή καί ὑπομονή, καθώς εἴδατε καί τόν μακάριο Ἰγνάτιο καί πολλούς ἄλλους καί σ’ αὐτόν τόν ἀπόστολο τῶν ἐθνῶν καί διδάσκαλο Παῦλο καί ἄλλων πού πίστεψαν.

Ὅλοι αὐτοί δέν ἔτρεξαν ἄσκοπα καί χαμένα, ἀλλά κοπίασαν στήν πίστη καί τήν δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ. Δέν ἀγάπησαν αὐτόν τόν ψεύτικο καί ἁμαρτωλό κόσμο ἀλλά τόν ἀληθινό Δεσπότη Χριστό, μέ τόν ὁποίο καί συμμαρτύρησαν. Γι’ αὐτό καί ἀπ’ Αὐτόν δοξάστηκαν. Ἔτσι, λοιπόν, ὁ Θεῖος Ἰγνάτιος, ἐπιθυμῶντας νά γίνουν τά θηρία ὁ τάφος του, κατοίκησε περισσότερο στίς ψυχές τῶν φιλοθέων ἀντρῶν καί ὅλοι τόν εἶχαν σέ μεγάλη εὐλάβεια.

Ἀλλά καί ὁ βασιλιᾶς Τραϊανός, ἀκούγοντας ἀργότερα τίς ἀρετές αὐτοῦ τοῦ ἁγίου καί ὅτι γενναία ὑπέμεινε τό μαρτύριο καί μέ χαρούμενο πρόσωπο, εὐχαριστῶντας τόν βασιλιᾶ πού τοῦ ἔδωσε τέτοια εὐκαιρία νά γίνει εὐχάριστη τροφή καί θηρίων, τόσο πολύ εὐλαβήθηκε τόν Ἰγνάτιο ἀλλά καί τούς ἄλλους χριστιανούς, ἐπειδή ἐγκρατεύονταν ἀπό κάθε κακή πράξη, νήστευαν, προσεύχονταν ὅλη τή νύχτα καί ἔκαναν ἄλλες ἀξιέπαινες πράξεις, ὥστε μετάνιωσε γιά τά περασμένα καί ἐξέδωσε διάταγμα νά μήν σκοτωθεῖ πλέον κανένας χριστιανός, ἀπό τούς ἡγεμόνες καί τούς ἄρχοντες. Ἔτσι, ὄχι μόνο στήν ζωή του ὁ Ἰγνάτιος ἦταν ὠφέλιμος στούς πιστούς χριστιανούς, ἀλλά καί μετά τό θάνατο του, ἔγινε καύχημα τῆς πίστης μας στόν Χριστό, ἐπίδοση εὐσέβειας, παράκληση θλιβομένων, καταφρόνηση τῆς ἀπατηλῆς πρόσκαιρης ζωῆς, ἐγκράτεια τῶν βλαβερῶν, καθαρότητα ζωῆς καί διόρθωση σφαλμάτων.

Μᾶς ἀξιώνει ὁ Θεός μέ τίς πρεσβεῖες τοῦ ἁγίου Ἰγνατίου νά κάνουμε στήν ἑορτή του ἀγρυπνία. Χρόνια τώρα ἔχουμε πού κάνουμε ἀγρυπνία τήν νύχτα αὐτή, καί λέμε ὅ,τι μᾶς φωτίσει κάθε φορά ὁ Θεός. Ἄλλη φορά διαβάσαμε καί ἀπό τίς ἐπιστολές του. Εἶναι φοβερές! Καί καλό θά ἦταν κάθε Ὀρθόδοξος χριστιανός νά τίς ἔχει στή βιβλιοθήκη καί νά τίς διαβάζει ἀπό καιροῦ εἰς καιρόν”.

«Δεῦρο πρός τόν Πατέρα»!

“Τώρα, γιά ἐκεῖνο πού καί ἄλλη φορά, νομίζω, τό προσέξαμε ἔτσι ἰδιαίτερα, καί αἰσθάνομαι ὅτι καί σήμερα εἶναι καλό νά τό προσέξουμε, εἶναι αὐτό πού λέει σέ μιά ἀπό τίς ἐπιστολές του. Σημείωσε, ὅτι ὅλας τάς ἐπιστολάς τοῦ Θείου Ἰγνατίου ἐσύναξεν ὁ ἅγιος Σμύρνης Πολύκαρπος, ἀπό τάς ὁποίας δώδεκα μόνον σώζονται: (5) “Πῦρ, φωτιά ἔχει μέσα του, πού τοῦ λέει· Δεῦρο πρός τόν Πατέρα. Δηλαδή εἶχε ἀγάπη πολλή στόν Χριστό· ἀγάπη”! Λέει σέ ἄλλο σημεῖο: “Ὁ ἐμός ἔρως ἐσταύρωται! Καί δέν τό τονίζουμε συνήθως αὐτό πού εἶναι, νομίζω, ἀλήθεια. Ὅτι δηλαδή δέν εἶχε ὁ ἅγιος Ἰγνάτιος ἁπλῶς μιά ἀνθρώπινη ἀγάπη στόν Χριστό. Ὅση ἀνθρώπινη ἀγάπη εἶχε τήν ἔδωσε, ἀλλά ἦρθε ὅμως ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ, καί τοῦ ἔδωσε ἐπιπλέον ἀγάπη, πού εἶναι ἄκτιστη ἀγάπη. Ὄχι ἕνα δημιούργημα κτιστοῦ ἀνθρώπου, κτιστῆς καρδιᾶς, ἀλλά ὅπως τό λέει: Φωτιά ἔχω μέσα μου· φωτιά. Εἶναι αὐτή ἡ φωτιά τῆς χάριτος, πού τόν καλεῖ: «Δεῦρο πρός τόν Πατέρα».Ἔλα στόν Πατέρα”. Μή μέ λυπηθείτε, λοιπόν, ἀλλά ἀφήστε νά μέ φάνε τά θηρία, γιατί εἶμαι σιτάρι τοῦ Θεοῦ καί πρέπει νά μέ ἀλέσουν τά δόντια τῶν θηρίων, γιά νά βρεθῶ στόν Χριστόν ἄρτος καθαρός καί ἅγιος.

Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος γράφει στήν πρός Ρωμαίους Ἐπιστολή του: “Καλόν ἐμοί ἀποθανεῖν διά Ἰησοῦ Χριστόν. Ἐκεῖνον ζητῶ τόν ὑπέρ ἐμοῦ ἀποθανόντα καί ἀναστάντα. Mή ἐμποδίσητέ με εἰς ζωήν φθάσαι. Ἰησοῦς Χριστός γάρ ἐστίν ἡ ζωή τῶν πιστῶν. Mή θελήσητέ με ἀποθανεῖν. Θάνατος γάρ ἐστίν ἡ ἄνευ Χριστοῦ ζωή. Ζῶν γράφω ὑμῖν, ἐρῶντοῦ διά Χριστόν ἀποθανεῖν. Ὁ ἐμός ἔρως ἐσταύρωται! Οὐκ ἔστινἐνἐμοί πῦρ φιλούντι, ὕδωρ δέ ζῶν, ἀλλόμενον ἐνἐμοί ἐσωθέν μοι λέγειν… Ἄρτον τοῦ Θεοῦ θέλω. Ἄρτον Οὐράνιον, ἄρτον ζωῇς, ὁ ἐστί σάρξ τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Kαί πόμα θέλω τό πόμα αὐτοῦ, ὁ ἐστίν ἀγάπη ἄφθαρτος, καί ἀένναος ζωή. Πιστεύσατέ μοι, ὅτι τόν Ἰησοῦν φιλῶ τόν ὑπέρ ἐμοῦ παραδοθέντα».

Πληροφοροῦμαι ἀπό ἐδῶ, ἀπό ἐκεῖ ὅτι παραπονοῦνται οἱ Ὀρθόδοξοι πιστοί χριστιανοί: «Νά, δέν ἔχω ἀγάπη, δέν ἔχω ταπείνωση, δέν ἔχω μετάνοια, δέν ἔχω πίστη». Καί τήν ὅποια ἄλλη ἀρετή. Ἐκεῖνο πού πρέπει νά ποῦμε -πού τό ἔχουμε πεῖ κατά καιρούς- εἶναι τό ἑξῆς. Ποιά εἶναι ἡ ἀλήθεια; Δέν ἔχεις, δέν μπορεῖς νά ἔχεις ἀρετή. Ἡ ἀνθρώπινη πίστη εἶναι πολύ φτωχή, ἡ ἀνθρώπινη ἀγάπη εἶναι πολύ φτωχή, ὅσο κι ἄν εἶναι φλογερή.

Στήν ἀκολουθία τοῦ ἀρραβώνα ὑπάρχει μιά φράση, μέ τήν ὁποία παρακαλεῖ ὁ ἱερέας τόν Θεό μπροστά στούς μελλονύμφους: «Ὑπέρ τοῦ καταπεμφθῆναι αὐτοῖς ἀγάπην τελείαν. Νά τούς δώσεις, Θεέ, τελεία ἀγάπη». Καί ἑρμηνεύει, ὁ ἅγιος στήν ἀκολουθία τοῦ γάμου καί τοῦ ἀρραβῶνος, ὅτι αὐτοί οἱ μελλόνυμφοι, πού εἶναι ἐνώπιον τοῦ ἱερέα καί ἀκοῦν νά λέει αὐτά τά λόγια, θά ποῦν ἴσως: «Τί μᾶς λέει τώρα; Ἐμεῖς ἔχουμε ἀγάπη!». Καί νά γνωρίζεται, ὅτι ἡ ἀγάπη πού ἔχουν οἱ ἄνθρωποι, ὅ,τι καί νά εἶναι, καί ὑπέρτατη ἐπίτευξη τῆς ἀγάπης ἀκόμη νά εἶναι, εἶναι μία ἀνθρώπινη ἀγάπη. Τό θέμα εἶναι νά τούς δώσει ὁ Θεός τήν Ἀγάπη Του τήν Οὐράνια. Νά νά τούς δώσει τήν Θεϊκή Ἀγάπη, τήν ἀγάπη πού εἶναι ἡΧάρη τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.

Ὁ ἅγιος Ἰγνάτιος λοιπόν ἔχει αὐτή τήν ἀγάπη τῆς χάριτος, τοῦ οὐρανίου πυρός, τῆς οὐράνιας φωτιᾶς, καί γι᾿ αὐτό αἰσθάνεται ἔτσι καί γιά αὐτό τά γράφει ἔτσι, καί παρακαλεῖ: «Μήν τυχόν κάνετε τίποτε καί δέν μέ βάλουν στά θηρία. Θέλω πάρα πολύ νά μέ φᾶνε τά θηρία, γιά νά ἀλεσθῶ, ὅπως ἀλέθουν τό σιτάρι, καί νά γίνω ἄρτος γλυκύς στόν Θεό»”.

«Τώρα θά γίνω τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ μου»!!!

«Ὁ ἅγιος Ἰγνάτιος λέει καί αὐτό, πού τό ἀναφέραμε καί ἄλλη φορά, καθώς τόν ἔχουν ἤδη δέσει καί ὁδηγεῖται δεμένος στή Ρώμη: «Τώρα θά γίνω τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ» μου. Καί φαίνεται ὅτι τό στρατιωτικό ἀπόσπασμα πού τόν συνοδεύει, μερικές φορές τοῦ φέρεται πολύ ἄσχημα. Τόν πηγαίνουν ἀλυσοδεμένο σάν νά εἶναι κακοῦργος στή Ρώμη, διότι ἔχει καταδικαστεῖ νά τόν ρίξουν στά ἄγρια θηρία, καί νά γίνει ἔτσι θέαμα στούς Ρωμαίους. Αὐτοί δέν εὐκαιροῦσαν ποτέ γιά τίποτε ἄλλο στή ζωή τους καί δέν ζητοῦσαν τίποτε ἄλλο παρά νά ἔχουν νά τρῶνε, νά καλοπερνοῦν καί νά ἔχουν θεάματα. Τό τί ἔγινε κατά καιρούς δέν λέγεται!!! Καί σήμερα τάχα τά τιμοῦμε ὅλα αὐτά, καί τά θαυμάζουμε καί τάχα τά ὀνομάζουμε καί πολιτισμό.

Πηγαίνοντας, λοιπόν, ὁ ἅγιος Ἰγνάτιος, λέει ὅτι: «Τώρα θά γίνω τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ» μου! Ναί, ἀλήθεια μᾶς λέγει ὁ ἅγιος αὐτός, διότι αἰσθάνεται μέσα του ὅτι τώρα θά γίνει τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Τώρα θά γίνει ὁλόκληρος δικός Του. Δέν μποροῦμε νά εἴμαστε μέσα στήν ψυχή τοῦ ἁγίου Ἰγνατίου, ἐπειδή ὅμως τό ἴδιο, τρόπον τινά, συμβαίνει σέ ὅλους τούς ἁγίους, κατά ἕναν τρόπο στόν ἕναν, κατά ἕναν ἄλλο τρόπο στόν ἄλλο, καταλαβαίνουμε πώς αὐτό τό ζοῦσε ὁ ἅγιος.

Ὁ ἀπόστολος Παῦλος λέει ὅτι εἶναι ὁ πρῶτος τῶν ἁμαρτωλῶν (6). Καθένας ὁ ὁποῖος θά πιστέψει στόν Χριστό καί θά ἀφεθεῖ, θά ἀφοσιωθεῖ στόν Χριστό μέ ὅλες του τίς ἀνθρώπινες δυνάμεις, σιγά-σιγά αὐτή εἶναι ἡ προκοπή πού θά ζήσει. Αὐτό εἶναι τό ἀληθινό Ὀρθόδοξο βίωμα:“Ἡ πνευματική, ἡ ἐν Χριστῷ προκοπή τῶν ἁγίων εἶναι αὐτή, ὅτι ὅλο καί περισσότερο αἰσθάνονται πώς τίποτε δέν εἶναι. Τίποτε δέν εἶναι. Ὅλο καί περισσότερο τό αἰσθάνονται…”

Ἐμεῖς σήμερα δέν ξέρουμε ἀπό τέτοια πράγματα. Γι᾿ αὐτό συχνά τονίζουμε ὅτι εἴμαστε ψευτο-χριστιανοί καί ὅλη ἡ ζωή μας εἶναι ψευτο-χριστιανική ζωή· δέν εἶναι δηλαδή ἡ ἀληθινή, ἡ ἐν Χριστῷ ζωή καί ἡ ἐν Χριστῷ προκοπή τῶν ἁγίων. Καί θά τά λέμε αὐτά συχνά, μήπως καί ξυπνήσουμε καί ἀληθινά μετανοήσουμε.

Συνεχίζεται…

• 5. Ὅ. π. σ. 276.
• 6. Βλ. Α΄ Τιμ. 1, 15.

Κάνε ἐγγραφή στό νέο κανάλι τῆς Κατάνυξης τοῦ Youtube πατώντας ἐδῶ: https://bit.ly/2WldGra

Δείτε σχετικά:
– Τo Συναξάρι του Αγίου Ιγνατίου του Θεοφόρου Αντιοχείας Α΄ Μέρος
– Το Συναξάρι του Αγίου Ιγνατίου του Θεοφόρου Αντιοχείας Β΄ Μέρος