Ἄρθρο τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου Θεοδώρου Ζήση
Ὁμότιμου Καθηγητή Θεολογικῆς Σχολῆς Α.Π.Θ.

“Ἐμφανέστατη καί κραυγαλέα ἀποδοχή ἄλλου Εὐαγγελίου. Ἀκυρώνουν τόν Ἀπόστολο Παῦλο, τόν ὁποῖο δῆθεν τιμοῦν“…

Ἐπιμέλεια σύνταξης: katanixi.gr

1. Τό πράσινο νησί καί ὁ «πράσινος» πατριάρχης

Ἡ Θάσος, τό πανέμορφο νησί τοῦ Βορείου Αἰγαίου, τό πράσινο στήν κυριολεξία νησί, θά ὑποδεχθεῖ στίς ἀρχές Σεπτεμβρίου τόν «πράσινο», ἐντός εἰσαγωγικῶν, πατριάρχη Βαρθολομαῖο, πού συμπρωταγωνιστεῖ μέ τούς ἀνά τήν οἰκουμένη Νεοταξίτες, μέ τήν ἐλίτ τῶν ἰσχυρῶν τῆς γῆς, εἰς τό νά εἰδωλοποιήσουν τήν προστασία τοῦ περιβάλλοντος μέ τό κίνημα τῆς πολυδιαφημισμένης Οἰκολογίας. Ἐλησμόνησαν ἤ ἔθεσαν σέ δευτερεύουσα θέση αὐτοί, οἱ ἀδύναμοι «παντοδύναμοι», τόν Δημιουργό καί Προνοητή τοῦ Σύμπαντος, ὁ ὁποῖος ἠμπορεῖ, μόνον Αὐτός, σέ κλάσματα τοῦ δευτερολέπτου νά σώσει ἤ νά καταστρέψει τήν δημιουργία κατά τόν σωτηριώδη σχεδιασμό Του.

Θά ἦταν γι᾽ αὐτό κοσμικά ἀναμενόμενο, ὄχι πνευματικά, ἄν ὁ μητρο-πολίτης Φιλίππων Στέφανος καλοῦσε τόν «πράσινο» πατριάρχη στό πράσινο νησί γιά νά τόν τιμήσει γιά ὅσα λέγει καί πράττει γιά τήν προστασία τοῦ φυσικοῦ περιβάλλοντος. Ἔχουμε πάντως γράψει καί ἔχουμε εἰπεῖ πολλές φορές¹ ὅτι τό κύριο ἔργο τῶν κληρικῶν ὅλων τῶν βαθμίδων, ἀλλά καί ὅλων τῶν πιστῶν, εἶναι πρωτίστως ἡ προστασία τοῦ πνευματικοῦ περιβάλλοντος ἀπό τά σκουπίδια καί τήν ρύπανση τοῦ κακοῦ καί τῆς ἁμαρτίας σέ ὅλες τους τίς ἐκφάνσεις· ἀπό τήν ἀθεΐα καί εἰδωλολατρεία, ἀπό τίς αἱρέσεις καί τά σχίσματα, μέχρι τῶν σαρκικῶν ἐκτροπῶν καί τῶν λοιπῶν σωματικῶν καί ψυχικῶν ἁμαρτημάτων, ἀπό ὅ,τι ἀποτελεῖ παρέκκλιση ἀπό τό ὀρθόδοξο δόγμα καί τό ὀρθόδοξο ἦθος.

Ὁ κόσμος, ἡ κτίση δέν ἔχει ἀνεξάρτητη ὕπαρξη καί ἀξία. Δημιουργήθηκε ἀπό τόν Θεό, γιά νά ὑπηρετεῖ τόν ἄνθρωπο στίς ποικίλες του ἀνάγκες. Ἡ σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου καί ὄχι τοῦ κόσμου εἶναι ὁ τελικός στόχος τῆς Θείας Οἰκονομίας. Ἡ ἀπόδοση ἀξίας στόν κόσμο, χωρίς συσχέτιση πρός τόν Θεό, πού τόν ἐδημιούργησε «καλά λίαν», καί πρός τόν ἄνθρωπο, γιά τόν ὁποῖο δημιουργήθηκε, καταλήγει σέ νέο εἶδος εἰδωλολατρείας. Ὅσοι ἑπομένως οἰκολόγοι φροντίζουν γιά τήν σωτηρία τοῦ κόσμου, τήν ἴδια στιγμή πού ὁ Δημιουργός Θεός καί οἱ πνευματικές ἀνάγκες τοῦ ἀνθρώπου περιθωριοποιοῦνται ἤ ἀγνοοῦνται παντελῶς, ἔρχονται σέ πλήρη ἀντίθεση πρός τήν διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ, κατά τήν ὁποία ὁ ἄνθρωπος δέν ὠφελεῖται καθόλου, «ἐάν κερδήσῃ τόν κόσμον ὅλον καί ζημιωθῇ τήν ψυχήν αὐτοῦ»², καί ἐμπίπτουν στήν ἐπίκριση τοῦ ἀποστόλου Παύλου πρός τούς εἰδωλολάτρες, οἱ ὁποῖοι «μετήλλαξαν τήν ἀλήθεια τοῦ Θεοῦ ἐν τῷ ψεύδει καί ἐσεβάσθησαν καί ἐλάτρευσαν τῇ κτίσει παρά τόν κτίσαντα»³.

Ὑπάρχει ἄμεση συνάρτηση τῆς πνευματικῆς κατάστασης τοῦ ἀνθρώπου πρός τήν κατάσταση τοῦ κόσμου. Ὁ κόσμος ἐπηρεάζεται ἀπό τήν συμπεριφορά τοῦ ἀνθρώπου, τόν ὁποῖο παρακολουθεῖ κατά βῆμα, προσαρμοζόμενος στίς ἐπιλογές του. Πειθήνιος καί ὑπάκουος μπροστά σέ ἐνάρετους καί ἁγίους ἀνθρώπους, ἐπαναστατεῖ ἐναντίον τῶν ἀθέων, ἐμπαθῶν καί κακῶν ἀνθρώπων, πού ἔχουν χάσει τήν πνευματική εὐστάθεια καί ἰσορροπία. Τό οἰκολογικό πρόβλημα εἶναι πνευματικό πρόβλημα. Ἡ καταστροφή τοῦ φυσικοῦ περιβάλλοντος ὀφείλεται στήν καταστροφή τῆς ψυχῆς τοῦ ἀνθρώπου, στήν ἀπομάκρυνση ἀπό τόν Θεό καί στήν παράβαση τῶν ἐντολῶν Του. Ἡ φυσική διάβρωση καί μόλυνση εἶναι συνέπεια τῆς πνευματικῆς μόλυνσης καί διάβρωσης.

2. Τί κουβαλοῦν στήν Καβάλα καί στήν Θάσο ὁ πατριάρχης καί οἱ σύν αὐτῶ; – Ἄλλο Εὐαγγέλιο

Αὐτήν τήν πνευματική μόλυνση καί διάβρωση δυστυχῶς κουβαλοῦν καί μεταφέρουν στήν Καβάλα καί στήν Θάσο ὁ πατριάρχης Βαρθολομαῖος, ὁ ἀρχιεπίσκοπος Ἰερώνυμος καί πρό παντός ὁ σχισματοαιρετικός μητροπολίτης Κιέβου Ἐπιφάνιος, προσκεκλημένοι βέβαια τοῦ ποιμενάρχη τῆς περιοχῆς, μητροπολίτη Φιλίππων, Νεαπόλεως καί Θάσου Στεφάνου, προκαλώντας τήν δικαιολογημένη ἀγανάκτηση καί τόν σκανδαλισμό τῆς ὑγιοῦς μερίδος τοῦ Ὀρθοδόξου ποιμνίου, τό ὁποῖο ζητεῖ νά ἀκυρωθοῦν αὐτές οἱ ἐκδηλώσεις, ἔχοντας ἁγιορειτική καί πανελλήνια ὑποστήριξη. Οἱ ποιμένες ἀντί νά ποιμαίνουν τό ποίμνιο, τό ἐκθέτουν σέ κινδύνους πού αὐτοί προκαλοῦν. Καί ἐπειδή οἱ πιστοί παραμένουν ἀποίμαντοι, ὡς λογικά πρόβατα αὐτοποιμαίνονται, καί μέ ἐπιστολές, διαμαρτυρίες καί ψηφίσματα ἀξιεπαίνως προσπαθοῦν νά ἀφυπνίσουν τούς ποιμένες· ποιμαίνει πλέον τό ποίμνιο τούς ποιμένες, πρᾶγμα δυσκατόρθωτο βέβαια, ἀλλά τουλάχιστον διασώζεται ἀπό τίς ποιμαντικές ἐπιβουλές. Οἱ ποιμένες εἶναι ἀποίμαντοι.

Τί κουβαλᾶ στούς ἁγιασμένους τόπους τῶν Φιλίππων, τῆς πρώτης χριστιανικῆς ἐκκλησίας τῆς Εὐρώπης, πού ἵδρυσε ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, καί στήν Θάσο τῶν ἕξι Ἁγίων, ὁ πατριάρχης Βαρθολομαῖος καί οἱ συνοδοί του; Ἄν ἐπιχειροῦσα νά συγκρίνω λεχθέντα καί πραχθέντα τῶν ἐπισκεπτῶν μέ τήν διδασκαλία, τούς κόπους καί τά μαρτύρια τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, θά ἔγραφα ὁλόκληρο βιβλίο. Οἱ σημερινοί, ὀνόματι μόνον, διάδοχοι τοῦ Ἀποστόλου Παύλου δέν ἄφησαν τίποτε ὄρθιο ἀπό ὅσα οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι καί οἱ Ἅγιοι Πατέρες παρέδωσαν. Θά ταίριαζε ἀπόλυτα πρός τούς σημερινούς Φιλιππησίους, τούς Καβαλιῶτες καί τούς Θασίτες, καί κυρίως στήν ἐκκλησιαστική ἡγεσία τους, αὐτό πού γράφει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος πρός τούς Γαλάτες. Θαυμάζω, τούς γράφει, πόσο γρήγορα μεταπηδᾶτε ἀπό τό Εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ σέ ἄλλο Εὐαγγέλιο, ἀκολουθώντας κάποιους πού διαστρέφουν τό Εὐαγγέλιο. Ἀλλά ἀκόμη καί ἄν ἐγώ ὁ ἴδιος ἤ κάποιος ἄγγελος, ἀπό τόν οὐρανό σᾶς κηρύξει ἄλλο Εὐαγγέλιο, διαφορετικό ἀπό αὐτό πού σᾶς ἐκήρυξα, νά εἶναι ἀναθεματισμένος. Καί θεωρεῖ τόσο ἐπικίνδυνη αὐτήν τήν ἀλλαγή τῆς εὐαγγελικῆς διδασκαλίας, ὥστε ἐπαναλαμβάνει τόν ἀναθεματισμό γιά δεύτερη φορά⁴.

α) Ἐκκλησιοποίησαν τίς αἱρέσεις

Χρειάζεται πολύς χρόνος καί χῶρος γιά νά παρουσιάσουμε αὐτό τό ἄλλο εὐαγγέλιο πού κηρύσσουν σήμερα οἱ τῆς παναίρεσης τοῦ Οἰκουμενισμοῦ μέ πρωτοστάτη τόν οἰκουμενικό πατριάρχη. Ἐνδεικτικῶς θά ἀναφέρουμε τίς πιό σημαντικές καινοτομίες. Τό Εὐαγγέλιο καί ἡ Πατερική Παράδοση καταδικάζουν τίς αἱρέσεις καί τά σχίσματα, καί αὐτό ἔπραττε ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἐπί αἰῶνες, περιλαμβάνουσα στίς αἱρέσεις καί τόν Παπισμό καί τόν Προτεσταντισμό. Ἡ ψευδοσύνοδος τοῦ Κολυμπαρίου τῆς Κρήτης (2016), γιά τήν ὁποία καυχᾶται καί αὐτοθαυμάζεται ὁ πατριάρχης Βαρθολομαῖος, συμφωνοῦντος καί τοῦ ἀρχιεπισκόπου Ἱερωνύμου, ὀνόμασε τίς αἱρέσεις ἐκκλησίες, τίς ἀποχαρακτήρισε καί τίς ἐκκλησιοποίησε⁵. Οὔτε μία φορά μέσα στά κείμενα τῆς δῆθεν «Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου» ὑπάρχει ἡ λέξη αἵρεση. Ἡ Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία τοῦ Συμβόλου τῆς Πίστεως δέν περιορίζεται πλέον στά ὅρια τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, ἀλλά περιλαμβάνει καί τίς αἱρέσεις. Ὅσοι ἔχουν λάβει χριστιανικό βάπτισμα, ὅπου καί ἄν ἀνήκουν, εἶναι μέλη τῆς Ἐκκλησίας, κατά τήν Βαπτισματική Θεολογία τοῦ μητροπολίτη Περγάμου Ἰωάννη Ζηζιούλα. Γι᾽ αὐτό καταργήθηκαν καί τά ἀναθέματα πού διαβάζαμε τήν Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας ἐναντίον τῶν αἱρετικῶν.

β) Θέλουν νά ἐμπεδώσουν τό Οὐκρανικό Σχίσμα

Ἐνῶ ἐλπίζαμε ὅτι στήν ψευδοσύνοδο θά θεραπευόταν τό σχίσμα τοῦ Παλαιοῦ Ἡμερολογίου, πού διαιρεῖ, διχάζει καί τραυματίζει μέχρι σήμερα τήν ἑνότητα τῶν πιστῶν, προκληθέν καί αὐτό ἀπό τό Φανάρι μέ πατριάρχη τόν μασόνο Μελέτιο Μεταξάκη, διαγράφτηκε ἀπρόσμενα ἀπό τά θέματα τῆς συνόδου καί ἔμεινε ἀθεράπευτο, γιά νά ἀκολουθήσει ἀμέσως μετά δεύτερο καί χειρότερο σχίσμα, τό Οὐκρανικό, μέ εὐθύνη καί πάλι τοῦ Φαναρίου καί πρωτεργάτη τόν πατριάρχη Βαρθολομαῖο. Εἰσέβαλε ἡ Κωνσταντινούπολη, χωρίς νά ἔχει δικαίωμα καί κανονική ἁρμοδιότητα, στά ὅρια ἄλλης ἐκκλησιαστικῆς δικαιοδοσίας, διέπραξε τό βαρύ κανονικό ἀτόπημα τῆς εἰσπήδησης σέ ξένο χῶρο, στόν ἐκκλησιαστικό χῶρο τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ρωσίας, ἀγνόησε τόν κανονικό μητροπολίτη Κιέβου, τό σεμνό Ὀνούφριο, καί χορήγησε αὐτοκεφαλία σέ καταδικασμένο σχισματικό ἀπό τήν Ἐκκλησία τῆς Ρωσίας καί γιά πολλούς ἀχειροτόνητο, στόν ψευδομητροπολίτη Ἐπιφάνιο Ντουμένκο, αὐτόν πού κουβαλᾶ μαζί του ὁ Βαρθολομαῖος, αὐτόν πού προσκάλεσε στήν Καβάλα καί στήν Θάσο ὁ ὑποτακτικός τοῦ πατριάρχη μητροπολίτης Στέφανος.

Δέν θά ἐπεκταθοῦμε πολύ στό Οὐκρανικό Σχίσμα, διότι ἔχουμε συγγράψει εἰδικό βιβλίο⁶, πού ἀποκρύπτεται βιβλιογραφικά ἀπό τούς διατεταγμένους πατριαρχικούς καλάμους, ὅπως καί τό ἐξαίρετο βιβλίο τοῦ συμπρεσβυτέρου π. Ἀναστασίου Γκοτσοπούλου⁷, τό ὁποῖο δίδει ἀκριβέστατη ἱστορική καί ἱεροκανονική εἰκόνα γιά τό ποῦ ἀνήκει ἐκκλησιαστικά ἡ Οὐκρανία, ὡς καί γιά τήν προέλευση τῶν σχισματικῶν τοῦ Ἐπιφανίου, ὁ ὁποῖος ξαφνικά ἐμφανίζεται ὡς προκαθήμενος τοπικῆς ἐκκλησίας, ὅπου ὑπάρχει ἄλλος προκαθήμενος, διότι ἔτσι θέλησε ὁ πάπας τῆς Ἀνατολῆς, ὁ πατριάρχης Βαρθολομαῖος, ὁ ὁποῖος δέν εἶναι πλέον «πρῶτος μεταξύ ἴσων» (primus inter pares), μέ τούς ὁποίους συνοδικά πρέπει νά ἀποφασίζει κατά τήν μακραίωνα Εὐαγγελική καί Πατερική Παράδοση, ἀλλά «πρῶτος ἄνευ ἴσων» (primus sine paribus), κατά τήν νέα Ἐκκλησιολογία τοῦ Φαναρίου, ὅπως τήν διετύπωσε ὁ ἀπό Προύσης ἀρχιεπίσκοπος Ἀμερικῆς Ἐλπιδοφόρος. Ὁ ἴδιος προχώρησε καί πιό πέρα ἀπό τόν πάπα στήν κατοχύρωση τοῦ πρωτείου τοῦ πατριάρχη, διότι ἐνῶ οἱ Παπικοί δικαιολογοῦν τό πρωτεῖο στηριζόμενοι εἰς τό ὅτι εἶναι διάδοχος τοῦ πρώτου τῶν Ἀποστόλων, τοῦ Πέτρου, ὁ Ἐλπιδοφόρος ἀνάγει τό πρωτεῖο στήν Ἁγία Τριάδα, στήν μοναρχία τοῦ Πατρός⁸, πρᾶγμα πού γιά τήν θεολογική του θρασύτητα ἐξέπληξε ἀκόμη καί τούς Παπικούς.

γ) Διεύρυναν τό Οὐκρανικό Σχίσμα. Ἀπό τοπικό ἔγινε πανορθόδοξο

Ἡ ἀντικανονική ἄθεσμη, ἀντισυνοδική, ἀντορθόδοξη ἀναγνώριση καί ὕψωση τοῦ Ἐπιφανίου σέ προκαθήμενο τῆς Ἐκκλησίας τῆς Οὐκρανίας, ἀντί νά θεραπεύσει τό ἐκεῖ σχίσμα, ὅπως νόμιζε ὁ πατριάρχης Βαρθολομαῖος, τό δυνάμωσε μέ τίς διώξεις πού ἀσκεῖ ὁ Ἐπιφάνιος ἐναντίον τῆς κανονικῆς ἐκκλησίας τοῦ Ὀνουφρίου τῇ συνδρομῇ τῶν κρατικῶν ἀρχῶν⁹. Ἀλλά καί τό ἐπλάτυνε καί τό διεύρυνε, διότι ἀπό τοπικό τό ἔκανε πανορθόδοξο. Ἤδη ἡ Ρωσική Ἐκκλησία ἔχει διακόψει τήν κοινωνία μέ τίς τέσσερις ἐκκλησίες, ἀπό τίς δεκατέσσερις, πού ἀναγνωρίζουν τόν Ἐπιφάνιο, δηλαδή μέ Κωνσταντινούπολη, Ἀλεξάν-δρεια, Κύπρο, Ἑλλάδα, πού δυστυχῶς εἶναι ὅλες ἑλληνόφωνες. Γιά νά ὑποστηρίξουν τόν Ἕλληνα πατριάρχη, τόν πατριάρχη τοῦ Γένους, ἔπεσαν στήν καταδικασμένη τό 1872 αἵρεση τοῦ Ἐθνοφυλετισμοῦ, καί ἀπό στύλοι τῆς Ὀρθοδοξίας ἔγιναν στύλοι τοῦ Οὐκρανικοῦ Σχίσματος. Γιατί παραπονεῖται ὁ Ἀλεξανδρείας γιά τήν ἐπέμβαση τῆς Μόσχας στήν Ἀφρική, ἀφοῦ ὁ ἴδιος δικαιολόγησε τήν ἐπέμβαση τῆς Κωνσταν-τινούπολης στήν Οὐκρανία καί ἀναγνώρισε τόν Ἐπιφάνιο, παρά τούς δακρύβρεκτους ὅρκους καί διαβεβαιώσεις ἀγάπης πού ἔκανε λίγο πιό πρίν στόν Ὀνούφριο; Πάντως ἡ συντριπτική πλειοψηφία τῶν Ὀρθοδόξων, καί πληθυσμιακά καί ἀπό πλευρᾶς ἀριθμοῦ ἐκκλησιῶν, δέν ἀναγνωρίζουν τόν Ἐπιφάνιο καί διερωτῶνται πῶς τελικῶς θά διευθετηθεῖ τό νέο σχίσμα πού προκάλεσε τό Φανάρι, μέ ὑποκίνηση τῶν Ἀμερικανῶν γιά γεωπολιτικούς λόγους. Καμμία ἀπό τίς δέκα Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες δέν θά καλοῦσε τόν σχισματικό Ἐπιφάνιο, ὡς προκαθήμενο μάλιστα ἐκκλησίας, σέ συμπροσευχές καί σέ συλλείτουργα, οὔτε ἡ Ἀντιόχεια, οὔτε τά Ἱεροσόλυμα, οὔτε ἡ Ρωσία, οὔτε ἡ Σερβία, οὔτε ἡ Ρουμανία, οὔτε ἡ Βουλγαρία, οὔτε ἡ Γεωργία, οὔτε ἡ Πολωνία, οὔτε ἡ Ἀλβανία τοῦ Ἀναστασίου, ὁ ὁποῖος διασώθηκε ἀπό τόν ἐθνοφυλετισμό τῶν ἄλλων ἑλληνοφώνων, οὔτε ἡ Τσεχία καί Σλοβακία. Καί οὔτε βέβαια θά ἔστελναν κάποιον ἐκπρόσωπό τους στίς ἑορταστικές ἐκδηλώσεις Καβάλας καί Θάσου νά συλλειτουργήσει μέ τόν Ἐπιφάνιο. Αὐτός εἶναι καί ὁ λόγος πού δέν ἐκλήθησαν ἐκπρόσωποι ἄλλων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν. Ἄν ὁ Φιλίππων ἤθελε ὄντως νά τιμήσει τόν Ἀπόστολο Παῦλο καί τούς ἕξι Ἁγίους τῆς Θάσου, τῶν ὁποίων ὅπως γράφει στό Πρόγραμμα ἑορτάζει γιά πρώτη φορά τήν σύναξη, γιατί δέν κάλεσε ἐκπροσώπους τουλάχιστον τῶν γειτονικῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, τῆς Σερβίας, τῆς Βουλγαρίας, τῆς Ρουμανίας, τῆς Ἀλβανίας, ἀλλά μόνον τόν σχισματικό Ἐπιφάνιο ἀπό τήν μακρινή Οὐκρανία; Διότι ἁπλούστατα ἐγνώριζε ὅτι δέν θά ἐρχόντουσαν παρόντος τοῦ Ἐπιφανίου, ἐπειδή μέ συμμετοχή σχισματικῶν δέν τιμᾶς, ἀλλά ἀτιμάζεις τούς Ἁγίους.

δ) Γιά ποιούς λόγους ἐκλήθη ὁ σχισματικός Ἐπιφάνιος σέ Καβάλα καί Θάσο

Καί γιατί ἆραγε ἐκλήθη ὁ Ἐπιφάνιος στίς ἑορταστικές αὐτές ἐκδηλώσεις καί ὄχι ἄλλοι Ὀρθόδοξοι ἀντιπρόσωποι; Ἤδη ἐκθέσαμε τόν πρῶτο λόγο, πού θά ἔπρεπε νά ἰσχύει καί γιά τόν μητροπολίτη Φιλίππων. Διότι ἁπλούστατα θά ἀπέρριπταν οἱ ἄλλοι Ὀρθόδοξοι κατάμουτρα τήν πρόσκληση, ἐπειδή ἡ κοινωνία μέ σχισματικούς καί ἀκοινώνητους, καθιστᾶ, κατά τούς Ἱερούς Κανόνες, ἀκοινώνητο καί αὐτόν πού κοινωνεῖ μέ τούς σχισματικούς. Δέν τό ξέρουν αὐτό ὁ πατριάρχης, ὁ ἀρχιεπίσκοπος καί ὁ ἐπιχώριος μητροπολίτης; Ἀσφαλῶς τό ξέρουν, ἀλλά δέν ὑπολογίζουν πλέον τούς Ἱερούς Κανόνες, οἱ ὁποῖοι κατ᾽ αὐτούς ἴσχυαν γιά ἄλλες ἐποχές, ὅπως νομίζει ἀπό τά πρῶτα ἱερατικά του χρόνια ὁ πατριάρχης Βαρθολομαῖος καί ὅπως ἐπί χρόνια προσπαθεῖ νά μᾶς πείσει ἡ ἀγαπητή καί στόν πατριάρχη καί στόν ἀρχιεπίσκοπο «Ἀκαδημία Θεολογικῶν Σπουδῶν» τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Δημητριάδος μέ τήν ἀνάπτυξη τῆς βλάσφημης «Μεταπατερικῆς Θεολογίας». Ὁ δεύτερος λόγος ἔγκειται εἰς τό ὅτι ἐκτελοῦν διατεταγμένη καί ἄνωθεν ἐπιβαλλόμενη ἀποστολή, τήν ὁποία δέν ξέρουμε γιά ποιούς λόγους δεσμεύθηκαν νά φέρουν εἰς πέρας, λησμονώντας ὅτι ὑπεράνω πάντων εἶναι ὁ παντεπόπτης Θεός, ὁ συντρίβων τούς ἰσχυρούς ἐν ἰσχυρῷ βραχίονι. Μέ τήν καθοδήγηση, ἀποδεδειγμένως πλέον, τοῦ Ὑπουργείου Ἐξωτερικῶν τῆς Ἀμερικῆς¹⁰, οἱ νέοι αὐτοί σταυροφόροι τῆς Δύσεως σχεδίασαν καί ἐκτελοῦν ὄχι μόνον τήν πολιτική ἀπεξάρτηση τῆς Οὐκρανίας ἀπό τήν Ρωσία ἀλλά καί τήν ἐκκλησιαστική, ὥστε ἡ δυνατή Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τῆς Ρωσίας νά ἐξασθενήσει μέ τήν αὐτοκεφαλία τῶν Οὐκρανῶν ὑπό τόν Ἐπιφάνιο, πρᾶγμα πού ἐξυπηρετεῖ καί τό Φανάρι, τό ὁποῖο κακῶς καί ἀναιτιολογήτως ἀντιμετωπίζει ἀνταγωνιστικά τήν Μόσχα, ἐπηρεαζόμενο ἀπό δυτικές διαβολές, πού ἀποβλέπουν τελικῶς μέ τίς διαιρέσεις καί τά σχίσματα τῶν Ὀρθοδόξων νά ἐξασθενήσουν τήν Ὀρθοδοξία, δηλαδή τήν ἀληθινή Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, πού ἀποτελεῖ μόνιμο στόχο τοῦ Σατανᾶ καί τῶν ὀργάνων του. Ἐπειδή λοιπόν ἀποδέχθηκαν οἱ δικοί μας τόν δυτικό αὐτό σχεδιασμό, πού δέν προχωρεῖ ὅπως ἤθελαν, γιατί οἱ συντριπτική πλειοψηφία τῶν τοπικῶν αὐτοκεφάλων ἐκκλησιῶν, οἱ δέκα ἀπό τίς δεκατέσσερις, ὅπως προαναφέραμε, δέν ἀναγνωρίζουν τόν Ἐπιφάνιο, ψάχνουν νά βροῦν εὐκαιρίες νά προβάλουν καί νά νομιμοποιήσουν τό Οὐκρανικό Σχίσμα, καί μία τέτοια εὐκαιρία ἔπλασαν καί κατασκεύασαν μέ τίς ἐκδηλώσεις στήν Καβάλα καί στήν Θάσο, ὥστε οἱ ἀπληροφόρητοι καί ἀδιάφοροι γιά τά ἐκκλησιαστικά πολιτικοί καί δημοτικοί ἄρχοντες, ἀλλά καί ὁ ἀκατήχητος λαός, μέ τό πρόσχημα τῆς τιμῆς πρός τούς Ἁγίους τῆς Θάσου νά τιμήσουν τόν ἀκοινώνητο, σχεδόν γιά ὅλους τούς Ὀρθοδόξους, σχισματικό «μητροπολίτη» Κιέβου Ἐπιφάνιο. Καί ὁ τρίτος, σημαντικός ἐπίσης, λόγος πού ὠθεῖ τόν πατριάρχη Βαρθολομαῖο στήν δημιουργία καί προβολή τοῦ «αὐτοκέφαλου» Ἐπιφανίου, εἶναι ἡ ἐν τῇ πράξει ἐφαρμογή καί ἀποδοχή ὄχι τοῦ πρωτείου τιμῆς, πού ὅλοι τό ἀναγνωρίζουν, ἀλλά τοῦ ἀπαράδεκτου πρωτείου ἐξουσίας, κατά τά παπικά πρότυπα, βάσει τοῦ ὁποίου καί ἀντίθετα πρός τούς Ἱερούς Κανόνες καί στήν ἀδιάκοπη συνοδική Παράδοση, ἠμπορεῖ ὡς ἀπόλυτος μονάρχης νά ἐπεμβαίνει ἔξω ἀπό τά ὅρια τῆς δικῆς του δικαιοδοσίας, σέ ξένες καί ἀλλότριες δικαιοδοσίες, νά ἀποκαθιστᾶ σχισματικούς πού καταδίκασαν ἄλλοι καί νά μοιράζει αὐτοκέφαλα αὐτογνωμόνως καί τυραννικῶς. Τά γνωρίζουν ὅλα αὐτά οἱ πολιτικοί μας ἄρχοντες καί ἡ πρόεδρος τῆς Δημοκρατίας, πού θά πλαισιώσουν τίς ἑορταστικές ἐκδηλώσεις, ὄχι γιά νά τιμήσουν τόν Ἀπόστολο Παῦλο καί τούς ἕξι Ἁγίους τῆς Θάσου, ἀλλά τόν σχισματικό Ἐπιφάνιο, καρπό ἀντισυνοδικῶν, μοναρχικῶν, δικτατορικῶν ἐνεργειῶν τοῦ πατριάρχη Βαρθολομαίου; Τό συνοδικό πολίτευμα τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, θεόθεν ἐγκαθιδρυθέν, ὁλοκλήρωσε τό δημοκρατικό πολίτευμα τῆς Ἀρχαίας Ἀθήνας.

ε) Ἐμφανέστατη καί κραυγαλέα ἀποδοχή ἄλλου Εὐαγγελίου. Ἀκυρώνουν τόν Ἀπόστολο Παῦλο, τόν ὁποῖο δῆθεν τιμοῦν

Ἡ πιό κραυγαλέα καί πολύ ἐπίκαιρη ἀποδοχή ἄλλου εὐαγγελίου, τήν ὁποία θά ἀναπτύξουμε ἐκτενέστερα σέ προσεχές ἄρθρο μας, εἶναι ἡ ἐκ μέρους τῶν δύο προκαθημένων, τοῦ Βαρθολομαίου καί τοῦ Ἱερωνύμου, σιωπηλή καί ἀδιαμαρτύρητη ἀντιμετώπιση, πού σημαίνει συγκατάθεση, ὅσων πρωτάκουστων καί βλάσφημων εἶπαν καί ἔπραξαν δύο στενοί συνεργάτες τους ὑπέρ τῆς ὁμοφυλοφιλίας, τῆς κορυφαίας καί πιό βρωμερῆς ἁμαρτίας, κατά τήν Ἁγία Γραφή καί τούς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας. Ἀναφερόμαστε στόν ἀρχιεπίσκοπο Ἀμερικῆς Ἐλπιδοφόρο πού διατυμπάνισε πανηγυρικά τόν γάμο τῶν ὁμοφυλοφίλων, τήν «οἰκογένεια» δύο κοσμικῶν ἀνδρῶν, τῶν ὁποίων τά υἱοθετημένα τέκνα ἀπό παρένθετη μητέρα ἐβάπτισε στήν Ἱερά Μητρόπολη Βούλας καί Βουλιαγμένης, γιά νά μᾶς φέρει ἀπό τήν «πολιτισμένη» Ἀμερική στήν ὑπανάπτυκτη Ἑλλάδα τά πνευματικά σκουπίδια, τά ὁποῖα Παπικοί καί Προτεστάντες, ὄχι μόνον δέν καθάρισαν, ἀλλά τά κουβάλησαν καί στίς αὐλές τους. Δέν ἀγνοοῦμε ὅτι αὐτό γίνεται τώρα καί στήν δική μας αὐλή. Ὁ πατριάρχης Βαρθολομαῖος ὄχι μόνον δέν ἔστησε συνοδικό δικαστήριο, ὅπως θά ἔπρεπε νά εἶχε κάνει ἤ τουλάχιστον νά ζητήσει ἐξηγήσεις καί τήν συγγνώμη τοῦ Ἐλπιδοφόρου, ἀλλά τόν ἐκαμάρωνε ὡς μέλος τῆς πατριαρχικῆς συνοδείας κατά τό πατριαρχικό συλλείτουργο στήν ἱστορική Ἱερά Μονή τῆς Παναγίας Σουμελᾶ, στίς 15 Αὐγούστου, στόν μαρτυρικό ἀλησμόνητο Πόντο. Τά ἴδια ἰσχύουν καί γιά ὅσα ἰσχυρίσθηκε ὁ στενός ἐπίσης συνεργάτης τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἱερωνύμου, μητροπολίτης Ν. Ἰωνίας καί Φιλαδελφείας Γαβριήλ, τά ὁποῖα προκάλεσαν πλῆθος διαμαρτυριῶν καί ἀντιδράσεων, μέρος τῶν ὁποίων ἐδημοσιεύσαμε στό προτελευταῖο τεῦχος τῆς «Θεοδρομίας»¹¹.

Δέν θά ἐπεκταθοῦμε περισσότερο, ὄχι μόνο γιατί, ὅπως προείπαμε, θά τό πράξουμε προσεχῶς, ἀλλά καί γιατί σχεδιάζουμε νά ἐκδώσουμε σέ εἰδικό τόμο, ὅσα σχετικά ἄρθρα καί κείμενα περιέχονται στούς εἰκοσιδύο (22) τόμους τῆς «Θεοδρομίας». Δέν θά καταργήσουμε τήν Ἁγία Γραφή καί τήν Πατερική Παράδοση, ἐπειδή δειλοί καί ἀνάξιοι ποιμένες φοβοῦνται νά ἀντιδράσουν ἀπέναντι στούς ὀργανωμένους ΛΟΑΤΚΙ καί στίς παρελάσεις ὑπερηφανείας, ὅπως ἀντιδροῦν ἄλλες ὀρθόδοξες ἐκκλησίες, ἤ ἐπειδή ἔχουν ἐμπλακῆ οἱ ἴδιοι σέ ἁμαρτωλές συνήθειες.

Ἐπειδή πάντως πρόκειται γιά τόν Ἀπόστολο Παῦλο, τόν ὁποῖον δῆθεν τιμοῦν στήν Καβάλα, ἐνῶ ἀκυρώνουν τήν διδασκαλία του ἤ δέν τήν ὑπερασπίζονται, θά παραθέσουμε μόνον ὅσα λέγει στό πρῶτο κεφάλαιο τῆς Πρός Ρωμαίους ἐπιστολῆς, γιά νά φανεῖ ὁλοφάνερα, ἐκτός τῶν ἄλλων καί ἀπό αὐτό, ὅτι ὄντως κουβαλοῦν στήν Καβάλα οἱ προκαθήμενοι ἄλλο εὐαγγέλιο. Ἐκτιμᾶ ὁ ἱδρυτής τῆς Ἐκκλησίας τῶν Φιλίππων, ὁ οὐρανοβάμων Ἀπόστολος, ὅτι ἡ μεταξύ τῶν εἰδωλολατρῶν διάδοση τῆς ὁμοφυλοφιλίας ὀφείλεται εἰς τό ὅτι, ἐνῶ ἰσχυρίζονταν ὅτι ἦσαν σοφοί, σκοτίσθηκαν καί ἔγιναν ἀνόητοι. Διότι ἐνῶ ὁ Θεός ἔκανε αἰσθητή τήν παρουσία του καί ἦταν γνωστός ἀπό τά θαυμάσια τῆς δημιουργίας, αὐτοί ἀντάλλαξαν τήν δόξα τοῦ Θεοῦ μέ τήν λατρεία θνητῶν ἀνθρώπων καί πετεινῶν καί τετραπόδων, καί ἑρπετῶν. Γι᾽ αὐτό καί ἐπέτρεψε ὁ Θεός νά ὑποδουλωθοῦν στίς ἐπιθυμίες τους καί σέ ἀκάθαρτα πάθη, ὥστε νά ἀτιμάζουν μέ αὐτά τά σώματά τους. Οἱ γυναῖκες ἀντικατέστησαν τή φυσική σχέση μέ τήν παρά φύση. Τό ἴδιο καί οἱ ἄνδρες, ἄφησαν τήν φυσική σχέση μέ τήν γυναίκα καί ἄναψαν ἀπό τό σφοδρό πάθος ὁ ἕνας γιά τόν ἄλλο. Ἀρσενικοί μέ ἀρσενικούς διαπράττουν τήν ἀσχημία καί ἔτσι γιά τήν πλάνη τους αὐτή λαμβάνουν τήν ἁρμόζουσα ἀμοιβή ἀτιμάζοντας τά σώματά τους: «Διό καί παρέδωκεν αὐτούς ὁ Θεός ἐν ταῖς ἐπιθυμίαις τῶν καρδιῶν αὐτῶν εἰς ἀκαθαρσίαν τοῦ ἀτιμάζεσθαι τά σώματα αὐτῶν ἐν αὐτοῖς, οἵτινες μετήλλαξαν τήν ἀλήθειαν τοῦ Θεοῦ ἐν τῷ ψεύδει, καί ἐσεβάσθησαν καί ἐλάτρευσαν τῇ κτίσει παρά τό κτίσαντα, ὅς ἐστιν εὐλογητός εἰς τούς αἰῶνας ἀμήν. Διά τοῦτο παρέδωκεν αὐτούς ὁ Θεός εἰς πάθη ἀτιμίας, αἵ τε γάρ θέλειαι αὐτῶν μετήλλαξαν τήν φυσικήν χρῆσιν εἰς τήν παρά φύσιν, ὁμοίως δέ καί οἱ ἄρσενες ἀφέντες τήν φυσικήν χρῆσιν τῆς θηλείας ἐξεκαύθησαν ἐν τῇ ὀρέξει αὐτῶν εἰς ἀλλήλους, ἄρσενες ἐν ἄρσεσι τήν ἀσχημοσύνην κατεργαζόμενοι καί τήν ἀντιμισθίαν ἥν ἔδει τῆς πλάνης αὐτῶν ἐν ἑαυτοῖς ἀπολαμβάνοντες»¹².

Ἐπίλογος

Ἀνάμεσα στούς ἕξι Ἁγίους τῆς Θάσου συγκαταλέγεται καί ὁ νεομάρτυς Ἅγιος Ἰωάννης, πού μαρτύρησε στήν Κωνσταντινούπολη, στίς 20 Δεκεμβρίου, τοῦ ἔτους 1652. Καταγόταν ἀπό τίς Μαριές τῆς Θάσου. Πῆγε στήν Πόλη σέ ἡλικία δεκατεσσάρων ἐτῶν, γιά νά μάθει τήν τέχνη τοῦ ράπτη σέ Χριστιανό τεχνίτη, καί ἐμαρτύρησε τό ἑπόμενο ἔτος, νέο παιδί, σέ ἡλικία δεκαπέντε ἐτῶν. Γιατί μαρτύρησε καί ἔδωσε τήν ζωή του σέ τόσο νεαρή ἡλικία· διότι ἀρνήθηκε νά γίνει Μουσουλμάνος, ἐπειδή πίστευε, καί ἔτσι πιστεύουμε ὀρθῶς ὅλοι ὅτι μόνον ὁ Χριστός σώζει, ἐνῶ στίς ἄλλες θρησκεῖες, στίς αἱρέσεις καί στά σχίσματα δέν ὑπάρχει σωτηρία. Τώρα καί αὐτό τό Εὐαγγέλιο ἄλλαξε. Τό ἄλλαξε ὁ πατριάρχης Ἀθηναγόρας, τό ἐνίσχυσε ὁ πατριάρχης Βαρθολομαῖος σέ πολλές περιπτώσεις, μοιράζοντας τό «ἱερό» Κοράνιο ὡς δῶρο καί συνιστώντας στά ἑβραιόπουλα νά παραμείνουν στήν πίστη τους, διότι δῆθεν οἱ τρεῖς μονοθεϊστικές θρησκεῖες, ὁ Χριστιανισμός, ὁ Ἰουδαϊσμός καί τό Ἰσλάμ πιστεύουμε στόν ἴδιο Θεό. Ἑτοίμασε μάλιστα τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο τό ἔτος 2000, γιά τήν ἔναρξη τῆς τρίτης χιλιετίας, ὡς περιόδου πλέον τῆς πανθρησκείας, τοῦ διαχριστιανικοῦ καί διαθρησκειακοῦ Οἰκουμενισμοῦ, γραμματόσημο, μέ ἔξοδα τοῦ ἑλληνικοῦ κράτους, πάνω στό ὁποῖο παρίστανται καθήμενοι γύρω ἀπό τραπέζι, κατά τόν τύπο τῆς Ἁγίας Τριάδος στήν φιλοξενία τοῦ Ἀβραάμ, ἕνας Χριστιανός κληρικός, ἕνας Ἑβραῖος ραβῖνος καί ἕνας Μουσουλμάνος χότζας, ἔχοντας στά χέρια τους τά τρία «ἱερά» βιβλία, τήν ἑβραϊκή Βίβλο, τό Χριστιανικό Εὐαγγέλιο καί τό Κοράνιο, τά ὁποῖα προβάλλει ἰσότιμα πάνω στό τραπέζι ὁ ἐμπνευστής τῆς βλάσφημης Τριάδος τοῦ γραμματοσήμου¹³.

Ἦσαν ἑπομένως ἀνόητοι καί φανατικοί ὅλοι οἱ Ἅγιοι Νεομάρτυρες, οἱ ὁποῖοι μάλιστα τίς πιό πολλές φορές ἐκφράζονταν πολύ ὑποτιμητικά γιά τόν Μωάμεθ καί τήν διδασκαλία του, γιατί πίστευαν ὅτι μόνον ὁ Χριστός σώζει; Μᾶς τά ὑπενθύμισε ὅλα αὐτά γιά τό ὅτι εἶναι ἀνόητοι ὅσοι πιστεύουν στήν ἀποκλειστικότητα τῆς διά Χριστοῦ σωτηρίας, καί πάλιν ὁ ἀρχιεπίσκοπος Ἀμερικῆς Ἐλπιδοφόρος, συνεχιστής τῆς νέας θεολογίας τοῦ νέου Φαναρίου, πού δέν ἔχει καμμία σχέση μέ τήν Μεγάλη ὄντως Ἐκκλησία Κωνσταντινουπόλεως πού ἐμεγάλυνε τήν Ὀρθοδοξία μέχρι καί τόν 19ο αἰώνα. Εἶπε ὁ Ἐλπιδοφόρος: «Ὅταν ἐξυψώνεις μιά θρησκεία πάνω ἀπό ὅλες τίς ἄλλες, εἶναι σάν νά ἀποφασίζεις ὅτι ὑπάρχει ἕνα μόνο μονοπάτι, πού ὁδηγεῖ στήν κορυφή τοῦ βουνοῦ. Ἀλλά ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι δέν μπορεῖς νά δεῖς τά μυριάδες μονοπάτια πού ὁδηγοῦν στήν ἴδια κατεύθυνση, γιατί περιστοιχίζεσαι ἀπό ὀγκόλιθους προκατάληψης πού ἐμποδίζουν τήν ὀπτική σου»…!!!¹⁴

Πῶς νά μή βάλει κανείς πολλά θαυμαστικά διαβάζοντας αὐτήν τήν θέση ἑνός Χριστιανοῦ, καί μάλιστα «ὀρθοδόξου», ἱεράρχη. Ἐψεύδετο λοιπόν ὁ Χριστός διδάσκοντας ὅτι αὐτός μόνον εἶναι τό φῶς τοῦ κόσμου, ἡ ἀλήθεια καί ἡ ζωή¹⁵, «τό φῶς τό ἀληθινόν ὅ φωτίζει πάντα ἀνθρώπου ἐρχόμενον εἰς τόν κόσμον», κατά τόν εὐαγγελιστή Ἰωάννη».¹⁶ Ψεύδεται ἡ Ἐκκλησία, ψάλλουσα σέ κάθε λειτουργία «εἴδομεν τό Φῶς τό ἀληθινόν, ἐλάβομεν Πνεῦμα ἐπουράνιον, εὕρομεν πίστιν ἀληθῆ ἀδιαίρετον Τριάδα προσκυνοῦντες». Ἦταν προκατειλημμένοι οἱ δύο Ἰουδαῖοι Ἀπόστολοι Πέτρος καί Ἰωάννης, μέ προβληματική πνευματική ὅραση, ὅταν ἐνώπιον τῶν ἀρχόντων μιᾶς ἄλλης θρησκείας, τῆς Ἰουδαϊκῆς, πού τούς ἐδίωκαν, μέ παρρησία ἀπήντησαν ὅτι δέν ὑπάρχουν ἄλλα μονοπάτια πού ὁδηγοῦν στήν Ἀλήθεια καί στήν σωτηρία, ἀλλά μόνον ἡ ὁδός τοῦ Χριστοῦ; «Καί οὐκ ἔστιν ἐν ἄλλῳ οὐδενί ἡ σωτηρία· οὐδέ γάρ ὄνομά ἐστιν ἕτερον ὑπό τόν οὐρανόν τό δεδομένον ἐν ἀνθρώποις, ἐν ᾧ δεῖ σωθῆναι ἡμᾶς»¹⁷. Ἄς ξαναδιαβάσουν τήν θαυμάσια ὁμιλία τοῦ πρωτομάρτυρος Στεφάνου, τοῦ ὁποίου ὁ μητροπολίτης Φιλίππων φέρει τό ὄνομα, ὅλοι αὐτοί τοῦ διαθρησκειακοῦ Οἰκουμενισμοῦ, γιά νά ἀντιληφθοῦν ὅτι ὁ ἅγιος Στέφανος λιθοβολήθηκε, γιατί δέν ἀκολούθησε τό μονοπάτι τοῦ Ἰουδαϊσμοῦ καί ἤλεγξε μέ θαυμαυστή τόλμη τό Ἰουδαϊκό ἱερατεῖο, ὅπως ἐπίσης ὅλοι οἱ Ἅγιοι Μάρτυρες καί Νεομάρτυρες τῆς Ἐκκλησίας καί ὅλος ὁ χορός τῶν Ἁγίων, καί μεταξύ αὐτῶν καί οἱ ἕξι Ἅγιοι τῆς Θάσου, καί πρό πάντων ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, τούς ὁποίους δῆθεν τιμᾶ ἡ Ἱερά Μητρόπολη Φιλίππων μέ τήν παρουσία τοῦ πατριάρχη Βαρθολομαίου, προστάτη καί πάτρωνα τοῦ ἀρχιεπισκόπου Ἐλπιδοφόρου καί τοῦ σχισματικοῦ Ἐπιφανίου, ὡς καί μέ τήν παρουσία τοῦ ἀρχιεπισκόπου Ἱερωνύμου, προστάτη καί πάτρωνα τοῦ μητροπολίτη Ν. Ἰωνίας Γαβριήλ.

Ἀκόμη ὅμως καί ἄν ἐπιτρέψει ὁ Θεός νά πραγματοποιηθοῦν αὐτές οἱ ἀντορθόδοξες ἑορτές, μέ τίς οἰκουμενιστικές, νεοειδωλατρικές, σχισματικές, διαθρησκειακές καί λοιπές παρουσίες, ὁ πλοῦτος τοῦ Ἀποστόλου Παύλου καί τῶν ἕξι Ἁγίων τῆς Θάσου θά παραμείνει ἀλώβητος. Ὅλους ἐμᾶς πού ἀντιδροῦμε, ἑπόμενοι τοῖς Ἁγίοις Πατράσι, μᾶς ἐκφράζει ἀπόλυτα τό δίστιχο στό σύντομο συναξάρι τοῦ νεομάρτυρος Ἰωάννου τοῦ Θασίου:

Σεμνύνεται νῦν Θάσος, ἡ πατρίς φίλη, σέ μάρτυρα πλουτοῦσα· ὤ πλούτου ξένου¹⁸!

Οἱ ἑορταστικές ἐκδηλώσεις δέν πλουτίζουν οὔτε τήν Καβάλα οὔτε τήν Θάσο, γιατί εἶναι ἀντίθετες μέ τήν ζωή καί τήν διδασκαλία τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, τῶν ἕξι Ἁγίων τῆς Θάσου, ἀλλά καί πάντων τῶν Ἁγίων. Ὀργανώθηκαν προσχηματικά γιά νά προβάλουν τόν σχισματικό μητροπολίτη Κιέβου Ἐπιφάνιο πού δέν τόν ἀναγνωρίζει ἡ συντριπτική πλειονότητα τῶν Ὀρθοδόξων, ὥστε μέσῳ αὐτοῦ καί τῶν Οὐνιτῶν τῆς Οὐκρανίας νά προετοιμάσουν τήν ἕνωσή μας μέ τόν πάπα. Πρέπει νά τόν βλέπουμε, γιά νά τόν συνηθίζουμε.

• 1. Βλ. π.χ. Πρωτοπρεσβύτερος Θεόδωρος Ζήσης, Ὀρθοδοξία καί Οἰκολογία, Θεσσαλονίκη 1994, Σειρά «Καιρός». Τό ἴδιο καί στό βιβλίο μας, Ἠθικά Κεφάλαια, Θεσσαλονίκη 2014², Ἐκδόσεις «Τό Παλίμψηστον», σελ. 25-37. Στό ἴδιο βιβλίο οἱ μελέτες μας «Φυσικό καί Ἠθικό κακό σέ σχέση μέ τό οἰκολογικό πρόβλημα», σελ. 13-23, καί «Λιτότης-Ὀλιγάρκεια. Ἑλληνορθόδοξη ἀπάντηση στήν κοινωνική καί οἰκολογική κρίση», σελ. 39-57.
• 2. Μάρκ. 8, 36.
• 3. Ρωμ. 1, 25.
• 4. Γαλ. 1, 6-9: «Θαυμάζω ὅτι οὕτω ταχέως μετατίθεσθε ἀπό τοῦ καλέσαντος ὑμᾶς ἐν χάριτι Χριστοῦ εἰς ἕτερον εὐαγγέλιον, ὅ οὐκ ἔστιν ἄλλο, εἰ μή τινές εἰσιν οἱ ταράσσοντες ὑμᾶς καί θέλοντες μεταστρέψαι τό εὐαγγέλιον τοῦ Χριστοῦ. Ἀλλά καί ἐάν ἡμεῖς ἤ ἄγγελος ἐξ οὐρανοῦ εὐαγγελίζηται ὑμῖν παρ᾽ ὅ εὐηγγελισάμεθα ὑμῖν, ἀνάθεμα ἔστω. Ὡς προειρήκαμεν, καί ἄρτι πάλιν λέγω· εἴ τις ὑμᾶς εὐαγγελίζεται παρ᾽ ὅ παρελάβετε, ἀνάθεμα ἔστω».
• 5. Γιά τό πλῆθος τῶν ἀντιδράσεων καί τῶν προβλημάτων πού προκάλεσε ἡ ψευδοσύνοδος δημοσιεύσαμε πλῆθος μελετῶν κληρικῶν, μοναχῶν καί λαϊκῶν σέ δύο πολυσέλιδα διπλᾶ τεύχη τοῦ περιοδικοῦ «Θεοδρομία», στά τεύχη 1-2 (Ἰανουάριος-Ἰούνιος 2016), σελ. 1-352, καί τεύχη 3-4 (Ἰούλιος-Δεκέμβριος 2016), σελ. 353-704. Τίς δικές μας σχετικές μελέτες δημοσιεύσαμε στά βιβλία μας: Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδος. Πρέπει νά ἐλπίζουμε ἤ νά ἀνησυχοῦμε; Θεσσαλονίκη 2016, Ἐκδόσεις «Τό Παλίμψηστον», καί: Μετά τήν «σύνοδο» τῆς Κρήτης. Ἡ διακοπή μνημοσύνου καί ἡ δικαστική μου δίωξη, Θεσσαλονίκη 2017, Ἐκδόσεις «Τό Παλίμψηστον».
• 6. Πρωτοπρεσβύτερος Θόδωρος Ζήσης, Τό Οὐκρανικό Αὐτοκέφαλο. Ἀντικανονική καί διαιρετική εἰσπήδηση τῆς Κωνσταντινούπολης, Θεσσαλονίκη 2018, Ἐκδόσεις «Τό Παλίμψηστον». Μεταφράσθηκε στά Ρωσικά καί στά Βουλγαρικά.
• 7. Πρωτοπρεσβύτερος, Αναστάσιος Γκοτσόπουλος, Οὐκρανικό Αὐτοκέφαλο. Συμβολή στόν Διάλογο, Θεσσαλονίκη 2019, Ἐκδόσεις «Τό Παλίμψηστον».
• 8. Βλ. περισσότερα εἰς: Μοναχός Σεραφείμ Ζήσης, «Ἡ ἐνδοτριακή μοναρχία τοῦ Πατρός καί ὁ καινοφανής μονάρχης τῆς φαναριωτικῆς ἐκκλησιολογίας», Θεοδρομία 21 (2019) 313-368. Στό διπλό αὐτό τεῦχος δημοσιεύονται οἱ εἰσηγήσεις τῆς Ἡμερίδας πού ἔλαβε χώρα στήν Θεσσαλονίκη (Σάββατο, 22 Ἰουνίου 2019) μέ γενικό θέμα «Τό Οὐκρανικό Αὐτοκέφαλο καί ἡ Νέα Ἐκκλησιολογία τοῦ Φαναρίου».
• 9. Πρωθιερέας Ολεχ Τοτσίνσκυ, «Ἡ δίωξη τῆς Οὐκρανικῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας μετά τήν ἐκχώρηση τοῦ “Τόμου Αὐτοκεφαλίας” στούς σχισματικούς», Θεοδρομία 21(2019), 220-228.
• 10. Βλ. σχετικῶς: Χαράλαμπος Μηνάογλου, «Τό Φανάρι ὡς πιόνι τῆς ἀμερικανικῆς πολιτικῆς: Οἱ γεωπολιτικές συνέπειες τοῦ Οὐκρανικοῦ Σχίσματος», Εἰσήγηση στήν Ἡμερίδα τῆς ὑποσημ. 8, Θεοδρομία 21 (2019) 369-377. Στό ἴδιο τεῦχος δικό μας μικρό ἐκδοτικό κείμενο (σελ. 165-167) μέ τίτλο: «Δυτικοί Σταυροφόροι ἐναντίον τῆς Ὀρθόδοξης Ρωσίας. Μέ συμμάχους Ὀρθοδόξους». Νεώτερο ἐκτενέστερο κείμενό μας δημοσιεύθηκε πρόσφατα στό Διαδίκτυο μέ τίτλο: «Δυτικοί “Σταυροφόροι” ἐναντίον τῆς Ὀρθόδοξης Ρωσίας. Οἱ ἴδιοι διέλυσαν καί τό Ὀρθόδοξο Βυζάντιο. Στόχος ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία». Καί στήν Θεοδρομία 24 (2022) 5-17. Βλ. ἐπίσης: Μοναχοῦ Σεραφείμ Ζήση, «Ὁ Πατριάρχης Ἀθηναγόρας Α´, ἡ πολιτική τῶν ΗΠΑ καί ἡ σημερινή Οὐκρανία», Θεοδρομία 20 (2018) 454-499. Ἐπίσης: Παύλου Σεραφειμ, Τό οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο στή δίνη τοῦ ψυχροῦ πολέμου. Ἡ ἐκλογή τοῦ πατριάρχη Ἀθηναγόρα (1948). Ἐκδόσεις Μπαρμπουνάκη, Θεσσαλονίκη 2017.
• 11. Θεοδρομία 24 (2022) 39-66.
• 12. Ρωμ. 1, 18-27.
• 13. Περισσότερα βλ. εἰς: Πρωτοπρεσβυτέρου Θόδωρου Ζήση, Διαθρησκειακές Συναντήσεις. Ἄρνηση τοῦ Εὐαγγελίου καί προσβολή τῶν Ἁγίων Μαρτύρων, Θεσσαλονίκη 2003, Ἐκδόσεις «Τό Παλίμψηστον».
• 14. Βλ. ἱστολόγια ΤΑΣ ΘΥΡΑΣ (26-7-2022) καί ΑΚΤΙΝΕΣ (28-7-2022).
• 15. Ἰω. 8, 12: «Ἐγώ εἰμι τό φῶς τοῦ κόσμου· ὁ ἀκολουθῶν ἐμοί οὐ μή περιπατήσῃ ἐν τῇ σκοτίᾳ, ἀλλ᾽ ἕξει τό φῶς τῆς ζωῆς». Αὐτόθι 14, 6: «Ἐγώ εἰμι ἡ ὁδός καί ἡ ἀλήθεια καί ἡ ζωή. Οὐδείς ἔρχεται πρός τόν Πατέρα εἰ μή δι᾽ ἐμοῦ».
• 16. Αὐτόθι 1, 9.
• 17. Πράξ. 4, 12.
• 18. Βλ. Συναξαριστής Νεομαρτύρων, Ἐκδόσεις «Ὀρθόδοξος Κυψέλη», Θεσσαλονίκη 1989, σελ. 193-194 καί Ὁσίου Νικοδήμου Ἁγιορείτου, Νέον Μαρτυρολόγιον, Ἐκδοτικός Οἶκος «Ἀστήρ», Ἀλ. καί Ε. Παπαδημητρίου, Ἀθῆναι 1961, σελ. 71-72.

Κάνε ἐγγραφή στό νέο κανάλι τῆς Κατάνυξης τοῦ Youtube πατώντας ἐδῶ: https://bit.ly/2WldGra