του Αθανάσιου Μπόλλα

Τι δίδασκε ο Άγιος Γερβάσιος Παρασκευόπουλος για τις αιρέσεις, τη μασονία, το Π.Σ.Ε, τους επισκόπους κ.λπ. και πόσο διαφέρουν με όσα διδάσκουν οι αρχιερείς που προσφάτως τον αγιοκατέταξαν

---

«Βαλλόμεθα πανταχόθεν. Αἱ ἡμέραι πού διερχόμεθα πονηραί εἰσιν. Ἂς φυλάξωμεν τήν παρακαταθήκην, τήν Ὀρθοδοξίαν ἀλώβητον, ἥν παρελάβομεν, ἣν οἱ ἅγιοι ἀπόστολοι καί θεῖοι πατέρες μᾶς ἐνεπιστεύθησαν, εἰδότες παρά τίνων ἐλάβομεν»
[Άγιος Γερβάσιος Παρασκευόπουλος]

Την Πέμπτη 16 Νοεμβρίου 2023 αποφασίστηκε ^[1] από το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως η επίσημη αγιοκατάταξη του Αρχιμανδρίτη Γερβασίου Παρασκευόπουλου (1877-1964), του οποίου η μνήμη θα τιμάται στις 30 Ιουνίου ^[2].

Θα νόμιζε κανείς ότι, για να βγει μια τέτοια απόφαση, το Φανάρι διακατέχεται από το ίδιο ορθόδοξο και παραδοσιακό πνεύμα που είναι διάχυτο στην ζωή και στα κείμενα του νεοκαταταγέντος Αγίου. Σχηματίζεται, δηλαδή, εσκεμμένα η εικόνα ότι οι οικουμενιστικές και αντικανονικές ενέργειες αρχιερέων του Φαναρίου μπορούν να συμβαδίσουν με την Ορθοδοξότατη και βασισμένη στους Κανόνες διδασκαλία και γραμμή ενός Αγίου σαν τον π. Γερβάσιο.

Όπως όλοι οι αιρετικοί ανά τους αιώνες, έτσι και οι Οικουμενιστές αναμειγνύουν το ψέμα με την αλήθεια, την Ορθοδοξία με την αίρεση, με στόχο να εξαπατήσουν. Γιατί, όπως λέει ο Μέγας Φώτιος “τέτοια εἶναι τὰ δόλια ἐπινοήματα τῶν αἱρετικῶν· καθόσον ἔχουν δάσκαλό τους τὸ φίδι [..] Πρῶτον, γιατὶ κι αὐτοὶ προσποιοῦνται εὐσέβεια, ἔπειτα, γιατὶ προβάλλουν τὸ δυσσέβημά τους σιγὰ σιγά [..] καὶ ὅταν ἐθίσουν τοὺς ακροατὲς στὴν ὑποκρυπτόμενη ἀσέβεια, τότε βγάζουν στὴ μέση καθαρὸ ὅλο τὸ δηλητήριο τῆς ἀσέβειας, ὁλοκληρώνοντας τὸν ὄλεθρο γιὰ τοὺς ἑαυτούς τους καὶ τοὺς ὀπαδούς τους” ^[3].

Επειδή, λοιπόν, ως γνωστόν «τιμή Αγίου, μίμησις Αγίου» και προς επιβεβαίωση των παραπάνω, θα προσπαθήσουμε να αντιπαραβάλουμε τα λόγια και την στάση του Αγίου Γερβασίου, με τα λόγια και τα έργα των Οικουμενιστών οι οποίοι υποκριτικά μόνο τιμούν τον Άγιο, αφού δυστυχώς, όχι μόνο δεν τον μιμούνται, αλλά πρεσβεύουν τα αντίθετα. Αφού αναφέρουμε λίγα λόγια για τον Άγιο Γερβάσιο, θα παραθέσουμε τις διδαχές και πράξεις του Αγίου σε αντίθεση με τα λόγια και έργα των Οικουμενιστών, ως προς τα εξής θέματα:

1. Για τους ποιμένες

2. Για την εκλογή επισκόπων

3. Για τους Ιερούς Κανόνες και την Ιερά Παράδοση

4. Για την μεταστροφή των πεπλανημένων

5. Για τις συμπροσευχές

6. Για τις παπικές σχολές

7. Για τις αιρέσεις και το ορθό δόγμα

8. Για την αλλαγή του ημερολογίου

9. Για την ψευδοένωση και το Π.Σ.Ε

10. Για την μασονία

Λίγα λόγια για τον Άγιο

Ο Άγιος Γερβάσιος, γνωστός στους Πατρινούς και ως «ο Παππούλης», γεννήθηκε το 1877 στο χωριό Νυμφασία του Νομού Αρκαδίας. Ο θείος πόθος του να γίνει μοναχός και να μάθει γράμματα τον οδήγησαν από πολύ μικρό, σε ηλικία μόλις 13 ετών, να γίνει δόκιμος μοναχός και να αγρυπνεί αποθησαυρίζοντας από τα πατερικά βιβλία, χωρίς να πτοείται από την φτώχεια και τις κακουχίες ^[4]. Μόνιμος στόχος του η αγιότητα. Βλέποντας τις αγιογραφίες στους τοίχους του Ναού έλεγε: “Ἀξίωσέ με, Θεέ μου, νὰ κολλήσω κι ἐγὼ εἰς τὸν τοῖχον, νὰ γίνω ἅγιος” ^[5].

Το 1903 εκάρη μοναχός και λίγο αργότερα ιεροδιάκονος, στην Ιερά Μονή Θεοτοκίου Άρτης, ενώ το 1910 χειροτονείται πρεσβύτερος στην Ιερά Μονή Κοιμήσεως Θεοτόκου Γηροκομείου Πατρών ^[6], όπου αργότερα διετέλεσε για κάποια χρόνια και ηγούμενος (1916-1919). Έπειτα, το 1923 ίδρυσε τα πρώτα πανελληνίως κατηχητικά σχολεία, με κέντρο τον Ιερό Ναό Αγίου Δημητρίου Πατρών, από όπου ξεκίνησε το συστηματικό ποιμαντικό του έργο στην Πάτρα ^[7].

Το 1905 φοίτησε στην Ριζάρειο Εκκλησιαστική Σχολή, όπου είχε διευθυντή και δάσκαλο τον Άγιο Νεκτάριο Πενταπόλεως, ο οποίος μάλιστα είπε για τον Άγιο Γερβάσιο: “Εἰς τὸ Πρόσωπόν Του, βλέπω τὸν αὐριανὸν «ταγὸν» τῆς Ἐκκλησίας μας. Τὸν πραγματικὸν Ποιμένα τοῦ Χριστεπωνύμου πληρώματος” ^[8]. Το 1909 γράφτηκε στην Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, από όπου αργότερα έλαβε και το διδακτορικό του. Οι σπουδές του διακόπηκαν προσωρινά, ώστε να δώσει το παρόν ως εθελοντής στρατιωτικός ιερέας – ιεροκήρυκας ^[9], στους αγώνες του έθνους μας για την απελευθέρωση από τον τουρκικό ζυγό, τα έτη 1912-1913. Εκεί, στο Α’ Ευζωνικό Σύνταγμα, ως πνευματικός πατέρας, συναγωνιστής και συστρατιώτης, ενισχύει τον ελληνικό στρατό με τα μυστήρια της εξομολόγησης και της Θείας Κοινωνίας, παρηγορεί και βοηθάει όχι μόνο με το λόγο του αλλά και με ηρωικές πράξεις, με αυτοθυσία και αξιοθαύμαστο θάρρος αγωνίζεται «υπέρ πίστεως και πατρίδος». Επανειλημμένα διακρίθηκε και παρασημοφορήθηκε από τους διοικητές του, ενώ χαρακτηριστικά είναι τα λόγια του Νικολάου Πλαστήρα για τον Άγιο: “Ο Γερβάσιος Παρασκευόπουλος θα ήταν ένας μεγάλος στρατηγός, αν δεν ήταν παπάς” ^[10].

Η πνευματική και κοινωνική προσφορά του Αγίου Γερβασίου περιλαμβάνει μεταξύ άλλων, την ενίσχυση προς τους Μικρασιάτες πρόσφυγες^[11], συσσίτια, την ίδρυση και οργάνωση χριστιανικών κατασκηνώσεων, κατηχητικών σχολείων και σχολής Βυζαντινής Εκκλησιαστικής μουσικής ^[12], καθώς και πλήθος άρθρων, συγγραμμάτων και κατηχητικών κηρυγμάτων. Μάλιστα, διαβάζουμε ότι: “Ὁ π. Γερβάσιος ἔτυχε καὶ θεοσημείου μὲ τὸ ὁποῖο ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ θέλησε νὰ ἐπιβραβεύσει τὴν ποιμαντική του διακονία λίγα χρόνια πρὸ τῆς κοιμήσεώς του: στὸ χῶρο τῆς πρώτης κατασκήνωσης στὸν Ἱ. Ν. Προφ. Ἠλιοῦ στὶς 20.7.1960 κατὰ τὴ κοπὴ τῶν πεύκων, βρέθηκε ἀχειροποίητος Σταυρὸς ἐγγεγραμμένος σὲ κορμὸ πεύκου. Τὰ πεῦκα αὐτὰ εἶχαν φυτευτεῖ στὶς 17.2.1929 στὸ πλαίσιο δεντροφύτευσης ἀπὸ παιδιὰ τῶν Κατηχητικῶν κατόπιν εὐχῆς ποὺ ἀνέπεμψε ὁ π. Γερβάσιος” ^[13].

Οι συχνές Θείες Λειτουργίες και τα κηρύγματά του στον Ι. Ναό Αγίου Δημητρίου Πατρών, υπήρξαν πολύ ψυχωφελείς και όπως μαρτυρούν όσοι τον έζησαν: “ὅταν ὁ Γέροντας λειτουργοῦσε καί κήρυττε, ὁ ναός ἧτο ὑπερπλήρης. Συνέρρεον οἱ πιστοί ὄχι μόνο ἀπό τήν ἐνορία του ἀλλά καί ἀπό τίς πλέον ἀπομεμακρυσμένες συνοικίες τῆς πόλεως διά νά παρακολουθήσουν τήν κατανυκτική καί μεταρσιωτική θ. λειτουργία, διά νά μεταλάβουν ἀπό τάς χεῖρας του, διά ν᾿ ἀκούσουν τό πλήρες ζέσεως πνευματικῆς κήρυγμά του, ἀπό τό ὁποῖο οὐδείς ἔμενε ἐκτός τοῦ ἐλέγχου του” ^[14].

Αναπόφευκτα ήρθαν και οι διωγμοί. Στο εξαιρετικό άρθρο του για τον Άγιο Γερβάσιο με τίτλο «90 χρόνια ἀπὸ τὴ Συνοδικὴ καταδίκη ἑνὸς Ἁγίου», ο π. Αναστάσιος Γκοτσόπουλος περιγράφει χαρακτηριστικά: “Ἦταν ἀναμενόμενο μία τέτοια πνευματικὴ προσπάθεια ἀναγεννήσεως μιᾶς ὁλόκληρης μεγαλούπολης νὰ ἑλκύσει τὸ φθόνο καὶ τὴν κακία τῶν δαιμόνων, ποὺ ἀναζητούσαν κάποιον νὰ διεκπεραιώσει τὶς ἐπιθυμίες τους. [..] Ἔτσι, λοιπόν, [..] ὁ Μητροπολίτης Πατρῶν Ἀντώνιος (Παράσχης) ἐξέδωσε τὴν ὑπ’ ἀριθμ. 2111/25.9.1930 ἐγκύκλιο μὲ τὴν ὁποία θέλησε μὲ ἔμμεσο τρόπο νὰ σταματήσει τὴν κηρυκτική καὶ κατηχητικὴ διακονία τοῦ Γέροντος καὶ νὰ διαλύσει τὴν πνευματικὴ καὶ ποιμαντικὴ του προσπάθεια! [..] Ὁ λαὸς τῶν Πατρῶν ἐξέφρασε τὴ συμπαράστασή του στὸν συκοφαντούμενο Γέροντα μὲ τὴν ἀθρόα παρουσία του στὸ κήρυγμα. [..] Ὁ Μητροπολίτης βλέποντας τὴν συνεχῶς αὐξανόμενη δυσαρέσκεια τοῦ λαοῦ [..] κατήγγειλε τὸν π. Γερβάσιο στὴν Ἱ. Σύνοδο γιὰ «ἀπείθειαν, φατρίαν καὶ καταφρόνησιν τῆς προϊσταμένης του ἐκκλησιαστικῆς ἀρχῆς»! [..] Στὶς 17 Μαρτίου 1931 [..] «βάπτεται κάλαμος ἀποφάσεως παρὰ κριτῶν ἀδίκων» καὶ ἐκδίδεται ἡ μὲ ἀρ. 114/17.3.31 Συνοδικὴ καταδικαστικὴ ἀπόφαση μὲ τὴν ὁποία ἡ Ἱ. Σύνοδος καταδικάζει τόν π. Γερβάσιο ὡς «ἔνοχο ἀπειθείας κατὰ τοῦ οἰκείου Ἱεράρχου καὶ ἐπιβάλλει αὐτῷ τὴν ποινὴ τῆς ἑξαμήνου ἀργίας ἀπὸ πάσης ἱεροπραξίας ἄνευ στερήσεως τῶν ἐκ τῆς ἐφημερίας αὐτοῦ δικαιωμάτων, καὶ ἰσοχρόνου σωματικοῦ περιορισμοῦ ἐν τῇ ἐν Πάτραις Ἱερᾷ Μονῇ Γηροκομείου, καὶ καταδικάζει αὐτὸν εἰς τὰ ἔξοδα καὶ τέλη τῆς σημάνσεως». [..] Ἀλλὰ ὁ Θεὸς οἰκονομεῖ τὶς ὑποθέσεις τῶν ἐργατῶν τοῦ Εὐαγγελίου μὲ παράξενους τρόπους. Ἔτσι, ὅταν ὁ Μητροπολίτης Πατρῶν Ἀντώνιος χοροστατοῦσε στὸν Ἱ. Ν. Ἁγ. Παρασκευῆς Α΄ Κοιμητηρίου ἀκούστηκε μιὰ δαιμονισμένη νὰ τοῦ λέει: «Ἐγὼ ρὲ Ἀντώνιε σὲ ἔκανα νὰ τιμωρήσεις τὸν Γερβάσιο γιατὶ μὲ καίει καὶ μὲ τυραννάει»! Ὁ Μητροπολίτης εἰς ἑαυτὸν ἐλθὼν ἀντιλήφθηκε τὸ ἀτόπημά του [..]” ^[15].

Το 1964, έτος της οσιακής κοίμησής του, σε ηλικία 87 ετών κηδεύεται στον Ιερό Ναό Αγίου Δημητρίου Πατρών “με εκδηλώσεις αφάτου πένθους της Εκκλησίας των Πατρών και χιλιάδων λαού” ^[16], όπως έγραφαν οι τοπικές εφημερίδες της εποχής ^[17]. Ο μακαριστός αγωνιστής Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης, όντας τότε ακόμα αρχιμανδρίτης, κατά τον επικήδειο λόγο του για τον Άγιο Γερβάσιο έλεγε χαρακτηριστικά: “Λέγω καὶ ἄς ἀκουσθῇ λίγο πικρά ἡ φωνή μου, ὅτι τοιοῦτος ἀνήρ ὁποῖος ἦτο ὁ Γερβάσιος, θά ἔπρεπε νά εὑρίσκεται ἐπί τοῦ ἀρχιερατικοῦ θρόνου ἐκκαθαρίζων τήν κόπρον τοῦ Αὐγείου. Ἔπρεπε νά εἶναι ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν. Ἀλλά δυστυχῶς, ὡς λέγει ὁ Πλάτων, εἰς φαύλων Πολιτείαν δέν ἔχουν θέσιν οἱ τίμιοι ἄνδρες. Καὶ εἰς φαύλων Ἐκκλησίαν δέν ἔχουν θέσιν οἱ τίμιοι ἀρχιμανδρῖται, οἱ ὁποῖοι ἐργάζονται καί κοπιάζουν διά τήν δόξαν τοῦ Χριστοῦ. Καί ὑπῆρξε τό θύμα ἑνός ἡρωϊκοῦ ἀγῶνος ἐναντίον μιᾶς ἀθλίας ἐκκλησιαστικῆς καταστάσεως, καί θῦμα ἀγῶνος καί ἀφιπνιστήριος παιᾶν. Ναί, δύναμαι νά τελευτήσω καί νά εἶπω, ὅτι ὑπήρξε φαινόμενον ὁ π. Γερβάσιος ὁ Παρασκευόπουλος. Καί ὅτι θά περάσουν, Πατρινοἰ, Πατρινοί, ἑκατό φορές τό λέγω, περιμένετε, θά περάσουν 100, 200, 300 χρόνια διά νά ἴδῃ ἡ Πάτρα ἕναν Γερβάσιον… Δέν θά ἴδῃ πλέον Γερβάσιον. Δέν γεννῶνται Γερβάσιοι. [..] Θά περάσουν 900 χρόνια γιά νά γεννηθὴ ἕνας π. Γερβάσιος. Ἐν τῇ συνειδήσει τοῦ λαοῦ εἶναι ἅγιος, εἶναι ἅγιος ὁ π. Γερβάσιος (ἰαχές µέ τό «ἅγιος» «ἅγιος»). Σέ λίγο ἢ Ἐκκλησία µας θά τόν ἀνακηρύξῃ ὡς ἅγιον. Αἰωνία ἡ μνήμη τοῦ πατρός ἡμῶν Γερβασίου, ὁ ὁποῖος ὑπηρξε κρῖνον ἐν μέσω ἀκανθῶν, ὁ ὁποῖος ὑπήρξεν ἡ δόξα της Εκκλησίας, ὁ ὁποῖος ὑπῆρξεν ἡ ῥομφαία τοῦ Πνεύματος, ὁ ὁποῖος ὑπηρξε ὁ Ἥλιος τῶν Πατρῶν. Γονυπετεὶς ζητοῦμεν τήν εὐχήν του. Δέν ἔχει ἀνάγκην (ἄλλης ἀναγνωρίσεως). Πάτερ ἅγιε, πρέσβευε ὑπέρ ἡμῶν τῶν ἁμαρτωλῶν… Αμήν” ^[18].

1. Για τους ποιμένες

Οι Οικουμενιστές:

Όπως φαίνεται από την ψευδοσύνοδο του Κολυμπαρίου, οι Οικουμενιστές θεωρούν ότι μπορούν να παίρνουν ό,τι αποφάσεις θέλουν χωρίς την συμμετοχή του λαού και να απαιτούν την υπακοή του λαού στους Επισκόπους ή μάλλον, όπως αυτοαποκαλούνται, «στην Εκκλησία». Τις όποιες αντιδράσεις τις αντιμετωπίζουν απαξιωτικά ως φανατικές, με εκφοβισμούς, επιτίμια και διώξεις, υποτιμώντας και το αξίωμα των ιερέων αλλά και τους πιστούς. Ένα από τα πολλά παραδείγματα είναι ότι για την Ομολογία Πίστεως κατά του Οικουμενισμού,^[19] που υπέγραψαν ^[20] το 2009 περίπου 24 χιλιάδες πιστά μέλη της Εκκλησίας, Επίσκοποι, ιερείς, θεολόγοι και λαϊκοί, ο Βαρθολομαίος είχε εκφραστεί ως εξής: “Προσεχῶς θὰ πάρουν τὴν δέουσαν ἀπάντησιν ἀπὸ τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο, διότι αὐτὰ τὰ πράγματα εἶναι ἀπαράδεκτα” ^[21]. Αλλά και με το Ουκρανικό ψευδοαυτοκέφαλο το Φανάρι θέλησε να προωθήσει την εσφαλμένη εκκλησιολογία του, παρουσιάζοντας τον Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως ώς «πρῶτο ἄνευ ἴσων» μεταξύ των υπόλοιπων Πατριαρχών και Επισκόπων ^[22].

Ο Άγιος Γερβάσιος:

Ο Άγιος Γερβάσιος Παρασκευόπουλος στο βιβλίο του «Ερμηνευτική επιστασία επί της Θείας Λειτουργίας», κατά την εξήγηση της ευχής υπέρ «τοῦ τιμίου Πρεσβυτερίου» στην Θεία Λειτουργία, τονίζει τα εξής: “Τὸ Πρεσβυτέριον τοῦτο εἶναι ὅλοι οἱ ἱερεῖς τῆς ἐπαρχιακῆς ἐκκλησίας, ἰδιαιτέρως δὲ οἱ ἀποτελοῦντες τὸ περὶ τὸν Ἐπίσκοπον συμβούλιον, οἱ ὑπεύθυνοι σύμβουλοί του, οἱ ὑπουργοί, ὅπως θὰ ἐλέγομεν ἡμεῖς σήμερον. Καλεῖται δὲ τίμιον λόγῳ τῆς

ἀξιωματικῆς ἢ τιμητικῆς θέσεως ἣν ἔχει, ἵνα μετὰ τοῦ Ἐπισκόπου διοικῇ, κατὰ τὴν τάξιν τῆς Ἐκκλησίας, τοὺς ἱεροὺς Κανόνας καὶ τὰς Ἀποστολικὰς Διαταγάς, τὰ τῆς Ἐκκλησίας πράγματα. Πρὸς πίστωσιν τούτου ἀρκοῦσι τὰ ἑπόμενα:

Ι) «εἰσὶ γὰρ οἱ πρεσβύτεροι συνέδριον καὶ βουλὴ τῆς Ἐκκλησίας» (Ἀποστολ. Διαταγαὶ Β’ κεφ. 28).

ΙΙ) «Ἔν ὁμονοίᾳ Θεοῦ σπουδάσατε πάντα πράττειν, παρακαθημένου τοῦ Ἐπισκόπου εἰς τόπον Θεοῦ, καὶ τῶν πρεσβυτέρων εἰς τόπον συνεδρίου τῶν Ἀποστόλων» (Ἴγνατ. Θεοφ. πρὸς Μαγν. κεφ. στ’).

ΙΙΙ) «γνώμῃ παντὸς τοῦ “Ἱερατείου” ἀποφαίνεται ὁ Ἐπίσκοπος κατὰ τὸν ι’ (10) Κανόνα Θεοφίλου Ἀλεξανδρείας».

Ταῦτα ἔχων ὑπ᾽ ὄψιν ὁ ἱερὸς Αὐγουστῖνος λέγει περὶ Ἐπισκόπων: «οὐδὲν ἕτερον εἶναι ἢ ὁ πρωτεύων πρεσβύτερος ἢ ἔξοχος ἱερεύς». Ἐξάραντες τὸ ἀξίωμα τοῦ πρεσβυτέρου ἱερέως, δὲν ἐννοοῦμεν διὰ τούτου νὰ ὑποτιμήσωμεν ἢ νὰ ὑποβιβάσωμεν τὸ μέγα τῆς Άρχιερωσύνης ἀξίωμα, διότι τοῦτο θὰ ἧτο, καθ᾽ ἡμᾶς τοὐλάχιστον, ἱεροσυλία ἢ προτεσταντικὴ κακοβουλία. Ἐπιθυμοῦμεν μόνον νὰ ὑποβοηθήσωμεν (ἢ ὑπενθυμίσωμεν) τοὺς ταπεινὰ φρονοῦντας καὶ ὑποτιμῶντας τὸ τοῦ πρεσβυτέρου ὑψηλὸν ἀξίωμα, ἵνα μὴ λησμονῶσι, πόσον τιμᾶται ὁ ἱερεὺς διὰ τῆς τοῦ πρεσβυτέρου προσηγορίας. Σημειοῦμεν, ὅτι Ἐκεῖνος, Ὅστις ἐκάλεσεν αὐτὸν νὰ ἱερουργῇ τὸν λόγον τῆς Ἀληθείας Του, «ὁ ἄναρχος καὶ ἀτελεύτητος Θεός, ὑπάρχει ὁ Πρεσβύτατος πάσης κτίσεως» (βλ. α’ εὐχὴν ἐπὶ χειροτονίᾳ πρεσβυτέρου ἐν τῷ Μ. Εὐχολογίῳ). Επομένως καὶ πᾶς ὅστις ὑποτιμᾷ τὸ τοῦ πρεσβυτέρου ἀξίωμα ἱεροσυλεῖ καὶ οὗτος” ^[23]. Τονίζει, αλλού, ο Άγιος ότι οι πρεσβύτεροι δεν είναι “πρόσωπα βωβὰ καὶ ἄφωνα, ἀλλὰ συγκυβερνῆται τῆς Ἐκκλησίας” ^[24].

Στην ερμηνεία της ευχής «υπέρ πάντων των Ορθοδόξων», υπενθυμίζει ο Άγιος Γερβάσιος ότι Εκκλησία δεν είναι μόνο οι Επίσκοποι, όπως θέλουν να περάσουν οι Οικουμενιστές, αλλά όλοι οι πιστοί: “Ἀλλὰ ἡ Ἐκκλησία μας δὲν εἶναι μόνον τὸ ἱερατεῖον μας καὶ ὁ ἐπίσκοπός μας καὶ οἱ μετ’ αὐτῶν συνυπουργοῦντες εἰς τὸ ἔργον τῆς Θείας Λατρείας καὶ γενικῶς εἰς τὸ τῆς σωτηρίας ψυχῶν ἔργον. Ἀκόμη εἶναι καὶ πάντες οἱ ὀρθόδοξοι χιστιανοί, οἱ ἀποτελοῦντες τὴν μίαν, ἁγίαν, καθολικὴν καὶ ἀποστολικὴν Ἐκκλησίαν, οἱ κατοικοῦντες τὴν οἰκουμένην. Δι’ ὃ μνημονεύει γενικῶς καὶ τούτων, ὡς συναγωνιστῶν καὶ συναθλητῶν” ^[25].

Αλλού, ερμηνεύοντας ο Άγιος Γερβάσιος την ευχή υπέρ «παντὸς τοῦ Κλήρου καὶ τοῦ λαοῦ», διευκρινίζει: “Τὸ μνημόσυνον τῶν τριῶν ἀνωτέρων τάξεων ἢ βαθμῶν, τῆς διοικούσης τὸ χριστεπώνυμον πλήρωμα ἑκάστης ἐπὶ μέρους Ἐκκλησίας, διαδέχεται καὶ ἀκολουθεῖ, παρατακτικῶς καὶ εἰς τὴν αὐτὴν γραμμὴν καὶ ἐπὶ τοῦ αὐτοῦ ἐπιπέδου, τὸ μνημόσυνον παντὸς κληρικοῦ τῶν κατωτέρων βαθμῶν, οἷον: ὑποδιακόνου, ἀναγνώστου, ψάλτου κλπ., καθὼς καὶ παντὸς τοῦ λαοῦ τῆς ἐκκλησιαστικῆς περιφερείας. Διατί ἄρχοντες καὶ ἀρχόμενοι ὁμοῦ; Διότι τὸ πολίτευμα τῆς ἡμετέρας Ἐκκλησίας εἶναι, οὕτως εἰπεῖν, δημοκρατικὸν πολίτευμα. Ὁ λαὸς εἶναι ἔθνος ἅγιον, βασίλειον ἱεράτευμα (Ἔξοδ. ιθ’ 6): ὥς λαὸς περιούσιος ἔχει βεβαίως τοὺς ἡγουμένους αὐτοῦ, τοὺς ἀρχιερεῖς καὶ ἱερεῖς, εἰς τοὺς ὁποίους θεόθεν ἐδόθη ἡ διαποίμανσις τῶν πιστῶν. Ἐπίσης ὅμως ἄνωθεν διατεταγμένον εἶναι, ἵνα οἱ ἡγούμενοι τοῦ χριστεπωνύμου πληρώματος λογοδοτοῦν εἰς τὸν λαόν, τὸν μὴ μετέχοντα της διοικήσεως, καὶ τὸν ὑπόλοιπον Κλῆρον, ὡς ἐξάγεται τοῦτο ἀπὸ τὴν λογοδοσίαν τῶν δύο πρωτοκορυφαίων ἀποστόλων Πέτρου καὶ Παύλου, λογοδοσίαν πρὸ τοῦ Κλήρου καὶ τοῦ λαοῦ (Πράξ. ια’ 2-18 κεφ. ιε’). Καὶ ἐν συμπεράσματι: Διὰ τῶν ἀνωτέρω ὑπενθυμίζεται εἰς τὴν διοικοῦσαν Ἐκκλησίαν ὅτι κριτήριον ἐξωτερικὸν τῆς θεόθεν ἀρχῆς αὐτῆς εἶναι ἡ ἀναγνώρισις τῶν ἀποφάσεων αὐτῆς ὑπὸ τῆς καθόλου Ἐκκλησίας τῆς περιφερείας αὐτῆς. Διὰ τοῦτο δὲν δύναται νὰ ἀποφασίζη πρὶν ἢ πρότερον σφυγμομετρήση τὸ θρησκευτικὸν αἴσθημα τοῦ λαοῦ” ^[26].

Όταν προέκυψε το προαναφερθέν ζήτημα, όπου ο Επίσκοπος του Αγίου Γερβασίου επιχείρησε να εμποδίσει το κυρηκτικό του έργο, ο Άγιος δεν “υπάκουσε” δουλοπρεπώς στον Επίσκοπο, αλλά αντιστεκόταν και επιχειρηματολογούσε από την Αγία Γραφή και τους Ιερούς Κανόνες. Ο Πατρών Αντώνιος είχε δηλώσει τότε, μεταξύ άλλων, σε σχετική συνέντευξή του: “Έχω ή δεν έχω δικαίωμα να ρυθμίζω τα της εκκλησίας εις την περιφέρειάν μου, όπως εγώ νομίζω καλύτερον;”. Στο ίδιο πνεύμα, δυστυχώς, κινούνται και οι Οικουμενιστές. Όμως ο Άγιος Γερβάσιος απάντησε ως εξής: “Ὁ Σεβασμιώτατος ἔχει βεβαίως τὸ δικαίωμα νὰ κυβερνᾷ καὶ διοικῇ τὴν ἐπισκοπὴ του, ἀλλὰ συμφώνως πρὸς τοὺς ἱεροὺς κανόνας καὶ τὰ ἀνέκαθεν κρατοῦντα ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ, διότι ἂν ὁ Σεβασμιώτατος εἶχεν ἀπόλυτον δικαίωμα νὰ ρυθμίζῃ τὰ τῆς ἐκκλησίας του, ὅπως αὐτὸς νομίζει καλύτερον -ὡς λέγει- τότε ἐρωτῶ καὶ ἐγώ:… Δύναται νὰ διατάξῃ τί τὸ ὁποῖον δὲν ἐξυπηρετεῖ τὸ ποίμνιό του; [..] Συμπέρασμα ὡς πρὸς τὸ ζήτημα τοῦτον κατὰ τὴν πίστιν τῆς Ἐκκλησίας μας ἔχομεν: Οἱ ναοὶ ὑπάρχουν διὰ τὸ θεῖον κήρυγμα. Θείου κηρύγματος μὴ ὑπάρχοντος ἢ ξένου πρὸς τὴν ἐκκλησίαν χαρακτηριζομένου, ἡ ἐκκλησία, ὁ ναὸς ἀποβαίνει γράμμα νεκρὸν” ^[27].

Για να κλείσουμε την ενότητα αυτή περί ποιμένων, παραθέτουμε τα λόγια του Αγίου Γερβασίου για τα καθήκοντα του ποιμένα, όπως τα είπε, όταν ρωτήθηκε από τον καθηγητή του, τον Άγιο Νεκτάριο. Ο συμφοιτητής στην Ριζάρειο Εκκλησιαστική Σχολή και διπλανός του Αγίου Γερβασίου, Παναγιώτης Κωνσταντόπουλος, αφηγείται χαρακτηρηστικά: “Ὁ Ἅγιος Νεκτάριος μᾶς ἐδίδασκε «Ποιμαντικήν», τὴν ὁποίαν διήνθιζε μὲ ποιήματά του πρὸς τὴν Θεομήτορα, μελοποιημένα ἀπὸ τὸν Ἴδιον καὶ τὰ ὁποῖα ὑπὸ τὴν καθοδήγησίν του ἐψάλλαμε. Σ’ ἕνα μάθημά του, σχετικὸν μὲ τὰ καθήκοντα τοῦ «Ποιμένος» ἐγείρεται ὁ νεαρὸς π. Γερβάσιος καὶ ζητεῖ εὐλαβῶς τὴν ἄδειαν νὰ ὀμιλήση. «Ποιμὴν καλός», λέγει, «εἶναι, ὄχι ὁ κατ’ ἐπάγγελμα τυπικῶς ἐνασκὼν τὰ καθήκοντά του, ἀλλὰ ὁ ὁλοψύχως καὶ ἐνσυνειδήτως ἀφιερωμένος εἰς τὴν Ἐκκλησίαν, ποὺ ἀδιάκοπα ἀγωνίζεται νὰ κάμη βίωμα τοῦ ποιμνίου του, τὰς ὑποθήκας τοῦ Εὐαγγελίου καὶ τῶν Γραφῶν, ὑπεισερχόμενος εἰς τὰς οὐσίας καὶ ἐκλαϊκεύων αὐτάς. Ὁ στηλιτεύων τὰς ἀντιδράσεις καὶ ἀντιμετωπίζων τὸν «φαρισαϊσμὸν» μὲ τὸ μαστίγιον, ὅπως ὁ Κύριος εἰς τὸν Ναὸν τοῦ Σολομῶντος. Νὰ εἶναι ὑπόδειγμα λιτότητος καὶ ἀφιλοχρηματίας. Στοργικὸς πρὸς φίλους καὶ ἐχθροὺς καὶ ἑαυτόν, προσφέρων θυσίαν, προκειμένου νὰ περισώση τὸ ἀπολωλὸς πρόβατον. Ἐν μιὰ λέξει, νὰ εἶναι ἀδιάβλητος ἐν παντὶ καὶ πάντοτε καὶ ὑπὸ πάντων». Μὲ συγκίνησιν ὁ Ἅγιος Νεκτάριος τὸν καλεῖ κοντά του, τὸν εὐλογεῖ καὶ μᾶς λέγει: «Τοιοῦτος ἐμπρέπει ἡμῖν ποιμήν». Καὶ ἀνυψῶν τοὺς δακρυβρέκτους ὀφθαλμοὺς τοῦ πρὸς τὸν Οὐρανόν, προσθέτει προφητικά: «Εἰς τὸ Πρόσωπόν Του, βλέπω τὸν αὐριανὸν «ταγὸν» τῆς Ἐκκλησίας μας. Τὸν πραγματικὸν Ποιμένα τοῦ Χριστεπωνύμου πληρώματος. Ὁ Κύριος μετ’ αὐτοῦ». Καὶ ἡ προφητεία τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου ἐπαλήθευσε” ^[28].

2. Για την εκλογή επισκόπων

Οι Οικουμενιστές:

Δυστυχώς στις μέρες μας, είναι γνωστό ότι κατά την εκλογή των επισκόπων δεν μετράει η γνώμη των πιστών, αλλά όλα γίνονται εν αγνοία του πιστού λαού. Χαρακτηριστικό παράδειγμα οι πρόσφατες δηλώσεις του νεοχειροτονηθέντος Μητροπολίτη Φλωρίνης Ειρηναίου προς τον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο κατά τον χειροτονητήριο λόγο του: “Τὴν ἱερὴ αὐτὴ στιγμὴ τὴν ὀφείλω σὲ Σᾶς· ἂν δὲν μὲ εἴχατε Ἐσεῖς ἐπιλέξει καὶ προτείνει γιὰ τὴν Μητρόπολη Φλωρίνης δὲν θὰ ἤμουν τώρα ἐδῶ” ^[29].

Ο Άγιος Γερβάσιος:

Ο Άγιος Γερβάσιος τόνιζε την ενεργό συμμετοχή και του λαού στα θέματα της Εκκλησίας, στην εκλογή των επισκόπων και στα δογματικά θέματα, κάτι που έρχεται σε πλήρη αντίθεση με όσα έχουν επιβάλει και υποστηρίζουν οι Οικουμενιστές σήμερα. Στο άρθρο του με τίτλο «Η εκλογή των Επισκόπων» ανέλυε τα παραπάνω παρουσιάζοντας επιχειρήματα από την Αγία Γραφή. Το παραθέτουμε ολόκληρο, λόγω της σημαντικότητάς του, ιδιαιτέρως για τις μέρες μας:

“Ὄντως εἰς περιμάχητον θέμα ἀνῆχθη τὸ ἁπλούστατον τῶν θεμάτων, ὁποῖον εἶναι ἡ «κατὰ πόλιν κατάστασις ἐπισκὁπων». Και ἀπέβη καὶ κατέστη περιμάχητον θέμα, διότι ἡ σεβαστὴ Ἱεραρχία τῆς Εκκλησίας µας, παρά Κανόνας καὶ δὴ ἀγιογραφικὰς ρητὰς διατάξεις, ἰδιοποιηθεῖσα δικαιώματα τοῦ Χριστεπωνύμου πληρώματος, τὸ ὁποῖον καὶ κατ’ αὐτὴν τὴν Κ. Διαθήκην ἐξακολουθεῖ νὰ εἶναι: «γένος ἐκλεκτόν, βασίλειον ἱεράτευμα, ἔθνος ἅγιον, ναὸς εἰς περιποίησιν» (Α΄ Πέτρου β’ 9), ἐστέρησεν αὐτὸ παντελῶς τῶν ἰδίων δικαιωμάτων ἐν τῇ ἐκλογῇ καὶ ἀναδείξει τῶν ποιμένων του, τῇ ἀνοχῇ καὶ συγκαταθέσει τῆς κοσμικῆς ἐξουσίας, ἵνα μὴ εἴπο ἐνοσφίσθη αὐτά, ἐφ᾽ ὅσον καὶ αὐτὴ ἡ Ἁγία Γραφὴ «φανερώτατα» (5ος κανὼν Καρθαγένης) καθορίζει τὸν τρόπον τῆς «κατὰ πόλιν καταστάσεως ἐπισκόπων» ἣ τῆς ἐκλογῆς ταὶ ἀναδείξεως αὐτῶν. Ὅτι δ’ οὔτῶς ἔχει τὸ πρᾶγμα, ἀκουσώμεθα. Ἔμελλε νὰ πληρωθῆ τὸ δωδεκάριθμον τοῦ χοροῦ τῶν ἐπὶ τὸ κήρυγμα ἐξαποστελλομένων ἁγίων Αποστόλων, κατόπιν τῆς εκπτώσεως τοῦ Ἰούδα «καὶ ὅπως τὴν ἐπισκοπὴν αὐτοῦ λάβοι ἕτερος». Καὶ ἐνῶ οἱ ἕνδεκα, ὡς πεμφθέντες παρὰ Κυρίου «καθώς ἀπέστειλεν αὐτὸν ὁ Πατήρ», θά ἠδύναντο νὰ πληρώσωσι τὴν κενὴν ταύτην θέσιν – οὗτοι παρά ταῦτα τὸ ὕψιστον τοῦτο ἕργον αὐτῶν ἀνέθεσαν εἰς τὸν ὄχλον τῶν μαθητῶν» – τῶν 120. Ἀλλὰ καὶ ἀκόμη, ὅτε οἱ 120 «ἔστησαν δύο», οἱ ἔνδεκα, «ἵνα μὴ τὶ πρόσκομμα γένηται τοῖς ἀδελφοῖς», κατέφυγον εἰς τὴν «διὰ κλὴρού» ἀνάδειξιν τοῦ ἀξίου κατόπιν θερμοτάτης προσευχῆς. Και ἤδη οἱ σεβάσμιοι ἁρχιερεῖς μας δὲν θὰ ἧτο συνετότερον ἀντὶ προσυμφωνιῶν καὶ προσυσκέψεων νά ἀκολουθήσωσι τὸ παράδειγμα τοῦτο καὶ τὴν πρᾶξιν τῶν θεοκηρύκων καὶ πνευματεμφόρων ἁγίων Αποστόλων; Παρέστη ἀνάγκη εκλογῆς τῶν ἑπτά Διακόνῶν, ίνα οἱ δώδεκα «προσκαρτερῶσι τῇ προσευχῇ καὶ τῇ διακονίᾳ τοῦ λόγου». Καὶ ἐνῶ οὔτοι ως ἀνεγνωρισμένοι πατέρες καὶ διδάσκαλοι τοῦ λαοῦ, θὰ ἠδύναντο νὰ ὁρίσωσι τοὺς ἀναπληρωτάς τῶν ἐν τῇ διακονίᾳ τῶν τραπεζῶν καὶ τῆς ἄλλης χρείας – παρὰ ταῦτα συγκαλοῦσι τὸ ἐκ τριῶν ἕως πέντε χιλιάδων πλῆθος τοῦ χριστεπωνύμου πληρώματος, ἀπολογοῦνται ἐνώπιον αὐτῶν, ἐκθέτουσι τοὺς λόγους δι’ οὓς ἐνδείκνυται ἡ ἐκλογὴ ἀναπληρωτῶν· τέλος δὲ ἀναθέτουσι τὴν ἐκλογὴν τῶν ἀναπληρωτῶν τῶν εἰς τὸν πολυάριθμον ἐκεῖνον ὄχλον. (Πράξ, στ’ 2-7). Τόσον διδακτικὴ καὶ ὠφέλιμος θὰ ἧτο ἡ μίμησις τῆς πράξεως ταύτης καὶ ἡ ἐφαρμογὴ αὐτῆς παρ’ ἡμῖν, ἀντί τοῦ νὰ διορίζωνται – ως διορίζονται !- τόσον οἱ ἐπίτροποι τῶν ἱερῶν ναῶν ὅσον καὶ οἱ ἐφημέριοι! Πόσα στόματα φιλοκατηγόρων καὶ ιεροκατηγόρων θά ἔμενον ἄναυδα! Καὶ ἐνῶ εἶναι καὶ ἱστορικῶς βεβαιωμένον ὅτι τῆς χειροτονίας τοῦ Αρχιεπισκόπου καὶ Πατριάρχου Αλεξανδρείας μετεῖχε καὶ ὁ τοῦ Κυρίου λαός, «δι’ ἐπιθέσεως τῶν χειρῶν αὐτοῦ» ἐπὶ τῶν ὥμων τοῦ συγχειροτονοῦντος Πρεσβυτερίου κατά τὸ Α΄ Τιμόθ. δ᾽ 14, ἤδη παρ’ ἡμῖν ὃ Ἀρχιεπίσκοπος ἐκλέγεται, κεκλεισμένων τῶν θυρῶν, ἐν παντελεῖ ἀγνοίᾳ τοῦ λαοῦ καὶ δὴ καὶ τῶν μετόχων τοῦ Τ.Α.Κ.Ε. διὰ μόνης τῆς ψήφου τῶν ἁγίων Αρχιερέων, ὡσεὶ τὸ πρόσωπον τοῦ Ἀρχιεπισκόπου νὰ ἐνδιαφέρη ἀμέσως τὴν Ἱεραρχίαν καὶ ούδένα ἄλλον. Λησμονεῖται δὲ παντελῶς ὅτι ὁ Ἀρχεπίσκοπος διαχειρίζεται ὡς πρόεδρος καὶ μάλιστα μόνιμος καὶ ἰσόβιος καὶ αὐτὰς τὰς συντάξεις τῶν εφημερίων, τῶν οικογενειών των, των ψαλτών κλπ. Διαχειρίζεται δηλαδὴ ξένην περιουσίαν, ἥς οὐδὲ ἀπλοῦς μέτοχος εἶναι. Ἂν λάβωμεν δὲ υπ’ ὄψει καὶ τὰ πρὸ μκροῦ γενόμενα καθ’ ἃ τὸ κεφάλαιον τῶν συντάξεων των ἐφημερίων διετέθη ὡς ἠθέλησεν ὁ τότε ἰσόβιος πρόεδρος γεννᾶται τὸ ἐρώτημα: Είναι ὀρθόν, ἠθικὸν καὶ δίκαιον νὰ ἐκλέγεται ὁ ἰσόβιος πρόεδρος τοῦ Τ.Α.Κ.Ε. ἐν παντελεὶ ἀγνοίᾳ τῶν μετόχων του καὶ ποτὲ νὰ μὴ λογοδοτεί ἀπέναντι αὐτῶν; Τέλος ἐνῶ ὁ ἀναδειχθησόμενος ἐπίσκοπος «δεῖ καὶ μαρτυρίαν καλὴν ἔχειν ἀπὸ τῶν ἔξωθὲν ἵνα μὴ εἰς ὀνειδισμὸν ἐμπέσῃ». (Α΄ Τιμόθ. γ’ 7) σήμερον τῇ ἀνοχῇ τῆς πολιτείας ἀρκεῖ δι’ ὅλα τὰ κανονικά καὶ μὴ προσόντα ἡ ψῆφος τῶν ἁγίων Ἀρχιερέων, ὠσεί Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ νὰ εἶναι οἱ αὐτοτιπλοφορηθέντες ἀνώτεροι κληρικοί, τό δὲ πλήρωμα, τὸ «τίμιον πρεσβυτέριον» καὶ ἡ ἐν Χριστῷ διακονία κάτι τὸ διακοσμητκόν. Καί τοῦτο διότι οὔτε γνώμην ἔχουν οὔτε ψήφον ἐπὶ τῶν τῆς Ἐκκλησίας πραγμάτων. Ὁ θέλων πλείονα ἐπὶ τοῦ σοβαροῦ τούτου θέματος ἀναγνωσάτω Πράξ. ιε’ 22, ἔνθα τονίζεται ἡ συμμετοχή τοῦ λαοῦ ὣς ἁπαραιτήτου καὶ ἐπι ζητημάτων γενικωτέρων ἔτι δὲ καὶ δογματικῆς φύσεως” ^[30].

Για τους ιερείς που κυνηγάνε τα αξιώματα και τις καλύτερες θέσεις – ενορίες έλεγε: “Ἂς γνωρίζουν οἱ νέοι μας κληρικοὶ ὅτι τὴν ἀξίαν δὲν τὴν συνιστᾶ τὸ ἀξίωμα [..] Τί νὰ τὸ κάμης τὸ ἀξίωμα ἐὰν δὲν ἔχεις ἀξίαν;” ^[31], ενώ αλλού έγραφε: “Ναί! Πατέρες καί ἀδελφοί, δέν θά διστάσω τούς τοιούτους ἐπιόρκους ἐφημερίους νά ὀνομάσω “υἱούς λοιμούς”, διότι ὣς τά πράγματα μαρτυροῦν οἱ τοιοῦτοι, ὣς πρωταρχικόν σκοπόν τῆς ἱερωσύνης των τιθέμενοι τήν διά παντός μέσου ὑλικήν βελτίωσιν τῆς θέσεώς των, δέν ἐδίστασαν καί πρό τῆς ἐγκαταστάσεώς των ἐν τῇ δι᾽ ἣν ἐχειροτονήθησαν ἐνορίᾳ, νά κινηθοῦν πρός ἀναζήτησιν καί κατάληψιν προσοδοφόρου καί τυχεροφόρου ἑτέρας ἐνορίας, εἰς οὐδέν ἡγησόμενοι οὔτε τό ἐντεῦθεν σκάνδαλον οὔτε τάς ὑποσχέσεις ἂς ἔδωκαν πρό τῆς ἐκλογῆς καί χειροτονίας. Τό δέ δεινότερον ὅτι τῶν τοιούτων κινήσεων ἡγοῦνται οἱ προσοντοῦχοι ἐφημέριοι, εἰς τούς ὁποίους νόμος ἀντικανονικός, νόμος ξένος πρός τό γνήσιον χριστιανικόν πνεῦμα· νόμος τῶν πάντων νόμων ἀδικώτατος – ἔδωκεν ἰδιάζουσαν καί ἐξαιρετικήν θέσιν ἐν τῷ ἐφημεριακῷ κλήρῳ, ὡσεί τά διπλώματα καί πτυχία νά κάνουν τόν ἐφημέριον ἱερέα. Ἄς ἀκούσωμεν παρακαλῶ μίαν ἀλήθειαν λαϊκῆς παροιμίας. “Τό ῥάσο δέν κάνει τόν παπᾶ”. Λοιπόν ἄς τήν συμπληρώσωμεν: ἄν τό ράσο δέν κάνει τόν παπᾶ, πολλῷ μᾶλλον, δέν κάνει τόν παπᾶ οὔτε τό δίπλωμα, οὔτε ἢ ἀκαδημαῖκή μόρφωσις ἤ ἡ γλωσσομάθεια ἢ αἱ οἰκογενειακαί περγαμηναί. Πρός πίστωσιν τούτου ἀρκεῖ ἡ ἔννοια καί τό βάθος τῶν ἐν Ματθ. 23, 17-19. Καὶ τό πρᾶγμα οὕτως ἔχει διότι· Ἴσως δι᾽ ὅλας τάς ἐξουσίας τοῦ κόσμου τούτου ἀξίαν μεγίστην νά ἔχη ἡ ἔξω μόρφωσις, ἡ γλωσσομάθεια, ἡ οἰκογενειακή καταγωγή, ὁ πλοῦτος, κ.λπ. Διά τήν χριστιανικήν ὅμως, τήν καθαράν καί γνησίαν χριστιανικήν κοινωνίαν ἀξίαν καί σπουδαιότητα ἔχει ὁ ναός τοῦ σώματος, κατά τό: “Ὑμεῖς ἐστε ναός Θεοῦ ζῶντος” καὶ ἡ καρδία τοῦ ἀνθρώπου, ἥτις ἐστί τό ἀληθινόν θυσιαστήριον, τό ὁποῖον ἁγιάζει καί δοξάξει πᾶν ἐπ᾽ αὐτοῦ δῶρον. Ὅτι τοῦτο οὕτως ἔχει µαρτυρεῖ καί ἡ ἐκκλησιαστική ἱστορία, λέγουσα ὅτι: τόν Ἄρειον, τόν Ἀπολλινάριον, τόν Εὐτυχἢ καί τόσους ἄλλους σοφία καί ἤθει κατά κόσμον κεκοσμημένους εἰς οὐδέν ἡ κατά κόσμον γνώσις ὠφέλησε. Μηδέ εἴπη τις διατί δέν ἀναφέρεις τόν μέγαν Βασίλειον; διότι τοῦτον ὑπερύψωσεν κυρίως οὐχί ἡ μόρφωσις, ἀλλ᾽ ἡ ἐκ παιδικῆς ἡλικίας θεοσέβειά του καί εὐσέβειά του, ἡ ἁγνότης του καί ἡ καθαρότης τῆς ψυχῆς του καὶ ὁ ἔνθεος ζῆλός του. Ναί σπουδασταί τῆς παρούσης μελέτης: ἀφ᾽ ἧς ὑπερετιμήθη καὶ ὑπερυψώθη ἡ κατά κόσμον γνῶσις καἰ ὁ ἐφημεριακός µας κλῆρος διεκρίθη εἰς προσοντούχους καί μή – μισθοῦ καί ἀποδοχῶν ἕνεκα – ἔκτοτε ὁ ἐφημεριακός κλῆρος ὑπερπληρώθη καί ἀπό προσοντούχους ἀφώνους καί ἀγραμμάτους καί ἁπό διπλωματούχους, ὧν ἡ γνῶσις ἀναγράφεται μόνον εἰς τό δίπλωμα, καί τῶν ὁποίων μοναδικόν ἔργον εἶναι ἐν πολλοῖς τό δίπλωμα τῶν διαφόρων ταμείων καί ἡ προσπάθεια πρός κατάληψιν προσοδοφόρων τυχεροφόρων καί ὑψηλῶν ἐφημεριακῶν θέσεων” ^[32].

3. Για τους Ιερούς Κανόνες και την Ιερά Παράδοση

Οι Οικουμενιστές:

Με στόχο την ψευδοένωση με τους παπικούς, οι Οικουμενιστές ονομάζουν διαφορετική παράδοση τις δογματικές διαφορές, όπως για παράδειγμα την αίρεση του πρωτείου του πάπα, ενώ ταυτόχρονα εκπαιδεύουν τους νέους θεολόγους να είναι “ανοιχτοί” στις διαφορετικές αυτές “παραδόσεις”. Ο Μητροπολίτης Πισιδίας Ιώβ (πρώην Αρχιεπίσκοπος Τελμησσού) του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως, έχει δηλώσει ανερυθρίαστα: “οι Ορθόδοξοι δεν έχουν προβλήματα με το πρωτείο της Ρωμαϊκής Εκκλησίας, καθώς αυτή η Εκκλησία, σύμφωνα με πατερικές και κανονικές παραδόσεις, προεδρεύει εν αγάπη [..] Για να επιτευχθεί πλήρης ενότητα μεταξύ Καθολικών και Ορθόδοξων, είναι πολύ σημαντικό να εκπαιδεύσουμε μια νέα γενιά θεολόγων, που όχι μόνο να γνωρίζουν καλά τις παραδόσεις της Εκκλησίας τους, αλλά και να είναι ανοιχτοί στις παραδόσεις μιας άλλης Εκκλησίας” ^[33].

Είναι, άλλωστε, γνωστή η απαξίωση των οικουμενιστών προς την παράδοση και τους Ιερούς Κανόνες, για τους οποίους πιστεύουν ότι είναι “τείχη του αίσχους τα οποία πρέπει να γκρεμίσουμε” ^[34], από τους οποίους άλλωστε θέλουν να αλλάξουν ή και να καταργήσουν όσους δεν τους βολεύουν, όπως έγραφε ο Βαρθολομαίος ήδη από την διδακτορική του διατριβή: “Δέν δύνανται νά ἐφαρμοσθοῦν σήμερον καί πρέπει νά τροποποιηθοῦν αἱ διατάξεις αἱ κανονίζουσαι τάς σχέσεις τῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν πρός τούς ἑτεροδόξους καί ἑτεροθρήσκους. Δέν δύναται ἡ Ἐκκλησία νά ἔχῃ διατάξεις ἀπαγορευούσας τήν εἴσοδον εἰς τούς ναούς τῶν ἑτεροδόξων καί τήν μετ’ αὐτῶν συμπροσευχήν, καθ’ ἥν στιγμήν αὕτη διά τῶν ἐκπροσώπων αὐτῆς προσεύχεται ἀπό κοινοῦ μετ’ αὐτῶν διά την τελικήν ἕνωσιν ἐν τῇ πίστει, τῇ ἀγάπῃ, τῇ ἐλπίδι. Περισσοτέρα ἀγάπη πρέπει νά “ἀρδεύσει” πολλάς κανονικάς διατάξεις πρός “ζωογονίαν”. Ἐπιβάλλεται τροποποίησις ὁρισμένων διατάξεων ἐπί τό φιλανθρωπότερον καί ρεαλιστικώτερον. Ἡ Ἐκκλησία δέν δύναται καί δέν πρέπει νά ζῇ ἐκτός τόπου καί χρόνου” ^[35].

Ο Άγιος Γερβάσιος:

Ο Άγιος Γερβάσιος διατράνωνε στα κηρύγματά του: “Ορθοδοξία είναι η ευλαβής τήρησις και εφαρμογή των Ιερών Κανόνων, οι οποίοι είναι τα Θεμέλια της Ορθοδόξου Πίστεως” ^[36] και “Να μην υποχωρήσετε ποτέ σε ζητήματα Πίστεως! Να είσασθε βράχοι αμετακίνητοι” ^[37] !

Ο βιογράφος του Αγίου, Παναγιώτης Λόης, στο βιβλίο με τίτλο «Ο άγνωστος Άγιος των ημερών μας και Φάρος των Πατρών», γράφει χαρακτηριστικά για τον Άγιο: “Ὅταν ὡμιλοῦσε γιὰ τὴν ἁγιωτάτη πίστι μας ποὺ εἶναι ἡ κιβωτὸς τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ τοῦ Ἔθνους ἐφλέγετο ὅλος. «Ὀρθοδοξία, καθ’ ἡμᾶς -γράφει χαρακτηριστικῶς- οὐδέν ἕτερον εἶναι εἰμή οἱ θεῖοι καί ἱεροί Κανόνες. Ἡ ἄγνοια τούτων εἶναι τό κυριώτερον αἴτιον τῆς πνευματικῆς καταπτώσεως τοῦ Ὀρθοδόξου καθόλου πληρώματος, δός δ᾽ εἰπεῖν και ἐν πολλοῖς, καί τῶν ποιμένων τῆς Ἐκκλησίας, ὄχι ὀλίγοι τῶν ὁποίων, εἰ καί δέν ἀγνοοῦσι τό γράμμα τούτων, ὅμως δέν πολιτεύονται κατά τό πνεύμα αὐτῶν» ^[38]. «Νά φυλάξετε, ἔλεγε, τήν Ὀρθοδοξία ὅπως μᾶς τήν παρέδωσαν οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι καί θεῖοι Πατέρες» ^[39]. Στόν ἀγῶνα του ὑπέρ τῆς πατρώας πίστεως γράφει μέ πόνο ψυχής γιά τούς ἱερούς κανόνες οἱ ὁποῖοι συνετάχθησαν ἐν Πνεύματι ἁγίῳ ὑπό θεοφόρων Πατέρων: «Εἶναι θλιβερόν, ὅτι ἐπί τοῦ γυμνοῦ καί ἀκαλλιεργήτου σήμερον ἀγροῦ τῶν ἱερῶν Κανόνων ἐπιφέρεται πνεῦμα ψυχρότητος καί ἀδιαφορίας. Λόγοις τιμῶνται οἱ Κανόνες, ἀπό τούς πλείστους, ὥς τά θεμέλια τῆς Ὀρθοδοξίας. Ἔργῳ ὅμως ἐλάχιστα ἐφαρμόζονται. Ἡ παγερά ἀδιαφορία θανατώνει τήν φωνήν ἥτις τολμᾶ νά ὑπερασπίσῃ τόν ἄγγελο – φύλακα τῆς Ὀρθοδοξίας. Θεωροῦνται οἱ Κανόνες περγαμηναί πεπαλαιωμέναι. Εἶναι ἐν πολλοῖς ὁ μεγάλος νεκρός. Καὶ τοῦ ἀπονέμονται τιμαί ἑνός ἐν ἀποστρατείᾳ στρατηλάτου, ὁδηγήσαντος κάποτε εἰς θρίαμβον τάς στρατιάς τῆς Ἐκκλησίας. Ἀσφαλῶς πολλοί θά ἐπεθύμουν μετ᾽ ἐμοῦ νά κρουσθοῦν οἱ κώδωνες συμπάσης τῆς Ὀρθοδοξίας, καλοῦντες εἰς συναγερμόν διά νά παύσῃ ἡ ὀλεθρία αὐτή πλάνη» ^[40].

«Πῶς ἐργαζόμεθα -γράφει ἀλλοῦ- εἰς τήν ὀροφήν, σειουμένων τῶν θεμελίων; Πῶς ἀναμένομεν εὐλογίαν Θεοῦ δι᾽ ἐργασίαν ἀγνοοῦσαν βασικοὺς νόμους τῶν μεγάλων πνευματικῶν θεμάτων: “Ζητεῖτε πρώτον, εἶπεν ὁ Κὑριος, τήν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ καί ταῦτα πάντα προστεθήσεται ἡμῖν. Πρῶτα δέ εἶναι τά ὑπό τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων καί τῶν πατερῶν θεσπισθέντα καί παραδοθέντα ἡμῖν» ^[41]. Καἰ προσθέτει ὁ ἱερός πατέρας με την ἀδούλωτον φωνή του: «Πρωτεργάται αὐτῆς τῆς προσπαθείας εἶναι οἱ ποιμένες – οἱ ἐπίσκοποι κυρίως καί τό ἱερατεῖον των. Οἱ ἐπίσκοποι εἶναι οἱ θεματοφύλακες τῆς ἱ. παρακαταθήκης τῶν Κανόνων. Ὡς ἄλλοι λέοντες καἰ ἀετοί -ἀετοί καί λέοντες κοσμοῦν καί τούς ἐπισκοπικούς των θρόνους- ἀμύνονται καί ἐπιτίθενται, ἐμπνέουν καί ἀναβιβάζουν τούς πιστούς των, ἀγωνιζόμενοι διά τήν τήρησιν καί ἐφαρμογήν αὐτῶν. Ἀλλοίμονον δέ εἰς τήν γενεάν τῶν χριστιανῶν ἐκείνων, τῆς ὁποίας οἱ ἐπίσκοποι ἡμέλησαν ἤ ἔπαυσαν νά ἀγωνίζωνται τόν ὑπέρ πάντα τοῦτον ἀγῶνα» ^[42]. Ὁ φλογερός ἀγωνιστής γιά τήν διατήρησι τῆς Ὀρθοδόξου παραδόσεως τῆς ἐκκλησίας, σταθερός στήν ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ δέν διστάζει νά παρατηρήση καί νά ἐλέγξη τούς ἀρνητάς τῆς παραδόσεως καί ἀξιωματούχους ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι ὡς ἐκ τῆς θέσεώς των ἦσαν ὑποχρεωμένοι νά ὑπερμαχοῦν τῆς Ὀρθοδοξίας, ἐφαρμόζοντας τό Χρυσοστομικό: «Ποίει φίλους διά τόν Ἰησοῦν, καί ἐχθρούς διά τόν Ἰησοῦν» καθώς ἐπίσης καἰ το Ἀριστοτελικό· «Φίλος μέν Πλάτων, φιλτάτη δέ ἡ ἀλήθεια». Ὑπερμαχεῖ θαρραλέως τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως, «ἧς καί πύλαι Ἅδου οὐ κατισχύσουσιν» (Ματθ. 16, 18) ὁ σθεναρός ἀγωνιστής τοῦ ὁποίου ἐπεῖγον σύνθημα ἧτο: «Στροφή πρός τά ὀπίσω εἰς τούς Κανόνας καί τούς Πατέρας» ^[43]. Ὁ Γέροντας ἔμπλεος ἱεροῦ πόνου διά τό ἀκατήχητον τοῦ λαοῦ μας ὡς πρός τήν Ὀρθόδοξον πἰστιν, λίαν εὐγενῶς ἐλέγχει καί προτείνει:

«Ἀλλά διά νά διδαχθῇ ὁ λαός μας τήν ἀληθῆ Ὀρθοδοξίαν, δέν πρέπει νά μένῃ “ὡσεί πρόβατα μή ἔχοντα ποιμένα”, μηδέ οἱ ποιμένες αὐτοῦ νά ποιῶνται διατριβάς μακράν τῆς ποίμνης αὐτῶν ἐπί διαφόροις προφάσεσι καί δικαιολογίαις, παρά τούς Κανόνας, ἀλλά ὀφείλουσι νά προσεδρεύωσιν ὅπου ἡ ποίμνη αὐτῶν καί ὅπου αἱ θρησκευτικαί ἀνάγκαι τοῦ λαοῦ. Καί ἑπομένως οὐδεμία ὠφέλεια θά προέλθῃ, ὅταν τά μέν ἔντυπα διδάσκουν διά τοῦ γράμματος τήν Ὀρθοδοξίαν, οἱ δέ ποιμένες, ἀντί νά βόσκωσι τά πρόβατα καί ἀρνία τοῦ Χριστοῦ ἤτοι τῆς ποίμνης αὐτῶν οἱ μέν ἐκπαιδεύωνται, ἵνα πολλαπλασιάσωσι τάς γνώσεις, ἐξ ὧν οὐκ ὠφεληθήσονται οὐδέ ὠφελήσουσι -καθά ἐβεβαιώθη καί βεβαιοῦται-, οἱ δέ, ἐγκαταλείπουσι τάς ἕδρας αὐτῶν παρά τόν Κανόνα, τόν διαγορεύοντα “… Τὸν τῆς ἐμπιστευθείσης αὐτῷ καταμελοῦντα ποίμνης καὶ ἐν ἑτέρῳ ὑπὲρ τὸ ἑξάμηνον χρονοτριβοῦντα τόπῳ, ὥρισεν ἡ ἁγία σύνοδος τῆς ἀρχιερωσύνης, δι’ ἧς ποιμαίνειν ἐτάχθη, παντελῶς ἀλλότριον καθιστᾶναι, καὶ εἰς τὸν αὐτοῦ τῆς ἐπισκοπῆς τόπον ἕτερον ἀντ’ αὐτοῦ προχειρίζεσθαι” (ΙΣΤ’ τῆς Α’-Β’ Συνόδου)» ^[44]. «Οὐ συγχωρεῖ συγκατάβασις εἰς τά τῆς πίστεώς», εἶπεν ὁ λέων καί μονομάχος τῆς Ὀρθοδοξίας ἅγιος Μᾶρκος ὁ Εὐγενικός. Εἰς τά κηρύγματά του ὁ ἀριστοτέχνης τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ λόγου καί ἁηδόνι τοῦ ἄμβωνος πού φωτίζει τά σκότη ὅπως ὁ στύλος ὁ πύρινος καί ὁδηγεῖ τούς πλανωμένους ἐκ τῆς ἀποστασίας, βροντοφωνοῦσε πολλάκις ὅπως οἱ Πατέρες:

«Αὕτη ἡ πίστις τῶν Ἀποστόλων,
Αὕτη ἡ πίστις τῶν Πατέρων.
Αὕτη ἡ πίστις τῶν Ὀρθοδόξων,
Αὕτη ἡ πίστις τήν Οἰκουμένην ἐστήριξεν.»” ^[45].

4. Για την μεταστροφή των πεπλανημένων

Οι Οικουμενιστές:

Οι θεολογικοί διάλογοι των Ορθοδόξων με τις αιρέσεις και τις άλλες θρησκείες, όπως διεξάγονται σήμερα από τους Οικουμενιστές, δυστυχώς δεν έχουν στόχο την μεταστροφή των αιρετικών και αλλοθρήσκων, όπως φάνηκε και από τις αποφάσεις της ψευδοσυνόδου του Κολυμπαρίου ^[46]. Άλλωστε, όπως έχει δηλώσει ο Βαρθολομαίος σε διάφορες περιπτώσεις: “ἐναγκαλιζόμεθα ἐν εἰρήνῃ τήν ψυχήν αὐτήν [που αναζητά την αλήθεια] καί παρακολουθοῦμεν ἐν ἄκρᾳ σιωπῇ καί προσευχῇ τήν πορείαν της, εἴτε συμβαδίζει μέ ἡμᾶς (τούς χριστιανούς) εἴτε ἀκολουθεῖ ἄλλον δρόμον (λ.χ. τόν Ἰουδαϊσμόν ἤ τό Ἰσλάμ)” ^[47], “Ἡ συνάντησις ἡμῶν δέν ἔχει σκοπόν νά πείσωμεν ὁ εἷς τόν ἄλλον περί τῆς ἀληθείας τῆς πίστεως ἡμῶν” ^[48], “Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία δέν ἐπιδιώκει νά πείση τούς ἄλλους περί συγκεκριμένης τινός ἀντιλήψεως τῆς ἀληθείας ἤ τῆς ἀποκαλύψεως, οὔτε ἐπιδιώκει νά τούς μεταστρέψει εἰς συγκεκριμένον τινά τρόπον σκέψεως” ^[49].

Ο Άγιος Γερβάσιος:

Σε αντίθεση με τους Οικουμενιστές, ο Άγιος Γερβάσιος δίδασκε με πράξεις και λόγια την μεγάλη σημασία του κηρύγματος και της ιεραποστολής. Έλεγε χαρακτηριστικά: “Ἀλλά διατί πάντοτε, συνεχῶς καί ἀδιαλείπτως ἐκήρυττεν ὁ Σωτήρ ἡμῶν, ἅμα δέ καί παρήγγειλεν εἰς τούς ἑαυτοῦ μαθητάς εἰπών: «πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τά ἔθνη, διδάσκοντες αὐτούς τηρεῖν πάντα ὅσα ἐνετειλάμην ὑμῖν»; Διότι ἡ θρησκεία τήν ὁποίαν ἐπί τῆς γῆς ἐθεμελίωσε δέν εἶναι μία τῶν πολλῶν θρησκειῶν αἱ ὁποῖαι τὴν κατίσχυσιν αὐτῶν ὀφείλουν εἰς τὴν βίαν ἢ τὴν ἄλογον καὶ τυφλὴν πίστιν ἢ εἰς ἁπλὰς ἐξωτερικὰς διατυπώσεις καὶ σύμβολα, ἀλλ’ εἶναι θρησκεία τοῦ λόγου, θρησκεία πνευματική, ἀπαιτοῦσα νὰ πιστεύωμεν μετὰ λόγου. Νὰ εἴμεθα ἕτοιμοι νὰ δίδωμεν λόγον τῆς πίστεως ἡμῶν· «Έτοιμοι δ᾽ ἐστέ πρὸς ἀπολογίαν παντὶ τῷ αἰτοῦντι ὑμᾶς λόγον περὶ τῆς ἐν ὑμῖν ἐλπίδος». Ναί, ὁ Χριστιανισμὸς δὲν εἶναι θρησκεία ἁπλῶν τύπων καὶ συμβόλων καὶ διὰ τοῦτο ἔχει ἀνάγκην ἀδιαλείπτου διδασκαλίας. Καθιέρωσεν μὲν ὁ Σωτὴρ καὶ τὴν ἐξωτερικὴν λατρείαν, διότι αὐτὴ εἶναι ἀναποσπάστως συνδεδεμένη μετὰ τῆς εὐσεβείας, διότι ἀληθὴς εὐσέβεια δὲν δύναται νὰ ὑπάρξη ἄνευ τῆς ἐξωτερικῆς λατρείας, ἀλλὰ δὲν περιώρισε τὴν θρησκείαν του εἰς τόυτο· τοὐναντίον μάλιστα, συνέδεσε οὕτω στενῶς τὴν ἐξωτερικὴν λατρείαν πρὸς τὴν διδασκαλίαν, ὥστε ἡ δευτέρα ν’ ἀποτελῇ τὴν ψυχὴν καὶ τὸ πνεῦμα τῆς πρώτης, οὕτως ὥστε ἡ πρώτη νὰ μένη νεκρὰ ἄνευ τῆς δευτέρας, τῆς διδασκαλίας καὶ τοῦ κηρύγματος. Καὶ πράγματι· ὅπου ἡ χριστιανικὴ θρησκεία περιωρίσθη εἰς μόνην τὴν ἐξωτερικὴν λατρείαν «τὸ πνεῦμα ἐσβέσθη», ἡ θρησκεία ἔπαυσε νὰ ἐμφυσᾶ ζωὴν καὶ πνοὴν εἰς τὰ μέλη τῆς καὶ τὰ μέλη της ἐνεκρώθησαν. Ἡ ἀποστολικὴ χριστιανικὴ θρησκεία εἶναι πτηνὸν φερόμενον εἰς τὸν οὐρανὸν μὲ δύο πτέρυγας ἴσας καὶ ἰσαξίους. Ἄλλαις λέξεσιν· οὔτε τὸ κήρυγμα δύναται ν’ ἀναπληρώση τὴν ἐν πνεύματι λατρείαν καὶ τὴν συνδεδεμένην αὐτὴ ἀτίμητον θυσίαν οὔτε ἡ θυσία καὶ ἡ λατρεία ἄνευ κηρύγματος δύναται νὰ ἐννοηθῇ καὶ οἰκειωθῆ πρὸς σωτηρίαν” ^[50].

Και μάλιστα το έργο της διδασκαλίας των θείων αληθειών στους αμύητους, όταν παρίσταται ανάγκη, σύμφωνα με τον Άγιο Γερβάσιο Παρασκευόπουλο, αποτελεί έργο όλων των χριστιανών: “Τὸ ἔργον τοῦ διδάσκειν ἐν τῷ ζῷντι χριστιανισμῷ δὲν εἶναι ἀποκλειστικὸν ἔργον ὡρισμένων προσώπων, διότι, πᾶς χριστιανός, κατὰ τὴν ἐντολὴν τοῦ Κυρίου, ὀφείλει ποιεῖν τε καὶ διδάσκειν. Ἑπομένως, πᾶς πιστὸς ὀφείλει εἴτε ἔργῳ εἴτε λόγῳ τ.ε. καὶ διὰ τοῦ ἰδίου παραδείγματος, ἐν ἀνάγκῃ, νὰ διδάσκη πάντα ἀμύητον τὰς θείας ἀληθείας τῆς πίστεώς του. Ναί, πᾶς πιστός, ὡς κυριώτερόν του ἔργον καὶ ἰδιαιτέραν αὐτοῦ φροντίδα καὶ μέριμναν δέον νὰ ἔχη ἵνα πάντα ἀμύητον καθιστᾶ μέτοχον καὶ κοινωνὸν τῶν θείων ἀληθειῶν καὶ ἐπιστρέφει ἐκ πλάνης ὁδοῦ αὐτοῦ, κατὰ τό «ὁ ἐπιστρέψας ἁμαρτωλὸν ἐκ πλάνης ὁδὸῦ αὐτοῦ σώσει ψυχὴν ἐκ θανάτου» (Ἰακ. 5, 20), ὅπερ ἐστὶ ἡ πλέον εὐάρεστος προσφορὰ παρὰ τῷ Κυρίω” ^[51].

Όπως αναλυτικά εξηγούσε σε ένα από τα κηρύγματά του ο Άγιος Γερβάσιος: “Τήν ἐντολήν δέ ταύτην εἶναι γεγονός ἱστορικῶς βεβαιωμένον καὶ μεμαρτυρημένον ὅτι οἱ ἅγιοι ἁπόστολοι πιστῶς ἐξεπλήρωσαν, τήν οἰκουμένην ἐφώτισαν καί τά ἔθνη ἐκάλεσαν εἰς τό ἅγιον φῶς τῆς θεογνωσίας. Ἐξεπλήρωσαν δέ τήν ἐντολήν ταύτην τοῦ Κυρίου πιστῶς ὄχι μόνον οἱ δώδεκα ἀπόστολοι ἀλλά καί αὐτοί οἱ διάδοχοι αὐτῶν καὶ συνεχισταἰ του ἔργου, πολλοί τῶν ὁποίων οὐδαμῶς ὑστέρησαν εἰς τοῦτο. Πρόχειρον παράδειγμα τούτου ἔστωσαν οἱ σήμερον ἑορταζόμενοι 630 θεοφόροι ἅγιοι πατέρες τῆς Δ΄ ἐν Χαλκηδόνι οἰκουμενίκης Συνόδου, οἱ ὁποῖοι καὶ τὴν πίστιν ἐκράτυναν διά τῶν ἔργων καἰ λόγων αὐτῶν, ἀπαλλάξαντες τήν Ἐκκλησίαν τῆς πλάνης τῶν αἱρετικῶν. Ἀλλά θά εἴπῃ τις· Μόνον οἱ δώδεκα ἀπόστολοι καί οἱ τούτων διάδοχοι ἐπίσκοποι καί ἱερεῖς, ἔλαβον τήν ἐντολήν παρά τοῦ Κυρίου νά συνεχίσουν τό ἔργον αὐτοῦ, φῶς δεύτερον εἰς τούς ἀνθρώπους νά χρηματίσουν καί τούς ἀνθρώπους εἰς τήν θεογνωσίαν νά ἑλκύσουν; Ὄχι ἁπαντᾶ ἡ ἱστορία· ὄχι μόνον αὐτά ἐπιβεβαιοῖ ἡ Ἀγἰα Γραφή, ἀλλά πάντες ἄνεξαιρέτως οἱ χριστιανοί, μικροί καί μεγάλοι, ἕκαστος αὐτῶν κατά τό καθ᾽ ὁ ἔλαβε καί ἐδόθη αὐτῷ χάρισμα. Όλοι οἱ χριστιανοί ὁμοῦ καὶ εἷς ἕκαστος ἐξ αὐτῶν χωριστά ἔλαβον τήν ἐντολήν νά γίνουν καί μέχρι τέλους νά μείνουν φῶς, ἵνα οἱ λοιποί τῶν ἀνθρώπων βλέποντες «τά καλά αὐτῶν ἔργα δοξάζωσι τόν πατέρα ἡμῶν τόν ἐν τοῖς οὐρανοῖς». Τήν ἀλήθειαν ταύτην, εἴπομεν, μαρτυρεῖ ἢ ἱστορία καἰ βεβαιοῖ ἡ Ἀγία Γραφή· καί οὕτω βλέπομεν ὅτι τόσον κατά τούς πρώτους χρόνους της διαδόσεως καἰ ἐξαπλώσεως τοῦ Χριστιανισμοῦ, ὅσον καί µετά ταῦτα, νά προπορεύωνται τοῦ ἔργου τῶν ἁγίων ἀποστόλων και τῶν διαδόχων αὐτῶν ἄνθρωποι ἰδιῶται, λαῖκοί καί μικροί κληρικοί φέροντες τόν βαθμόν τοῦ διακόνου. Ποῖος λησμονεῖ τόν πρωτομάρτυρα και διάκονον Στέφανον· [..] Ἐνθυμηθῆτε τάς τέσσαρας θυγατέρας Φιλίππου τοῦ διακόνου, αἱ ὁποῖαι ἔλαβον καί τό προφητικόν χάρισμα (Πράξ. 21, 9). Μή λησµονῆτε Μαρίαν τήν Μαγδαληνήν καὶ Θέκλαν τήν ἰσαπόστολον. Μνημονεύσατε τοῦ ἔργου της μεγαλομάρτυρος καί ἀθληφόρου τοῦ Χριστοῦ Παρασκευῆς, καί θά πεισθῆτε ὅτι ὁ Κύριός μας λέγων: «ὑμεῖς ἐστε τό φῶς τοῦ κόσμου», ἀπευθύνεται πρός ὅλους μας ἀνεξαιρέτως. Ἐκ τῶν ἀνωτέρω συνάγεται ὅτι τό ἔργον του ὁ Σωτήρ δέν τό ἐνεπιστεύθη μόνον εἰς τούς διαδόχους τῶν ἁγίων ἀποστόλων, τούς ἐπισκόπους καἰ ἱερεῖς, οὐδέ ἀφῆκε τοῦτο ὡς κληρονομίαν εἰς αὐτοὺς μόνον, ἀλλά τό ἔργον του καί τό αἷμά του, δι᾽ οὗ «περιεποιήσατο τήν ἐκκλησίαν» του τό ἐνεπιστεύθη ἐξ ἴσου καἰ τό ἀφῆκε καί εἰς κάθε χριστιανόν, καί τόν μικρότερον ὅλων, ὅστις ἄν φυλάξῃ τόν νόμον του καί διδάξῃ κατά τό καθ᾽ ὅ ἔλαβε χάρισμα εἰς τούς λοιπούς τῶν ἀνθρώπων, «οὗτος μέγας κληθήσεται ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν». Δέν εἶπεν ὁ Κύριός μας «Ὃς δ᾽ ἄν ποιήσῃ καὶ διδάξῃ, οὗτος μέγας κληθήσεται ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν»; Λοιπόν, ἀφοῦ κάθε χριστιανός εἶναι αὐτοδικαίως καί ἁπόστολος τοῦ Χριστοῦ, ἕπεται ὅτι κάθε χριστιανός πρέπει καἰ ὀφείλει νά γίνῃ καί μένῃ φῶς, καθώς καἰ ὃ Χριστός καἰ οἱ ἀπόστολοί του. Φῶς λοιπόν ὁ Χριστιανός, ἀλλά φῶς ἐπί τήν λυχνίαν καὶ οὐχί ὑπό τόν μόδιον· φῶς, ὑπερβάλλον κατά τήν λαμπρότητα καί τήν θερμότητα καἰ τόν αἰσθητόν τοῦτον ἥλιον. Φῶς θερμαῖνον καὶ ζωογονοῦν· φῶς ἱλαρῦνον τά πρόσωπα τῶν ἀνθρώπων, φῶς καθαῖρον, φῶς ἀπαλλάσσον τῆς πλάνης. Φῶς ἀναγκάζον ἑκόντας ἄκοντας τούς καθεύδοντας καὶ κοιμωμένους ν᾿ ἀφυπνίσουν, ὅπως τό φῶς τῆς ἡμέρας τούς κοιμωμένους τόν φυσικόν ὕπνον. Φῶς διανοῖγον τούς ὀφθαλμούς τῶν ἐν τῷ σκότει· φῶς ἕλκον τούς ἀμβλυωποῦντας. Τέλος φῶς πρό τῆς λάμψεως καί καθαρότητος τοῦ ὁποίου νά ὑποχωρῇ καί φυγαδεύηται πάσα ἁμαρτία, νά αἰσχύνεται πᾶσα ἀναισχυντία, νά τρέπεται εἰς φυγήν πάσα ἀναίδεια καὶ θρασύτης” ^[52].

Η Ορθοδοξία καλεί όλο τον κόσμο όχι σε άκαρπους διαλόγους με στόχο μια απροϋπόθετη ένωση, όπως κάνουν οι Οικουμενιστές, αλλά προσκαλεί όλους να επιστρέψουν από την πλάνη και να βιώσουν τον Χριστό σύμφωνα με το «Ἔρχου καὶ ἴδε» του Ευαγγελίου. Έλεγε σχετικά ο Άγιος Γερβάσιος: “Ὁ Ἀποστολικὸς Χριστιανισμός, ὁ ἀληθινὸς χριστιανισμός, ὁ ὁποῖος βάλλεται καὶ ὑπὸ τῶν οἰκείων τῆς πίστεώς του – μέγιστοι δὲ ἐχθροὶ αὐτοῦ εἰσὶν οἱ ἴδιοι – ἔρχεται καὶ γεγωνυία τὴ φωνή, προσκαλεῖ καὶ λέγει: «Ἔρχου καὶ ἴδε»! Καὶ ἐνῶ οἱ θεματοφύλακες καὶ φρουροὶ Αὐτοῦ, διασύρουσιν Αὐτὸν ἀνὰ πᾶσαν στιγμὴν καὶ εἰς πᾶν βῆμα αὐτῶν καὶ ἐκθέτουσιν Αὐτὸν τε καὶ λόγῳ διὰ τῆς πολιτείας των καὶ ἀναστροφῆς, οὗτος, παρ’ ὅλα αὐτά, μετὰ πλήρους πεποιθήσεως εἰς τὰς ἀληθείας Του καὶ εἰς τὸ μέλλον Του, ἀλλὰ καὶ εἰς τὴν χρησιμότητά του, τὴν ζωτικότητα, τὴν ἁγιότητα καὶ ἁγνότητά Του καὶ μὲ μίαν λέξιν: εἰς τὸν Ἑαυτὸν Του, ἔρχεται σήμερον καὶ πάλιν καὶ πολλάκις νὰ εἴπη εἰς πάντα ἄνθρωπον καὶ εἰς πᾶσαν ἀνθρωπίνην γνῶσιν καὶ μάθησιν: «Ἔρχου καὶ ἴδε»!”^[53].

5. Για τις συμπροσευχές

Οι Οικουμενιστές:

Εδώ και πολλά χρόνια οι Οικουμενιστές συμμετέχουν ακατάπαυστα σε πλήθος συμπροσευχών με αιρετικούς και αλλοθρήσκους και πλήθος «οικουμενικών προσευχών» για την “ειρήνη” και την “ενότητα”. Το Φανάρι έχει σχεδόν καθιερώσει εκτός των άλλων, κατά την Θεία Λειτουργία για την θρονική εορτή του Πατριαρχείου, την συμμετοχή παπικών, τον λειτουργικό ασπασμό προς παπικούς, όταν ακούγεται το «αγαπήσωμεν αλλήλους», την εκφώνηση του «Πάτερ ημών» από παπικούς και άλλα αντικανονικά ^[54], όπως έπραξε ο Βαρθολομαίος το 2006 με τον πάπα Βενέδικτο ΙΣΤ’ ^[55] και το 2014 με τον πάπα Φραγκίσκο ^[56].

Γνωρίζουμε επίσης ότι ο Βαρθολομαίος στο παρελθόν δεν έχει διστάσει να μεταδώσει τα Άχραντα Μυστήρια σε λαϊκούς παπικούς ^[57]. Άλλωστε και ο Πατριάρχης Αθηναγόρας Α’, του οποίου το οικουμενιστικό έργο συνεχίζει και επαυξάνει ο Βαρθολομαίος, απευθυνόμενος σε Ιερείς από την Αμερική και την Γερμανία, είχε δηλώσει αδιάντροπα: “Ήδη εις την Αμερική μεταλαμβάνετε πολλούς (Λατίνους) από το άγιο Ποτήριο, και καλά κάνετε! Και εγώ εδώ, όταν έρχονται Καθολικοί και Προτεστάντες και ζητούν να μεταλαμβάνουν, τους προσφέρω το Άγιο Ποτήριο! Και εις την Ρώμη το ίδιο γίνεται και εις την Αγγλία και εις την Γαλλία” ^[58].

Ο Άγιος Γερβάσιος:

Οι Οικουμενιστές προσπαθούν να υπερπροβάλλουν την αγάπη, περιφρονώντας την πίστη και το δόγμα. Αυτός είναι και ο στόχος που ο Βαρθολομαίος ασπάζεται τον πάπα, κατά την εκφώνηση του «ἀγαπήσωμεν ἀλλήλους» στην Θεία Λειτουργία, κάτι που επιτρέπεται “μόνο σε συλλειτουργούντες Ιερείς και Αρχιερείς” ^[59]. Ο λειτουργικός αυτός όμως ασπασμός κατά την Θεία Λειτουργία, συνδέεται άμεσα με την κοινή πίστη, καθώς ακολουθεί το «Πιστεύω». Ερμηνεύοντας το «Ἀγαπήσωμεν ἀλλήλους, ἵνα ἐν ὁμονοίᾳ ὁμολογήσωμεν», ο Άγιος Γερβάσιος παρατηρεί: “Διατί ὅμως παραλλήλως πρὸς τὸ πρῶτον παράγγελμα «ἀγαπήσωμεν…» προσετέθη καὶ τὸ ἕτερον «ἵνα ὁμολογήσωμεν»; Τοῦτο ἐγένετο, διότι ἐπλησίαζεν ἡ ὥρα νὰ ἀπαγγελθῇ τὸ σύμβολον τῆς Πίστεως. Σκοπὸν ἔχει νὰ μᾶς ὑπενθυμίσῃ, ὁποία στενότης καὶ ἁρμονία αἰσθημάτων, ὁποία ἀγάπη, ὁποία πνευματικὴ μεταξύ μας ἕνωσις πρέπει νὰ ὑπάρχῃ, προκειμένου νὰ ὁμολογήσωμεν τὴν εἰς τὴν Ἀγίαν Τριάδα πίστιν ἡμῶν. Μᾶς ὑπενθυμίζει, ὅτι, «ἵνα ὁμοθυμαδὸν ἐν ἑνὶ στόματι δοξάσωμεν τὸν Θεὸν καὶ Πατέρα τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ», δέον νὰ φρονῶμεν τὸ αὐτὸ ἐν ἀλλήλοις κατὰ Χριστὸν Ἰησοῦν! Πρέπει ὁ μεταξύ μας σύνδεσμος τῆς ἀγάπης νὰ εἶναι τόσον στενὸς καὶ ἑνιαῖος, ὥστε νὰ αἰσθανώμεθα κατὰ τὴν ὥραν ἐκείνην ἕκαστος ἐξ ἡμῶν τὸν Χριστόν, τὸ θέλημα τοῦ Χριστοῦ, νὰ ὑποκαθιστᾷ τὸ ἡμέτερον θέλημα” ^[60].

Υπήρχε περίπτωση ποτέ ο Άγιος Γερβάσιος να δεχτεί συμπροσευχές ή να μεταδώσει Θεία Κοινωνία σε παπικούς; Διαβάζουμε στον βίο του χαρακτηριστικά: “Ὅ σεβαστός πρεσβύτερος καί ἀπόστολος τῆς πνευματικῆς ἀναγέννησεως τοῦ λαοῦ, πού τελοῦσε μετά δακρύων τήν ἀναίμακτον θυσίαν, ἧτο αὐστηρός τηρητής τῆς τυπικῆς τάξεως κατά τήν ὥραν τῆς θ. λειτουργίας. Διά νά προφυλάξη τά ἅγια ἀπό ἀνθρώπους ἀπίστους, αἱρετικούς, μασόνους καί ἀθέους, σύμφωνα μέ τήν προτροπή τοῦ Κυρίου (Ματθ. 7, 6), παρότι ἡ ὅλη περιρρέουσα ἀτμόσφαιρα σέ τίποτε δέν βοηθοῦσε, δέν ἐπέτρεπε τήν εἴσοδο στό ναό, ὅταν ακούγετο τό παράγγελμα: «Τάς θύρας, τάς θύρας· ἐν σοφίᾳ πρόσχωμεν». Ἐμιμήθη εἰς τοῦτο τήν ἀρχαία ἐκκλησία, ὅπου μόλις ἄρχιζε νά συντελεῖται τό θαῦμα τῶν θαυμάτων, ὁ ἁγιασμός τῶν τιμίων δώρων δηλαδή, ἡ λειτουργία τῶν πιστῶν, ἔκλειναν τίς πόρτες τοῦ ναοῦ καί παρέμειναν ἐντός τοῦ ναοῦ μόνον οἱ πιστοί πού ἐπρόκειτο νά κοινωνήσουν. Για τήν κανονικήν αὐτήν ἐνέργειαν σηκώθηκε θύελλα ἀντιδράσεων ἀπό τήν άστοργη κι ἐγωϊστική διανόησι. Αὐτοί συνεργάστηκαν μέ ἀνθρώπους πού δέν ἔχουν φόβο Θεοῦ καί «νοῦν Χριστοῦ» ἐναντίον τοῦ ὑποδειγματικοῦ ἐφημερίου. Ὃ Γέροντας μπροστά σέ αὐτό τό κύμα τῶν ἀντιδράσεων ἠναγκάσθη να δημοσιεύση τίς θέσεις τῆς Εκκλησίας. Πρός τοῦτο ἐξεδόθη καί ἐκυκλοφόρησε εἰς ἔκτακτο ἔκδοσι τό 15/νθήμερο χριστιανικό περιοδικό «ΑΛΗΘΕΙΑ», τό ὁποῖο διενεμήθη δωρεάν” ^[61].

Όπως ερμηνεύει και στο βιβλίο του για την Θεία Λειτουργία, ο Άγιος Γερβάσιος: “Ὅλα προδίδουν ὅτι πρόκειται νὰ τελεσθῇ τί τὸ ὑπὲρ ἄνθρωπον. Οἱ κατηχούμενοι προῆλθον· αἱ θύραι κλείονται μετὰ προσοχῆς «ἵνα μὴ τὶς εἰσέλθη» καὶ παρακολουθήση, βέβηλος ὤν, τὰ τελούμενα. Ἀλλὰ καὶ ἡ ἔξοδος ἐκ τοῦ ναοῦ ἀποκλείεται, ἵνα μὴ καὶ μικρὰ «τροπὴ» θορύβου ἀποσπάση τοὺς πιστοὺς ἀπὸ τὰ διαδραματιζόμενα πρὸ τοῦ φρικτοῦ θυσιαστηρίου” ^[62]. Αλλού στο ίδιο βιβλίο, διευκρινίζει ο Άγιος σχετικά: “Ἐπέστη ἡ στιγμὴ τοῦ συμβόλου τῆς Πίστεως. Ἀλλ’ ἐπειδὴ τὸ σύμβολον τοῦτο περικλείει τὸ τῆς εὐσεβείας μυστήριον, τὸ ὁποῖον τόσον σκανδαλίζει τοὺς ἀμυήτους. Ἐπειδὴ δι’ αὐτοῦ ἀπαγγέλλεται ἡ φρικωδεστάτη πρὸς τὴν Ἁγίαν Τριάδα καὶ τὸ ἔργον τοῦ Θείου Λυτρωτοῦ ἡμῶν πίστις καὶ ὁμολογία, διὰ τοῦτο κατὰ τὴν ὁμολογίαν αὐτοῦ ἐλαμβάνεντο αἱ ἀναγκαῖαι προφυλάξεις. Οὐδεὶς τῶν ἀμυήτων ἔπρεπε νὰ παρίσταται κατά το: «Μὴ δῶτε τὸ ἅγιον τοῖς κυσί…», ἀλλὰ μόνον ἐκεῖνοι «οἷς δέδοται καὶ οἷς ἀπεκαλύφθησαν τὰ μυστήρια· τοῖς δὲ λοιποῖς ὄχι». Τῇ ἐντολῇ αὐτῇ τοῦ Κυρίου στοιχῶν ὁ λειτουργὸς βροντοφώνως παραγγέλλει: «Τὰς θύρας, τὰς θύρας…» [..] σημαίνει: κλείσατε ἀκόμη καὶ τὰς θύρας καὶ τὰς πύλας τοῦ ναοῦ, ἵνα μὴ τὶς «τῶν ἀμυήτων» ἢ τῶν μὴ δυναμένων μετασχεῖν τῆς μυστικῆς Τραπέζης εἰσέλθη καὶ περιεργασθῇ τὸ μυστήριον τὸ μέγα” ^[63].

6. Για τις παπικές σχολές

Οι Οικουμενιστές:

Είναι γνωστό ότι πολλοί επίσκοποι, όπως και ο Βαρθολομαίος, σπούδασαν σε παπικά και προτεσταντικά πανεπιστήμια, από τα οποία βραβεύονται ως επίτιμοι διδάκτορες ^[64] και τα οποία συνεργάζονται στενά με το Πατριαρχείο, με συνέδρια και υποτρόφιες. Διαβάζουμε χαρακτηριστικά ότι “ο διάκονος Βαρθολομαῖος σπούδασε στήν Ἑσπερία καί μπολιάστηκε ἐκ νεότητός του μέ τό αἱρετικό παπικό πνεῦμα, ἐλάχιστη σχέση ἔχοντας μέ τήν Ὀρθόδοξη πίστη καί τό Ὀρθόδοξο βίωμα. Ἀπό τό 1963 ἕως τό 1968 παρακολούθησε μεταπτυχιακές σπουδές, μέ ὑποτροφία τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, στό Παπικό Ἰνστιτοῦτο Ἀνατολικῶν Σπουδῶν Ρώμης, στό Οἰκουμενικό Ἰνστιτοῦτο Bossey τῆς Ἑλβετίας καί στό Πανεπιστήμιο τοῦ Μονάχου. Ἔλαβε τό διδακτορικό του στό κανονικό δίκαιο ἀπό τό Γρηγοριανό Πανεπιστήμιο Ρώμης” ^[65].

Ενδεικτικά είναι και τα όσα προσφάτως δήλωσε ο Νέας Ιωνίας Γαβριήλ:“πήγα στο ινστιτούτο του Οικουμενικού Πατριαρχείου στην Ελβετία, στο Σαμπεζύ [..] Ο στόχος ήτανε να μπορέσουν οι χριστιανικές ομολογίες Ρωμαιοκαθολικοί, Προτεστάντες -κυρίως προτεστάντες γιατί η Ελβετία είναι προτεσταντική χώρα- μαζί με Ορθοδόξους φοιτητές να συνυπάρχουν. [..] Ένα κοινό πρόγραμμα [σσ. μαθημάτων], το οποίο το Οικουμενικό Πατριαρχείο, μέσα από πρόταση του Δαμασκηνού του Μητροπολίτου Ελβετίας, είχε συστήσει. [..] Είχαμε όμως καθηγητές Προτεστάντες, καθηγητές Ρωμαιοκαθολικούς και πήραμε αυτό το μεγάλο δώρο το οποίο προσφέρει αυτή η δυνατότητα σε έναν κληρικό, να ανοίξει ο ορίζοντάς του και να αποκτήσει την οικουμενικότητα που έχει ο λόγος του Ευαγγελίου” ^[66].

Ο Άγιος Γερβάσιος:

Διαβάζουμε σχετικά στην βιογραφία του Αγίου Γερβασίου: “Τό 1921 δημοσιεύει σειρά ἄρθρων εἰς τήν ἡμερησία ἐφημερίδα «Φῶς» τῶν Πατρῶν ὑπό τήν ἐπιγραφήν «Ὁ ἐκ τῶν ξένων προπαγανδῶν κίνδυνος» ^[67], ἐξ ἀφορμῆς τῆς τότε δρώσης ἰταλικῆς προπαγάνδας. «Ἡ ἀρθογραφἰα αὕτη προεκάλεσεν ἔτι καί τῆς Ἀθήνῃσιν ἰταλικῆς πρεσβείας τάς διαμαρτυρίας», σημειώνει ὁ ὑπέρμαχος τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως π. Γερβάσιος. Τά ἄρθρα αὐτά εἰς τά ὁποῖα ἐκφράζει ὅλη τήν ἀγανάκτησίν του γιά τά ἐν Αθήναις λειτουργοῦντα προσηλυτιστικά κέντρα τῶν Ῥωμαιοκαθολικῶν, εἰς τά ὁποῖα ἱκανοί Φραγκολεβαντῖνοι προπαγανδισταί ἀφιονισμένοι από τό παπικό ἀφιόνι μεθοδικά διαβρώνουν καί ὑπονομεύουν τήν Ἑλληνική νεότητα, εἶναι νομίζομεν τά πρῶτα ἀντιπαπικά δημοσιεύματά του. [..] Γράφει ὁ π. Γερβάσιος [..] «Ὥραῖος εἶναι βεβαίως ὁ πλουτισμός τοῦ πνεύματος καί ἡ γλωσσομάθεια, ἀλλά κυρίως ἐπί τοῦ πλουτισμοῦ τῆς καρδίας στηρίζει τάς ἐλπίδας της ἡ πατρίς καί ἡ ἐκκλησία. Ἇρά γε παρέχεται τοιοῦτος ὑπό τῶν Παπικῶν Σχολῶν; Ὑποθέτω ὅτι, ὄχι. Ὁ φόβος μή χαρακτηρισθῶμεν ὣς μισαλλόδοξοι· ὁ φόβος περί τοῦ “τί θά εἴπωσιν οἱ ἔξω”, [..] διά τῆς ἱδρύσεως [..] καί λειτουργίας ἐν τῇ ἥμετέρα πατρίδι παντοειδῶν σχολῶν, κατέστησε τήν χώραν μας τό μάλλον ἀφρούρητον καί ἀδέσποτον κτῆμα, τό ὁποῖον ὣς τοιοῦτον ἐξέλεξαν διά τούς προσηλυτιστικούς σκοπούς των οἱ πολυώνυμοι ἐπιδρομεῖς τῆς Παπικῆς Ἐκκλησίας… ὣς πρός δέ τούς Ἕλληνας γονεῖς θά βροντοφωνήσωμεν ἔστω καί ἀνωφελῶς· Ἔφ᾽ ὅσον ἐξακολουθεῖτε νά στέλνετε τά τέκνα σας εἰς τά προπαγανδιστικά σχολεῖα δι’ οἱονδήποτε λόγον εἶσθε οἱ ὑπονομευταί τῆς Ἑλληνικῆς Φυλῆς καί οἱ ἀληθινοί προδόται τῆς Ἀνατολικῆς ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας… Δέν λησμονοῦμεν τό σχοινί διά τοῦ ὅποιου αἱ Ἰησουΐτικαί προπαγανδικαί σχολαί ἀπηγχόνισαν ἐν Κωνσταντινουπόλει τόν μέγαν Ὀρθόδοξον Πατριάρχην μας Κύριλλον, οὔτε τάς ἠθικάς πιέσεις τῶν μαθητριῶν τοῦ ἐν Νάξῳ προπαγανδιστικοῦ σχολείου τῶν Καλογραιῶν, ὅς διετραγῴδησε πρός τήν Ἱεράν Σύνοδον ὁ σεβ. Παροναξίας κ. Ἱερόθεος. Μόνον Ἕλληνές τινες γονεῖς δέν ἔχουσιν ὦτα, ἵνα ἀκούωσι καί ὀφθαλμούς ἵνα βλέπωσι. Συλλυπούμεθα αὐτούς ἐπί τῇ πωρώσει των. Εἴπομεν χθές ὅτι αἱ ὑπό τήν διεύθυνσιν τῶν Μοναχικῶν ταγμάτων τῆς Δύσεως πανταχοῦ τῆς Ἑλληνικῆς Πατρίδος λειτουργοῦσαι προπαγανδιστικαί σχολαί ^[68] εἶνε ὄργανα τῶν ἐθνῶν ἐξ ὧν ὁρμῶνται καί κατάγονται οἱ ἱεροδιδάσκαλοι αὐτῶν καί ὅτι ὃ κύριος καί μοναδικός σκοπός τῶν σχολῶν τούτων δέν εἶναι ἁπλῶς ἡ διάδοσις καί ἡ ἐξάπλωσις της γλώσσης τῆς πατρίδος των, ΑΛΛ’ Ο ΠΡΟΣΗΛΥΤΙΣΜΟΣ – τό φράγκωμα τῶν πρός φοίτησιν ἐν αὐταῖς εἰσερχομένων ἑλληνοπαίδων…»^[69] ” ^[70].

7. Για τις αιρέσεις και το ορθό δόγμα

Οι Οικουμενιστές:

Για τους Οικουμενιστές, οι αιρέσεις αποτελούν απλά άλλες χριστιανικές κοινότητες με τις οποίες απλώς δεν είμαστε ακόμα σε κοινωνία, χωρίς όμως να παύουν αυτές να ανήκουν «στην μία Εκκλησία του Χριστού», όπως φαίνεται μεταξύ άλλων και από τα κείμενα του Π.Σ.Ε. και από το γεγονός ότι θεωρούν τους παπικούς «αδελφή Εκκλησία». Σύμφωνα με το «κοινό ανακοινωθέν» πάπα και Πατριάρχου, του 1995: “ἡ Μεικτή Ἐπιτροπή [σσ. για τον διάλογο Ορθοδόξων – Παπικών] ἔχει δυνηθεῖ νά διακηρύξει, ὅτι οἱ Ἐκκλησίες μας ἀναγνωρίζουν ἡ μία τήν ἄλλη ὡς Ἀδελφές Ἐκκλησίες, ἀπό κοινοῦ ὑπεύθυνες γιά τή διαφύλαξη τῆς μιᾶς Ἐκκλησίας τοῦ Θεοῦ, μέ πιστότητα πρός τό θεῖο σχέδιο, καί μέ ἕναν τελείως ἰδιαίτερο τρόπο ὅσον ἀφορᾷ στήν ἑνότητα. [..] Μέ αὐτήν τήν προοπτική παρακινοῦμε τούς πιστούς μας, Καθολικούς καί Ὀρθοδόξους, νά ἐνισχύσουν τό πνεῦμα τῆς ἀδελφότητας, τό ὁποῖο προέρχεται ἀπό τό ἕνα βάπτισμα καί ἀπό τήν συμμετοχή στή μυστηριακή ζωή” ^[71].

Αλλά και προσφάτως, ο Βαθρολομαίος διατύπωσε πλέον απερίφραστα την βλάσφημη αυτή εκκλησιολογία λέγοντας χαρακτηριστικά: “«Για να γίνουν όλοι ένα. Όπως εσύ, Πατέρα, είσαι μέσα μου και εγώ μέσα σου, ας είναι και αυτοί μέσα μας ένα, ώστε να πιστέψει ο κόσμος ότι εσύ με έστειλες» (Λουκ. 17, 21), μια αναπαράσταση ενός υπέροχου μωσαϊκού στο οποίο κάθε πέτρα έχει τη θέση που της αρμόζει. Αλλά αν μια πέτρα καταστραφεί και αλλοιώσει το μωσαϊκό ή, μάλλον, αλλοιώσει αυτό που απεικονίζεται σε αυτό (Γραφή, Ευχαριστία, Εκκλησία), η πέτρα αυτή ΔΕΝ παύει να ανήκει στο σύνολο του μωσαϊκού. Αυτό σημαίνει ότι ακόμη και οι Κοινότητες που προέκυψαν μετά τις Συνόδους της Εφέσου και της Χαλκηδόνας, ακόμη και σε σχίσμα ή αίρεση, συνεχίζουν να διαμορφώνουν τη συνείδηση ότι ανήκουν στο ένα Μωσαϊκό. Με άλλα λόγια, η διάσπαση, – το σχίσμα ή η αίρεση, – ακόμη και αν στερούν την κοινωνία, δεν στερούν το ανήκειν στην μία Εκκλησία του Χριστού, όπως ακριβώς η ασθένεια ενός οργάνου του σώματος δεν καθιστά το ίδιο το όργανο ξένο προς το σώμα” ^[72].

Ο Άγιος Γερβάσιος:

Οι αιρέσεις για τους Οικουμενιστές αποτελούν μέρος της Εκκλησίας, αλλά στην πραγματικότητα, σύμφωνα και με τον Άγιο Γερβάσιο, αποτελούν το «θηρίον τῆς Ἀποκαλύψεως». Λέει χαρακτηριστικά ο Άγιος: “Ἡ εἰκών τοῦ θηρίου τοῦ ἀπό τῆς γῆς ἀναβαίνοντος, περί τούτου λέγει ἢ Γραφή· «καί ποιεῖ σημεῖα μεγάλα καί πλανᾷ τούς κατοικοῦντας ἐπί τῆς γῆς διά τά σημεῖα ἅ ἐδόθη αὐτῷ ποιῆσαι… καί ποιεῖ πάντας, τούς μικρούς καί τούς πλουσίους καί τούς πτωχούς καί τούς ἐλευθέρους καί τούς δούλους, ἵνα δώσωσιν αὐτοῖς χάραγμα ἐπί τῆς χειρός αὐτῶν της δεξιᾶς ἤ ἐπί τῶν μετώπων αὐτῶν..» (Ἀποκ. 13, 11-18). Ἄς μελετήσωμεν καἰ τήν εἰκόνα ταύτην, τήν συμβολίζουσαν καί προεικονίζουσαν τούς ψευδοπροφήτας καἰ ψευδοδιδασκάλους πάσης ἐποχῆς, ἀλλά καί τό μέλλον πάντων ἐκείνων, ὅσοι δέχονται τάς πλάνας αὐτῶν καί ἀσπάζονται τάς ψευδοθεωρίας αὐτῶν. Καὶ ὑπάρχει ἄλλος τις ἐνημερώτερος καί εἰδικώτερος διδάσκαλος πρός ἑρμηνείαν αὐτῆς ἀπό τήν Ἀγίαν Γραφήν; Ἄς ἀνοίξωμεν αὐτήν καἰ ἄς ἀκούσωμεν τήν ἐπί τῆς εἰκόνος ταύτης διδασκαλίαν καί ἀνάπτυξιν αὐτῆς. Ἡ εἰκών αὕτη, λέγει, δι᾽ οὐδέν ἕτερον ἐγράφη καί ἐζωγραφήθη παρά διά νά μᾶς ὑπενθυμίζῃ νά προσέχωμεν πάντοτε εἰς τούς λόγους τοῦ Σωτῆρός μας: «καἰ πολλοί φευδοπροφῆται ἐγερθήσονται καί πλανήσουσι πολλούς… ἐγερθήσονται γάρ ψευδόχριστοι καί ψευδοπροφῆται καί δώσουσι σημεῖα μεγάλα καί τέρατα, ὥστε πλανῆσαι, εἰ δυνατόν, καί τούς ἐκλεκτούς· ἰδού προείρηκα ὑμῖν ἐάν οὖν εἴπωσιν ὑμῖν, ἰδού ἐν τῇ ἐρήμῳ ἐστί, μή ἐξέλθητε· ἰδού ἐν τοῖς ταμείοις, μή πιστεύσητε» (Ματθ. 24, 24)· ἢ εἰκών αὕτη ἐζωγραφήθη ἵνα ὑπενθυμίζωνται εἰς ἡμᾶς οἱ λόγοι τοῦ θείου ἀποστόλου Παύλου· «εἴ τις ὑμᾶς εὐαγγελίζεται παρ᾽ ὅ παρελάβετε, ἀνάθεμα ἔστω» (Γαλ. 1, 9), καί· «Μή τις ὑμᾶς ἐξαπατήσῃ κατά μηδένα τρόπον» (Β’ Θεσ. 2, 3). Ναί, ἀδελφοί! προσέχωμεν, διότι ἐπί τῶν ἡμερῶν μας πολλοί πλάνοι, ψευδοπροφῆται καί ψευδοδιδάσκαλοι, βλέποντες τόν ἁμπελῶνα τοῦ Κυρίου ἡμελημένον καί τό ποίμνιον ἐκλελυμένον, ὥς τοῦτο ἤτο ἐπί τῶν ἡμερῶν τοῦ Σωτῆρός μας, εἰσώρμησαν πανταχόθεν ἵνα κατασπαράξωσιν αὐτό. Τί ἄλλο εἶναι οἱ χιλιασταί ἤ σπουδασταί τῶν Γραφῶν αὐτοκαλούμενοι; Τί αἱ διάφοροι παραφυάδες τῶν διαμαρτυρομένων ἢ εὐαγγελικῶν αὐτοονομαζομένων; Τί αἱ πολυώνυμοι ὀργανώσεις τῶν παπικῶν ταγμάτων; Τί οἱ λεγόμενοι πνευματισταί, οἱ ἐλεύθεροι τέκτονες ἥ μασσόνοι, διά νά ἀναφέρω μόνον, ὅσους ἐπαγγέλλονται θεοσέβειαν; Τί οἱ θεοσεβισταί καί εἴ τις ἑτέρα ἀντορθόδοξος διδασκαλία; Πάντες οὗτοι οὐδέν ἄλλο εἶναι παρά τό θηρίον τῆς Ἀποκαλύψεως τό ἀναβαῖνον ἀπό τῆς γῆς· ἀλλά λάβετε ὀλίγην ὑπομονήν, διότι «ἐπιάσθη τό θηρίον καί ὃ μετ᾽ αὐτοῦ ψευδοπροφήτης… ζῶντες ἐβλήθησαν οἱ δύο εἰς τήν λίμνην τοῦ πυρός τήν καιομένην ἐν θείῳ» (Ἀποκ. 19, 20)” ^[73].

Γι’ αυτό, ιδιαίτερη φροντίδα των Συνόδων ήταν να καταδικάζει τις αιρέσεις και τους αμετανόητους αιρετικούς. Έλεγε σχετικά σε ομιλία του ο Άγιος Γερβάσιος: “Σήμερον ἡ ὀρθόδοξος Ἐκκλησία τελεῖ τήν μνήμην τῶν 318 θεοφόρων ἁγίων πατέρων τῆς Α΄ οἰκουμενικῆς ἁγίας Συνόδου, οἱ ὁποῖοι, τῃ ἐπινεύσει τοῦ πρώτου Χριστιανοῦ βασιλέως Κωνσταντίνου τοῦ Μεγάλου, συνῆλθον ἐν Νικαίᾳ τῆς Βιθυνίας τῷ 325 μ.Χ. κατά τοῦ αἱρεσιάρχου Ἀρείου, πρεσβυτέρου τῆς ἐν Ἀλεξανδρείᾳ Ἐκκλησίας καί τῶν ὁμοφρόνων αὐτῷ. Ἡ σύνοδος μετά μακράν καὶ διεξοδικήν ἐξονύχισιν του ὅλου ζητήματος, εὐρεθεῖσα πρό αἱρεσιάρχου, ἐξεστραμμένην ἔχοντος τήν διάνοιαν, ἀπέκοψεν αὐτόν καὶ τούς σύν αὐτῷ τῆς μιᾶς, ἁγίας, καθολικής καὶ ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας, λαμπρόν παράδειγμα καταλιποῦσα εἰς τούς μεταγενεστέρους, ἵνα καὶ οὗτοι δῆλα δή τήν αὐτήν ὁδόν ἀκολουθώσιν, εἰς ὁμοίας περιπτώσεις. Ή δέ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, τό μέν ἵνα τιμήσῃ καί τόν ὀφειλόμενον ἔπαινον ἀποδώσῃ εἰς τούς ἀληθεῖς ἐκείνους πνευματικούς πατέρας καὶ ἐπισκόπους, οἱ ὁποῖοι μέ μεγάλην ακρίβειαν ἐφύλαξαν ὅλας τάς ὑποθήκας καὶ παραγγελίας τῶν ἁγίων Ἀποστόλων, τό δέ, φοβουμένη μήποτε, παρεληλυθότος τοῦ χρόνου, διοικοῦσά τις σύνοδος τῶν ἐπί μέρους Ἐκκλησιῶν, βουληθῇ ν᾽ ἀκολουθήσῃ ἐν τοιούτοις ζητήμασιν ἰδίαν ὁδόν, κοσμικῶς πολιτευομένη, διά τούς λόγους τούτους, λέγω, ὥρισεν ἵνα σήµερον Κυριακήν τῶν ἁγίων πατέρων τῆς Α’ οἰκουμενικῆς Συνόδου, ὅτε τά μακάρια ἐκεῖνα πνεύματα ἀφήσαντα τά ἐν οὐρανοῖς θεῖα σκηνώματα αὐτῶν σύν ἡμῖν ἑορτάζουσι τό μέγιστον μετά τούς ἀποστολικούς χρόνους γεγονός, ὥρισεν, ἐπαναλαμβάνω, ν᾽ ἀναγινώσκεται ἐν ταῖς ἁγίαις Ἐκκλησίαις ἐκείνη ἢ περικοπή ἐκ τῶν Πράξεων τῶν ἁγίων Ἀποστόλων, ἐν τῇ ὁποία ὁ ἁπόστολος τῶν ἐθνῶν προδιαγράφων τούς μέλλοντας κινδύνους τῆς Ἐκκλησίας, ἐξορκίζει τούς ποιμένας τῆς Ἐκκλησίας καί παρακαλεῖ νά ἐπαγρυπνῶσι διαρκῶς καί μετά ζήλου ἐπί τοῦ ποιμνίου (Πραξ. 20, 28-32)” ^[74].

Παρομοιάζει, σε άλλη ομιλία του ο Άγιος, την αίρεση με γάγγραινα, η οποία χρήζει άμεσης αντιμετώπισης και επικρίνει την στάση αυτών που δεν την καταδικάζουν, θέλοντας να παρουσιάζονται φιλανθρωπότεροι, όπως δηλαδή κάνουν και οι αγαπολόγοι Οικουμενιστές. Κηρύττει ο άγιος: “Ἑορτάζει σήμερον ἢ Ἐκκλησία µας τό ἔργον τῆς Δ΄ οἰκουμενικῆς Συνόδου, ἀσφαλῶς δι᾽ ἕνα καί μόνον κυρίως λόγον, διά νά μᾶς ὑπενθυμίζη ὅτι ἄν αἱ σωματικαί γάγγραιναι χρήζουσι ἀμέσου χειρουργικῆς ἐπεμβάσεως, πρὶν ἤ ὁ ὅλος σωµατικός ὀργανισμός προσβληθῇ, πολλῷ μᾶλλον ἐνδείκνυται ἅμεσος δρᾶσις καί ἐνέργεια τῆς διοικούσης Ἐκκλησίας τῶν ποιμένων μας, πρός οὓς ἀνετέθη ὑπό τοῦ Κυρίου «να φροντίζωσι» περί τούτου, ὅπως εὐθύς ἅμα τῇ ἐμφανίσει πάσης ἑτεροδιδασκαλίας ἐμμενούσης εἰς τάς νοοτροπίας της, τεθῇ εἰς ἐφαρμογήν τό «αἱρετικόν ἄνθρωπον μετά μίαν καί δευτέραν νουθεσίαν παραιτοῦ» ἀλλά καί τό «καὶ ἐξαρεῖ τόν πονηρόν τε» «ἵνα καἰ οἱ ὑπόλοιποι ἀκούσαντες φοβηθήσωνται». Παρά ταῦτα ἐνῷ ἐνδείκνυνται καί ἐπιβάλλονται αἱ κυρώσεις αὗται κατά τό παράδειγμα τῆς Δ΄ οἰκουμενικῆς Συνόδου, ἡμεῖς θέλοντες νά φαινώμεθα φιλανθρωπότεροι οὕτως εἰπεῖν τῶν θεοπνεύστων οἰκουμενικῶν Συνόδων, ἀμελοῦμεν περί τήν ἐφαρμογήν ῥητῶν θείων διατάξεων (βλέπε καί τό οἰκτρόν κατάντημα Καζαντζάκη καἰ τάς ἐπιμέμπτους ἐπί τοῦ θέματος τούτου ἐνεργείας μας)” ^[75].

Μαθαίνουμε ότι ο Άγιος δεν συνεργαζόταν με τους αιρετικούς της επαρχίας του, όπως κάνουν σήμερα Οικουμενιστές Επίσκοποι (ενδεικτικό παράδειγμα η πρόσφατη «όχι μόνο συμβολική αλλά ουσιαστική» συμμετοχή του Μητροπολίτη Κίτρους σε “χειροτονία” Ευαγγελικού ^[76]), αλλά τους ήλεγχε ^[77] προσπαθώντας να προστατεύσει το ποίμνιό του. Καλούσε τους πιστούς σε επαγρύπνηση, όχι μόνο από τους «έξωθεν λύκους» αλλά και από τους έσωθεν, οι οποίοι μάλιστα είναι πιο επικίνδυνοι. Λέει χαρακτηριστικά σε κήρυγμά του: “Καί συνεχίζει [σσ. ο Απόστολος Παύλος]: «Ἐγώ οἶδα… ὅτι καί ἐξ ὑμῶν τινες αὐτῶν ἄναστησονται ἄνδρες λαλοῦντες διεστραμμένα τοῦ ἀποσπᾶν τούς μαθητάς ὀπίσω αὐτῶν». Καί ἀναλυτικώτερον, ἀφοῦ ὑπενθυμίζει εἰς αὐτούς τό παράδειγμά του τήν ζωήν του καί τήν μέριμνάν του τήν καθημερινήν διά τήν ψυχικήν του σωτηρίαν, κρίνει ἐπάναγκες να συστήσῃ εἰς αὐτούς οὐ μόνον προσοχήν καί ἐγρήγορσιν, ἀλλά καί μάλιστα τοιαύτην ἀπό τῶν ψευδοδιδασκάλων, οἱ ὁποῖοι θά ἀναφανῶσιν ἐξ αὐτῶν τῶν ἰδίων καί οἱ ὁποῖοι θά εἶναι οἱ περισσότερον ἐπικίνδυνοι καί αὐτῶν τῶν ἔξωθεν ἐπερχομένων λύκων, τῶν φερόντων ἔνδυμα προβάτων, ἀπό τῶν ὁποίων ἁπό τούς ὄνυχας καί δίχτυα τῶν ὁποίων, πλήν τῆς προσοχῆς καί ἐγρηγόρσεως, εἷς καί μόνος δύναται νά προφυλάξῃ καί ῥύσηται: Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ καί ἢ χάρις αὐτοῦ! Διό καί λέγει αὐτοῖς· «Καί τά νῦν παρατίθεµαι ὑμᾶς, ἀδελφοί, τῷ Θεῷ καί τῷ λόγῳ τῆς χάριτος αὐτοῦ τῷ δυναμένῳ ἐποικοδομήσαι καὶ δοῦναι ἡμῖν κληρονομίαν ἐν τοῖς ἡγιασμένοις πᾶσιν»” ^[78].

Η διατήρηση της Ορθοδόξου πίστεως ήταν μόνιμο μέλημα του Αγίου Γερβασίου, ο οποίος ήθελε να ανάψει τον ζήλο για την ορθοδοξία στους Χριστιανούς και την αποφυγή της αίρεσης. Μαθαίνουμε από την βιογραφία του: “ὁ λόγος του βγαίνει φωτιά ἀπ᾽ τ᾽ ἁγιασμένα του χείλη γιά νά κατακάψη τό σῶμα τῆς ἁμαρτίας καί τῆς κοινωνικῆς καὶ θρησκευτικῆς παραλυσίας. «Εἶμαι ὁ σκοπός», ἔλεγε ὁ μακαριστός Γέροντας, «πρέπει νά εἶμαι ὁ σκοπός πού φυλλάσσει φυλακάς νυκτός». Ὁ σεμνός ἱεροκῆρυξ ἀγωνίζεται ὡς ἄλλος προφήτης ὄχι ἐκ τῆς γῆς ἀλλά ἐκ τοῦ οὐρανοῦ, νά ἐμπνεύση τό λαό, πού βρίσκεται «ἐν χώρᾳ καί σκιᾷ θανάτου» στό σκοτάδι τῆς θρησκευτικῆς ἄγνοιας καί πλάνης, τόν πόθο τῆς ἀλήθειας καί τῆς πνευματικῆς ἀναγεννήσεως, τόν σπόρο της σωτηρίας. Κηρύττει τό ἀηδόνι τοῦ ἄμβωνος καί πυροσβέστης τῆς ἁμαρτίας, μέ γλῶσσα ἁπλῆ, νευρώδη, ἀποστολική ἀπ᾽ ἀρχῆς μέχρι τέλους, μέ ὅλη τή φλόγα τῆς ψυχἧς του ἀκηλίδωτη τήν ὀρθόδοξη πίστη. Τήν πίστι, τήν ὁποία «ὁ μέν Κύριος ἔδωκεν, οἱ δέ ἀπόστολοι ἐκήρυξαν, καί οἱ Πατέρες ἐφύλαξαν». Ὃ ταπεινός καί πρᾶος ποιμένας τοῦ Χριστοῦ ὅταν ἔβλεπε αἱρετικούς γινόταν μαχητής ἔτσι ὅπως τό παραγγέλει ὁ προφήτης: «Ὁ πραΰς ἔστω μαχητής» (Ἰωήλ 4, 11). Ἂφηνε τήν «φλογέρα» μέ τήν ὁποία δίδασκε καί παρηγοροῦσε τό ποίμνιό του καί ἔπιανε στά χέρια του τή «σφενδόνη» καί πολεμοῦσε τούς προβατόσχημους λύκους πού ἀπειλοῦσαν τό ποίμνιο τοῦ Χριστοῦ καί τό δικό του ποίμνιο. «Ἐδιδάχθημεν ἀπό τόν π. Γερβάσιον τήν τελείαν ἀφωσίωσιν τῆς Ὀρθοδοξίας μας» μᾶς ἀφηγεῖται ὁ π. Κων/νος Οἰκονόμου καί συνεχίζει: «Μετά ἱερᾶς καυχήσεως ὃ Γέροντας ἔλεγε: “Ἁμαρτωλοί εἴμεθα: αἱρετικοί δέν εἴμεθα”. «Τί νά πρωτοθυμηθῇ καί ἀναφέρῃ, ὅποιος ηὐτύχησε θείᾳ εὐδοκίᾳ νά παρακολουθήσῃ ἐκ τοῦ πλησίον τόν ἅγιον ἐκεῖνον μιμητήν τοῦ θεσβίτου πού συχνά ἔλεγε καί ἐπανελάμβανε μαζί μέ τόν πύρινον ἐκεῖνον ζηλωτήν προφήτην. “Ζηλῶν ἐζήλωσα Κυρίῳ Παντοκράτορι”, καθώς καί τό τῆς Ἀποκαλύψεως “ὄφελον ψυχρός ἧς ἢ ζεστός, οὕτως ὅτι χλιαρός εἶ μέλλω σέ ἐμέσαι ἐκ τοῦ στόματός μου” πρός τόν Ἄγγελον τῆς ἐν Λαοδικείᾳ Ἐκκλησίας. Ὁ Κύριος, παιδιά μου, θέλει τούς ἐργάτας τοῦ λόγου, ἀλλά καί ὅλους τούς χριστιανούς ζηλωτάς ὄχι χλιαρούς»^[79] !” ^[80].

Ο Άγιος Γερβάσιος τόνιζε συχνά την σημασία των δογμάτων και της ομολογίας. Διατράνωνε ότι: “ὁ Χριστιανισμός ὡς θρησκείᾳ καθαρά τῆς ἀγάπης· ὡς θρησκεία ἐν τῇ ὁποία πρό παντός κυριαρχεἰ ἡ πρᾶξις, δέν εἶναι δυνατόν νά περιορισθῇ ἐν τῇ ἐσωτερικῇ πίστει, τῇ ψιλῇ πίστει, ἦν καί τά δαιμόνια ἔχουσιν, ἀλλ᾽ ἔχει ἀνάγκην νά ἐξωτερικευθῇ. Ναί, νά ἐξωτερικευθῇ καί νά ἐξωτερικεύηται, διότι δέν εἶναι φιλοσοφικόν σύστημα, διά τό ὁποῖον ἀρκοῦσιν αἱ ἐσωτερικαί πεποιθήσεις, ἀλλ᾽ εἶναι θρησκεία τῆς ὁποίας τά δόγματα τότε μόνον εἶναι ἀσφαλῆ, ὅταν προσαρμόζωνται πρός τά ἔργα, καί τά ἔργα πάλιν πρός τά δόγματα. Κατά ταῦτα λοπόν ὁ Χριστιανισμός εἶναι θρησκεία ζῶσα· θρησκεία ἐπιβάλλουσα μεγάλα καθήκοντα τόσον πρός τόν Θεόν ὅσον καί πρός τόν ὅμοιον ἄνθρωπον· τέλος εἶναι θρησκεία ἔχουσα τήν ἀξίωσιν νά ζῶμεν δι᾽ αὐτήν καί εἰς αὐτήν νά ὑποτάσσωμεν καί ἀφοσιώνωμεν νοῦν, διάνοιαν, θέλησιν, αἰσθήσεις· ἐν ἑνί λόγῳ ὅλην τήν ὕπαρξιν ἡμῶν. Ὡς τοιαύτη λοιπόν ἡ χριστιανική θρησκεία ἀπαιτεῖ πρό παντός ἐξωτερίκευσιν της πίστεως ἡμῶν, ἐν τοῖς ἔργοις ἡμῶν καί ἐν τοῖς μάλιστα ἐξωτερίκευσιν τῆς πίστεως ἡμῶν πρός τόν θεμελιωτήν αὐτῆς, τόν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, τήν ἐλπίδα τῶν ψυχῶν ἡμῶν. Πᾶσα ἀδιαφορία πρός ἐξωτερίκευσιν τῆς τοιαύτης ἡμῶν πίστεως ἀποτελεῖ ἄρνησιν, ἀληθινήν ἄρνησιν της πὶστεως ἡμῶν πρός τόν Κύριον Ἰησοῦν. Ἀλλ᾽ ὁ χριστιανός, ὁ εὐσταθής χριστιανός, ὁ χριστιανός τοῦ ὁποίου ἡ ζωή εἶναι ἀπόρροια τῆς εὐαγγελίκης διδασκαλίας, τῆς διδασκαλίας τοῦ Χριστοῦ του, μετά σθένους καί ἀξιοπρεπείας ἀναπολῶν πάντοτε εἰς τήν μνήμην του τούς λόγους τοῦ Χριστοῦ του· «ὅστις ἄν ὁμολογήσῃ ἐν ἐμοὶ ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώτων», ὄχι ἁπλῶς ἐξωτερικεύει ὅ,τι πιστεύει, τήν πἰστιν του εἰς τόν Ἰησοῦν του, ἀλλά καί μετά θάρρους ἀπαντᾷ ἑκάστοτε «εἶμαι χριστιανός». Τό θάρρος δέν ἐγκαταλείπει αὐτόν οὐδέ ὅταν τα πάντα ἔχωσιν ἐγκαταλίπει αὐτόν” ^[81].

Αλλού πάλι, έλεγε ο Άγιος Γερβάσιος: “Ὁ Χριστιανισμός δέν εἶναι σύστημα φιλοσοφικόν, διά νά στηρίζεται ἐπί μόνων τῶν ἰδιαιτέρων ἑκάστου πεποιθήσεων ἡ τῶν ἰδεῶν αὐτοῦ, ἀλλ᾽ εἶναι θρησκεία, της ὁποίας ἀκρογωνιαῖος λίθος εἶναι ἡ πίστις εἰς τόν ἰδρυτήν καἰ θεμελιωτήν αὐτῆς. Ναί, ὁ Χριστιανισμός εἶναι θρησκεία, ἐν ᾑ βεβαίως πρό παντός ἄλλου κυριαρχεῖ πρᾶξις, πρᾶξις ὅμως ἧτις εἶναι καρπός τοῦ δόγματος· πρᾶξις, τῆς ὁποίας τό στέλεχος ἐφιζάνει ἐπὶ των δογματικῶν της θρησκείας ἀληθειῶν· πρᾶξις, ἥτις ἀναδίδεται φυσικῶς ἀπό τάς δογματικάς της θρησκείας ἀληθείας, ὡς προέρχεται ἀπό ὠραίον καὶ ζωηρόν δένδρον ὡραῖος καί γλυκύς καρπός. Ὡς τοιοῦτος ὁ Χριστιανισμός ἀπαιτεῖ μέν καί ζητεῖ τὰ καλά ἔργα, τά ὁποῖα εἶναι καρπός της πίστεως, ἁπαιτεί ὅμως καἰ ζητεῖ πρό τούτων ἁπάντων φρόνημα σταθερόν, θάρρος γνώμης, «καρπόν χειλέων ὀμολογούντων τῷ ὀνόματι αὐτοῦ», καρπόν χειλέων ὁμολογούντων ότι «εἷς ἅγιος, εἷς Κύριος, Ἰησοῦς Χριστός εἰς δόξαν Θεοῦ πατρός» καί ὅτι «Οὐκ ἔστιν ἐν ἄλλῳ οὐδενί ἡ σωτηρία· οὐδέ γάρ ὄνομά ἐστιν ἔτερον ὑπό τόν οὐρανόν τό δεδομένον ἐν ἀνθρώποις ἐν ᾧ δεῖ σωθῆναι ἡμᾶς». Ἐφ᾽ ὅσον λοιπόν ὁ Χριστιανισμός εἶναι θρησκεία ἀληθινή καί ὥς τοιαύτη θρησκεία λογική, θρησκεία δηλαδή τήν ὁποίαν ἀπαιτεῖ καί θέλει ἡ ἀνθρωπίνη καρδία, ἕπεται ὅτι ὥς τοιαύτη ἁπαιτεῖ καί δικαιοῦται νά ζητήσῃ παρ᾽ ἡμῶν θάρρος γνώμης, σταθερόν ὑπέρ αὐτῆς φρόνημα και ὁμολογίαν χριστιανικήν ἐν πάσῃ περιστάσει καὶ περιπτώσει πανταχοῦ καί πάντοτε, «ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων». Τό θάρρος τοῦτο τῆς γνώμης, ἡ δημοσίᾳ αὕτη ὁμολογία αὐτῆς ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, δέν εἶναι αὐθάδεια ἢ πρόκλησις, οὐδέ ἄλλο τι τῶν τοιούτων, ἀλλ᾽ εἶναι εὐπρεπής ἀφοβία, ἀφοβία κατά παντός, ὅστις θά ήθελε τοὐναντίον, ἐπί βλάβῃ καί ζημία τῆς ἀρετῆς καἰ τῆς ἀληθείας. Εἶναι ἀνάγκη, τήν ὁποίαν ἁπαιτεὶ ἡ καρδία, εἶναι καθήκον, τό ὁποῖον ζητεῖ ἢ συνείδησις· εἶναι ὑποχρέωσις ἱερά, τήν ὁποίαν συναισθάνεται πᾶσα καλή ψυχή, εἶναι τι τό ὁποῖον ἐπιβάλλεται εἰς πάντα ἠθικόν καί μέ ἀρχάς καὶ πεποιθήσεις ἄνθρωπον· εἶναι ἴδιον ἀνθρώπου ἔχοντος ἠθικόν χαρακτῆρα, διότι λέγω, πᾶσα εὐπρεπής καί κοσμία ὁμολογία τῶν ἀρχῶν καί πεποιθήσεών μας, τῆς πίστεώς µας, εἶναι ἡ κυριωτέρα καί ἀξιοπρεπεστέρα ἐκδήλωσις τῶν πλημμυρούντων τό ἐσωτερικόν μας συναισθημάτων. Οὐδεμία ἄλλη ἀρετή προάγει ἠθικῶς τόν ἄνθρωπον ὅσον ἡ εὐπρεπής ὁμολογία τῶν πεποιθήσεών μας καί τῆς πίστεώς μας. Αὐτός λοιπόν εἶναι κυρίως ὁ λόγος, διά τόν ὁποῖον ὁ Κύριός μας λέγει σήμερον πρός ἕνα ἕκαστον ἡμῶν «πᾶς ὅστις ὁμολογήσει ἐν ἐμοί ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὁμολογήσω κἀγώ ἐν αὐτῷ ἔμπροσθεν τοῦ πατρός µου τοῦ ἐν οὐρανοῖς, ὅστις δ᾽ ἄν ἀρνήσηταί µε ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ἀρνήσομαι κἀγώ αὐτόν ἔμπροσθεν τοῦ πατρός µου τοῦ ἐν οὐρανοῖς». Διότι, ἐπαναλαμβάνω, θέλει ἕκαστος ἐξ ἡμῶν νά μορφώσῃ ἐν ἑαυτῷ χριστιανικόν, ἀληθινόν χαρακτήρα οἰκείᾳ βουλήσει, ἀφ᾽ ἑαυτοῦ, ἀφοῦ πρός τοῦτο ἔχει συνεργόν τήν θείαν του χάριν (Σημ. τοῦτο δηλοῖ τό «ἐν ἐμοί»). Ἰδού λοιπόν τό καθῆκον τοῦ ἀληθινοῦ Χριστιανοῦ· Θάρρος γνώμης, φρόνημα σταθερόν, χείλη εἰλικρινῆ ὁμολογοῦντα κάθε ἀλήθειαν ἀλλά καἰ μάλιστα τήν μόνην ἀλήθειαν καί γνῶσιν, τήν πίστιν εἰς τόν ἕνα καί μόνον ἀληθινόν Θεόν καί εἰς ὅν κεῖνος ἀπέστειλε, σωτῆρα καί λυτρωτήν Ἰησοῦν Χριστόν. Ὀφείλει δηλαδή ὁ Χριστιανός νά μή πτοῆται πρό τῶν ἀνθρώπων τοῦ κόσμου τούτου, πρό τῶν ἰσχυρῶν, ἀλλά νά ἔχει τό σθένος νά κηρύττῃ πανταχοῦ καί πάντοτε ἔργῳ τὲ καί λόγῳ τάς ἀρχάς τοῦ εὐαγγελίου, ὡς ἀρχάς καί βάσιν της ἑαυτοῦ ζωῆς. Καί ὅταν ἄνθρωποι ἀσεβεῖς, οἱοιδήποτε καί ἄν εἶναι οὗτοι, προσπαθοῦν νά παρασύρουν αὐτόν εἰς ἔργα ἐνάντια πρός τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, ὀφείλει ὁ Χριστιανός νά ἀντιτάξη τάς διατάξεις τοῦ θείου νόμου ἀξιοπρεπῶς καί σοβαρῶς καί νά μή δυσκολευθῇ νά ῥίψῃ εἰς αὐτούς, ἅπαξ ἐδόθη ἡ εὐκαιρία, τό ἄγκιστρόν του ἵνα συλλάβῃ καί ἀνελκύσῃ αὐτούς ὣς ὁ καλός ἁλιεύς τούς ἰχθῦς ἐκ της θαλάσσης. Ἀλλ᾽ εἶναι ἀνώτερος ἤ προϊστάμενός του; Ἄς ἐνθυμηθῇ τήν ὥραν ἐκείνην, ὅτι εἷς Κύριός ἐστιν, ὃ Ἰησοῦς Χριστός καί ὅτι μόνος αὐτός κυριεύει ζωῆς τε καἰ θανάτου, καί ὡς Χριστιανός εὐσχήμως ἄς ἀπαντήσῃ” ^[82].

8. Για την αλλαγή του ημερολογίου

Οι Οικουμενιστές:

Η αλλαγή του ημερολογίου από το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως (επί Μελετίου Μεταξάκη) και την Εκκλησία της Ελλάδος προκάλεσε σχίσματα και διαιρέσεις μεταξύ των πιστών. Το φλέγον αυτό ζήτημα, αποσύρθηκε τελευταία στιγμή από τον κατάλογο των θεμάτων της ψευδοσυνόδου του Κολυμπαρίου, αποδεικνύοντας μεταξύ άλλων την αδιαφορία του Φαναρίου για το τραύμα στην ενότητα που το ίδιο προκάλεσε ^[83]. Αποτελεί άλλωστε βασική επιδίωξη των Οικουμενιστών, αφού ήδη από την Πατριαρχική εγκύκλιο του 1920, προτείνεται σαν πρώτη μεταξύ 10 προτάσεων για την “συμφιλίωση” των “εκκλησιών”, η «παραδοχή ενιαίου ημερολογίου» ^[84], ενώ ήδη προετοιμάζεται και κοινός εορτασμός του Πάσχα (με αφετηρία το 2025) με στόχο την ψευδοένωση ^[85].

Ο Άγιος Γερβάσιος:

Σύμφωνα και με τον Άγιο Γερβάσιο, οι ακρότητες και τα σχίσματα από παλαιοημερολογήτες είναι απορριπτέες ^[86]. Δεν παρέλλειπε όμως ο Άγιος να καταδικάζει και να ελέγχει και τους πρωτεργάτες της καινοτομίας αυτής, αλλά και να προειδοποιεί τους πιστούς να προσέχουν για επόμενες φιλενωτικές κινήσεις, καθώς έβλεπε την αλλαγή του ημερολογίου ως «τό πρῶτον βῆμα στόν παπισμό». Σε επιστολή του προς τον μακαριστό π. Θεόκλητο Διονυσιάτη, ο Άγιος Γερβάσιος έγραφε: “είμαι ίσως ο μόνος κατώτερος κληρικός – ως θέλουν να μας ονομάζουν οι άγιοι αρχιερείς – όστις, ότε μετά την εισαγωγήν του Νέου Ημερολογίου, το μεν εν δημοσίω θείω Κηρύγματι από του άμβωνος του Ιερού ναού αγ. Δημητρίου Πατρών διεκήρυξα ότι, υποτάσσομαι μεν εις την απόφασιν της Ιεραρχίας της Ελλαδικής Εκκλησίας, ίνα μη σχίσωμεν τον άρραφον χιτώνα του Κυρίου μας, θεωρώ όμως την πράξιν της Ιεραρχίας μας ως βεβιασμένην. Το δε, ότε μετά τινα χρόνον από της εφαρμογής του νέου Ημερολογίου ηδυνήθην να ίδω προσωπικώς τον τότε Αρχιεπίσκοπον Αθηνών κυρόν Χρυσόστομον δεν εδίστασα να είπω προς αυτόν σεμνώς και ταπεινώς ότι εβιάσθη η Εκκλησία κλπ. Η απάντησίς του εξυπακούεται. Κατ΄ακολουθίαν θεωρώ την πράξιν της Ελλαδικής Εκκλησίας [σσ την αλλαγή ημερολογίου] ως μη στοιχούσαν προς την ιεράν Παράδοσιν τοσούτω μάλλον όσον αυτή δεν ήτο πανορθόδοξος απόφασις” ^[87].

Αναλυτικότερα, ο βιογράφος του επισημαίνει τα εξής: “«ὁ π. Γερβάσιος, εἴμεθα εἰς θέσιν νά τό γνωρίζομεν, ἀνεστέναζε, διότι ὥς κληρικός “κατώτερος” δέν εἶχε ἐλεύθερον πεδίον δράσεως ἐν τῇ ἐκκλησία τῶν Πατρῶν», γράφει ὁ π. Αὐγουστῖνος, καί συνεχίζει: «Πόσας φοράς ὅμως ἐκ τῆς ἡφαιστειώδους καρδίας του δέν ἐξεχύνετο ὡς λάβα ἢ ἱερά ἀγανάκτησις δι᾽ ὅσα ἀντικανονικά καί παράνομα ἔβλεπε νά γίνωνται ἐν τῇ ἐκκλησία!» ^[88], “Όταν τό 1924 ἐδημιουργήθη ἡ ἡμερολογιακή μεταβολή, ἡ ὁποία ἐπροκάλεσε μεγάλο σάλο εἰς τήν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, ὁ Γέροντας ἐπεσκέφθη τούς ἐκκλησιαστικούς καί πολιτικούς ὑπευθύνους καί διεμαρτυρήθη ἐντόνως. «Ποιός εἶσαι σύ πού θά μᾶς ἐλέγξεις;» ^[89], τοῦ ἀπάντησαν οἱ συντελεσταί τοῦ θρησκευτικοῦ διχασμοῦ, τό ὁποῖο βασανίζει 75 περίπου χρόνια τήν ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος. Ὅταν δέ ρωτήθηκε ἀπό τά πνευματικά του τέκνα ποιά στάσι πρέπει νά κρατήσουν, ὁ διακριτικός Πατήρ ἀπάντησε: «Αὐτό πού ἔγινε δέν εἶναι ὀρθόν, διότι τίποτε ἀπολύτως δέν ἔχει οὐδείς τό δικαίωμα νά ἀλλάξῃ καί μετακινήσῃ, εἰμή κατόπιν συγκλήσεως γενικῆς, ὣς αἱ οἰκουμενικαί σύνοδοι, διότι, ὅ,τι ἐθέσπισαν ἐν Συνόδοις τῇ ἐπιφοιτήσει τοῦ Παρακλήτου οἱ πατέρες καί τόσοι αἰῶνες ἐσεβάσθησαν καί μέ τό αἷμα των κατησφάλισαν καί μᾶς παρέδωκαν, εἶναι διά πάντα ὀρθόδοξον τό μόνον ἐνδεδειγμένον. Πάντως προσοχή μήπως προβοῦν καί εἰς ἑτέρας καινοτομίας αὐθαιρέτως, διότι εἶναι ὥς βλέπω τό πρῶτον βῆμα στόν παπισμό. – Ἡμεῖς πρός τό παρόν θά ὑπακούσωμεν εἰς τούς καινοτόμους τούτους, ἐν ἐπιφυλακῇ διατελοῦντες διά τά μετέπειτα -. Βαλλόμεθα πανταχόθεν. Ὁ Κύριος νά διαφυλάξῃ τήν ποίμνην του, ὁ Θεός νά τούς φωτίσῃ. Αἱ ἡμέραι πού διερχόμεθα πονηραί εἰσιν. – Ἂς φυλάξωμεν τήν παρακαταθήκην, τήν Ὀρθοδοξίαν ἀλώβητον, ἥν παρελάβομεν, ἣν οἱ ἅγιοι ἀπόστολοι καί θεῖοι πατέρες μᾶς ἐνεπιστεύθησαν, εἰδότες παρά τίνων ἐλάβομεν»^[90] ” ^[91].

9. Για την ψευδοένωση και το Π.Σ.Ε

Οι Οικουμενιστές:

Το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως, ιδρυτικό μέλος του Παγκοσμίου Συμβουλίου “Εκκλησιών” (Π.Σ.Ε) ^[92], υποστηρίζει και συμμετέχει ενεργά ήδη από το 1948 στον οικουμενιστικό αυτό φορέα που προωθεί συστηματικά την ψευδοένωση της Ορθόδοξης Εκκλησίας με τις αιρετικές παραφυάδες ^[93].

Ο Άγιος Γερβάσιος:

Ο μακαριστός ομολογητής επίσκοπος Φλωρίνης Αυγουστίνος Καντιώτης σεβόταν και επαινούσε τον Άγιο Γερβάσιο, τον οποίο είχε σύμψυχο, συμπαραστάτη και συναγωνιστή. Έλεγε ο π. Αυγουστίνος: “Μὲ ἐλέησε ὁ Θεὸς νὰ γνωρίσω τὸν ἄνδρα [σσ. τὸν Ἅγιο Γερβάσιο] ἀπὸ κοντὰ καὶ ὅταν κατεδιωκόμην ἀπὸ τὴν τότε παλαιὰ ἱεραρχία μὲ παρηγοροῦσε καὶ μὲ ἐμψύχωνε στοὺς ὑπὲρ ἀνορθώσεως τῆς Ἐκκλησίας ἀγῶνας” ^[94]. Αντίστοιχα και ο Άγιος Γερβάσιος αναγνώριζε και υποστήριζε το αντιαιρετικό (και όχι μόνο) έργο του π. Αυγουστίνου. Έλεγε ο Άγιος Γερβάσιος: “Βεβαίως καὶ ἀσφαλῶς τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον ἀπέστειλεν τὸν ὄντως θερμουργὸ καὶ ζηλωτὴ ἱεροκήρυκα πατέρα Αὐγουστῖνο εἰς τὸ ἔργον, εἰς τὸ ὁποῖον Αὐτὸς ὁ Παράκλητος προσεκάλεσεν” ^[95]. Αναφερόμενος στον π. Αυγουστίνο έλεγε: “Ὁ ἀκάματος ἐργάτης τῶν εὐαγγελικῶν ἀληθειῶν πατὴρ Αὐγουστῖνος Καντιώτης, ὁ ὁποῖος συντάσσει τῷ περισπουδάστω περιοδικῷ Σπίθα, τῷ ὑπὸ ὁμάδος ζηλωτῶν τῶν Πατρώων παραδόσεων Νέων τῆς πόλεως Κοζάνης” ^[96]. Μάλιστα ο Άγιος Γερβάσιος, προωθούσε και συνέστηνε το αγωνιστικό περιοδικό Σπίθα. Διαβάζουμε από μαρτυρία: “Πρὶν ἀπὸ πολλὰ χρόνια, ὁ ἴδιος ὁ π. Γερβάσιος μᾶς εἶχε δώσει στὸ Κατηχητικὸ μάθημα μία «Σπίθα» τοῦ π. Αὐγουστίνου Καντιώτη καὶ μᾶς λέγει: «Σᾶς παρακαλῶ διαβάσατέ την» καὶ προσέθεσε: «Ὁ Αὐγουστῖνος εἶναι ὁ νεώτερος Ἰερεμίας».[..] «ὁ Αὐγουστῖνος εἶναι δισυπόστατος ἀνήρ, ἤτοι θρησκευτικὸς καὶ ἐθνικός»” ^[97].

Παρά το γεγονός ότι ο Άγιος Γερβάσιος κοιμήθηκε νωρίς, προτού τα οικουμενιστικά ανοίγματα πάρουν την μεγάλη έκταση που έχουν σήμερα, είναι φανερό και από όσα είδαμε μέχρι τώρα το πόσο αντίθετος ήταν με τον Οικουμενισμό. Η εφημερίδα «Ορθόδοξος Τύπος», σε τεύχος της μετά την κοίμηση του Αγίου, μας πληροφορεί: “Ὁ «ΤΥΠΟΣ» ἠυτύχησε νὰ λάβη τὴν πατρικὴν εὐλογίαν τοῦ ἀειμνήστου Γερβασίου Παρασκευοπούλου ἤδη ἀπὸ τὰ πρῶτα φύλλα του. Ἀλλὰ καὶ ἐσχάτως, ἐξ ἀφορμῆς τῶν κατὰ τῶν φιλενωτικῶν ἀγώνων, μᾶς ἀπέστειλε συγκινητικὰς ἐπιστολὰς ἐνθαρρύνων ἡμᾶς εἰς τοὺς τραχεῖς ἀγῶνας διὰ τὴν Ὀρθοδοξίαν καὶ τὸ Ἔθνος” ^[98].

Σε αντίθεση με όσα πρεσβεύουν οι Οικουμενιστές διαστρεβλώνοντας την έννοια της εν Χριστώ ενότητας, ο Άγιος Γερβάσιος, όταν μιλούσε για την ενότητα, τόνιζε ταυτόχρονα και την αποφυγή από κάθε σχίσμα και αίρεση. Ερμηνεύοντας ο Άγιος το «την ενότητα της πίστεως…» που λέμε στην Θεία Λειτουργία, διευκρινίζει: “Πᾶς χριστιανὸς τότε δύναται νὰ ἔχη θετικὰς καὶ βεβαίας ἐλπίδας «ζωῆς αἰωνίου τυχεῖν», ἐὰν πάσει δυνάμει ἐργάζεται διὰ τὴν ἑνότητα τῆς Πίστεως, μισῶν πᾶν σχίσμα καὶ αἵρεσιν. Ἐὰν ἐν τῷ συνδέσμῳ τῆς κατὰ Χριστὸν ἀγάπης συνέχη καὶ συγκρατῇ τὴν ἑνότητα ταύτην, ἥτις μαρτυρεῖ τὴν κοινωνίαν, τὴν παρουσίαν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἐὰν τέλος, τόσον δι’ ἑαυτὸν ἕκαστος, ὅσον καὶ διὰ τοὺς ἄλλους, ἀλλὰ καὶ διά την καθόλου ζωήν του, τὸ πᾶν ἔχει ἀφήσει εἰς τὴν Πρόνοιαν τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ μας, τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ” ^[99].

Μάλιστα, όπως πληροφορούμαστε από τον βιογράφο του, Παναγιώτη Λόη, ο Άγιος αγανακτούσε με τις φιλενωτικές κινήσεις και με το Παγκόσμιo Συμβούλιο “Εκκλησιών”. Διαβάζουμε χαρακτηριστικά: “Ὁ Γέροντας ὅταν συνῆλθε εἰς τῆν Ρόδο [σσ. το 1959] τό «παγκόσμιο Συμβούλιο τῶν Ἐκκλησιῶν» πρός ἐξυπηρέτησι τῶν σκοτεινῶν περί ἑνότητος σχεδίων τῶν φραγκοπαποφίλων, εἰς τό ὁποῖο εἶχον λάβει μέρος καί οἱ ἐπιλήσμονες τῶν αὐστηρῶν διατάξεων τῆς Ἀγἰας Γραφῆς καί τῶν ἱερῶν Κανόνων νεωτερισταί καί οἱ κινούμενοι ἐκ καταχθονίων ἐλατηρίων ἀντιπρόσωποι τῶν Ὀρθοδόξων Αὐτοκεφάλων Ἐκκλησιῶν, ἡ ἀγανάκτησίς του ἧτο ἐντονωτέρα γιά να μή γίνη ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ὄργανο τῶν σκοτεινῶν δυνάμεων” ^[100]. Εκείνη την περίοδο, έγραψε και σχετικό άρθρο σε τοπική εφημερίδα της Πάτρας, το οποίο μάλιστα σημειώνει ο ίδιος στις σημειώσεις του ^[101], ως εξής: “Ὅτι τὸ «Παγκόσμιον Συμβούλιον Ἐκκλησιῶν» = κοσμικὸν συνέδριον τῶν αἱρετικῶν” ^[102].

Στο άρθρο αυτό γράφει ο Άγιος: “Πολύς θόρυβος ἐγένετο καί μεγάλη σημασία ἀπεδόθη εἰς τάς ἀποφάσεις τοῦ “Παγκοσμίου Συμβουλίου τῶν Ἐκκλησιῶν”, ὣς τοῦτο εἶτε αὐτοωνομάσθη εἴτε καί ἐτιτλοφορήθη. Ἀλλ᾽ ὁ θεσμός οὗτος εἶναι Ἔκκλησιαστικός καί φέρει τήν σφραγίδα τῆς ποτὲ ἥνωμένης “Μιᾶς, Ἀγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας” ἵνα οὕτω αἲ ἅποφάσεις αὐτοῦ ἔχουν κῦρος καί εἶναι αὐθεντικαί; Εἶναι τοπική τις σύνοδος, ἵνα οὕτω αἱ ἀποφάσεις αὐτοῦ ἔχουν τοὐλάχιστον κῦρος τοπικῶν ἤ τῶν ἐπί μέρους ἐκκλησιῶν, ἄχρις οὗ περιβληθῶσιν οἰκουμενικόν κῦρος, κατά τά ἐκκλησιαστικά θέσμια; Δέν τολμῶ νά ἀποφανθῶ ἐπ᾽ αὐτοῦ· ἄς κρίνῃ ἐπ᾽ αὐτοῦ πᾶς τις ἀναγινώσκων καί μελετῶν τά πρακτικά τοῦ συνεδρίου τούτου, ὣς ταῦτα διατυποῦνται ἐν τῷ ἐπισήμῳ δημοσιογραφικῷ ὀργάνῳ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος καί ἀφοῦ παραβάλῃ αὐτά πρός τά κείμενα τῶν οἰκουμενικῶν ἤ καί τοπικῶν Συνόδων -περίληψις τῶν ὁποίων εὕρηται ἐν τῷ ἱερῷ Πηδαλίῳ τῆς Ἐκκλησίας µας ἤ εἰς τό ἐπίσημον “Σύνταγμα τῶν Ἱερῶν Κανόνων”, τό ἔχον καί ἀνεγνωρισμένον ἐπιστημονικόν κῦρος, ἄς κρίνῃ ἀμερολήπτως. Ἔχουσι δὲ τὰ πρακτικὰ τοῦ Συνεδρίου, ὦδε: «Τὸ συνέδριον τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου τῶν Ἐκκλησιῶν συνῆλθεν ἐν τῷ Μεγάρω τῶν Ἱπποτῶν (Καστέλου)… Ἡ ἐναρκτήριος τελετὴ ἐγένετο ἐν πάσῃ μεγαλοπρεπείᾳ καὶ τάξει… Κατ’ αὐτὴν παρέστησαν… ὁ μουφτῆς τῆς Μουσουλμανικῆς Κοινότητος καὶ πᾶσαι αἱ λοιπαὶ πολιτικαί… Εἰς τὴν πρώτην σειρὰν εἶχον λάβει θέσιν οἱ Ἀρχιερεῖς καὶ ἱερεῖς ἀντιπρόσωποι τῶν Ὀρθ. Αὐτοκεφάλων Ἐκκλησιῶν καὶ τὸ προεδρεῖον τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν. Ἐπὶ τῆς ἕδρας ἦσαν ὁ πρόεδρος τῆς Κ. Ε. δρ. Φράϋ, ὁ Γενικὸς Γραμματεὺς Hooft, ὁ ἀντιπρόεδρος δρ. Payne καὶ παραπλεύρως οἱ γραμματεῖς καὶ στενογράφοι… ἤρχισεν ἡ τελετὴ διὰ συντόμου προσευχῆς τοῦ προέδρου δρὸς Φράϋ…». Θεωρῶ περιττὸν νὰ προσθέσω τα ἐν συνεχείᾳ διότι «ἐξ ὄνυχος τὸν λέοντα». Καὶ ἤδη ἐρωτᾶται πᾶς τις ὀρθόδοξος χριστιανός: εἶναι αὐτό ἐκκλησιαστικόν – ἱερατικόν Συνέδριον, εἰς τό ὁποῖον οἱ Ἀρχιερεῖς ἔχουν θέσιν εἰς τά θεωρεῖα, προεδρεύει δέ τούτου λαϊκός, ἔστω καί δόκτωρ; Εἶναι Συνέδριον τοῦτο Ἔκκλησιαστικόν, τοῦ ὁποίου τάς κατευθύνσεις δίδει καί τάς συζητήσεις ἤ θέματα θέτει πρός συζήτησιν ἕνας αἱρετικός, ξένος ἀπολύτως πρός τήν ὀρθόδοξον ἐκκλησίαν τάς παραδόσεις καί τούς ἱερούς Κανόνας Αὐτῆς, καθ᾽ οὕς: “Περί ὧν φανερώτατα, ἐθέσπισεν ἡ Αγία Γραφή οὐχί ψηφίζεσθαι ἀλλά μᾶλλον ἕπεσθαι χρή”; Εἶναι Εκκλησιαστικόν Συνέδριον αὐτό, τό ὁποῖον ἀγνοεῖ τάς περί φυγοτεκνίας καί περιορισμοῦ τῶν γεννήσεων ρητά καί σαφεῖς διατάξεις αὐτῆς ταύτης τῆς Ἀγίας Γραφῆς (βλέπε: Γέν. 38, 9-10) ἅμα δέ καί περιφρονεῖ τήν σωτήριον διά τῆν γυναῖκα θείαν διάταξιν (βλ. Α΄ Τιμ. 2, 15); Τέλος δέ εἶναι χριστιανικόν καί ἐκκλησιαστικόν συνέδριον αὐτό, εἰς τό ὁποῖον καταπατεῖται ἣ στοιχειώδης ἠθική τάξις καί ἡ ἁγνότης τοῦ Μυστηρίου τοῦ γάμου, ὅστις διά τῆς φυγοτεκνίας μεταβάλλεται εἰς εὐπρεπῆ (;) κατά συνθήκην παλλακείαν; Σιγάτωσαν οἱ ἐκφωνηταί του: “Μπράβο! ἱερωμένοι”(;)… Καὶ οἱ ὁποῖοι ἀσφαλῶς παρεπλανήθησαν ἁπό τάς μεγαλειώδεις καί θεαματικάς, ἐν μέσῳ ἐκκωφαντικῶν κρούσεων ὅλων τῶν ἱερῶν κωδώνων τῶν Ἔκκλησιῶν τῆς Ρόδου, ὑποδοχάς καθ᾽ ἅς ὁλόκληρος ἡ πόλις ὑπεδέχθη τά μέλη τοῦ κοσμικοῦ αὐτοῦ Συμβουλίου ἀντιποιουμένου τόν ἱερόν ὅρον «Οἰκουμένη» ὅστις εἶνε σύμβολον ἱερόν καί ὅσιον διά τῆν Ὀρθοδοξίαν τῆς Πατρίδος μας” ^[103].

10. Για την μασονία

Οι Οικουμενιστές:

Εδώ και περισσότερο από έναν αιώνα, η εικόνα που δίνει το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως είναι δυστυχώς ότι τάσσεται υπέρ της μασονίας. Αυτό μας δείχνουν: η μη καταδίκη της μασονίας από το Φανάρι, οι σχέσεις του Φαναρίου με την μασονία (χειροτονία στελέχους των Lions το 2017, Θεία Κοινωνία σε μασόνους κ.λπ.) ^[104], τα μη διαψευσθέντα μέχρι τώρα στοιχεία υπέρ της μασονικής ιδιότητας των Πατριαρχών Κωνσταντινουπόλεως Ιωακείμ Γ’ ^[105], Μελετίου Μεταξάκη ^[106], Βασιλείου Γ’ ^[107] και Αθηναγόρα ^[108], αλλά, και κυρίως το γεγονός ότι συμπίπτουν οι εκφάνσεις και οι επιδιώξεις της μασονίας και του Οικουμενισμού, ο οποίος προωθείται και από το Φανάρι ^[109].

Ο Άγιος Γερβάσιος:

Διαβάζουμε στην βιογραφία του Αγίου ότι την περίοδο που αναπτυσσόταν και νομιμοποιούνταν η μασονία στην Ελλάδα, τότε ο Άγιος Γερβάσιος: “ὁ διδάσκαλος καί ὁ καλός ποιμήν τῆς Ἐκκλησίας καί θαρραλέος ὑπερασπιστής τῆς Ὀρθοδοξίας καί τοῦ Ἔθνους, στάθηκε στό μετερίζι τοῦ ἀγῶνος καί μέ τόν πεπυρωμένο λόγο του, ἤλεγξε εὐθαρσῶς τήν συναγωγή τοῦ Σατανᾶ. «Δέν εἶναι -γράφει- ἀγαθοεργόν Ἵδρυμα, ὅπως πιστοποιεῖ ἢ “᾿Ἐφημερίς τῆς Κυβερνήσεως” δημοσιεύουσα, ἐπικυροῦσα καί ἐγκρίνουσα τό Καταστατικόν του ἀλλά Πανθεϊστική θρησκεία, ὑπουλοτάτης μορφῆς» ^[110]. Ὁ ὅσιος Πατήρ εἰς τά στήθη τοῦ ὁποίοὐ ἐκόχλαζε τό πῦρ τῆς πίστεως δέν ἡσυχάζει. Τόν Ἰανουάριο τοῦ 1950 πραγματοποιεῖ τέσσαρα κηρύγματα «περί τοῦ καταστρεπτικοῦ ἔργου τῆς Μασονίας», ὅπως ὁ ἴδιος σχετικά γράφει. Ἀγαποῦσε τήν πατρίδα µας καί τό ἔδειξε ὅπως ὀλίγοι. Σχολιάζοντας καί ἀναλύοντας ἕνα πρός ἕνα τά ἄρθρα τοῦ νομιμοποιηθέντος δυστυχὥς «Τεκτονικοῦ Ἱδρύματος», [..] γράφει µέ παρρησία καί δύναμι μεταξύ τῶν ἄλλων καί τά κάτωθι: «Μή τυχόν ὑπάρχουσιν ἀφανεῖς τινες φίλοι αὐτῆς καί ἐκ τῶν κληρικῶν; Αὐτό δέν θέλομεν νά τό πιστεύσωμεν. Ἀλλά ἡ μέχρι τοῦδε ἔνοχος σιωπή δίδει τό δικαίωµα καί εἰς ὕποπτα σχόλια… Ὁ Μασονισμός εἶναι οὐ μόνον πανθεϊστική θρησκεία ἀλλά καί ἐθελοθρησκεία, δηλαδή ὄχι ἁπλῶς αἵρεσις ἀλλά καί τι πλέον καί ἑπομένως ὅτι ἡ διοικοῦσα Εκκλησία µας δέν δύναται νά περιορίζεται μόνον εἰς ἐκδόσεις Ἐγκυκλίων οἷα ἡ τοῦ 1939 καί ὀφείλει καί καθῆκον ἔχει νά προβῇ εἰς πᾶν νόμιμον καί κανονικόν, συνεχίζουσα τό ἔργον τῶν οἰκουμενικῶν Συνόδων, αἱ ὁποῖαι ἀπέκοπτον ὁριστικῶς ἀπό τοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας πάντας τούς μή πιστεύοντας εἰς τό ἀπολυτρωτικόν ἔργον τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ καί τήν ὑπό τῶν Ἀποστόλων Αὐτοῦ κηρυχθεῖσαν ἀλήθειαν “ἥτις οὐχ ἐν πειθοῖς ἀνθρωπίνης σοφίας λόγοις, ἀλλά ἐν ἀποδείξει πνεύματος καί δυνάμεως”. Μή πράττουσα δέ τοῦτο καί περιοριζομένη μόνον εἰς τήν ἔκδοσιν Ἐγκυκλίων ἀφήνει τόν λαόν της νά κατακλύζῃ ἐλευθέρως τα τεκτονικά μέγαρα τά ὁποῖα εἶναι πεπληρωμένα. “ἐκ λύκων λυμαινομένων τό ποίμνιον αὖτης”…» ^[111]. Ὃ θεοφόρος πατέρας γιά τό σιωνιστικό αὐτό κατασκεύασμα πού ἀρνεῖται τήν θεότητα τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ καί πριονίζει τό ταλαίπωρο Ἔθνος μας γράφει: «Ὁ Μασονισμός δέν εἶναι ἀγαθοεργόν ἵδρυμα ὅπως κολακεύεται νά διαφημίζει ἑαυτόν… εἶναι παγίς, ἥτις συλλαμβάνει εὐκόλως πάντα μυόφθαλμον ὑλιστήν, ἐπιστήμονα καί ἀφελῆ. Εἶναι αὐτός οὗτος ὁ ἀντίχριστος, τοῦ ὁποίου οἱ ὀπαδοί πάντες φέρουσι τό χάραγμα ἤ τήν σφραγίδα τοῦ Θηρίου τῆς Ἀποκαλύψεως, τό ὁποῖον “καί μέλλει ἀναβαίνειν ἐκ τῆς ἀβύσσου καί εἰς ἀπώλειαν ὑπάγειν· καί θαυμάσονται οἱ κατοικοῦντες ἐπί τῆς γῆς, ὧν οὐ γέγραπται τό ὄνομα ἐπί τό βιβλίον τῆς ζωῆς ἅπό καταβολῆς κόσμου” (Αποκ. 17, 8)»^[112] .” ^[113]

Σε ομιλία του για τον βίο του Αγίου Ιερωνύμου, είχε αναφέρει ο Άγιος Γερβάσιος: “Ἀλλά καί πόσοι εξ ἡμῶν ἡγνοοῦμεν καί ἀγνοοῦμεν ἕν ἐπεισόδιον τῆς ζωῆς του [σσ. Αγίου Ιερωνύμου] τό ὁποῖον θα σωφρονίσῃ πολλούς: Ἠρέσκετο πολύ νά μελετᾷ τά ῥητορικά σχήματα τοῦ Κικέρωνος καί εἰς τό φιλοσοφικόν αὐτοῦ σύστημα κατηνάλωνεν οὐκ ὀλίγας ὥρας· ἀλλά τί τοῦ συνέβη; Βλέπει καθ᾽ ὕπνους ὅτι παρίστατο ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ καί ἤκουσε φωνήν «Ἱερώνυμε, τἱ εἶσαι;», «Χριστιανός» ἁπαντᾷ ἐκεῖνος ἀλλ᾽ ἀκούει ἀμέσως· «Ψεύδεσαι· εἶσαι Κικερωνικός. Ἀλλ᾽ οὐαί σοι». Ἀποκρυφισταί· πνευματισταί· θεοσοφισταί· Μή τοῦτο ἐλέχθη καί δι᾽ ὑμᾶς;” ^[114]. Έλεγε αλλού: “Οι ασχολούμενοι με τα διάφορα είδη της μαντείας, χαρτομαντείας, μασσωνίας, στοιχήματα κ.τ.τ., υφίστανται την διανοητικήν τύφλωσιν και πώρωσιν… Μάλιστα, τοσαύτης αναισθησίας και πωρώσεως, ώστε να αγνοούν τας Γραφάς, ώστε δι’ αυτούς αι Άγιαι Γραφαί να είναι βιβλία εσφραγισμένα” ^[115].

“Ὃ ἀκοίμητος λευΐτης πού βρίσκεται εἰς ἐπιφυλακή εἰς τό χαράκωμα τῆς πίστεως, ἐνημερωμένος ἐπάνω εἰς ὅλα τά σημεῖα τῶν σπηλαίων τῆς διαφθορᾶς, εἶπε γιά τήν μασονικῆς προσελεύσεως «ἐξωεκκλησιαστική ὀργάνωσι τοῦ Ρόταρυ» ^[116] ὅτι «θά ἔπρεπε ὣς μυστική ὀργάνωσις νά καταδιωχθῇ καί ποινικῶς ὡς προσκρούουσα εἰς τό Ἑλληνικόν Σύνταγμα» ^[117]. Γιά τήν θλιβερή καί ξένη πρός τήν Ὀρθόδοξη πίστη μας διεθνιστική ὀργάνωσι τοῦ Ρόταρυ πού εἶναι προθάλαμος τῆς μασονίας καί στήν ὑπηρεσία τοῦ Σατανᾶ, ὁ Γέροντας δημοσίευσε ἄρθρο σέ χριστιανικό περιοδικό τῶν Ἀθηνῶν μέ τόν τίτλο· «Ὁ Ῥοταριανισμός» -τό ἄρθρο αὐτό κυκλοφόρησε καί σέ χιλιάδες φέιγ – βολάν- εἰς τό ὁποῖον μεταξύ ἄλλων γράφει: «… Δέν πταίουν οὗτοι. Πταίουν ὅσοι ἀφῆκαν τόν ἀμπελῶνα τοῦ Κυρίου ξέφραγον καί ὅσοι, ἐν ᾧ καταδιώκουν τόν κομμουνισμόν ὣς ἐπικίνδυνον, ἐπιτρέπουν νά συνεδριάσουν κ.τ.λ. ὅλοι οἱ κοσμοπολῖται ἐλευθέρως· [..] Γνωρίζω τώρα ὅτι δέν μπορεῖτε νά κάνετε τίποτε, ὅπως καί πρός ἀναχαίτισιν τοῦ µασονισμοῦ. Τοὐλάχιστον διαφωτίσατε ἐκείνους πού δέν γνωρίζουν τί εἶναι Ρόταρυ καὶ Ῥοταριανισμός» ^[118]. Σέ ἄλλο κείμενό του γράφει γιά τήν θλιβερή αὐτή μασονική ὀργάνωσι πού ὕπουλα καί ἀθόρυβα ἀλλοιώνει συνειδήσεις, τά κάτωθι: «Νεωτερίζοντες Ἕλληνες ἀφυπνίσατε. Η Πατρίς ἔχει ἀνάγκην τέκνων Ἑλλήνων καί ὄχι Ροταριανῶν πατριωτῶν καί ξενομανῶν τοιούτων. Ἡ Ἑλλάς ἔχει ἀνάγκην Ἑλλήνων ζηλωτῶν καὶ θαυμαστῶν τῶν παλαιῶν καί νεωτέρων θριάμβων της καί πολιτῶν οἱ ὁποῖοι θά ζῶσι διά τήν αἰωνίαν ζωήν της καί τά ἔνδοξα μεγαλεῖα της καί οὐχί δι᾽ ἀπομιμήσεως κοσμοπολιτικῶν ἰδεῶν καί τάσεων, ἀλλά διά πράξεων καί ἐνεργειῶν, πού θά στρέφουν τήν προσοχήν καί θά τονώνουν τήν εὐλάβειαν καί τόν σεβασμόν πρός τήν κοιτίδα τοῦ πολιτισμοῦ καί τήν τροφόν -διά τῆς γλώσσης της- τοῦ Χριστιανισμοῦ»^[119].” ^[120]

Επίλογος

Από όλα τα παραπάνω, είναι νομίζουμε φανερό το πόσο απέχουν οι διδαχές του Αγίου Γερβασίου με αυτές των Οικουμενιστών και συνεπώς η υποκρισία της αγιοκατάταξης αυτής. Εμείς λοιπόν, ας ακολουθήσουμε την οδό της Ορθοδοξίας και ας αντισταθούμε στον Οικουμενισμό, ο οποίος με τέτοιες κινήσεις προσπαθεί να παρουσιαστεί σαν Ορθοδοξία. Με τις ευχές του Αγίου Γερβασίου και όλων των Αγίων, ας μας χαρίζει ο Τριαδικός Θεός την δύναμη και την φώτιση, στους δύσκολους αυτούς καιρούς, στους οποίους «βαλλόμεθα πανταχόθεν», να φυλάξουμε «τήν παρακαταθήκην, τήν Ὀρθοδοξίαν ἀλώβητον, ἥν παρελάβομεν, ἣν οἱ ἅγιοι ἀπόστολοι καί θεῖοι πατέρες μᾶς ἐνεπιστεύθησαν, εἰδότες παρά τίνων ἐλάβομεν»!

«Ἅγιε Γερβάσιε πρέσβευε ὑπὲρ ἡμῶν»

Ἀπολυτίκιον.
Ἦχος γ΄. Θείας πίστεως

Μύρων ἔμπλεοι, τῶν κηρυγμάτων, οἱ πανίεροι, λόγοι σου, πάτερ, εὐωδίαζον τὰς Πάτρας, Γερβάσιε, ἡ ἀρετὴ δὲ τοῦ βίου σου ἄριστα, διπλοῦν προυξενεὶ σοὶ στέφανον εὔαθλον, ὅθεν αἴτησαι Χριστῷ τῷ Θεῷ δωρήσασθε, εἰρήνην τοῖς πιστοῖς καὶ μέγα ἔλεος.

Παραπομπές

• [1] “Ανακοινωθέν για τις εργασίες της Αγίας και Ιεράς Συνόδου (17 Νοεμβρίου 2023)”: https://ec-patr.org
• [2] Άρθρο με τίτλο “Πνευματικός οδηγός και διδάσκαλος-Η Πάτρα πανηγυρίζει για την αγιοκατάταξη του Γερβάσιου Παρασκευόπουλου”: https://gnomip.gr
• [3] Ομιλία ΙΣΤ’ (16), Λεχθείσα εν τω άμβωνι της μεγάλης Εκκλησίας, Ε.Π.Ε. 12, 415: https://online.anyflip.com
• [4] Παναγιώτου Αντ. Λόη, Γερβάσιος: Ο άγνωστος Άγιος των ημερών μας και Φάρος των Πατρών, τόμος Α’, εκδ. Α’, Πάτρα 1998, σελ. 22-24.
• [5] Παναγιώτου Αντ. Λόη, Γερβάσιος: Ο άγνωστος Άγιος…, ό.π., σελ. 24.
• [6] Παναγιώτου Αντ. Λόη, Γερβάσιος: Ο άγνωστος Άγιος…, ό.π., σελ. 39-41
• [7] Βλ. και λήμμα στη Wikipedia με τίτλο “Άγιος Γερβάσιος Παρασκευόπουλος”: https://el.wikipedia.org
• [8] Παναγιώτου Αντ. Λόη, Γερβάσιος: Ο άγνωστος Άγιος…, ό.π., σελ. 35. https://www.dromokirix.gr
• [9] Παναγιώτου Αντ. Λόη, Γερβάσιος: Ο άγνωστος Άγιος…, ό.π., σελ. 51-56
• [10] Παναγιώτου Αντ. Λόη, Γερβάσιος: Ο άγνωστος Άγιος…, ό.π., σελ. 57
• [11] Παναγιώτου Αντ. Λόη, Γερβάσιος: Ο άγνωστος Άγιος…, ό.π., σελ. 75-79
• [12] Παναγιώτου Αντ. Λόη, Γερβάσιος: Ο άγνωστος Άγιος…, ό.π., σελ. 303-306
• [13] Άρθρο του π. Αναστασίου Γκοτσόπουλου με τίτλο: “90 ΧΡΟΝΙΑ ἀπὸ τὴ Συνοδικὴ καταδίκη ἑνὸς Ἁγίου … (17 Μαρτίου 1931)”: https://tasthyras.wordpress.com
• [14] Παναγιώτου Αντ. Λόη, Γερβάσιος: Ο άγνωστος Άγιος…, ό.π., σελ. 86.
• [15] Άρθρο του π. Αναστασίου Γκοτσόπουλου με τίτλο: “90 ΧΡΟΝΙΑ ἀπὸ τὴ Συνοδικὴ καταδίκη ἑνὸς Ἁγίου … (17 Μαρτίου 1931)”: https://tasthyras.wordpress.com
• [16] Εφημερίδα Νεολόγος Πατρών, τεύχος 2/7/1964, σελ. 4. http://www.mouseiotipou.gr Παναγιώτου Αντ. Λόη, Γερβάσιος: Ο άγνωστος Άγιος…, ό.π., σελ. 832.
• [17] Παναγιώτου Αντ. Λόη, Γερβάσιος: Ο άγνωστος Άγιος…, ό.π., σελ. 829-837.
• [18] Επικήδειος ομιλία του Καντιώτη για τον Άγιο Γερβάσιο στον Ι.Ν. Αγίου Δημητρίου Πατρών. Παναγιώτου Αντ. Λόη, Γερβάσιος: Ο άγνωστος Άγιος…, ό.π., σελ. 905.
• [19] Κείμενο με τίτλο “Ομολογία πίστεως κατά του Οικουμενισμού”: https://www.impantokratoros.gr
• [20] Κείμενο με τίτλο “Την Ομολογία Πίστεως υπο­γράφουν (περίπου 24000 άτομα)”: https://www.impantokratoros.gr
• [21] Ορθόδοξος Τύπος, τεύχος 1797, 11/9/2009, σελ. 5
• [22] “Τά δύο ἄθεσμα, ἀντικανονικά, ἀντισυνοδικά καί ἀντορθόδοξα γεγονότα, ἡ ψευδοσύνοδος τοῦ Κολυμπαρίου (Ἰούνιος 2016) καί τό ψευδοαυτοκέφαλο τῆς Οὐκρανίας (Ἰανουάριος 2019), δέν εἶναι ἄσχετα μεταξύ τους. Προέρχονται ἀμφότερα ἀπό τή ἐπιδίωξη τῆς Κωνσταντινούπολης νά μεταλλάξει, νά μεταβάλει τά μέχρι τώρα «πρεσβεῖα τιμῆς», τά ὁποῖα ὅλες οἱ τοπικές ἐκκλησίες σέβονται καί ἀναγνωρίζουν, σέ «πρωτεῖο ἐξουσίας» ἐπί παγκοσμίου ἐπιπέδου. Ὁ οἰκουμενικός πατριάρχης, δηλαδή, νά μήν εἶναι ἁπλῶς ὁ προκαθήμενος τῆς Ἐκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως, ὅπως θέλει ἡ Ὀρθόδοξη Παράδοση, τιμητικά πρῶτος μεταξύ τῶν ἄλλων ἴσων πρός αὐτόν προκαθημένων, «πρῶτος μεταξύ ἴσων» (primus inter pares), ἀλλά πρῶτος ὑπεράνω τῶν μή ἴσων πρός αὐτόν προκαθημένων, «πρῶτος ἄνευ ἴσων» (primus sine paribus), πατριάρχης ὅλων τῶν Ὀρθοδόξων κατά τήν νέα παπίζουσα ἐκκλησιολογία τοῦ Φαναρίου. Καταργεῖται δηλαδή ἡ ἰσότητα ὅλων τῶν ἐπισκόπων, καί προβάλλεται ἡ παγκόσμια δικαιοδοσία τοῦ πρώτου, ὁ ὁποῖος μάλιστα ἐσχάτως χαρακτηρίζεται, ἀμαθῶς ἤ σκοπίμως, καί ὡς κεφαλή τῆς Ἐκκλησίας, πρᾶγμα πού ἀποτελεῖ βλασφημία ἐναντίον τοῦ ἱδρυτοῦ τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Κυρίου Ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὁ ὁποῖος μόνος κατά τήν Ἁγία Γραφή καί τήν Πατερική Παράδοση εἶναι ἡ κεφαλή τῆς Ἐκκλησίας.”
  – Σύναξις Ορθοδόξων Κληρικών και Μοναχών
  Άρθρο με τίτλο “ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗΣ ΚΑΙ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ: Από την αίρεση του Κολυμπαρίου στο Ουκρανικό σχίσμα και στην “Ένωση των Εκκλησιών””: https://katanixi.gr
  Βλ. επίσης σχετικά κείμενα:
  π. Νικόλαος Μανώλης, “Ο “πρώτος χωρίς ίσο” της φαναριώτικης νεο-θεολογίας [ΒΙΝΤΕΟ]”:
  https://katanixi.gr
  π. Θεόδωρος Ζήσης, “Πρωτοφανής αποστασία Επισκόπων σε θέματα πίστεως”:
  https://katanixi.gr
  Ορθόδοξη Αδελφότητα Testimonianza Ortodossa, “Primus sine paribus είναι η κεφαλή του σώματος της Εκκλησίας, ο Κύριος Ιησούς Χριστός”: https://tasthyras.wordpress.com
• [23] Αρχιμανδρίτου Γερβασίου Χ. Παρασκευόπουλου, Ερμηνευτική επιστασία επί της Θείας Λειτουργίας, εκδ. Β’, Πάτρα 2005, σελ. 221-222.
• [24] Αρχιμανδρίτου Γερβασίου Χ. Παρασκευόπουλου, Ερμηνευτική επιστασία…, ό.π., σελ. 224.
• [25] Αρχιμανδρίτου Γερβασίου Χ. Παρασκευόπουλου, Ερμηνευτική επιστασία…, ό.π., σελ. 426.
• [26] Αρχιμανδρίτου Γερβασίου Χ. Παρασκευόπουλου, Ερμηνευτική επιστασία…, ό.π., σελ. 223-224.
• [27] Αρχιμανδρίτου Γερβασίου Χ. Παρασκευόπουλου, Ερμηνευτική επιστασία…, ό.π., σελ. 600. https://drive.google.com Βλ. και Άρθρο του π. Αναστασίου Γκοτσόπουλου με τίτλο: “90 ΧΡΟΝΙΑ ἀπὸ τὴ Συνοδικὴ καταδίκη ἑνὸς Ἁγίου … (17 Μαρτίου 1931)”: https://tasthyras.wordpress.com
• [28] Παναγιώτου Αντ. Λόη, Γερβάσιος: Ο άγνωστος Άγιος…, ό.π., σελ. 34-35. Αφηγείται ο Παναγιώτης Κωνσταντόπουλος, συμμαθητής του Αγίου Γερβασίου, ο διπλανός του. https://www.dromokirix.gr
• [29] Άρθρο με τίτλο “Ο Χειροτονητήριος Λόγος του νέου Μητροπολίτη Φλωρίνης, Πρεσπών και Εορδαίας κ. Ειρηναίου”: https://neaflorina.gr
• [30] Άρθρο του Αγίου Γερβασίου με τίτλο «Η εκλογή των Επισκόπων» Περιοδικό Ανάπλασις, τεύχος 44, Οκτώβριος 1956, σελ. 125. https://drive.google.com
• [31] Άρθρο του Αγίου Γερβασίου με τίτλο «Αναμνήσεις μου από τον Πατέρα Σεραφείμ» Περιοδικό Ανάπλασις, τεύχος 13, Ιανουάριος 1954, σελ. 301. https://drive.google.com
• [32] Άρθρο του Αγίου Γερβασίου με τίτλο «Επί των Θείων και Ιερών Κανόνων – Επί του ΙΕ’ Αποστολικού τις ηδεινοτέρα εφημεριακή πληγή», στο περιοδικό «Ιωάννης ο Βαπτιστής», τεύχος 1, Μάρτιος 1949, σελ. 3-4. Παναγιώτου Αντ. Λόη, Γερβάσιος: Ο άγνωστος Άγιος…, ό.π., σελ. 157
• [33] Δηλωσεις στο διαδικτυακό συνέδριο «Προκλήσεις και προοπτικές του ορθόδοξο-καθολικού θεολογικού διαλόγου» αφιερωμένο στους τρόπους αναζήτησης ενότητας μεταξύ Ορθόδοξων και Καθολικών. Άρθρο με τίτλο “Αρχιεπ. Ιώβ: Ορθόδοξοι δεν έχουν πρόβλημα να αναγνωρίσουν πρωτείο της Ρώμης” https://spzh.news/gr
  Βίντεο με τίτλο “Challenges and Perspectives of the Orthodox-Catholic theological Dialogue”:
  https://youtu.be
• [34] Βίντεο με τίτλο “Πρωτοπρ. Θεόδωρος Ζήσης, Περί της πατριαρχικής αλλαγής των Ιερών Κανόνων [ΒΙΝΤΕΟ 2016]”: https://youtu.be
  Απομαγνητοφώνηση: https://averoph.wordpress.com
• [35] Ἀρχιμ. Βαρθολομαιου Χ. Αρχοντωνη, Περὶ τὴν κωδικοποίησιν τῶν Ἱ. Κανόνων καὶ τῶν Κανονικῶν Διατάξεων ἐν τῇ Ὀρθοδόξῳ Ἐκκλησίᾳ, Ἀνάλεκτα Βλατάδων 6, εκδ. Πατριαρχικόν Ίδρυμα Πατερικών Μελετών, Θεσσαλονίκη 1970, σελ. 73. https://katanixi.gr
• [36] https://www.dromokirix.gr
• [37] https://www.dromokirix.gr
• [38] Αρχιμανδρίτου Γερβασίου Χ. Παρασκευόπουλου, Υπό το φως των ιερών κανόνων – Επίκαιρα Προβλήματα, εκδ. Β’, Πάτρα 1962, σελ. 131.
• [39] Μαρτυρία Παναγιώτας Βερροιοπούλου-Δημητρακοπούλου
• [40] Αρχιμανδρίτου Γερβασίου Χ. Παρασκευόπουλου, Υπό το φως των ιερών κανόνων…, ό.π., σελ. 5.
• [41] Αρχιμανδρίτου Γερβασίου Χ. Παρασκευόπουλου, Υπό το φως των ιερών κανόνων…, ό.π., σελ. 161-162.
• [42] Αρχιμανδρίτου Γερβασίου Χ. Παρασκευόπουλου, Υπό το φως των ιερών κανόνων…, ό.π., σελ. 133.
• [43] Αρχιμανδρίτου Γερβασίου Χ. Παρασκευόπουλου, Υπό το φως των ιερών κανόνων…, ό.π., σελ. 178.
• [44] Άρθρο του Αγίου Γερβασίου με τίτλο «Οι ιεροί Κανόνες τα θεμέλια της Εκκλησίας», στο περιοδικό «Ενορία», τεύχος 134, 5/4/1952, σελ. 69-70.
• [45] Παναγιώτου Αντ. Λόη, Γερβάσιος: Ο άγνωστος Άγιος…, ό.π., σελ. 150-152 https://www.dromokirix.gr
• [46] “κρίνει ἀναγκαῖον νά συνοδεύηται οὗτος [σσ. ο διάλογος] πάντοτε ὑπό τῆς ἐν τῷ κόσμῳ μαρτυρίας διά πράξεων ἀμοιβαίας κατανοήσεως καί ἀγάπης [..] ἀποκλειομένης πάσης πράξεως προσηλυτισμοῦ, οὐνίας ἤ ἄλλης προκλητικῆς ἐνεργείας ὁμολογιακοῦ ἀνταγωνισμοῦ”
  Κείμενο ΣΤ της “συνόδου” του Κολυμπαρίου, «Σχέσεις της Ορθοδόξου Εκκλησίας προς τον λοιπόν Χριστιανικόν κόσμον», παράγραφος 23. https://www.holycouncil.org
  Βλ. Κείμενο π. Σεραφείμ Ζήση με τίτλο “Γιατί είναι αιρετική η Σύνοδος του Κολυμπαρίου (συνοπτικώς)”, παράγραφος “Τό Κολυμπάρι ἀρνήθηκε τήν ἱεραποστολή μας στούς αἱρετικούς”: https://agiosiosif.gr
• [47] “Ἐάν σταθῶμεν μέ τό προσῆκον δέος ἀπέναντι τῶν προσωπικῶν ἀναζητήσεων ἑκάστης ψυχῆς, ἡ ὁποία, γεννηθεῖσα εἰς ὡρισμένην θρησκευτικήν παράδοσιν, ἀνοίγει τάς πτέρυγάς της, διά νά πετάξῃ εἰς ἀναζήτησιν τοῦ Ἠγαπημένου, ἀντιλαμβανόμεθα ὅτι ἔχομεν ἀνθρώπινον χρέος νά σεβασθῶμεν ἀπολύτως τήν προσωπικήν πορείαν ἑκάστου πρός τήν ὑπερτάτην ἀγάπην. Τότε ἐναγκαλιζόμεθα ἐν εἰρήνῃ τήν ψυχήν αὐτήν καί παρακολουθοῦμεν ἐν ἄκρᾳ σιωπῇ καί προσευχῇ τήν πορείαν της, εἴτε συμβαδίζει μέ ἡμᾶς (τούς χριστιανούς) εἴτε ἀκολουθεῖ ἄλλον δρόμον (λ.χ. τόν Ἰουδαϊσμόν ἤ τό Ἰσλάμ), διότι ὁ Ἠγαπημένος Θεός, ὁ Κύριός της, τήν ἀναμένει καί θά τῆς δείξει τόν δρόμον. Δέν χρειάζεται ἀπό μέρους ἡμῶν οὐδεμία βία, οὐδεμία πίεσις, μόνον στοργή καί εἰρήνη”. – Βαρθολομαίος
  “Σύναξις Ορθοδόξων Κληρικών και Μοναχών, Πατριάρχου Βαρθολομαίου Οικουμενιστικά Λεχθέντα και πραχθέντα (Μέρος 2ον)”, παράγραφος 12: https://katanixi.gr
  Άρθρο με τίτλο “Ἡ ταύτισις τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου μέ τάς θέσεις τῆς Μασωνίας εἶναι σύμπτωσις;”, Ὀρθόδοξος Τύπος, τεύχος 1907, 23/12/2011, σελ. 1, 7.
  Διαθρησκειακή Βρυξελλῶν, ἐνώπιον ἐκπροσώπων τοῦ Ἰουδαϊσμοῦ, τοῦ Ἰσλάμ καί διαφόρων χριστιανικῶν «ὁμολογιῶν» (20-12-2001). Περιοδικό «Ἐπίσκεψις» τεύχος 603, (2001), σελ. 15.
  Βλ. και: https://anti-ecumenist.blogspot.com
• [48] “Σύναξις Ορθοδόξων Κληρικών και Μοναχών, Πατριάρχου Βαρθολομαίου Οικουμενιστικά Λεχθέντα και πραχθέντα (Μέρος 2ον)”, παράγραφος https://katanixi.gr Περιοδικό «Ἐπίσκεψις», τεύχος 545 (1997), σελ. 5
• [49] “Σύναξις Ορθοδόξων Κληρικών και Μοναχών, Πατριάρχου Βαρθολομαίου Οικουμενιστικά Λεχθέντα και πραχθέντα (Μέρος 1ον)”, νούμερο 12: https://katanixi.gr
  Εφημερίδα «Καθολική», 22/7/2003, σελ. 4-5.
  Νικολάου Σωτηρόπουλου, Ἀντιοικουμενιστικά, εκδ. Β’, Αθήνα 2005, σελ. 24-26: https://archive.org
  π. Θεοδώρου Ζήση, «Γένεση καί ἐξέλιξη τῆς πατρομαχικῆς μεταπατερικότητας», Θεοδρομία έτος ΙΔ, τεύχος 1 (Ἰανουάριος-Μάρτιος 2012) 45-46.
  Βλ. και “Συμπλέουν τα «πιστεύω» των Οικουμενιστών και των μασόνων! Σύμπτωση; (Α΄)”: https://anti-ecumenist.blogspot.com
• [50] Παναγιώτου Αντ. Λόη, Ομιλεί ένας σύγχρονος Άγιος, εκδ. Πάτρα 2000, σελ. 128-129.
• [51] Αρχιμανδρίτου Γερβασίου Χ. Παρασκευόπουλου, Ευσεβείς Μελέται επί των Κυριακών Ευαγγελικών Αναγνωσμάτων μετά προσθήκης και άλλων τινών εόρτιων μελετών, εκδ. Πάτρα, 1950, σελ. 91-92.
• [52] Παναγιώτου Αντ. Λόη, Ομιλεί ένας σύγχρονος Άγιος…, ό.π., σελ. 78-80.
  Βλ. και Αρχιμανδρίτου Γερβασίου Χ. Παρασκευόπουλου, Ευσεβείς Μελέται…, ό.π., σελ. 198-200
• [53] Για την Κυριακή της Ορθοδοξίας. Αρχιμανδρίτου Γερβασίου Χ. Παρασκευόπουλου, Ευσεβείς Μελέται…, ό.π., σελ. 173
• [54] “Ἐπειδὴ κατὰ τὸν προσεχῆ ἑορτασμὸν τῆς μνήμης τοῦ Ἁγίου ἐνδόξου Ἀποστόλου Ἀνδρέου, θρονικὴν ἑορτὴν τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως, εἶναι πολὺ πιθανόν, ὡς συνέβη μέχρι σήμερον καὶ ἔχει καθιερωθῇ ὡς τυπικόν, νὰ παραστῇ παπικὴ ἀντιπροσωπεῖα πρὸς συνεορτασμόν, νὰ ἀνταλλαγῆ ἀσπασμὸς κατὰ τὸ «ἀγαπήσωμεν ἀλλήλους» καὶ νὰ ἀπαγγελθῇ ἡ Κυριακὴ προσευχὴ ὑπὸ τῶν παπικῶν τελουμένης τῆς Ὀρθοδόξου Θείας Λειτουργίας, ταπεινῶς φρονοῦμεν ὅτι δέον νὰ γράψωμεν ἐπειγόντως εἰς τὸ σεπτὸν Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον, ὅπως πάσῃ θυσίᾳ ἀποφευχθοῦν αἱ ἐνέργειαι αὐταὶ ὡς ἀντικανονικαί, ὡς ἀνατρέπουσαι τὰ ὀρόδοξα δόγματα καὶ τὴν ὀρθόδοξον ἐκκλησιολογίαν, ὡς προκαλοῦσαι βαρύτατον σκανδαλισμὸν εἰς τοὺς πιστοὺς ὀρθοδόξους χριστιανοὺς ἐπὶ ζημίᾳ του κύρους τοῦ σεπτοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου καὶ ὡς αὐξάνουσαι τὰς πιθανότητας σοβαροῦ τραυματισμοῦ τῆς ἑνότητος τῆς Ἐκκλησίας” – π. Γεώργιος Καψάνης
  Ορθόδοξος Τύπος, τεύχος 438, 2/1/1981, σελ. 1, 4.
• [55] “Κατά τήν ἐπίσκεψη τοῦ αἰρεσιάρχου Πάπα Βενεδίκτου ΙΣΤ΄ στήν Κωνσταντινούπολη (Νοέμβριος 2006), τοῦ ἔψαλαν πολυχρόνιο, εἰδικά ἀπολυτίκια, τό «εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου», τόν θυμίαζαν οἱ διάκονοι προσερχόμενο, τοῦ ἔδωσε λειτουργικό ἀσπασμό ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος μέσα στή Θεία Λειτουργία, τοῦ ἐπέτρεψαν νά πεῖ τό «Πάτερ ἡμῶν», ὑπέγραψαν κοινή διακήρυξη καί πλεῖστα ἄλλα, μέ τά ὁποῖα κουρελιάσθηκαν οἱ Ἱεροί Κανόνες, πού ἀπαγορεύουν τίς συμπροσευχές μέ τούς αἱρετικούς”.
  “Σύναξις Ορθοδόξων Κληρικών και Μοναχών, «Οικουμενιστών λεχθέντα και πραχθέντα Α΄» (Μέρος 3ον)”, παράγραφος 4: 30-11-2006 Ἐπίσκεψη τοῦ αἱρεσιάρχου Πάπα Βενεδίκτου ΙΣΤ΄ στό Φανάρι γιά τήν Θρονική ἑορτή: https://katanixi.gr
  Βίντεο με τίτλο “ΔΟΞΟΛΟΓΙΑ ΣΤΟ ΦΑΝΑΡΙ 28 ΝΟΕ 2006 ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΣ Ο Α’ & ΒΕΝΕΔΙΚΤΟΣ Ο ΙΣΤ’”: https://youtu.be
  25:14 – Μνημόνευση του πάπα Βενέδικτου ΙΣΤ’
  30:02 – Το «Πάτερ ημών» από τον Βαρθολομαίο και τον πάπα Βενέδικτο ΙΣΤ’
  41:35 – Πολυχρόνιο στον πάπα Βενέδικτο ΙΣΤ’
  44:40 – Ο πάπας Βενέδικτος ΙΣΤ’ “ευλογεί”
  Βλ. και βίντεο με τίτλο “ Papal Voyage to Ecumenical Patriarchate – Doxology of Tha…”: https://youtu.be
• [56] Θεία Λειτουργία στον Πατριαρχικό Ναό του Αγίου Γεωργίου, στην Κωνσταντινούπολη, 30/11/2014.
  “Σύναξις Ορθοδόξων Κληρικών και Μοναχών, Πατριάρχου Βαρθολομαίου Οικουμενιστικά Λεχθέντα και πραχθέντα (Μέρος 20ον)”, παράγραφος 9: 30-11-2014 : Πατριαρχική καί Συνοδική Θεία Λειτουργία παρουσίᾳ τοῦ Πάπα στό Φανάρι:
  https://katanixi.gr
  Βίντεο με τίτλο “Pope Francis in Turkey – Divine Liturgy and Common Declaration – 2014.11.30”: https://youtu.be
  1:32:57 – Λειτουργικός ασπασμός Βαρθολομαίου και πάπα Φραγκίσκου
  1:53:33 – Το «Πάτερ ημών» στα λατινικά από τον πάπα Φραγκίσκο
  2:50:10 – Πολυχρόνιο στον πάπα Φραγκίσκο
  Βλ. και Βίντεο με τίτλο “Θρονική Εορτή Φαναρίου με παρουσία Πάπα Φραγκίσκου (30.11.2014)”: https://youtu.be
  Βλ. και άρθρο του π. Αναστασίου Γκοτσόπουλου με τίτλο “Θρονική εορτή με τον Αγιώτατο”: https://www.impantokratoros.gr
• [57] Θεία Λειτουργία (1/6/2002) στή βασιλική τοῦ Ἁγίου Ἀπολλιναρίου στή Ραβέννα τῆς Ἰταλίας, ἱερουργοῦντος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου, ὁ ὁποῖος μετέδωσε τά Ἄχραντα Μυστήρια σέ αἱρετικούς λαϊκούς παπικούς. Παρίσταντο καί ἐκπρόσωποι διαφόρων αἱρέσεων καί θρησκειῶν.
  “Σύναξις Ορθοδόξων Κληρικών και Μοναχών, Πατριάρχου Βαρθολομαίου Οικουμενιστικά Λεχθέντα και πραχθέντα (Μέρος 2ον)”, παράγραφος 15.
  https://katanixi.gr
  Βίντεο με τίτλο “ΑΓ ΑΠΟΛΛΙΝΑΡΙΟΣ ΡΑΒΕΝΝΑ – ΙΤΑΛΙΑ”: https://youtu.be
• [58] Προσφώνηση του Αθηναγόρα Α’ προς Ορθοδόξους Ιερείς της Ι. Αρχιεπισκοπής Αμερικής και της Ι. Μητροπόλεως Γερμανίας, Αύγουστος 1971. Καταγραφή: π. Γεώργιος Δ. Μεταλληνός.
  Ορθόδοξος Τύπος, τεύχος 365, 13/7/1979, σελ. 4.
• [59] Άρθρο του π. Αναστασίου Γκοτσόπουλου με τίτλο “Θρονική εορτή με τον Αγιώτατο”, παράγραφος “Από την απλή συμπροσευχή στο συλλείτουργο”: https://www.impantokratoros.gr
• [60] Αρχιμανδρίτου Γερβασίου Χ. Παρασκευόπουλου, Ερμηνευτική επιστασία…, ό.π., σελ. 385.
• [61] Παναγιώτου Αντ. Λόη, Γερβάσιος: Ο άγνωστος Άγιος…, ό.π., σελ. σελ. 86.
• [62] Αρχιμανδρίτου Γερβασίου Χ. Παρασκευόπουλου, Ερμηνευτική επιστασία…, ό.π., σελ. 336.
• [63] Αρχιμανδρίτου Γερβασίου Χ. Παρασκευόπουλου, Ερμηνευτική επιστασία…, ό.π., σελ. 386-387.
• [64] Άρθρο με τίτλο “Επίτιμος ή άτιμος;”: https://katanixi.gr
• [65] “Σύναξις Ορθοδόξων Κληρικών και Μοναχών, «Οικουμενιστών λεχθέντα και πραχθέντα Α΄» (Μέρος 1ον)”: https://katanixi.gr
• [66] Άρθρο με τίτλο “Νέας Ιωνίας Γαβριήλ, οικουμενικότητα μέσα από τις αιρέσεις”: https://tasthyras.wordpress.com
  Βίντεο με τίτλο “Ο Μητροπολίτης Γαβριήλ στις «Στιγμές» με τον Μάνο Νιφλή | One Channel”:
  https://youtu.be/ (9:24)
• [67] Σειρά άρθρων (5 μέρη) του Αγίου Γερβασίου με τίτλο «Ο εκ των ξένων σχολών κίνδυνος», στην εφημερίδα «Το Φως» των Πατρών, Μέρος Α’: τεύχος 780, 7/3/1921, σελ. 1. Μέρος Β’: τεύχος 781, 8/3/1921, σελ. 2. Μέρος Γ’: τεύχος 782, 9/3/1921, σελ. 1. Μέρος Δ’: τεύχος 783, 10/3/1921, σελ. 1. Μέρος Ε’: τεύχος 784, 11/3/1921, σελ. 1. http://www.mouseiotipou.gr
• [68] Αρχιμ. Θεοκλήτου Στράγκα, «Εκκλησίας Ελλάδος Ιστορία…», τόμος Β’, σελ. 1324-1328.
• [69] Άρθρο του Αγίου Γερβασίου με τίτλο «Ο εκ των ξένων σχολών κίνδυνος», μέρος Ε’, στην εφημερίδα «Το Φως» των Πατρών, τεύχος 784, 11/3/1921, σελ. 1. http://www.mouseiotipou.gr
• [70] Παναγιώτου Αντ. Λόη, Γερβάσιος: Ο άγνωστος Άγιος…, ό.π., σελ. 138-139.
• [71] «Κοινό ἀνακοινωθέν» Πάπα Ἰωάννη – Παύλου Β΄ καί Πατριάρχου Βαρθολομαίου, 29-6-1995
  Περιοδικό Ἐπίσκεψις, τεύχος 520, 31/7/1995, σελ. 20.
  Αγγλικό κείμενο: «Common Declaration Signed in the Vatican by Pope John Paul II and Patriarch Bartholomew I, June 29, 1995», EWTN Global Catholic Network
  https://www.ewtn.com
  Βλ. και περιοδικό Ἐν Συνειδήσει· Οἰκουμενισμός· ἱστορική καί κριτική προσέγγιση, ἔκδ. Ἱ. Μ. Μεγ. Μετεώρου, Ἅγια Μετέωρα, Ἰούνιος 2009, σ. 118, π. Peter Heers, “Τό Μυστήριο τοῦ Βαπτίσματος καί ἡ ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας”: https://www.impantokratoros.gr
  Βλ. καί άρθρο με τίτλο “Ἡ νέα ἐκκλησιολογία τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου”:
  http://www.theodromia.gr
• [72] Ομιλία στα Ιταλικά κατά την αναγόρευσή του Βαρθολομαίου σε Επίτιμο Διδάκτορα της Ποντιφικής Θεολογικής Σχολής Νότιου Ιταλίας, Νάπολι 23/11/2023: https://ec-patr.org
  Μετάφραση Google: https://1-ec–patr-org.translate.goog
  Βλ. και άρθρο με τίτλο “Η νέα θεολογία του αποχρωματισμένου μωσαϊκού από την αίρεση που συνεχίζει να είναι «Εκκλησία»”: https://tasthyras.wordpress.com
• [73] Παναγιώτου Αντ. Λόη, Ομιλεί ένας σύγχρονος Άγιος…, ό.π., σελ. 547-548.
• [74] Παναγιώτου Αντ. Λόη, Ομιλεί ένας σύγχρονος Άγιος…, ό.π., σελ. 443-444.
• [75] Παναγιώτου Αντ. Λόη, Ομιλεί ένας σύγχρονος Άγιος…, ό.π., σελ. σελ. 467.
• [76] Βλ. άρθρο με τίτλο “O Μητροπολίτης Κίτρους σε “χειροτονία” Ευαγγελικού”: https://katanixi.gr
• [77] “Τό 1932, ὁ ἀσυμβίβαστος ἀγωνιστής, «ὁ θεηγόρος ὁπλίτης παρατάξεως Κυρίου», ὁ νευρώδης Δαυΐδ, πού χρησιμοποιεῖ ἐπιτυχῶς τήν σφενδόνην τοῦ Πνεύματος διά νά ἀχρηστεύῃ τόν πλαδαρό Γολιάθ τῶν αἱρέσεων δημοσίευσε εἰς τήν ἐφημερίδα «ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ» τῶν ἰατρῶν τρεῖς ἐπιστολάς. Δύο ἐπιστολαί ἀπευθύνονται πρός τόν ἀρχηγό τῶν ἐν Πἁτραις Προτεσταντῶν Θεοφάνη Ζαφειρόπουλο, ὁ ὁποῖος, ἀπό τοῦς δημοσιογραφικούς ἄμβωνας, ἔχυνε τό δηλητήριο της πλάνης του γιά νά ἁλιεύση ψυχάς εἰς τήν κακοδοξία καί μία πρός τόν Διευθυντή της Ἐφημερίδος.”
  Παναγιώτου Αντ. Λόη, Γερβάσιος: Ο άγνωστος Άγιος…, ό.π., σελ. 139.
• [78] Παναγιώτου Αντ. Λόη, Ομιλεί ένας σύγχρονος Άγιος…, ό.π., σελ. 442.
• [79] Ουρανία Ανδρ. Λιαπίκου, «Γερβάσιος Παρασκευόπουλος αρχιμανδρίτης», Αθήνα, σελ. 20.
• [80] Παναγιώτου Αντ. Λόη, Γερβάσιος: Ο άγνωστος Άγιος…, ό.π., σελ. 131-132.
• [81] Παναγιώτου Αντ. Λόη, Ομιλεί ένας σύγχρονος Άγιος…, ό.π., σελ. 51
• [82] Παναγιώτου Αντ. Λόη, Ομιλεί ένας σύγχρονος Άγιος…, ό.π., σελ. 53-54. Βλ. και Αρχιμανδρίτου Γερβασίου Χ. Παρασκευόπουλου, Ευσεβείς Μελέται…, ό.π., σελ. 32-35
• [83] “Ἡ ἀλλαγὴ τοῦ Ἡμερολογίου τὸ 1924 ἀπὸ τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο καὶ τὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος ἦταν μονομερὴς καὶ πραξικοπηματικὴ ἐνέργεια, γιατὶ δὲν ἔγινε μὲ πανορθόδοξη ἀπόφαση. Διέσπασε τὴν λειτουργικὴ ἑνότητα μεταξὺ τῶν Ὀρθοδόξων τοπικῶν Ἐκκλησιῶν καὶ προκάλεσε σχίσματα καὶ διαιρέσεις μεταξὺ τῶν πιστῶν. Πολλοὶ δέχθηκαν τὴν ἀλλαγὴ ὡς προσωρινὴ «κατ᾽ οἰκονομίαν» λύση, μέχρις ὅτου μία Πανορθόδοξη Σύνοδος ἐπιληφθεῖ τοῦ θέματος καὶ ἐπαναφέρει τὴν ἑορτολογικὴ ἑνότητα, ποὺ ἦταν ἀδιατάρακτη στὴν Ἐκκλησία ἐπὶ 1600 χρόνια, ἀπὸ τὴν Α´ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο μέχρι τὸ 1924. Στὴν ἀλλαγὴ συνήργησαν καὶ ὤθησαν ἀλλόδοξες «ἐκκλησίες» καὶ μυστικὲς ἑταιρεῖες, μέσῳ τοῦ μασόνου πατριάρχου Μελετίου Μεταξάκη. Ἦταν προσμονὴ ὅλων καὶ δέσμευση τῶν ἐκκλησιαστικῶν ἡγετῶν ἡ μέλλουσα νὰ συνέλθει «Ἁγία καὶ Μεγάλη ύνοδος» νὰ συζητήσει καὶ νὰ ἐπιλύσει τὸ θέμα. Δυστυχῶς κατὰ τὴν μακρὰ προσυνοδικὴ διαδικασία Παπικοὶ καὶ Προτεστάντες ἔθεσαν στοὺς Ὀρθοδόξους νέο θέμα, τὸν «κοινὸ ἑορτασμὸ τοῦ Πάσχα», μὲ συνέπεια νὰ στραφεῖ πρὸς τὰ ἐκεῖ τὸ ἐνδιαφέρον καὶ νὰ ἀτονήσει ἡ συζήτηση γιὰ τὴν θεραπεία τοῦ τραύματος τῆς λειτουργικῆς ἑνότητος στὸν ἑορτασμὸ τῶν ἀκινήτων ἑορτῶν, ποὺ προκλήθηκε χωρὶς λόγο καὶ ποιμαντικὴ ἀνάγκη. Στὴν τελικὴ φάση τῆς συνόδου καὶ χωρὶς συνοδικὲς ἀποφάσεις τῶν τοπικῶν Ἐκκλησιῶν τὸ θέμα τοῦ Ἡμερολογίου ἀποσύρθηκε ἀπὸ τὸν κατάλογο τῶν θεμάτων, ἐνῶ ἦταν τὸ κατ᾽ ἐξοχὴν ἐπεῖγον καὶ φλέγον θέμα. Καὶ ἀποσύρθηκε, διότι ἡ μὲν Μόσχα, ἀκολουθοῦσα πάντοτε τὸ Πάτριο Ἰουλιανὸ Ἡμερολόγιο, δὲν ἤθελε νομιμοποίηση τῆς ἡμερολογιακῆς μεταρρύθμισης τοῦ Μεταξάκη καὶ μεταφορὰ τῶν διαιρέσεων καὶ στὸ δικό της ποίμνιο, ἡ δὲ Κωνσταντινούπολη, ἀδιαφοροῦσα γιὰ τὸ τραῦμα τῆς ἑνότητος ποὺ ἡ ἴδια προκάλεσε, ἐξακολουθεῖ νὰ ὑποστηρίζει τὸ Νέο Ἡμερολόγιο καὶ νὰ συμφωνεῖ μὲ τὴν πρόταση γιὰ κοινὸ ἑορτασμὸ τοῦ Πάσχα.”
  – π. Θεόδωρος Ζήσης
  Εισήγηση με τίτλο “Παλαιό και Νέο Ημερολόγιο και ο κοινός εορτασμός του Πάσχα”, απόσπασμα από τον Επίλογο: https://www.impantokratoros.gr
• [84] “επιβάλλεται ίνα αναζωπυρωθή και ενισχυθή προ παντός η αγάπη μεταξύ των Εκκλησιών, μη λογιζομένων αλλήλας ως ξένας καί αλλοτρίας, αλλ΄ ως συγγενείς και οικείας εν Χριστώ καί “συγκληρονόμους και συσσώμους της επαγγελίας του Θεού εν τω Χριστώ”. (Εφεσ. 3, 6). [..] Δύναται δε η φιλία αύτη και αγαθόφρων πρός αλλήλους διάθεσις εκφαίνεσθαι και τεκμηριούσθαι ειδικώτερον, κατά την γνώμην ημών, ως εξής:
  α) δια της παραδοχής ενιαίου ημερολογίου προς ταυτόχρονον εορτασμόν των μεγάλων χριστιανκών εορτών υπό πασών των Εκκλησιών,
  β) …”
  – Εγκύκλιος Συνοδική της Εκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως προς τας απανταχού εκκλησίας του Χριστού, 1920.
  Κείμενο: https://nicefor.info/en
  Η εγκύκλιος στα ελληνικά και στα αγγλικά σε PDF: https://web.archive.org
  Βλ. και άρθρο στο ιστολόγιο “ΕΠΟΜΕΝΟΙ ΤΟΙΣ ΑΓΙΟΙΣ ΠΑΤΡΑΣΙ” (20/6/2009) με τίτλο “Οι ιστορικές ρίζες του Οικουμενισμού”: https://epomeni-tois-agiois-patrasi.blogspot.com
• [85] “Ὡς κεφαλὲς καὶ ἐκπρόσωποι τῶν Χριστιανικῶν Ἐκκλησιῶν στὴν Τουρκία [..] Προσευχόμαστε νὰ βροῦμε σύντομα τὴν ἀπαραίτητη λύση ποὺ θὰ ἐπιτρέψει σὲ ὅλους τοὺς Χριστιανοὺς σὲ ὅλο τὸν κόσμο νὰ γιορτάσουν τὴν πιὸ σημαντικὴ γιορτὴ τῆς πίστης μας τὴν ἴδια ἡμερομηνία. Μία καλὴ εὐκαιρία γιὰ μία τέτοια πρωτοβουλία μπορεῖ κάλλιστα νὰ εἶναι ἡ ἐπερχόμενη 1700ὴ ἐπέτειος τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου τῆς Νίκαιας τὸ 2025”
  – Κοινό ανακοινωθέν Βαρθολομαίου με θρησκευτικούς ηγέτες Τουρκίας
  Άρθρο με τίτλο “Δέσμευσις τοῦ Πατρ. Βαρθολομαίου διὰ κοινὸν Πάσχα Ὀρθοδόξων – Αἱρετικῶν τὸ 2025!”: https://orthodoxostypos.gr
  Το κείμενο στα αγγλικά: https://ec-patr.org
  “Ετοιμάζουμε μια συνάντηση για το 2025. Με τον Πατριάρχη Βαρθολομαίο θέλουμε να καταλήξουμε σε συμφωνία για την ημερομηνία του Πάσχα, που τυχαίνει να είναι η ίδια ημερομηνία και για τις δύο Εκκλησίες το 2025. [..] Και θέλουμε να γιορτάσουμε την επέτειο αυτής της Συνόδου ως αδέρφια.”
  – πάπας Φραγκίσκος
  Άρθρο με τίτλο “Έρχεται το κοινό Πάσχα παπικών και ορθοδόξων”: https://katanixi.gr
  Βλ. και άρθρο με τίτλο “Πάπας Φραγκίσκος και Οικουμενικό Πατριαρχείο στο δρόμο προς το κοινό Πάσχα και την ανίερη «ένωση»”: https://katanixi.gr
  Βλ. και Άρθρο του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου με τίτλο “Οι προθέσεις Φαναρίου και Βατικανού σε δύο σοβαρά ζητήματα”: https://aktines.blogspot.com
  Βλ. και Άρθρο με τίτλο “Θεσσαλονίκη: Αιρετικοί και Ορθόδοξοι συμπροσευχήθηκαν για “ενότητα””, παράγραφος “Η πορεία προς την επίσημη ψευδοένωση”: https://katanixi.gr
• [86] “Δυστυχῶς οἱ Παλαιοημερολογίται ἔχουν κάνει Πηδάλιον τὸ ἡμερολόγιον καὶ κάτι ἀνώτερον ἀπ’ ὅσον πρέπει τὸ θέμα τοῦτο. Μόνον νὰ προσευχώμεθα νὰ διανοίξη αὐτῶν τον νοὺν ὁ Κύριος.”
  – Άγιος Γερβάσιος Παρασκευόπουλος
  Επιστολή σε πνευματική του κόρη, 20/10/1959, Παναγιώτου Αντ. Λόη, Γερβάσιος: Ο άγνωστος Άγιος…, ό.π., σελ. 155.
  “Γνωρίζω τους λόγους καλώς δι’ ους εγένετο παλαιοημερολογίτης -επιτραπήτω η φράσις- ο τότε επίσκοπος Βόλου Γερμανός ως και ο Ζακύνθου Χρυσόστομος καθώς και ο Φλωρίνης. Εάν δε εις τούτους προσθέσω και πλειάδα των κατόπιν χειροτονηθέντων υπ’ αυτών, πιστεύω ότι ουχί λόγοι πίστεως ήγαγον αυτούς κ.τ.λ, άλλως τε και η μετά ταύτα μεταπήδησις εξ αυτών εις τον νεοημερολογιτισμόν υπό τον όρον της αναγνωρίσεως εις αυτούς του Επισκοπικού αξιώματος με άγει εις το ασφαλές συμπέρασμα ότι πάντες ούτοι ως υπαίτιοι βαρυτάτου σχίσματος είναι υπόδικοι ενώπιον των ιερών Κανόνων. Επίσης [..] αδυνατώ ν’αναγνωρίσω ως γνήσια τέκνα της αγιωτάτης ημών Πίστεως κληρικούς ή και λαϊκούς οι οποίοι τα μυστήρια της «μήπω» καταδικασθείσης Ελλαδικής Εκκλησίας αλλά αδελφής περισπουδάστου θεωρουμένης, οι εμμένοντες εις το παλαιόν εορτολόγιον ου μόνον άκυρα θεωρούσι αλλά δυστυχώς προβαίνουν και εις πράξεις αι οποίαι εάν κριθούν Κανονικώς είναι πράξεις αιρέσεως π.χ εις του αναβαπτισμού.”
  – Άγιος Γερβάσιος Παρασκευόπουλος
  Επιστολή προς π. Θεόκλητο Διονυσιάτη, 6/7/1957
  https://www.entaksis.gr
• [87] Επιστολή προς π. Θεόκλητο Διονυσιάτη, 6/7/1957. Η δακτυλογράφηση έγινε από το Αντιαιρετικόν Εγκόλπιον. https://www.entaksis.gr
  Περιοδικό «Αθωνικοί Διάλογοι» (Αγιορειτικό Περιοδικό του μακαριστού π. Θεοκλήτου Διονυσιάτου), τεύχος 61-62, Ιανουάριος – Μάρτιος 1979, σελ. 15, 20. https://www.mountathos.org
  Παναγιώτου Αντ. Λόη, Γερβάσιος: Ο άγνωστος Άγιος…, ό.π., σελ. 154-155.
• [88] Αριμ. Αυγουστίνου Ν. Καντιώτου, «Γερβάσιος Παρασκευόπουλος», περιοδικό «Χριστιανική Σπίθα», τεύχος 281, Ιούνιος 1965. https://www.augoustinos-kantiotis.gr
• [89] Μαρτυρία Αθηνάς Θεοδοσίου
• [90] Ουρανία Ανδρ. Λιαπίκου, «Γερβάσιος Παρασκευόπουλος αρχιμανδρίτης», Αθήνα, σελ. 30.
• [91] Παναγιώτου Αντ. Λόη, Γερβάσιος: Ο άγνωστος Άγιος…, ό.π., σελ. 153.
• [92] “The Ecumenical Patriarchate is a founding member of the World Council of Churches” https://www.oikoumene.org
• [93] Άρθρο με τίτλο “Οικουμενικός Πατριάρχης: Ως Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών επιδιώκουμε ενεργά την εν Χριστώ ενότητά μας (ΒΙΝΤΕΟ)”:
  https://www.orthodoxtimes.gr
• [94] Περιοδικό Ι.Μ. Φλωρίνης «Σάλπιγξ Ορθοδοξίας», τεύχος 252, Ιούνιος 1990, σελ. 178.
  Παναγιώτου Αντ. Λόη, Γερβάσιος: Ο άγνωστος Άγιος…, ό.π., σελ. 561
• [95] Επιστολή προς μαθητή του, 19/11/1947, Παναγιώτου Αντ. Λόη, Γερβάσιος: Ο άγνωστος Άγιος…, ό.π., σελ. 557
• [96] Αρχιμ. Γερβασίου Παρασκευόπουλου «Η εκ διαζυγίων γάμοι ανοίγουν τας πύλας του Άδου», περιοδικό «Ενορία», τεύχος 157 15/7/1953, σελ. 183.
  Παναγιώτου Αντ. Λόη, Γερβάσιος: Ο άγνωστος Άγιος…, ό.π., σελ. 557
• [97] Μαρτυρία Ευσταθίου Αναστοπούλου
  Παναγιώτου Αντ. Λόη, Γερβάσιος: Ο άγνωστος Άγιος…, ό.π., σελ. 558
• [98] Ορθόδοξος Τύπος, τεύχος 42-43, Ιούλιος – Αύγουστος 1964, σελ. 5.
• [99] Αρχιμανδρίτου Γερβασίου Χ. Παρασκευόπουλου, Ερμηνευτική επιστασία…, ό.π., σελ. 437-438.
• [100] Παναγιώτου Αντ. Λόη, Γερβάσιος: Ο άγνωστος Άγιος…, ό.π., σελ. 145-146.
• [101] Τετράδιο σημειώσεων του Αγίου με τίτλο “Ευρετήριο και μνημόνιον δημοσιευμένων άρθρων κ.λπ. υπό αρχιμ. Γερβ. Χ. Παρασκευοπούλου”, Παναγιώτου Αντ. Λόη, Γερβάσιος: Ο άγνωστος Άγιος…, ό.π., σελ. 816
• [102] Παναγιώτου Αντ. Λόη, Γερβάσιος: Ο άγνωστος Άγιος…, ό.π., σελ. 819
• [103] Άρθρο του Αγίου Γερβασίου με τίτλο «Το Παγκόσμιο Συμβούλιον Εκκλησιών και το κύρος του», στην εφημερίδα «Η Ημέρα» των Πατρών, τεύχος 2547, 18/10/1959, σελ. 3.
• [104] Βίντεο με τίτλο “π. Σεραφείμ Ζήσης, ”Μασονικά λυτά και ανάλεκτα” [ΒΙΝΤΕΟ 2023]”:
  https://www.youtube.com (1:49:14)
• [105] Βίντεο με τίτλο: “π.Σεραφείμ Ζήσης, Οι Μασόνοι Πατριάρχες Ιωακείμ Γ΄ και Μελέτιος Μεταξάκης (Α΄) [ΒΙΝΤΕΟ 2019]”:
  https://www.youtube.com
  https://www.grandlodge.gr
• [106] Βίντεο με τίτλο: “π.Σεραφείμ Ζήσης, Οι Μασόνοι Πατριάρχες Ιωακείμ Γ΄ και Μελέτιος Μεταξάκης (Β΄ ΜΕΡΟΣ) [ΒΙΝΤΕΟ 2019]”:
  https://www.youtube.com
  https://www.grandlodge.gr
• [107] Άρθρο με τίτλο “Ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος τιμά απροκάλυπτα Μασόνο προκάτοχό του”: https://katanixi.g
  https://www.grandlodge.gr
• [108] Άρθρο και ομιλία του π. Σεραφείμ Ζήση με τίτλο: “Ο Μασόνος πατριάρχης Αθηναγόρας και ο Οικουμενισμός”:
  https://katanixi.gr
  https://www.grandlodge.gr
• [109] Άρθρο του π. Σεραφείμ Ζήση με τίτλο: “Η Μασονία και οι Πατριάρχες. H μασονική προώθηση του Οικουμενισμού”: https://www.impantokratoros.gr
  Άρθρο του π. Σεραφείμ Ζήση με τίτλο: “Στοιχεία επιδράσεως της Μασονίας στον πρώιμο ελληνικό Οικουμενισμό”: https://katanixi.g
  Βλ. και σχετικά άρθρα του π. Σεραφείμ Ζήση https://katanixi.gr
  Άρθρο με τίτλο “Ἡ ταύτισις τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου μέ τάς θέσεις τῆς Μασωνίας εἶναι σύμπτωσις;”, Ὀρθόδοξος Τύπος, τεύχος 1907, 23/12/2011, σελ. 1, 7.
  Άρθρο με τίτλο “Μοναχὸς Ἀβέρκιος: Ὑπῆρξαν πράγματι μασόνοι οἱ κληρικοὶ οἱ ἀναφερόμενοι κατὰ καιροὺς ὡς τοιοῦτοι εἰς τὰ τεκτονικὰ ἔντυπα;” https://tideon.org
  Βλ. και σχετικά άρθρα του μοναχού Αβερκίου
  https://www.hristospanagia.gr
  Βλ. και “Συμπλέουν τα «πιστεύω» των Οικουμενιστών και των μασόνων! Σύμπτωση;”:
  https://anti-ecumenist.blogspot.com(Α’)
  https://anti-ecumenist.blogspot.com (Β’)
• [110] Άρθρο του Αγίου Γερβασίου με τίτλο «Ο Τεκτονισμός είναι θρησκεία Πανθεϊστική», στο περιοδικό «Ενορία», τεύχος 85, 16/11/1949, σελ. 312.
• [111] Άρθρο του Αγίου Γερβασίου με τίτλο «Οι ύπουλοι εχθροί της Ορθοδοξίας – Μη η Μασονία εθελοθρησκεία και χείρων ταύτης;», στο περιοδικό «Ενορία», τεύχος 216, 1/4/1956, σελ. 89 και τεύχος 217, 16/4/1956, σελ. 107-108.
• [112] Άρθρο του Αγίου Γερβασίου με τίτλο «Τεκτονισμός – Μασονία», στο περιοδικό «Ιωάννης ο Βαπτιστής», τεύχος 9, Νοέμβριος 1949, σελ. 5.
  https://www.dromokirix.gr
• [113] Παναγιώτου Αντ. Λόη, Γερβάσιος: Ο άγνωστος Άγιος…, ό.π., σελ. 132-133.
• [114] Παναγιώτου Αντ. Λόη, Ομιλεί ένας σύγχρονος Άγιος…, ό.π., σελ. σελ 454.
• [115] https://www.dromokirix.gr
• [116] Αρχιμ. Θεοκλήτου Στράγκα, «Εκκλησίας Ελλάδος Ιστορία…», τόμος Ε’, σελ. 3141 Πρακτικά ΚΕ’ Συνόδου Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος (1-29 Νοεμβρίου 1958)
• [117] Αρχιμ. Αυγουστίνου Ν. Καντιώτου, «Ρόταρυ», Αθήνα 1967, σελ. 21. Και Εφημερίδα «Χριστιανική Σπίθα», τεύχος 211, Δεκέμβριος 1958. https://www.augoustinos-kantiotis.gr
• [118] Άρθρο του Αγίου Γερβασίου με τίτλο «Ο Ροταριανισμός», στο περιοδικό «Ιωάννης ο Βαπτιστής», τεύχος 77, Ιούλιος 1955. Και άρθρο του με τίτλο «Και οι “Ρόταρυ”;», στο ίδιο περιοδικό, τεύχος 75, Μάιος 1955, σελ. 134.
• [119] Άρθρο του Αγίου Γερβασίου με τίτλο «Εθνικά προβλήματα – Ο κίνδυνος του αφελληνισμού», στο περιοδικό «Ιωάννης ο Βαπτιστής», τεύχος 95, Ιανουάριος 1957, σελ. 295.
• [120] Παναγιώτου Αντ. Λόη, Γερβάσιος: Ο άγνωστος Άγιος…, ό.π., σελ. 136-138.

Κάνε ἐγγραφή στό νέο κανάλι τῆς Κατάνυξης τοῦ Youtube πατώντας ἐδῶ: ΚΑΤΑΝΙΧI